Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος είναι ένας πολύ ξεχωριστός ποιητής. Έχει εκδώσει οχτώ ποιητικές συλλογές και μια συλλογή διηγημάτων. Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες. Είναι αρθρογράφος και διαχειριστής σε γνωστά ηλεκτρονικά περιοδικά. Θα ταξιδέψουμε μαζί του μέσα από δέκα θαυμάσια ποιήματά του!
Τα πλούτη
Χέρια παχιά
ντυμένα με βραχιόλια.
Χοντρά δάχτυλα
γεμάτα δαχτυλίδια.
Χείλια σαρκώδη,
που βαριούνται να μιλήσουν.
Δόντια στραβά
κουράστηκαν να μασούν.
Αυτιά μακριά
στηρίζουνε τεράστια σκουλαρίκια.
Λαιμός πνιγμένος,
τον σφίγγει το φανταχτερό κολιέ.
Κορμί γλοιώδες
σέρνεται στο χώμα.
Τεράστιο μενταγιόν
πληγιάζει ένα στήθος
χωρίς καρδιά.
Ποίηση
Η θλίψη του ήταν μεγάλη
τα μάτια του γέμισαν δάκρυα
που κύλησαν στα μάγουλά του.
Έπεσαν κάτω. Χάθηκαν
μέσα στη σκόνη.
Εκείνος πήρε ένα χαρτί.
Άφησε τα δάκρυα να στάξουν πάνω του.
Όταν σκούπισε τα μάτια του
στο χαρτί ήταν γραμμένο ένα ποίημα.
Κροίσος
Έζησες χωρίς προβλήματα,
μέσα στον πλούτο και στη χλιδή,
μέσα σε μύριες ηδονές.
Σαν ήρθε ο Σόλωνας,
με χλευασμό, τον έδιωξες.
Μα σαν θαρθούν οι Πέρσες
( οι Πέρσες που θαρθούν το δίχως άλλο )
και σαν σε βάλουν πάνω στην πυρά
θα ‘ναι αργά να θυμηθείς του Σόλωνα τα λόγια.
Άδειες καρέκλες
Άδειες καρέκλες,
η μια δίπλα στην άλλη,
η μια ίδια με την άλλη.
Μέσα τους κρύβουν τόσες ιστορίες.
Στη μία κάθισε μυριόπλουτος εφοπλιστής,
στην άλλη βρώμικος αλήτης.
Να έχουν τάχα διαφορά;
Αφού, σαν έρχεται το σούρουπο
-το σούρουπο που πάντα φτάνει-
Αδειάζουν, κάθονται βουβές
και μένουν ίδιες.
Πόρτες κλειστές
Πόρτες κλειστές.
Μάταια χτυπάς να σου ανοίξουν.
Έξω χιονιάς και παγωνιά,
μέσα το τζάκι να ζεσταίνει.
Κι ούτε κατάλαβες,
πως και γιατί σε κλείδωσαν απέξω.
Χτυπάς γερά,
φωνάζεις, δεν σ’ ακούνε.
Μην περιμένεις,
πάρε τη βαριά.
Πόρτες που δεν ανοίγουνε τις σπάνε.
Το μπαλκόνι
Ώρες κοιτάζω το απέναντι μπαλκόνι.
Κάγκελα υψώνονται μπροστά μου.
Κάγκελα στο μπαλκόνι μου,
κάγκελα στο απέναντι μπαλκόνι.
Μια φυλακή κατάντησε η ζωή μας.
Βράδιασε κι ακόμα περιμένω.
Απέναντι κοιτάζω συνεχώς,
μέσα απ’ τα κάγκελα,
γυρεύω μια ματιά σου
ν’ απελευθερωθώ.
Η ομπρέλα
Άνοιξε την ομπρέλα, βιαστικά.
Δεν έβρεχε.
Κάποιοι τον είπανε τρελό,
άλλοι προσπέρασαν απλά,
άλλοι τον κοίταξαν έντονα.
Κανείς δε φαίνεται πως ένιωσε
τον κατακλυσμό που πνίγει
την καρδιά του.
Η κουβέντα
Στο τραπέζι ένα σημάδι,
σαν πληγή.
Τα πιάτα σπάσανε,
ράγισαν τα ποτήρια.
Τα βλέμματα παγώσανε,
τρεμούλιασαν τα χείλη.
Τόσο δυνατή,
τόσο βαριά,
σεισμός, που τράνταξε το σπίτι,
μια κουβέντα.
Τα βράχια
Τεράστια βράχια,
ορθώνονται με θάρρος.
Δεν τα τρομάζουν κεραυνοί,
βροχές δεν τα φοβίζουν.
Χίλιες ρωγμές,
βαθιές πληγές,
άνοιξε ο χρόνος στο κορμί τους.
Στέκουν ορθά
κι ακόμα πολεμάνε
να μην πέσουν.
Τα ζηλεύω.
Ιθάκη
Επιτέλους!
Έφτασα στην Ιθάκη!
Μα το νησί δεν με περίμενε.
Η Πηνελόπη
παντρεύτηκε τον Αντίνοο
και ο Τηλέμαχος
έγινε παραγιός του.
Συμβαίνουν αυτά στις περιπέτειες.
Ποιος ξέρει;
Χρόνια μετά
σε μια καινούργια
Κίρκη, Καλυψώ ή Ναυσικά,
μπορεί να βρω επιτέλους
την Ιθάκη μου.
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στον Πειραιά. Ασχολείται με την ποίηση από τα παιδικά του χρόνια κι έχει εκδώσει μέχρι σήμερα 8 ποιητικές συλλογές και μια συλλογή διηγημάτων. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα βουλγάρικα, στα αγγλικά, στα ισπανικά, στα αλβανικά, στα σουαχίλι και στα πακιστανικά (ουρντού). Διατηρεί μόνιμη στήλη κριτικής βιβλίου στο ηλεκτρονικό περιοδικό Vakxikon.gr. Διαχειρίζεται τα blogs: «Ποιητικό σταυροδρόμι» και «Πόρτες Κλειστές».
