Η φιλοξενούμενή μου στη στήλη "Στα βαθιά" , Χρυσαυγή Τούμπα, είναι φιλόλογος και μια πολύ καλή ποιήτρια. Ποιήματά και διηγήματά της έχουν εκδοθεί σε συλλογικά έργα κι έχουν φιλοξενηθεί σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά. Θα μας συστηθεί μέσα από δέκα ποιήματα "ψυχής"!
Από τα βάθη του φόβου
Χάθηκαν τα κίτρινα αστέρια
πάνω από τον γκρίζο ουρανό
Το βράδυ ξεπηδά από τη λίμνη
κρύο και παγερό
Φωνές απολεσθέντων πραγμάτων
στροβιλίζονται σε περιδίνηση
Πέρα από τους λόφους δυο ξυλοκόποι
σκοτώνουν τις λύπες μας
Εμείς μαζεύουμε τα θραύσματα
φλέβες κόκκαλα κάθε σταγόνα αίματος
και κοιτάζουμε από τα βάθη του φόβου μας
τυφλοί πορευόμαστε
προς ένα ετοιμοθάνατο φεγγάρι
σ' ένα σύμπαν αδιάφορο και εχθρικό.
Κόκκινο τριαντάφυλλο
Τις περίεργες μέρες
που φύλλα κίτρινα φυσάει ο αέρας
που κλείνει ο ουρανός
στο άνοιγμα της μέρας
κι οι ώρες μια στιγμή
χωνεύεται στο γκρίζο της ματιάς
θωρακίζω τα μάτια
με μεσημέρια καλοκαιρινά
και περπατώ στις γειτονιές του κόσμου
να μαυλίσω τα όνειρα
που έχουν εξοκείλει
να φτιάξω το σύννεφο όπως το θέλω
ονείρατα μιας μεθυσμένης εποχής
ανάσα μιας πονεμένης χαράς
αφήνω ελεύθερο κίτρινο πουλί
σε ολόλευκες ράγες
σπέρνει με το πέταγμά του κόκκινο τριαντάφυλλο
μαζεύω θρύψαλα χαράς.
Είναι η νύχτα
Είναι η νύχτα
που λιμνάζει ο αέρας
κι η σιωπή πέρα από τη μεθόριο του χρόνου
μια άνευ ορίων οδύνη
που προχωράω σκιά
προς την αστροφωτισμένη αμνησία
γαντζωμένη από το τρέμουλο ενός ονόματος
είναι η νύχτα
που φεύγω στα κύματα
για δέκα περιπλανώμενες δεκαετίες
κι άλλα είκοσι απελπισμένα φεγγάρια
που δίνω τον εαυτό μου γυμνό
με τα χέρια απλωμένα σαν εσταυρωμένη
γυμνή σαν όνειρο
τρυφερή όπως το αμπέλι που ωριμάζει στον ήλιο
είναι η νύχτα...
Φθινόπωρο
Λίγο πριν πέσει η νύχτα
Σιγανά χτυπάει η βραδινή καμπάνα
ο ήχος της ταλαντεύεται στη σιωπή.
Γυμνό το πλατάνι καταπίνει το φως
σε υπόγειες παραδίνεται υποσχέσεις.
Τα πουλιά τραγουδάνε έναν αποχαιρετισμό
την χώρα ψάχνουν του καλοκαιριού.
Οι ίσκιοι θροΐζουν στα κυπαρίσσια
θλιβερές ονοματίζουν λέξεις.
Αιώνια ύδατα στροβιλίζονται
διάφανα γυαλιά χορεύουν στα δάση.
Κάτω από τα δέντρα περνάει η μοναξιά
ντυμένη φθινόπωρο.
Απαλά μπαίνει στο σπίτι
ξαπλώνει στο πρόσωπό σου
- διακριτική συμφωνία -
σαν το σκοτάδι με το φεγγάρι.
Ο άνεμος φυσάει
Άκου τη βουή του ανέμου
ο άνεμος βογγάει
μακρινές ιστορίες διηγείται
σαν ψίθυρος κάποιου πολέμου
σαν ηχώ που στο χάος εξαντλείται.
Ο άνεμος φυσάει
κι ένα χάδι αξιοθρήνητο ακουμπάει
σε όνειρα και προσδοκίες
σε άφωνες απελπισίες
σε πρόσωπα σκαμμένα από τις απουσίες.
Φυσάει στα μαλλιά μου ο άνεμος
αλαζόνας είναι
και χάδι απαλό αφήνει στα βουνά
στα όμορφα λιβάδια
σιωπηλός περνά τα σύννεφα
τις πράσινες κοιλάδες
τη θάλασσα την ακουμπά
χαδιάρικα και φεύγει.
Ο άνεμος μιλάει
και στ' αυτί μου ψιθυρίζει
για μέρη μακρινά, αγάπες ξεφτισμένες
του χρόνου παρανάλωμα
απ' τον καιρό καμένες.
Ο άνεμος που έρχεται θέλει να σου μιλήσει.
Απλά να το ξέρεις.
Το κρυφτό
Πάντα κρύβεσαι από αυτά που αγαπάς
από φόβο
από άρρωστο εγωισμό
Τα αφήνεις να φύγουν
τα κοιτάς από μακριά
-ίσως να μετανιώνεις-
δεν σου ανήκουν πια
πάλι από κάποιο λάθος.
Κρύβεσαι
όπως έκανες πριν από χρόνια
όταν έπαιζες κρυφτό
πίσω από τα δέντρα...
Κρύβεσαι από τα πράγματα που αγαπάς
για να μην τα αγαπάς περισσότερο από πριν
από φόβο μην και σε πληγώσουν.
Πυγολαμπίδες
Πυγολαμπίδες σαν κεράκια στον άνεμο
χιλιάδες αναλαμπές φωτός στο σιωπηλό δάσος
αναβοσβήνουν στα μάτια
ωριαία λεπτά στην παρέα των φόβων μου
μια χαρμολύπη σαν ατίθαση πνοή θεριεύει
φως και σκιές λιγότερο κι απ' το τίποτα
εικόνες απομεινάρια μέσα στο μυαλό
πιάνουν το χέρι μου και με οδηγούν
στις πτυχώσεις της ψυχής τρυφερά μπαίνουν μέσα
ένας αέρας ανακατεύει τις σκέψεις
μια ζεστασιά κυλάει στις φλέβες
χωμάτινο σοκάκι χωρίς ουρανό χωρίς θάλασσα
χωρίς τραγούδια να τραγουδήσω
αντανακλάσεις προσώπων
ανεπαίσθητα χαραγμένα στης κόρης μου το βάθος
τα νήματα ενώνουν
ταξιδευτές οι σκέψεις τραβούν ψηλά
στην αγκαλιά των αστεριών
αναβοσβήνει η ανάμνηση τρεμοσβήνει ξεθωριάζει
σαν τις λέξεις που ακούει κανείς
όταν ονειρεύεται και του διαφεύγουν μόλις ξυπνήσει.
χα'ι'δεύω με τα χέρια το κορίτσι με τ' αχτένιστα μαλλιά
σκύβω πάνω από το πρόσωπό του
κι ήταν σαν να βουτούσα σ' ένα φιλόξενο χώρο
κι ήταν η αντανάκλαση του κόσμου όμορφη.
Το πατρικό
Ώρα έξι και μισή το πρωί
Κλείνω την πόρτα του πατρικού
Απέναντι η ανατολή
Το φως γλιστράει
Η ζέστη γλιστράει
Το αίμα γλιστράει
Ο χρόνος γλιστράει
Γυρίζω το κλειδί στην κλειδαριά
κι αιχμαλωτίζω μέσα στην ευρύχωρη σάλα
την πρώτη φρεσκοπλυμένη ηλιαχτίδα της ανατολής.
Την παρακολουθώ
Φως αμυδρό
Ένα κερί στον άνεμο
τρεμοπαίζει
άλλοτε εδώ άλλοτε πιο πέρα
μέσα στη σάλα
φως αμυδρό
Όλα τα άλλα είναι σκιές:
Τα άλλα δωμάτια
οι γωνίες
ο διάδρομος
η σκάλα
και οι πόρτες
είναι σκιές
αλλά υπάρχουν:
ό, τι ζει μέσα μου
ό, τι περιφέρεται μέσα μου
υπάρχει εκεί
ζώντας εντός του σπιτιού
που είμαι εγώ.
Άτιτλο
Μέσα στα μάτια σου δεν υπάρχει φως
Τα εγκατέλειψε ο ήλιος
Δεν υπάρχουν τα μάτια σου
Σκοτάδια στο κενό
Μάταιη η ματιά σου
Σαν να αφουγκράζομαι το βάθος της σιωπής σου
Τίποτε δεν ζητούν πια τα μάτια σου
Τίποτε δεν υπόσχονται
Κι όμως τα καλοκαίρια κυοφορούν χορούς φτιαγμένους από της αγάπης τον άνεμο.
Ένα όνειρο
Όπως κάθε βράδυ την ίδια ώρα ήρθες στο όνειρό μου
Έχεις το δέρμα σχεδόν διάφανο, χλωμές φλέβες το οργώνουν, κι έχεις κάτι μάτια τρομακτικά θλιμμένα, μαραμένα μάτια
Σε βλέπω να βγαίνεις μέσα από μια χρυσαφιά θάλασσα την ώρα που ο ήλιος βυθιζόταν, ένας αέρας πέρασε μέσα από τα μαλλιά σου.... δεν κουνήθηκε τρίχα, ένα γλαροπούλι έκρωξε πάνω από το κεφάλι σου... δεν γύρισες βλέμμα
Σταυρώνεις τα χέρια στο στήθος και μου χαμογελάς σαν να ήθελες να διώξεις εκείνο το καταθλιπτικό βάρος που έχει
αγκυροβολήσει πίσω από τα μάτια μου
Να διώξεις τη μοναξιά μου σκουπίζοντας τα δάκρυα της ψυχής
Να γιατρέψεις εκείνη την αδηφάγα πληγή...
μ' ένα γλυκό χαμόγελο, ένα χάδι, ένα παραμύθι ψιθυριστό
Μια μουσική αιωρείται στον αέρα πηχτή, να την κόψεις με το μαχαίρι
Ανοίγεις δρόμο μέσα της για να έρθεις σε μένα
Τα χέρια σου αγκαλιάζουν το πρόσωπό μου
Σε κοιτάζω στα μάτια
Είσαι γεμάτη φως
Είσαι γεμάτη αγάπη
Και οι άγγελοι χαμογελούν και διαλύεται η νύχτα των σκέψεων
Κοιμάμαι ανάμεσα στα φτερά σου
Διάφανη μάνα μου.
Βιογραφικό
Γεννήθηκα στην Καρυά της Λευκάδας και ζω στην Αθήνα. Σπούδασα κλασική φιλολογία στο ΕΚΠΑ!! Χρόνια εργάζομαι στην ιδιωτική εκπαίδευση. Από μικρή μου άρεσε να γράφω και διάβαζα ό, τι έπεφτε στα χέρια μου. Συμμετείχα σε ανθολογίες ποίησης και διηγήματος με ποιήματά μου εντελώς ερασιτεχνικά.
