Η Μαρία Κρασοπούλου είναι μια νέα γυναίκα που τραγουδά και γράφει πολύ ωραία. Είναι απόφοιτος του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας, του τμήματος Βιολογικής Γεωργίας του Ανωτάτου Τεχνολογικού Ιδρύματος Ιονίων Νήσων και του τμήματος Ιστορίας Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Έχει στο ενεργητικό της μια προσωπική δισκογραφική δουλειά κι αρκετές συμμετοχές. Έχει συνεργαστεί με σπουδαίους ερμηνευτές. Η πρώτη της ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε το 2016 κι απέσπασε πολύ θετικά σχόλια. Η δεύτερη κυκλοφόρησε πρόσφατα. Θα τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από δέκα ποιήματά της!
Τελειώματα άνοιξης
Μελίρρυτο και άγνωρο μουρμουρητό
με όλα σου τα ρεύματα ένα χειμώνα
μου κουβάλησες στον ουρανίσκο.
Τελειώματα άνοιξης.
Πάντα μου είχα τη σιωπή για ώρα ανάγκης
μα η ανάγκη δε σώνεται ποτέ.
Κι εσύ ιδιοκατοίκησες.
Μόνο για τραγούδι έσπαζες
για να με κόψεις.
Αδιάκριτα κι εγώ σου μήνυσα την προτίμηση
στον πόνο απ΄την ακαμψία του μουρμουρητού.
Να βρεις άλλο κατάλυμα.
Άδω τώρα,
κι έχω μέσα μου του Άδη ένα χαλίκι.
"Ήχοι Αθόρυβοι - Εκδόσεις Γαβριηλίδη"
Χρονική αποκατάσταση
Είμαι
λίγο πιο μικρή,
λίγο πιο σκουρόχρωμη απ΄τον ήλιο.
Ανεμπόδιστο χαμόγελο.
Άλμα στην περίμετρο της χαράς.
Παιδί αμάθητο στο αίμα.
Τόσο όσο.
Η αυγή μιας μέρας
που περίμενες μέρες προηγούμενες.
Το τραγούδι που βρήκε ανοιχτή πληγή
και τη φίλησε.
Η λύρα που ξοδεύτηκε
στα λούνα παρκ της επαρχίας.
Η συρραφή των χωρισμένων
ιδανικών στιγμών.
Ήμουν.
"Ήχοι Αθόρυβοι - Εκδόσεις Γαβριηλίδη"
Το ασυγχώρητο της ομορφιάς
Τι γυρεύεις εδώ;
Εδώ ο τόπος έχει δικά του καλούπια
κι οι ψυχές όλες έχουν την ίδια κοψιά.
Δεν το πήρες το μάθημά σου
απ΄τις προάλλες.
Με τους μώλωπές σου πεθαμένους
βηματίζεις πάλι στους βρικόλακες
με τα στιλπνά κορμιά.
Σε ντρέπομαι έπειτα
που καταδέχεσαι πάλι την ασχήμια
επειδή στον επάνω κόσμο
η ομορφιά είναι ασυγχώρητη.
Δεν κυοφορεί κινδύνους η ασχήμια
ή τουλάχιστον αυτό μας ταΐζει η πλάνη μας.
Το πουκάμισο γέμισε ξανά Ελένη.
Συμμάζεψε τον χαμό
κι έτσι ιδιωτική μες τους κοινούς
επέστρεψε στη Τροία.
"Ήχοι Αθόρυβοι - Εκδόσεις Γαβριηλίδη"
Δέντρο
Πείτε στο δέντρο
που μας έκρυψε παιδιά
πως του φυλάω έναν ίσκιο.
Κι ας πείσμωσε η γρατζουνιά
του αριστερού μου αγκώνα.
Κι ας γέμισε ως τα μισά
το δισάκι της ελπίδας.
Κι ας τρέμει μες τα πόδια μου
η μνήμη της τρεχάλας.
Θέλουν κι οι νεκροί να σιγουρεύονται
πως κάποτε το δίχως άλλο
διετέλεσαν ζωντανοί.
"Ήχοι Αθόρυβοι - Εκδόσεις Γαβριηλίδη"
Μεθεόρτια
Έτσι που θαμπώνεις και κυλάς στο τζάμι
ούτε σε μνήμη φυλάγεσαι
ούτε καν στο μικρό ποτηράκι του λικέρ.
Ολάκερο ταξίδι απ΄την ραγισματιά
ως το ξύλινο πλαίσιο του παραθύρου
κι εγώ αταξίδευτη.
Ο μικρός μου υιός πλαταίνει.
Ψηλώνει κι ανδρώνεται στο κάματο.
Ό,τι ήξερα κι άλλα τόσα του σμίλεψαν το νου.
Καρτερικά κι επίδοξα ετοίμαζα τη γιορτή.
Ένα κουδούνι κωφάλαλο
έτριψε στον πάγο τη καρδιά μου
να δροσιστούν οι άφαντοι
και η σερπαντίνα νεκρή.
Έτσι που ακανόνιστα μεγαλώνεις
ούτε όνομα δεν αξιώνεις ούτε ταμπέλα επίχρυση.
Πώς να σε σερβίρω στο κόσμο χωρίς τη ρετσινιά;
Στράφι πήγε η γιορτή.
"Ήχοι Αθόρυβοι - Εκδόσεις Γαβριηλίδη"
Άκριτα και άλλα ακριβά
Προπάντων μην ξεγελαστείς
και κάνεις λάθη του σωρού.
Εσύ μη κρίνεις την ευαισθησία.
Ξεκρέμασε απ’ το στήθος της του οίκτου τη ρετσινιά.
Εγώ την λέω δύναμη
της καίω κεριά
σε ώρα ανάγκης με έκρυψε
στον ίσκιο των φτερών της
όπως η μάνα πέρδικα
τρεμάμενο νεοσσό.
Μη κρίνεις την ευαισθησία.
Ό,τι λυγίζει κάτεχε,
τουλάχιστον δε σπάει.
"Το ύστερα του κόσμου Εκδόσεις 24 γράμματα"
Θα φταίει που μεγαλώνουμε
Τώρα το πιο πολύ παραπονεύεσαι πως κάτι πάει λάθος με
τα μάτια σου.
Τα ραίνεις με κολλύρια ακριβά,
ρωτάς για αυτοσχέδια γιατρικά πλανόδιους μικροπωλητές,
βοτάνια κι επιθέματα γυρεύεις απ’ τους πάγκους.
Σου λέω θα φταίει που μεγαλώνουμε και τα πράγματα για να
γίνουν ορατά πρέπει
πια από μακριά να θεαθούν.
Να πας να το κοιτάξεις όπως και να ’χει.
Όμως είναι που τώρα το πιο πολύ δυσκολεύεσαι να δεις
ανθρώπους
κι αυτό όσο να το κάνεις κοστίζει κομματάκι.
Διακρίνεις κάπως τις σκιές,
τα θολά τους περιγράμματα,
μα εκείνους δεν τους βλέπεις.
Μου λες θα ξεχάστηκαν εντός μιας παρατεταμένης αποκριάς,
πως κάποιο Διονυσιακό δρώμενο
απ’ την καρδιά τους σέρνει.
Μετά αθωώνεις όλους τους φακούς~
τι να σου κάνουν τάχατες ομοίους αν δε βρήκες;
Δώθε άνθρωποι,
Κείθε άνθρωποι,
τους κατάπιε θα πεις η μάσκα τους.
"Το ύστερα του κόσμου Εκδόσεις 24 γράμματα"
Συγκρίσεις
Αν είναι να με συγκρίνεις πρέπει σωστά να με μετρήσεις.
Από που ξεκίνησα, που μετοίκησα,
που διαχειμάζω προς ώρας
γιατί σου λέω πως τίποτα δεν είναι αιώνιο.
Μόνον η αλήθεια μακροημερεύει.
Αυτός ο ξενιστής που τρώει απ’ το αίμα μου να μου το θυμηθείς,
θα αναπνέει ακόμα
όταν θα μου τραγουδούν το «δεύτε τελευταίον».
Για αυτό αν είναι να με συγκρίνεις
θα πρέπει να με μετρήσεις σωστά.
Δεν χωρούσα θα πεις,
δεν περίσσευα στην άπλα των στίχων
ή στην παράλια επιμονή
όταν αυτή μου φώναζε επιτακτικά
«ό,τι σου λέει η καρδιά θα κάνεις»
και μέσα είχε καιρό
και μέσα σκοτείνιαζε το μπλε του πελάγου
και γύρναγε σαν μύλος το νερό
να αλέσει το σταράκι των χρόνων μου
κι εγώ ξάνοιγα τα χέρια και βουτούσα.
Αν είναι λοιπόν να με συγκρίνεις,
θα πρέπει σωστά,
πολύ σωστά να θυμηθείς.
"Το ύστερα του κόσμου Εκδόσεις 24 γράμματα"
Άδειες καρέκλες
Μήτε οι σκιές,
κι οι αύρες οι απόκοσμες
μήτε οι βασκανίες
κι οι γητειές
ή το έρεβος που κατάπιε
την τελευταία ανάσα του κεριού,
ή το τρίξιμο μιας αλλόκοτης ησυχίας
δεν θα σε τρομάξουν
όσο οι άδειες οι καρέκλες.
"Το ύστερα του κόσμου Εκδόσεις 24 γράμματα"
«Ακροτελεύτιο»
Πάμε να φύγουμε.
Εδώ η ξαστεριά δεν γίνηκε ποτέ.
Μια μπόρα αφύσικα παρατεταμένη
πότισε την κεφαλή των άστρων
κι απόκαμε είδε κι απόειδε
νεφοσκεπής μιαν ευχή.
Της είχες παραγγείλει
να γενεί ο κόσμος αγκαλιά.
Να φορέσει χαμόγελο χωρίς αναιρέσεις.
Τώρα ξέρεις πως στα παιδιά δε πρέπει να λες παραμύθια
γιατί κάποτε μεγαλώνουν
κι έρχεται η αλήθεια με την βαριά πατούσα της
σαν τον μούστο να κάνει το τσαμπί των ονείρων.
Όχι κρασί,
όχι γλυκό,
ιδρώτας κι αίμα την κινεί τη μηχανή του κόσμου.
Πάμε να φύγουμε.
Εδώ η ξαστεριά δεν ήταν για να γίνει.
"Το ύστερα του κόσμου Εκδόσεις 24 γράμματα"
Βιογραφικό σημείωμα
Η Μαρία Κρασοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Είναι απόφοιτος του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας, του τμήματος Βιολογικής Γεωργίας του Ανωτάτου Τεχνολογικού Ιδρύματος Ιονίων Νήσων καθώς επίσης και του τμήματος Ιστορίας Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Το τραγούδι και η γραφή την κέρδισαν από την πολύ νεαρή της ηλικία. Το 2012 κάνει την πρώτη της δισκογραφική συμμετοχή ως ερμηνεύτρια στον δίσκο του Γρηγόρη Πολύζου "Σε τόπους που δεν ξέρω" σε παραγωγή του Νίκου Ζούδιαρη και στο πλάι σπουδαίων ερμηνευτών όπως ο Λάκης Χαλκιάς, η Φωτεινή Δάρρα και ο Απόστολος Ρίζος. Το 2016 κυκλοφορεί η πρώτη προσωπική δισκογραφία της με τον συνθέτη Γρήγορη Πολύζο με τίτλο "Αποστάσεις" με την συμμετοχή του Κώστα Μακεδόνα σε στίχους Αυγής Βυθούλκα, Πόλυ Κυριάκου καθώς και της ίδιας. Το 2016 επίσης κυκλοφορεί και η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο "Ήχοι Αθόρυβοι" από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Το 2019 το ντουέτο ευαισθητοποίησης ενάντια στον παιδικό καρκίνο "Γιατί μ' αρέσει η ζωή" με τον Παντελή Θαλασσινό σε μουσική Γρηγόρη Πολύζου και σε στίχους Πόλυ Κυριάκου κυκλοφορεί μαζί με το παιδικό παραμύθι της Μαρή Δελλατόλα " Ο Αντώνης που έφερε τον ήλιο".Σήμερα ζει κι εργάζεται στην γενέτειρά της στην Σχολή Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής. Ερμηνευτικά την συναντάμε επί σειρά ετών πλάι σε τρεις εξαιρετικούς μουσικούς με το σχήμα Bit gia Bit που αποτελείται από τους Αντώνη Κουφουδάκη, Νικόλα Παλαιολόγο και Γιώργο Κλάδη. Η μουσική τους κινείται στο πλαίσιο του ελληνικού τραγουδιού όπως αυτό διαμορφώθηκε μέσα από την δυτική και ανατολική του επιρροή.
