Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" φιλοξενώ την ποιήτρια Χρυσάνθη Ιακώβου. Η καλεσμένη μου σπούδασε Ελληνική Φιλολογία και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, ενώ ποιήματα και διηγήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικές εκδόσεις. Δημοσιεύει κριτικές βιβλίων και συνεντεύξεις σε λογοτεχνικά έντυπα. Κατά καιρούς αρθρογραφεί στον ηλεκτρονικό τύπο σε θέματα λογοτεχνίας και κινηματογράφου. Αντίστοιχης θεματολογίας εκπομπές έχει παρουσιάσει στο ραδιόφωνο. Συμμετέχει ενεργά σε εκδηλώσεις πολιτιστικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος. Παράλληλα ασχολείται με τη φωτογραφία. Διατηρεί το προσωπικό της ιστολόγιο, www.chrisanthiiakovou.gr,όπου παρουσιάζει έργα της. Η ποίησή της κινείται στα χνάρια της λυρικής εξομολογητικής γραφής. Ο λόγος της είναι σμιλεμένος, πολύχρωμος, με μεθυστικές εικόνες και ισχυρό συναίσθημα. Εμπνέεται από τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις, την απώλεια, τη συνομιλία με το βαθύτερο εγώ. Θα ταξιδέψουμε με δέκα υπέροχα ποιήματά της!
Από την ποιητική συλλογή Lacrimosa, Εκδόσεις Βακχικόν, 2021
Αλλού
Το θέρος
περίμεναν να παίξουν τα παιδιά,
μια μπάλα μπροστά στο κύμα
πήγαινε κι ερχόταν
πήγαινε κι ερχόταν
κι ένα ζευγάρι
φρέσκο κι ανυποψίαστο
αντάλλαξε ένα φιλί,
μέσα απ’ τον καθρέφτη του θέρους
πόσο μακάρια τα ανθρώπινα είδωλα
– όμως εμένα
το πέταγμα μιας πεταλούδας
μου έδειξε τον δρόμο
για το φεγγάρι.
Θέα
Τα αστέρια
κι ο ουρανός γυμνός από σύννεφα
κι από την έγνοια της βροχής,
τόσο ανάλαφροι
τόσο μικροί
στο μπαλκόνι του κόσμου,
κάπου ανάμεσα
στις Πλειάδες και τις Υάδες
θυμάμαι μου 'πες σ' αγαπώ,
έμεινε το -ω- να αντηχεί
στα σοκάκια των ετών,
Θεέ μου, σκέφτηκα,
τι θέα τούτη του ουρανού που μας χάρισες
ξαπλωμένοι εδώ
στο γκρίζο τσιμέντο της ταράτσας.
Χωρίς άφεση
Ξαπλωμένοι
στην πέτρινη παραλία
γυμνοί κι ηδονικοί
με τα χέρια ανοιχτά,
οι γλάροι περπατούσαν στη στεριά
τα παιδιά έπαιζαν στο κύμα
εμείς μαντεύαμε τα σύννεφα,
ξαπλωμένοι στην παραλία
υπεροπτικοί και αβασάνιστοι
με τα χέρια ανοιχτά
σαν εσταυρωμένοι
χωρίς μετάνοια
χωρίς άφεση.
Ψευδαισθήσεις
Μια λωρίδα ήλιου
για εμάς τους φτωχούς
τους δίχως αισθήματα
τους δίχως άλγος
και δίχως ψυχή,
άδεια τα σώματά μας
κλειστά τα παράθυρα
γυρεύουμε έναν ήλιο ψεύτη
για επιβεβαίωση.
Συνεχίζεται
Είσαι κι εσύ
που με τις ιδρωμένες παλάμες σου
αγγίζεις τον κόσμο
έναν κόσμο δανεικό και πληγωμένο,
η σφαγή των αθώων νηπίων ξεκίνησε
από αυτούς που κατάλαβαν
πως στα μάτια των παιδιών
κατοικεί ο Θεός
– και η σφαγή
ακόμα συνεχίζεται.
Από την ποιητική συλλογή Τεθλασμένοι χρόνοι, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017
Πορεία, προς το άπειρο
Δεν θυμάμαι –
ένα όνειρο
που διεκόπη έξαφνα
από έναν ύπνο,
κι εκείνα τα δάχτυλα
ένα βράδυ που έπαιζαν πιάνο
και προσπαθούσαν
να φτάσουν την αιωνιότητα,
και οι στροφές των δρόμων
και οι συστάδες των δέντρων
που κατάπιναν το αμάξι,
πορευόμασταν
άλλοτε τυφλοί
άλλοτε απελπισμένοι
μέχρι που αίφνης
μας βρήκε η νύχτα.
Οι εραστές
Κι οι ένοχοι εραστές
που έμειναν αιώνια κλειδωμένοι
σε μια στάση αγκαλιάς
ή απεμπλοκής
ή πάλης
πάσχισαν να κλέψουν
μία μονάδα του χρόνου
να τη βάλουν στην τσέπη
να την κρατήσουν για το αντίο,
και μετά κάποιος είπε
πως δεν υπάρχουν ένοχοι εραστές,
πως δεν υπάρχει και χρόνος.
Πολλαπλές εκδοχές
Και οι στιγμές
τόσο ανύπαρκτες
στο ρολόι της απεραντοσύνης
υπάρχεις και δεν υπάρχεις
αιωρούμαστε
και οι επιλογές τόσες πολλές
τόσοι δρόμοι
ένας ψηφιδωτός χάρτης
αδιάβαστος
και οι λύσεις
ω οι λύσεις
ένα κλειδί
σε κάποιο συρτάρι
ξεχασμένο.
Από την ποιητική συλλογή Αχ-έρων, Εκδόσεις Βακχικόν, 2013
Αχ-έρων
Και η ροή του ποταμού αδάμαστη,
παρα-σύρθηκα στις όχθες του Αχέροντα,
ένδυμα ήλιου,
άνυδρο ύδωρ για τα κορμιά τα ηδονικά,
κι η βάρκα της επιστροφής χωρίς κουπιά,
λαβύρινθος της έκστασης το ρέμα,
χορός μετέωρος στο τίποτα
και από το τίποτα πλασμένος,
γύρισμα ακούσιο στα εντός,
κι από τα εντός η έκρηξη
σε ατελείωτες θλιμμένες στάλες.
Δήγμα – αέναη σιωπή.
Στη θάλασσα επάνω
Πόσο επικίνδυνα ακροβάτησα
πάνω από τα πέλαγα των δισταγμών μου,
κι ήταν πάντα το φιλί
εισιτήριο ακριβό
για τα πιο θελκτικά μέρη.
Χορεύοντας στο άγριο κύμα
ξέχασα πίσω να κοιτάξω,
δεν άκουσα τις υποσχέσεις των ύβρεων
που οι άνεμοι έφερναν στ’ αυτιά μου.
Το ταξίδι μου αυτό
είχε της μετάνοιας το ακριβό αντίτιμο,
μέσα σε καράβι χάρτινο
διέσχισα των τολμηρών τις θάλασσες
ψάχνοντας μάταια να βρω
κι εγώ μία φτηνή Ιθάκη.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Χρυσάνθη Ιακώβου έχει σπουδάσει Ελληνική Φιλολογία και εργάζεται ως δημοσιογράφος. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές (Αχ-έρων, Εκδόσεις Βακχικόν 2013, Τεθλασμένοι χρόνοι, Εκδόσεις Βακχικόν 2017, Lacrimosa, Εκδόσεις Βακχικόν 2021) και έχει συμμετάσχει με ποιήματα και διηγήματα σε συλλογικές εκδόσεις. Συνεργάζεται με λογοτεχνικά περιοδικά, στα οποία δημοσιεύει κριτικές βιβλίων και συνεντεύξεις με συγγραφείς, ενώ κατά καιρούς αρθρογραφεί σε διάφορες ιστοσελίδες για θέματα που αφορούν τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο. Έχει ασχοληθεί με το ραδιόφωνο και έχει παρουσιάσει εκπομπές σχετικές με το βιβλίο και το σινεμά. Έχει πάρει μέρος σε εκδηλώσεις και δράσεις πολιτιστικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος και έχει συμμετάσχει σε παρουσιάσεις βιβλίων. Παράλληλα, ασχολείται με τη φωτογραφία. Διατηρεί την προσωπική ιστοσελίδα www.chrisanthiiakovou.gr
