Σήμερα έχω προσκαλέσει στη στήλη "Στα βαθιά" τη λογοτέχνιδα Φωτεινή Βασιλοπούλου. Η καλεσμένη μου σπούδασε Αγγλική κι Ελληνική Φιλολογία. Ζει στην Καλαμάτα κι εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει μια συλλογή διηγημάτων, δυο προσωπικές ποιητικές συλλογές και μία σε συνεργασία με τον ποιητή Γιώργο Γάββαρη. Η ποίησή της είναι λυρική, προσωποκεντρική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι λαξεμένος, διεισδυτικός, βαθύς. Περιγράφει με υψηλή ευκρίνεια όσα καταγράφουν οι αισθήσεις κι όσα μπορεί ν' αγγίξει η ψυχή. Η δράση των ηρώων της εκτυλίσσεται συνήθως σε ρεαλιστικά περιβάλλοντα κι όχι φανταστικά τοπία. Θ' απολαύσουμε δέκα υπέροχα ποιήματά της!
ΠΡΩΣΙΚΟ ΜΠΛΕ, ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ, 2016
Στον ορθοπεδικό
Ακούμπησε απαλά τον αστράγαλο,
τη γάμπα. Το γόνατο απαλότερα.
Τρυφερότητα απλώθηκε σ’ όλα τα μέλη. Και προσδοκία.
Δεν βλέπω κάκωση, ήρθε
η διάγνωση να διαμελίσει την ψευδαίσθηση.
Με σώσατε. Δεν ξέρετε τι
σας χρωστάω.
Πληρώστε στην κοπέλα
καθώς θα βγαίνετε στην έξοδο!
Την πόρτα πίσω κλείνοντας
το κάταγμα που υπέστη
συντριπτικό της όποιας προσδοκίας.
Άνοιξη
Τους πάγους λιώνω
των χρόνων που δεν ζήσαμε μαζί.
Ρουφώ σταγόνες, ρύακες, ποτάμια.
Φουρτουνιασμένες θάλασσες,
κατεβασιές.
Και στάλα να μην λέω να ξεδιψάσω!
.~.
ΑΜΕΙΛΙΚΤΟ ΝΕΡΟ, ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ, 2019
Το καπάκι
Μνήμη Αναστασίας Κωνσταντοπούλου
Δεν άντεξαν το κάψιμο τα δάχτυλα
και άφησε καυτό το βάζο να γλιστρήσει στα πλακάκια.
Μάτωσε καθώς μάζευε τα σπασμένα γυαλιά
και το λαχταριστό γλυκό
αίμα χυμένο.
Τώρα πάνω απ’ τη συμφορά
δεν κλαίει τα δάχτυλα
τον άδικα σπαταλημένο κόπο
γλυκάκι που κανείς δεν θα γευτεί.
Λυπάται μόνο τ’ ορφανό καπάκι.
Στο βάθος κάποιου συρταριού
παραχωμένο
μάταια θα προσμένει
να σφραγίσει μία γυάλινη πληγή.
Κλαίει γιατί
σαν πεταλίδα
στης κουζίνας της τον βράχο χρόνια γαντζωμένη
ξέρει καλά
πόσο αργεί να κλείσει μια πληγή.
FINIS LITTERAE
ΙΙΙ. Πορεία στη λήθη
Κάθε μέρα
όλο και κάτι ξεχνάς.
Σβήνει απ’ τον χάρτη του μυαλού κι ένα νησί.
Σε λίγο θ’ απομείνει
ένας ωκεανός
μια άβυσσος.
Σιγά σιγά οδεύεις προς τη γέννηση
τη σύλληψη
προς την ανυπαρξία.
Στον ύπνο του χιονιού.
Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Αύριο πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς.
Έχουμε τόσες λέξεις να ξεχάσουμε.
ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Ι. Σταθμός Ομόνοια
Ξανθό γυφτάκι
ξεκαρδιζόσουν στο μετρό
σταθμός Ομόνοια
δίπλα στις σκάλες
παίζατε εσύ κι η αθωότητα κρυφτό.
Πιο πέρα ουρές
στο αυτόματο μηχάνημα εισιτηρίων.
Τουρίστες με σακ βουαγιάζ
ένα ερωτευμένο ζευγαράκι που καυγάδιζε άγρια
τρεις φίλες που γύρναγαν απ’ το ΚΑΠΗ.
Ανάμεσα στο πλήθος
μια γυναίκα με μάσκα χειρουργική
άρτι αφιχθείσα από χημειοθεραπεία.
Μα εσύ όλους και όλα τ’ αγνοούσες
αυτόματο είχες εξασφαλίσει μέλλον
και λίγη
απεριορίστων διαδρομών
προσωρινή ευτυχία.
Γυναίκα με μπλε ποδιά
Καθαρίζει πατάτες για το βραδινό.
Αφαιρεί με ξύστρα το ξεραμένο χώμα.
Σε κανέναν δεν αρέσει η γεύση χώματος στο στόμα.
Ειδικά όταν πέφτει η νύχτα.
Στη μπλε ποδιά της ξεκουράζονται τα κύματα της Βαλτικής.
Ηρεμισμένα ψάρια
λουμώνουν στων ματιών τις κόγχες.
Από το δέρμα των σκελετωμένων της χεριών
τρέφεται η αγάπη.
Τα τρίβει και ανάβει το σκοτάδι
λίγο πριν του παραδοθεί
για πάντα.
Atramentum σημαίνει Μαύρο
Κλεισμένη η θέση από καιρό.
Βλέπετε, το καφέ της μοναξιάς
δέχεται μόνον έναν επισκέπτη την ημέρα.
Σήμερα είναι η σειρά της.
Σε ακριβό σερβίτσιο πορσελάνης
καμωμένης από θρυμματισμένα οστά πρώην εραστών
σερβίρουν αρωματικό καφέ καυτόν
μόνο για ’κείνη
αόρατοι σερβιτόροι, γυαλιστερά μαύρα πουλιά.
Το φανερώνουν τα στιλπνά πούπουλα στις γωνιές εδώ κι εκεί.
Καλά θρυμματισμένες και οι προσδοκίες για το βαθιά θαμμένο μέλλον της.
Στην άκρη στο πιατάκι μπουκιά ζαχαρωμένο σύννεφο
λιωμένο σύννεφο αφημένο
σε λυπημένο ουρανό.
Η γλώσσα της γαλαζοπούλι
στο στόμα φτερουγίζει ηδονικά.
Χτυπιέται στα τοιχώματα του ουρανίσκου
αφήνοντας μία γαλάζια
πίκρα καμένης ζάχαρης.
Πιο ’κει στο απέναντι τραπέζι
σφιχτά ξαπλώνουν μαραζωμένα φρούτα εποχής
νεκρότερα κι απ’ το σβησμένο στα χείλη της χαμόγελο
καθώς βυθίζει το κουτάλι στο καφέ υγρό
και σπαρταράν τα σπλάχνα της στην απουσία.
Σήμερα στο καφέ της μοναξιάς.
***************************************
Λινό τραπεζομάντηλο
Με ροζ σιέλ μετάξι, αγαπημένο, προίκα της.
Το ύφασμα είχε ρουφήξει σώματα παλαιών ποικιλιών
απ’ το σχεδόν αρχαίο αμπέλι τους.
Δύσκολο να ’βγουν οι λεκέδες.
Απόκρημνες αποκριές, μνημόσυνα, πικρές γιορτές.
Γενέθλια δε γιορτάζονταν στον τόπο εκείνο.
Απαρατήρητα περνούσαν όπως
οι απογοητεύσεις
οι μικρές επιλόχειες καταθλίψεις
οι ματαιωμένες απόπειρες.
Γενέθλια και ψυχικές δονήσεις θεωρούνταν μη γενόμενα.
Υπήρξαν και καλές στιγμές. Τότε που
έπλεξε σφιχτά τα δάχτυλά του στα δικά της
κρυφά κάτω από το πτι καρό και
της θρυμμάτισε τους πάγους μιας ζωής.
Τώρα απλωμένες πάνω στο πανί
με νιο κρασί φρεσκοπλυμένες
οι αγαπημένες φάλαγγες, τα κόκαλά του αυλοί
να τραγουδούν σκούρκοι σε πτήσεις ελικόπτερες
και βασιλιάδες χρυσοπράσινοι
από το σπίρτο μεθυσμένοι
μπορεί πάλι κι από τ’ ακουμπισμένο
στον τοίχο του νεκροταφείου
ξύλινο κασελάκι πεύκο
φρεσκοβαμμένο άρωμα ρετσινιού
φιλόξενη κυψέλη για τα μέλη του
υπόσχεση για νέα μεθύσια ουρανού.
Ηλεκτρονικό περιοδικό Φρέαρ, 28/4/2021
***************************************
Πειραγμένος μύθος
Ιλ. Ω 6
Πατρόκλου ποθέων ἀνδροτῆτά τε καὶ μένος ἠΰ
Έγλειφε απ' τα δάχτυλα
το αίμα
μια-μια απ' τη χούφτα
αφαιρούσε ενοχές
τον φόνο έβαφε λευκό
όλα λευκά
μόνο στα μάτια τους άφριζαν όλη νύχτα
κόκκινα λύθρος κύματα.
Αγκάλιαζε ο φίλος
τη φτέρνα τρυφερά
ευάλωτο
να μην τον βρει ο θάνατος
να πάρει εκείνον.
Πόλεμος εκ του σύνεγγυς
τα σώματα κερί λιωμένο
γυία λυμένα απ’ τ’ ολονύχτιο πάλεμα
στην πρωινή δροσιά
το πρότερό τους σχήμα ανακτούν.
Ανακτά κι ο θάνατος το μεγαλείο του.
Τώρα σπαράζει παρά θίν’ αλός
κάθε του μέλος τον θρηνεί
ανακατεύει τα κομμένα του μαλλιά
στα κόκκαλα του εταίρου
σκίζεται, γδέρνεται, θρηνεί και σπαρταρά
ερωτευμένες στάχτες, ποιος θα μας ενώσει;
Ηλεκτρονικό περιοδικό Χάρτης, τχ. 30, Ιούνιος 2021
*******************************************
Ακρόαση ρόλου
Ο λοιμός ήταν το πρόσχημα.
Παραδομένοι στις ειδήσεις οικείων αγγέλων
πέφταμε από παντού στην καταπακτή της άγνοιας.
Δεν είχαμε δει νεκρά παιδιά ή βρέφη
μονάχα αίμα σε απόνερα εργοστασίων.
Χωριστήκαμε σε δύο στρατόπεδα.
Κάθε παράταξη βαθιά νυχτωμένη στην ιερότητα
του σκοπού της.
Ο αγώνας λάμβανε χώρα απόγευμα πέντε μ’ εφτά ανελλιπώς.
Φρέσκια σφαγμένη σάρκα για το δελτίο των οχτώ.
Ένα έθνος παραληρούσε
μπροστά απ’ το αρχαίο θέατρο της Πλάσμα.
Οι θεατές ηδονίζονταν περιμένοντας
προκλητά δάκρυα, ατμούς, αύρες
ατάκες, απρόοπτα, ανοικείωση
ανατροπή της εξουσίας ή παγίωση εξαγνισμού.
Με λένε Αντιγόνη.
Δεν είμαι καλά.
Ξενυχτώ τα βράδια.
Περιμένω από ώρα σε ώρα
τον θάνατο του Πολυνείκη
απ’ τον Ληξίαρχο την απαγόρευση ταφής του.
Θέλω πολύ αυτόν τον ρόλο.
Ηλεκτρονικός βιότοπος πολιτισμού Culture book, 29/3/2021
Βιογραφικό σημείωμα
Η Φωτεινή Βασιλοπούλου γεννήθηκε στη Χρυσοκελλαριά Μεσσηνίας. Σπούδασε Αγγλική και Ελληνική Φιλολογία. Ζει στην Καλαμάτα και εργάζεται ως καθηγήτρια αγγλικής γλώσσας στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Έχει γράψει τη συλλογή διηγημάτων Για μια χούφτα ζωή: Δεκαεφτά Διηγήσεις, Γαβριηλίδης, 2015, τις ποιητικές συλλογές Πρωσικό μπλε, Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2016, Αμείλικτο νερό, Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2019 και από κοινού με τον Γιώργο Γάββαρη την ποιητική συλλογή Λάμψη Λεπιδοπτέρων, 68 Χαϊκού, Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2018.
