Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" θα σας παρουσιάσω την ποιήτρια Σμαρώ Νότου. Η φιλοξενούμενή μου γεννήθηκε στο Σιτοχώρι Σερρών και κατοικεί στην Αλεξανδρούπολη. Ασχολείται με την αρθρογραφία στον τοπικό τύπο και στο διαδίκτυο. Ποιήματα και ποιητικές της συλλογές έχουν βραβευθεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Έργα της έχουν φιλοξενηθεί στον ηλεκτρονικό τύπο κι έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Το 2019 κυκλοφόρησε την πρώτη της ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται "Ασήμι στο άγρυπνο του νου".Το βιβλίο τιμήθηκε με Αριστείο στα Βιβλία Χρονιάς από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος Ε.Π.Ο.Κ και με Β’ Βραβείο στα αντίστοιχα βραβεία Βιβλίων Χρονιάς από το Λογοτεχνικό Περιοδικό «Κέφαλος». Είναι μέλος και εκπρόσωπος του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ) στη Θράκη και μέλος της Αμφικτυονίας Ελληνισμού. Η ποίησή της είναι λυρική, στοχαστική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι πλούσιος, περίτεχνος, βαθύς, με ξεχωριστή εικονοποιία και ισχυρό συναίσθημα. Θα ταξιδέψουμε με δέκα διαλεχτά ποιήματά της!
ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ
Στα άγρυπνα βράδια μιας κλειδωμένης άνοιξης
αστροφέγγισμα αιωνιότητας η τόλμη σου ποιητή.
Σαν ψίθυρος του ανέμου, σαν μπουμπούκι
που σκάει στη σημύδα της καρδιάς αχνά
το χρώμα των ονείρων αναθαρρεύει.
Πεισμώνοντας σιωπές απροσπέλαστες
με μια γραφίδα - σχεδία - αφίλιωτη με τον καιρό
τρέχει γεμάτη θύελλα
το φουσκωμένο ποτάμι να διαβεί.
Ας έβαλαν συρματοπλέγματα οι ορίζοντες
ας ξέχασαν τα χέρια να αγκαλιάζουν
από φως που δε φυλακίζεται ψάχνει να πιαστεί.
Να αγγίξει το αδύνατο, να σκορπιστεί
σε τούτο το κομμάτι της ματωμένης σελήνης
στου σκοπού το ξημέρωμα
σε μια μικρή αναμμένη σπίθα
νάμα για μια νέα αρχή -πύλη Θεού- ορθάνοιχτη
που φανερώνεται στην ανθισμένη αλήθεια.
Η στιγμή της συνάντησης δεν αργεί.
Η παράνοια που γύμνωσε τόση ζωή, μικραίνει.
Στην ίδια μεριά με την ψυχή
σφιχτά δεμένη η ελπίδα
γεμίζει ξανά τους ουρανούς με αστέρια
γεμίζει ξανά τους δρόμους με παιδιά.
Το ποίημα τιμήθηκε με Α΄ Βραβείο στον 20ο Ποιητικό Διαγωνισμό του Περιοδικού Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού «ΚΕΛΑΙΝΩ»
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ
Από κάπου μακριά πρόβαλε.
Κάτι σαν φως που φτερουγίζει,
σαν ξυραφιά.
Μια θαμπή, ακαθόριστη λάμψη
φωτίζει το βλέμμα και στέκει εκεί.
Εκεί, στο κορίτσι που χαμογελάει
ξένοιαστα μέσα στο κάδρο.
Πόσο όμορφο είναι!
Κρατάει το αύριο ολοζώντανο μπροστά του
τις προσδοκίες αγκαλιά
και χαμογελάει, μόνο χαμογελάει
με χαμόγελο μυστικό, εξωτικό
κι όμως απλό, κι όμως γλυκό.
Χρόνια βαδίζατε μαζί
μα χωρίς ποτέ να μάθεις
χωρίς ποτέ να ψάξεις πως
το κορίτσι με το χαμόγελο χάθηκε.
Έπεσε, σκάλωσε, σκίστηκε
στα αιχμηρά κλαδιά του χρόνου.
Το κατακρεούργησε ο ψεύτικος χρησμός
τα SOS που δε ξεχώρισε
τα λυσσασμένα σκυλιά που ξαμόλησε
η πραγματικότητα στο κατώφλι του.
Μια επικίνδυνη αυταπάτη
ένα μπουκάλι αλκοόλ.
Το κορίτσι με το χαμόγελο ξεχάστηκε.
Τα ψέματα βούλιαξαν κι αυτά.
Οι προσδοκίες κάθονται βουβές
στις χαρακιές της παλάμης και καπνίζουν.
Ένα «γιατί» μόνο πρόλαβε να ξεφύγει.
Ένα «γιατί» από κάπου μακριά πρόβαλε.
Κάτι σαν φως που φτερουγίζει,
σαν ξυραφιά…
Το ποίημα έλαβε α΄ Τιμητική Διάκριση στους 33ους Ποιητικούς Αγώνες Δελφών από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών Π.Ε.Λ. και περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή «Ασήμι στο άγρυπνο του νου» εκδόσεις Θρακικός Οιωνός 2019.
ΡΙΖΕΣ ΕΠΙΜΟΝΗΣ
Ακρίβυνε εκεί έξω το χαμόγελο…
Στεφανωμένη με τα σύννεφα
ακρίβυνε κι η άνοιξη.
Έρμαια στη γκρίζα πλήξη
αυτού του τεράστιου κόσμου
- αμύριστη και ντροπιασμένη -
με ένα λειψό φεγγάρι γυρτό στην αγκαλιά
κι ένα γλαστράκι βασιλικού να την προδίδει
αν είχε μάτια θα δάκρυζε.
Φοβίζει η επανάσταση των αστεριών.
Εξοικειωμένο με τη διαρκή αθλιότητα
το ανώδυνο γεμίζει τα κενά των σπιτιών
και η θέληση εξοργιστικά ατάραχη
μέσα στην πλάνη της σύγχυσης
μιας βασανιστικά ευθείας γραμμής
πάλι θα την αναβάλει, θα την απομακρύνει,
πάλι θα τη ματαιώσει.
Στις ώρες της συγκαλυμμένης οργής
οικτρά μόνη η ψυχή χάνεται στις σκέψεις της
πετώντας εκεί που η σκουριά με το ασήμι λιώνει
εκεί που το φως σα γιατρικό, σα πρόσφορο
σα γάργαρο νερό λαμποκοπά την ευθύνη.
Νικιέται η άρνηση στις απαντήσεις της καρδιάς
ρέει η άνοιξη, η άνοιξη της ουσίας δυναμώνει.
Την κρατώ τρυφερά απ’ το χέρι
σαν να είναι μικρό παιδί.
Σα να είναι το δικό μου το παιδί
σα να είναι όλα τα παιδιά του κόσμου
που με χρώματα ανθισμένων ουρανών
ξυπνάνε την ελπίδα.
Στους ανασασμούς των δέντρων
χώμα, νερό, ρίζες επιμονής κρατάω
κάθε που ουρλιάζω πασχίζω
ένα ατόφιο χαμόγελο να ερωτευτώ.
Κρατάω ακόμα ένα παράθυρο ανοιχτό
στην άκρη της απόγνωσης
κρατάω ακόμα ένα άγρυπνο όνειρο
κρατάω ακόμα μολύβι και χαρτί.
Από την ποιητική συλλογή «Ασήμι στο άγρυπνο του νου» εκδόσεις Θρακικός Οιωνός 2019.
ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ
Στα φλεγόμενα δειλινά της σκέψης
μια αγκαλιά ανταλλάσει τη ζωή μου όλη.
Μια υπόσχεση -φυλαγμένο μαργαριτάρι-
πνοή απαλή, φτερό αγγέλου
να χαδεύει το είναι μου
σαν αεράκι δροσερό
στη μέση του καλοκαιριού
σαν όαση που ονειρεύεται στην ξηρασία
μ’ ένα γέλιο ανεξίτηλο, γυμνό
και διαπερνά τη διάφανη νύχτα
κεντώντας νότες
στα ανήσυχα στενά της αγρύπνιας.
Δεν είναι όλες οι λέξεις φλύαρες.
Κάποιες κοντοζυγώνουν την ψυχή
πολύχρωμες πεταλούδες που τριγύρω της
ανάλαφρα πετούν
αγνοώντας εντελώς τον ξαφνικό τους θάνατο.
Καμία απόψε δε θα διαμελιστεί
σε σένα προσφέροντες όλες.
Με την ανάσα της θάλασσας
καρφωμένη στο άστρο σου
γέννησε περάσματα ο ουρανός.
Τρέχει το μελτέμι της λαχτάρας
να τρυπώσει μέσα σου.
Μυρίζω την παρουσία σου
ζευγαρώνει η υπόσχεση με την ελπίδα.
Αισθησιακή και ολόφωτη χορεύει η νύχτα
ροκάρει φλερτάροντας το ολόγιομο
χορεύοντας τιθασεύει το αδύνατο
χορεύοντας μας επιστρέφει στο παλιό όνειρο
χορεύοντας…
Από την ποιητική συλλογή «Ασήμι στο άγρυπνο του νου» εκδόσεις Θρακικός Οιωνός 2019.
ΣΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ
Σαν θες να μάθεις πως έζησα
ρώτα το στεναγμό
που βιάστηκα να κρύψω
τον άνεμο ρώτα του άγρυπνου ουρανού
που χόρευε μες τα σωθικά μου
μεταξύ λαχτάρας και συνήθειας.
Το δρόμο ρώτα, τον καιρό
τη συμπόνια που απαρνήθηκα
και νόθεψε με σύννεφα τα φεγγάρια μου.
Σαν θες να μάθεις πως σκοτείνιασα
ρώτα το βράχο
που απ’ τον πόνο έγειρε
τα κύματα ρώτα της ακοίμητης θάλασσας
που βύθισαν τα άλλοθι
και ξέβρασαν το παραμιλητό μου.
Τις ξεχασμένες νότες ρώτα, τις σκιές
που όρισαν τα ίσαλα
από ένα σμήνος με αιχμάλωτα πουλιά.
Σαν θες να μάθεις πως έλαμψα
εσένα ρώτα
τον άγγελο που σ’ έστειλε
να με ξανάβρω πάλι από την αρχή
από εκεί που με άφησα.
Το θαύμα ρώτα, την αγάπη
που άνοιξε μια μια τις πύλες της ψυχής
με όλα τα ξεχασμένα μου «θέλω»
αστέρια αναμμένα.
Σαν θες να μάθεις πως σε ένιωσα
εμένα ρώτα…
Από την ποιητική συλλογή «Ασήμι στο άγρυπνο του νου» εκδόσεις Θρακικός Οιωνός 2019.
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΒΟ
Ντυμένη με μια περίσσια πεθυμιά
να δρασκελίσω τα εμπόδια
στους δρόμους της λαχταράς προχωρώ
μακριά από της άφωτης ματαιότητας
τα ασάλευτα όνειρα.
Κοιτώντας πίσω, ο άνεμος κόπασε
η φωτιά δεν καίει πια
οι πέτρινες μέρες πέρασαν.
Η ψυχή επιτάσσει ο λυγμός του χθες
υπόσχεση για το αύριο να γίνει.
Να προηγηθεί η πολυπόθητη αναλαμπή του κρότου
φάρους να ανάψει, να ξεχαστεί η τραγική ομίχλη.
Έξω από τα στενά όρια
των χέρσων περιορισμών
έξω από το φόβο
έξω από τα αφόρητα «γιατί»
η ζωή ανατέλλει και πάλι.
Το παράδοξα ψυχρό της κινούμενης άμμου
αύξησε τη δίψα.
Ένας ολόλαμπρος ήλιος
ριζώνει αχόρταγος στη ματιά
και η ελπίδα σκιρτά, ανθίζει
κεντώντας στιγμές και χαμόγελα.
Φλόγα και δροσιά μαζί η ανάσα του στίχου
χαράζει την άνοιξη
καρδιάς παράθυρο ανοιχτό
χέρι απλωμένο το άφρισμα της σκέψης
επιστρατεύει το αδύνατο.
Έτοιμος ο τροχός να γυρίσει ξανά.
Έτοιμη η αγκαλιά μου να σε κλείσει μέσα της.
Έτοιμο το φως να υψωθεί
και η αλήθεια πανέτοιμη απ’ την αρχή να λάμψει.
Το ποίημα τιμήθηκε με Γ΄ Βραβείο στο 5ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης της Βιβλιοθήκης Σπάρτου
ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
Εντός της βεβαιότητας των τειχών
ένας βοριάς αδίστακτης πλάνης
μαστιγώνει με άνεση -χρόνια τώρα-
περιθώρια και σταθερές.
Δύστοκοι οι καιροί για υπερβάσεις.
Στα στενά του φόβου και της απόγνωσης
με την πλάτη γυρισμένη στα διλήμματα
σαλπίζει πόθων υποχώρηση.
Τα λόγια πνίγονται στην τροχισμένη ανάσα.
Η μια πίσω από την άλλη
κλειδώνονται οι καρδιές ακολουθώντας
τη συντριβή τους ολομόναχες.
Οι ψίθυροι του αβέβαιου χρησμού
στέκουν καθηλωμένοι
στη σάλα της αναβολής
θρονιάζοντας την ανοχή
στο βάθρο της μικροψυχίας.
Για τη μεγάλη ήττα ούτε λόγος.
Για την πηχτή ήττα της περηφάνιας
που τυραννά τον ύπνο του
βουβαίνεται ο κόσμος, μικραίνει.
Μικραίνει το φεγγάρι στραγγισμένο
απ’ τα συμπλέγματα ενοχής του
εγκλωβισμένου ποιητή.
Κάθε που ξανά και ξανά
θα γδέρνει την αγρύπνια του
τα ύπουλα αιχμηρά σκοτάδια
ίσως να γίνουν στίχοι κάποτε.
Ίσως το βαθύ γκρι του λήθαργου
«εντός των τειχών»
κάποτε ξεθωριάσει.
Το ποίημα τιμήθηκε με Β’ Βραβείο στον 19ο Ποιητικό Διαγωνισμό του Περιοδικού Λόγου, Τέχνης και Πολιτισμού «ΚΕΛΑΙΝΩ» και περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή «Ασήμι στο άγρυπνο του νου» εκδόσεις Θρακικός Οιωνός 2019.
ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ
Από μια στιγμή απόγνωσης
μια στιγμή που ασφυκτικά στένεψε ο χρόνος
με φώτα σβηστά
ήρθα αντιμέτωπη με τις άμυνες.
Δεν άντεχα άλλο το σκοτάδι να ανεβαίνει
τον εφιάλτη να γιγαντώνεται
και τον οίκτο στα μάτια τους.
Άβολα τα μαξιλαράκια της συμπόνιας
και τα αγκάθια προβλέψιμα.
Όσο κι αν φάνταζε αδύνατο
βήμα το βήμα βρέθηκα
να μπορώ να με πλησιάζω.
Να αναγνωρίζω τις ευάλωτες,
τις άτρωτες πλευρές μου
και δίχως να ακυρώνω τη διαδρομή
να δαμάζω τις νυχτωμένες ανάσες.
Μ’ ένα συμβόλαιο αυτογνωσίας
κοιμίζω τα λάθη μου
για να ξυπνούν οι αντοχές.
Σε μια βουτιά αυτοπραγμάτωσης
βουλιάζω τις τύψεις για να μπορεί η ψυχή
να συντηρεί την αλήθεια της.
Να ξεχαστεί, να επεξεργαστεί
να κατανοήσει, να διανθίσει.
«Μπορώ» το ρήμα
και με μια φωνή που την ακούω μονάχα εγώ
- φωνή χιλιάδων δακρύων -
που κατακρημνίζονται στα βάθη του χθες
υπερβαίνω τα πελαγωμένα όρια.
Σε απόσταση μετρήσιμα ακριβή
τερματίζω την άρνηση
μεταναστεύω τη σιωπή
φυγαδεύω τους φόβους
και κοινωνώ αυτάρεσκα τις αμαρτίες μου.
Από την ποιητική συλλογή «Ασήμι στο άγρυπνο του νου» εκδόσεις Θρακικός Οιωνός 2019.
Η ΨΥΧΗ ΑΝΤΑΜΩΝΕΙ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ
Θα μπορούσε να ήταν ένας πύρινος λυγμός
που άστραψε στην άκρη του χάους
μια μετέωρη στιγμή που άπλωσε τα χέρια
και αιχμαλώτισε μέσα της το χρόνο.
Σε πείσμα των καιρών η αιώνια κραυγή
δε μετρά ελλείψεις
ατέρμονες ανάγκες κι ενοχές.
Διεκδικεί απ’ αυτές υπόσταση.
Σε μυστικιστικά ξέφωτα αποδεσμεύεται
κι αποδεσμεύει την ολέθρια απατηλή ανάσα.
Το λάθος από το σωστό, την αρχή από το τέλος,
το χρώμα από το σχήμα.
Απλώνεται, αναρριχάται και υψώνεται.
Στέκει απέναντί σου κι επιμένει.
Σου δίνει ακόμη την πίστη
να θρέψεις την αοριστία ενός “σ’ αγαπώ”
με φεγγάρια, ποιήματα, φιλιά`
να φλερτάρεις με το πιθανό`
να φλέγεσαι ταγμένη να ζήσεις.
Αυτό το κρύο το σημερινό
κοστίζει πολύ σε αποξένωση και δάκρυα.
Γυρίζοντας στην καλή σου πλευρά
η ψυχή ανταμώνει το άπειρο.
Χαμογελώντας στο αδύνατο, πετάει
αγνή, αθώα, ακέραιη.
Πεταλούδα που χορεύει στο φως
που αστράφτει μέσα στη σκιά του χρόνου
που προορισμένη να φωτίζει
στροβιλίζεται στις παρυφές του ονείρου.
Στην εξορία της επιλογής περιστρέφεται
μα δεν παραδίδεται.
Σε πείσμα των καιρών, τίποτα δε θα απαρνηθεί.
Τίποτα δε θα ξεχάσει.
Από την ποιητική συλλογή «Ασήμι στο άγρυπνο του νου» εκδόσεις Θρακικός Οιωνός 2019.
ΤΟ ΓΚΡΙΖΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Το γκρίζο του κόσμου
μολυσμένη μνήμη που ανασαίνει ματαιότητα
περιφέροντάς την στην πελώρια σιωπή
της μπουκωμένης συνήθειας.
Λυγμός μιας άχρωμης μέρας
που πνίγεται αλύτρωτος
στα βρώμικα νερά της καθοδήγησης
δηλώνοντας από μακριά υποταγή
στην άκρη μιας εξόφθαλμης υποκρισίας.
Το γκρίζο του κόσμου
βαριά ομίχλη που σκεπάζει τα όνειρα
θάβοντάς τα στη λήθη της ανυπαρξίας.
Κλειστά, σκοτεινά παράθυρα
αντικριστά στο κενό
που τρέφουν τη σκόνη
μιας κακοποιημένης θύμησης.
Νύχτα ασέληνη με ανθρωπόμορφες φιγούρες
που τους πρόλαβε η απελπισία
μέσα στο αινιγματικό χάος
της οδυνηρής τους σύγχυσης.
Το γκρίζο του κόσμου
σωροί αγρύπνιας, γονατισμένα βουνά
ψυχές που χτίζονται εξαντλημένες
στον αντίποδα μιας φριχτής πραγματικότητας
σ’ ένα παρόν που αιμορραγεί
και σ’ ένα μέλλον που βρυχάται απόγνωση
ζώσα, έρημα, σβηστά
αποκαΐδια μιας άγραφης Ιστορίας
που δε θα λάβει ποτέ τα εύσημα.
Το ποίημα τιμήθηκε με Γ΄ Βραβείο στον 5ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης της Βιβλιοθήκης Σπάρτου.
Βιογραφικό σημείωμα
Η Σμαρώ Νότου γεννήθηκε στο Σιτοχώρι Σερρών και κατοικεί μόνιμα στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε Νοσηλευτική και εργάζεται ως Νοσηλεύτρια στο Π. Γ.Ν Αλεξανδρούπολης. Ακολουθεί αταλάντευτα τον δρόμο της ποίησης και αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο και στο διαδίκτυο. Έχει τη χαρά και την τιμή να συμμετάσχει και να βραβευτεί σε πολλούς Πανελλήνιους Ποιητικούς Διαγωνισμούς και πολλά ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά και έγκριτες λογοτεχνικές ιστοσελίδες. Ποιήματά έχουν συμπεριληφθεί επίσης σε συλλογικές Ποιητικές Ανθολογίες της Αμφικτυονίας Ελληνισμού, της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, της Βιβλιοθήκης Σπάρτου, της Ομάδας Ποίησης και Λογοτεχνίας Εβριτών Λογοτεχνών και στην Ανθολογία «Πόλεων Ποιήσεις» των εκδόσεων Χρόνος. Το 2018 η ανέκδοτη ποιητική της συλλογή «Της ψυχής τα φορεμένα» βραβεύτηκε με το βραβείο «Πολύμνια» στον 4ο Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης Κ.Π.Καβάφης της Ιnternational Art Academy. Από το Δεκέμβριο του 2019 και τις εκδόσεις Θρακικός Οιωνός κυκλοφορεί η πρώτη της ποιητική συλλογή «Ασήμι στο άγρυπνο του νου» η οποία βραβεύτηκε με Αριστείο στα Βιβλία Χρονιάς από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων Ελλάδος Ε.Π.Ο.Κ και με Β’ Βραβείο στα αντίστοιχα βραβεία Βιβλίων Χρονιάς από το Λογοτεχνικό Περιοδικό «Κέφαλος». Είναι μέλος και εκπρόσωπος του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ) στη Θράκη και μέλος της Αμφικτυονίας Ελληνισμού.
