Σημερινή μου καλεσμένη στη στήλη "Στα βαθιά " είναι η ποιήτρια Ντίνα Γεωργαντοπούλου. Γεννήθηκε στο Δερβένι Κορινθίας και μένει στην Αθήνα. Εργάζεται ως λογίστρια. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές κι έχει συμμετάσχει με ποιήματά της σε εννέα ποιητικές ανθολογίες. Η ποίησή της κινείται στα μονοπάτια της εξομολογητικής λυρικής γραφής. Λόγος πυκνός, υπαινικτικός, καίριος. Ο έρωτας πανταχού παρών, πότε φορώντας τα φτερά της νοσταλγίας, άλλοτε σφραγίζοντας την απώλεια. Η μοναξιά πιστή φίλη. Οι γνήσιες σχέσεις ζητούμενο. Η πένα της δημιουργού κολυμπά στα έντονα συναισθήματα, σπαράζει, λυτρώνεται, συγκινεί. Θα ταξιδέψουμε με δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
Φόβοι και δαίμονες
Με απλά υλικά έπλαθε
ό,τι απαιτεί η κατασκευή
χειμερινών ηλιαχτίδων
που θα μπορούσε να αποθηκεύσει
όπως και άλλες φυσικές προθέσεις,
Το σώμα ήταν δοχείο για μεταγενέστερη
χρήση οικιακών και λοιπών υλικών.
Η κανάτα ανάμειξης και η δοσολογία
εκ δεξιών του χεριού,
τα πάντα να γέρνουν προς την πρέπουσα θέση.
Το πρωί έριξε ρύζι στα βιβλία των ποιητών
έτσι τιμής ένεκεν,σκέφτηκε
μια κίνηση όχι καλά μελετημένη
αφού της αποκάλυψαν πως η μέρα
προσφέρεται για να ζεστάνει
φόβους και δαίμονες
κάτω από το μαλακό πάπλωμα.
'''''''''
Έχουμε γνωριστεί
Παρασκευή βροχών
στα χείλη η ερμηνεία της φιλαργυρίας
προσευχή με λαϊκά τραγούδια.
Κατάσταση ομηρίας στη χώρα του ποτέ
δεν βρήκα λέξεις αμαρτίας
συναγερμός στο τελικό σίγμα.
Έπειτα μόνοι
λύσε μου τα σχοινιά
υπάρχουν σε αναμονή αγγίγματα
θέλω να περάσω τα χέρια μου στα μαλλιά μου.
Αναζητείται προφανές συναίσθημα.
Πρέπει να μάθουμε πως έχουμε γνωριστεί.
'''''''
Αγαπώ την απαίτηση
Αγαπώ την απαίτηση
όσων δεν καταλαβαίνω.
Κρύβουν στο τελείωμά τους ένα αμήν,
ευτυχώς δεν αραίωσα την υφή μου.
Ευτυχώς είναι υπέροχο το κάλεσμα
των τρομαχτικά απόντων και παρόντων.
Αγαπώ τη θολότητα
των δοτικών με πάθος.
Συνοδεύουν με τρόπο ταιριαστό
τα φανταχτερά στολίδια του έρωτα.
Κάπου παραληρώντας
ακουμπάω το σώμα μου αυτή τη στιγμή.
'''''''
Νοσταλγία
Από το μπλε σηκώνεται ο γλάρος
νιώθω ασφαλής στο χάος των κυμάτων
εισπνέω δυτικό μαΐστρο.
Δεν προσπαθώ να βρω τίποτα
όλοι οι πόροι του σώματός μου είναι αλμύρα
το πρόσωπό μου ακουμπάει στη θάλασσα.
Αγαπώ το αφηρημένο τίποτα
ήρθα για σένα ,ήρθα για μένα
για τα χαμένα μου χάδια ήρθα.
Για τη γεύση που δεν αλλάζει
για το αίσθημα πως δεν έφυγα ποτέ.
Για τη στιγμή που αξία τα λόγια δεν έχουν
για τη στιγμή που ο άνεμος γίνεται έρωτας.
''''''
Του χρόνου δικαιώσεις
Δεν κλαίω πια γράφοντας στίχους
κι αναρωτιέμαι αν έχω στραγγίσει από επιθυμίες
ή αν η έμπνευση είναι κλειδωμένη σε όργανα
που αγνοώ την ύπαρξή τους,
γιατί υπερφίαλοι μου φαίνονται εκείνοι
που με έπαρση μιλούν για τα ανθρώπινα πάθη
που κατέκτησαν πάνω από τόνους χαρτιού
δίχως να 'χουν την κόπωση
των κουρελιασμένων ρυτίδων στο μέτωπο.
Κι ίσως να αγνοώ πως στην ψυχή μου
δεν υπάρχει χώρος για τίποτα ,
πως ίσως είναι κατειλημμένος ο χώρος
από επωάσεις αβγών που ο χρόνος θα δείξει αν σπάσουν
πριν προλάβουν να βγουν μελωδικά τα πουλιά.
Κι ο χρόνος αμείλικτα αφήνει τις αναμνήσεις σκιές
ξεθωριάζουν τα αισθήματα που τις προκάλεσαν
σαν τα ξεχασμένα ρούχα στον ήλιο
-ο ήλιος δεν είναι πάντα η καλύτερη επιλογή-
στα σκοτάδια φυλάσσεται η ωραιότητα των μυστικών μου
μέχρι να βρουν τον δακρύβρεχτο δρόμο τους.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή κοιτώ τους ανθρώπους
σταθερά μες τα μάτια.
'''''''''
Σιωπηλά
Άνοιξε όλες τις συσκευές,
για να εστιάσει σε κάτι.
Η απουσία θορύβων δε μοιάζει
με τις ηχηρές σιωπές
Ακουστική εγκόσμια
συναντήσεις με την ακινησία,
οι θόρυβοι της φαντασίας
παράταιροι και οικείοι.
Ο θόρυβος είναι αδέσποτες φωνές
εκείνη είναι ό,τι φαίνεται
είναι ό,τι λέει και ό,τι υπονοεί,
αυτή και οι τοίχοι κατάματα.
Στην κουζίνα δίπλα αναλογίσθηκε
την καταφυγή στα τραγούδια
το μεδούλι των στίχων,
αν η τάξη αποτελεί τελειότητα
αν θα κατακτηθεί από το θόρυβο
ή από την σιωπή.
''''''''
Κατεβαίνοντας το λόφο
Είχα τη σιγουριά πως πίσω από το παντζούρι
με βλέπει η αγάπη μου
και πίσω από τον τοίχο με φωτογραφίζει,
και γύρισα εκεί το πρόσωπό μου
για να δει που χαμογελάω στη σκέψη της.
Κι είπα γαμώτο μου όλα είναι μια χαρά
δεν βρίσκω λέξεις να περιγράψω τον κόσμο
που στροβιλίζεται γύρω μου.
και βγήκα από τον κύκλο
και συνέχισα το δρόμο μου
''''''''
Περί ποίησης
Δεν είμαι ποίηση είπε,
-καθόταν στην εθνική οδό-
εισπνέοντας τη μαγιοβδομάδα σε ακινησία.
Αν αφήσω το χέρι μου
θα ραπίσει με δύναμη την ανέχεια,
αν αφήσω τους ώμους να γείρουν
θα ακολουθήσουν το δρόμο.
Μα οι ώμοι είναι ερωτικοί
όπως και τα χέρια
για να αρκεστούν στα στερεότυπα
ενός ανοιχτού δρόμου.
Αν αφήσω το νου μου
θα αφεθεί στο φυσικό περιβάλλον των αισθήσεων
στην αόρατη μνήμη της βλάστησης
στα καλοσκαμμένα φιλιά.
Δεν είμαι ποίηση είπε,
είμαι ο προφητικός λόγος της σκέψης μου.
''''''''''''
Νυχτερινοί αφορισμοί
Της νύχτας οι πόθοι
χορεύουν στη θάλασσα.
Πετάνε τα πέπλα τους
στα αερικά
της δωδεκάτης ώρας
για να τους φέρουν κοντά
ματωμένα φεγγάρια,
που ηλικία δεν έχουν
παρά μόνο ηττημένους
αφορισμούς.
'''''''''''''
Έρωτας
Στους ώμους φτερά
στα χέρια ο ήλιος
η ανάσα μυρίζει χαρά.
Στα πόδια αηδόνια
αναπαύονται με αγάπη
στο στήθος φυτρώνουν βλαστοί
στα ρούχα ράβει τζιτζίκια
κι αγγέλους.
Διάφανη έχει καρδιά
όλοι μπορούσαν να δουν
τον έρωτα να χορεύει.
'''''''''''
Βιογραφικό σημείωμα
Η Ντίνα Γεωργαντοπούλου γεννήθηκε στο Δερβένι Κορινθίας. Είναι λογίστρια, παντρεμένη με τον Νίκο Χρυσανθόπουλο και έχουν έναν γιο, τον Ανδρόνικο. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές “Αθόρυβοι μύθοι” (εκδόσεις Ζάθεον Πυρ 2015), “Caressing Myths” [ελληνικά-αγγλικά] (εκδόσεις Libros Libertab 2015) και «Απροσποίητα» (Βακχικόν 2017). Έχει συμμετάσχει με ποιήματά της στις ανθολογίες : 1) 127 φωνές εκδόσεις Ομάδα Πρωτοβουλίας 2) Περί έρωτος εκδόσεις Όστρια 3) Ανθολόγιο Ποιήσεως εκδόσεις Όστρια 4)Ετερότητα – Craftbook II Εκδόσεις Μικρές εκδόσεις 5) Έκδοση συλλογικού έργου Συν Ποιείν 6) Neo Hellene Poets An Anthology of Modern Poetry 1750-208 εκδόσεις libros libertad-αγγλικά )7) Ανθολόγιο Ποίησης -εκδόσεις ευ-8) Θησαυροί της Άμμου εκδόσεις Δωδώνη -δίγλωσση έκδοση (ελληνικά αγγλικά) 9) Λέξεις αιχμηρές σαν πρόκες εκδόσεις Ρώμη δίγλωσσο έργο (ελληνικά -γερμανικά ).
