Καλεσμένη μου στη στήλη "Στα βαθιά" είναι σήμερα η ποιήτρια Μαργαρίτα Παπαγεωργίου. Γεννήθηκε στην Αθήνα και διαμένει στη Χαλκίδα, όπου εργάζεται ως φιλόλογος. Ασχολείται με μεταφράσεις αγγλόφωνης και ισπανόφωνης ποίησης και κριτική βιβλίων. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε τέσσερις γλώσσες κι έχουν φιλοξενηθεί σε ποιητικές ανθολογίες. Είναι διαχειρίστρια του λογοτεχνικού ιστότοπου στροφές/strophess. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, συμβολική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι πλούσιος, πολυδιάστατος, με ευφάνταστες μεταφορές και βαθιά νοήματα. Οι περιγραφές της είναι διεξοδικές και γλαφυρές. Την απασχολεί ο έρωτας, η καθημερινότητα, ο κόσμος του ονείρου, τα εσωτερικά ερωτήματα. Θα ταξιδέψουμε με δέκα ξεχωριστά ποιήματά της!
ΓΛΑΡΟΣ Ι
Ουρανοδρομούσε φτερουγίζοντας
ο γλάρος ακριβώς από πάνω μου.
Ουριοδρομούσε ο φλόκος από κάτω
κι εγώ είχα στηλώσει το μάτι μου στον ορίζοντα μπροστά.
Πάσχιζα να διακρίνω. Το λαμπερό ηλιόφως με πόναγε
στις ρίζες της κόρης των ματιών μου.
Δεν μπορούσα άλλο να τα κρατήσω ψηλά – μισόκλεινα τα βλέφαρα.
Και τότε έπεσε η σκιά του γλάρου πάνω στο πρόσωπό μου.
Άνοιξα τα μάτια, δάκρυα γιομάτα
-ανάβλυσ’ η ψυχή μου-
Αχ! Έλα γλάρε μου
Εγώ το χέρι μου το καψερό
Εσύ το φτέρωμα το ουρανικό
να τεντωθώ όσο μου 'ναι μπορετό
ν’ αγγίξουν οι άκρες των δαχτύλων μου
τις άκρες της φτερούγας σου
-άμποτε-
κι έτσι κι οι δυο μαζί σταυρωτά
να φιάξουμε στο σχήμα του έρωτα
μιαν αψίδα θριαμβική
- σκιερή καμάρα σε νησιώτικο σοκάκι –
να σπάσω - επιτέλους!-
το τσόφλι τ’ ουρανού
και τότε
– τ’ ακούς; τ’ ακούς το σχίσμα του γλαυκού; -
απ’ το ράγισμα στο ξάγναντο
θα ξεπηδήσει αστραποβόλημα
θα ξεχυθεί σα μαχαίρι κοφτερό
- λάμψη νοητή –
φως που προς τα εδώ λοξοδρομεί
θα διαπεράσει της θάλασσας τον καθρέφτη
τρίζοντας μέχρι μέσα τα σκιερά μύχια
των βαθυκύανων βυθών μου.
************************************
μετά
από μια καλή ψαριά
πρέπει να νετάρουμε τα δίχτυα
ξεχωρίζοντας το θεμελιώδες από το ενδεχόμενο
μόνο έτσι
η Ομορφιά θα έχει ίσο ζύγι
με την Αλήθεια.
από Αλίπλοος Ουρανός, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γαβριηλίδης 2015
ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΕΛΚΥΣΤΗΣ
τᾶ]ς κε βολλοίμαν ἔρατόν τε βᾶμα κἀμάρυχμα
λάμπρον ἴδην προσώπω,
Σαπφώ
Το λικνιστό της βάδισμα ποθώ το
φωτεινό της πρόσωπο να δω
Περιδινίζω το δέρμα σε χορό ελλειπτικό
στροβιλισμός πυρήνα σε κενό φως
δίχως αποδέκτη.
Στο έμπα των ματιών σου χάνω το ρυθμό
ζαλίζομαι παραπατώντας κύ-
μα γίνομαι ρεύμα ραδιενεργό
-ηλεκτρική θάλασσα-
κι αν Πρωτέας στο βυθό μοιραία
δραπετεύοντας τα πουκάμισά σου αλλάζω για να σου είμαι
όμορφη
η πλάτη μου έχει πάρει το σχήμα του έρωτά σου
Είμαστε
στο χάσιμο του σφυγμού
στο θόρυβο πίσω από τη μελωδία στα παράσιτα κάτω από
τον ήχο στο σφάλμα μετά την πρόσθεση στο αχ! του
σπασμού
στην αρχή πάντα - είμαστε-
Η έλξη μας άλμα σε γκρεμό παράξενη καταστροφή
έσκασε η σαπουνόφουσκα χωρίς αιτία επανάσταση
μα άξαφνα κατάλαβα
- στο α πάντοτε είμαστε -
κι έγινα τόσο χαρούμενη για αυτό
(από υποκλοπή τηλεφωνικών συνομιλιών ανάμεσα σε Julia και Thom)
ΕΛΕΓΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΠΑΛΟΝΙ ΑΦΟΥ ΠΕΤΑΞΕ ΜΕΤΑ
Λέξεις γεννιούνται
ρήματα ξεσηκώνονται
κοιτούν περίεργα,
ουσιαστικά ζητούν
τις παύλες τους,
επίθετα φλερτάρουν με
τις παρενθέσεις τους
γυρνούν πεισματικά
τις πλάτες στα
αποσιωπητικά,
επιρρήματα σηκώνουν
επιδοκιμαστικά
τα χέρια,
παύλες-παύσεις
διεκδικούν το
μερτικό τους,
σπάνια τα κόμματα
ανάσες
λαχανιαστές
σφίγγουν το ρυθμό
στην απουσία
των κεφαλαίων γραμμάτων
και των τελειών,
οι άνω τελείες
μαγικά αληθεύουν
Λέξεις αναφωνήματα
λόγια ανάκατα
παιχνίδι βλέμματα
χορεύουν στις πτυχές του πουθενά
Aν το πουθενά
γίνει εδώ
οι λέξεις καταρρέουν
Ξεγλίστρησε
το λαστιχάκι απ’ το μπαλόνι
Τι ήχος ανεπαίσθητος κι αυτός!
LUCID DREAM
Το όνομά της είναι Λουσίντα
Κάθε βράδυ βλέπει το ίδιο όνειρο
Το ξέρει ότι ονειρεύεται˙
το ξέρει ότι βρίσκεται μέσα σ’ ένα
διαυγές, φωτεινό όνειρο
Ξέρει πως αν σταματήσει να μετρά
τη συχνότητα των αναπνοών της,
το φως θα την καταπιεί,
γι' αυτό συνειδητά ενεργοποιεί
εκείνο το εγκεφαλικό ημισφαίριο
που τη βοηθά να τραγουδά˙
κάθε στίχος της και μια υπερχορδή
κάθε νότα της και μια ραφή
στων ανθρώπων τις ρωγμές
Καθώς το τραγούδι της αυτό
καμπυλώνει το χωρόχρονο,
ύλη πλάθεται από αντιύλη
οι προτάσεις αυτοεκπληρώνονται
οι λόγοι αγαπούν τις εικασίες.
Εκείνο όμως που την κάνει μοναδική
είναι ότι αν και βρίσκεται σε σκοτεινή οπή
είναι κι όλο το φως μαζί,
πέρα πια απ’ το παιχνίδι της μίμησης
Μάλιστα έχει βρει κι ένα κόλπο για να μην ξυπνά:
μέσα στο όνειρο ζωγραφίζει ένα μηχανικό δράκο
με χρώματα πάνω απ’ το μικρό της κόσμο
να την αγκαλιάζει ερωτικά μέσα σε κουκούλι,
για να ταξιδεύουν διαρκώς στα σημεία που
αθωώνεται ο θεός κι ο θάνατος εκεί
Άλλο τρόπο δεν έχει να θεραπεύεται απ’ τους εφιάλτες,
κι έτσι ίπταται μέσα στη χίμαιρα μιας οιονεί λάμψης
στο χείλος της εν εγρηγόρσει ονειρότητας.
Το όνομά της είναι Λουσίντα.
από Μεταπλάσματα, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Σαιξπηρικόν 2017
LAZER ή ΤΟ ΥΠΌ ΔΙΕΓΕΡΣΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ
Έστω ότι έχουμε δύο καθρέφτες
εγώ στο ένα άκρο
εσύ στο άλλο άκρο
κι οι δύο μαζί σε χωρική συμφωνία
μέσα στου ονείρου την κοιλότητα
Αν προσθέσουμε
μια βραδιά καλοκαιριού που θα
λουστούμε στο φως του φεγγαριού
και καυτερές πιπεριές που θα
γευτούμε στην μπανιέρα του πρωινού,
έχει παρατηρηθεί ότι
λόγω της διεγερμένης ακτινοβολίας μας
–παρά τη μικρή διάρκεια παλμών
και το στενό φασματικό εύρος–
για μια στιγμή στον χρόνο,
εγώ κι εσύ θα ταξιδέψουμε
στις πολιτείες των μύθων του κόκκινου.
Έχει αποδειχθεί ότι το φαινόμενο
παίρνει πολύ γρήγορα
διαστάσεις χιονοστιβάδας.
ΟΙ ΚΟΚΚΟΙ ΤΟΥ ΚΑΦΕ
Αφήνω τα μαλλιά μου μακριά
απλώνω τα χέρια μου ανοιχτά
ξεδιπλώνω τα πόδια
ξεσφίγγω
αναδιπλώνομαι
εκτείνομαι
Μα όσο κι αν ξετυλίγομαι
δεν μπορώ
να περικυκλώσω
τα όρια του άδειου μου
Στο φλιτζάνι μου
ο καφές με τα βουτήματα
με περιγελούν
Πριν από εμένα
έχουν αγγίξει τη γλώσσα σου.
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΒΡΟΧΗ
(μετά)
Θα συναντηθούμε το μεσημέρι είπες
στη γνωστή μας καφετέρια
θα πιάσει καλοκαιρινή μπόρα ξαφνικά
θα πίνουμε καφέ
θα ερχόμαστε πιο κοντά ο ένας στον άλλον
θα κουβεντιάζουμε ψιθυριστά
θα ακούμε τις στάλες της βροχής στις ομπρέλες
θα παρατηρούμε πώς πέφτουν στην επιφάνεια της
θάλασσας
θα γελάμε που πιτσιλάνε τα γυμνά μας μπράτσα
κι έτσι απλά,
όλος ο χειμώνας θα ξεπλένεται τρυφερά από επάνω μας
(πριν)
Ξύπνησα από την καλοκαιρινή βροχή
είχε τη γεύση του φιλιού που δεν δώσαμε.
Η ΕΚΛΕΙΨΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΣΥΖΥΓΙΑΣ
Υπάρχει μια έλλειψη στην έκλειψη
Λίγο πριν ήμουν ολόκληρη
Λίγο μετά θα αρχίσω
Σ’ αυτόν ακριβώς τον τόπο
του χωρίς.
(Γιατί όταν απ’ το αδιέξοδο
σου στέλνω την καληνύχτα μου
δεν μπορείς να το δεις;)
Να συγχωρήσω τον χρόνο
μια ροζ ανταύγεια
στο δέρμα της πλάτης σου αρκεί
θυμίζεις νερά.
ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ό,τι ήταν να δω το είδα
ό,τι ήταν να πω το είπα
ό,τι ήταν να πάρω το πήρα
Δεν έχω άλλο να σου δώσω.
Το αντίθετο της οδύνης δεν είναι η ηδονή
Το αντίθετο του πόνου δεν είναι ο πόθος
Από το σώμα ξεκινάμε και στο σώμα επιστρέφουμε
Εκεί είναι το τραύμα, εκεί είναι και το θαύμα.
Βρες το αδειανό σου
Και μέσα εκεί
Θα δεις την αγκαλιά του κόσμου
από Φιλιά στο κενό, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Μελάνι 2020
Βιογραφικό σημείωμα
Η Μαργαρίτα Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάζεται ως φιλόλογος εκπαιδευτικός στη Χαλκίδα όπου διαμένει μόνιμα. Δημοσιεύει μεταφράσεις αγγλόφωνης και ισπανόφωνης ποίησης όπως και κριτικές παρουσιάσεις βιβλίων σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε Αγγλικά, Γερμανικά, Δανέζικα και Σουηδικά και έχουν συμπεριληφθεί σε αρκετές ποιητικές ανθολογίες. Διαχειρίζεται τον λογοτεχνικό ιστότοπο στροφές/strophess.
Εργογραφία:
Αλίπλοος Ουρανός, Γαβριηλίδης 2015
Μεταπλάσματα, Σαιξπηρικόν 2017
Φιλιά στο κενό, Μελάνι 2020
