Σήμερα στη στήλη "Στα βαθιά" θα σας παρουσιάσω την ποιήτρια από τη Θεσσαλονίκη Μαρία Καρδάτου. Η καλεσμένη μου σπούδασε Αγγλική Φιλολογία, Ρωσική και Ιταλική γλώσσα και λογοτεχνία. Ασχολήθηκε με τη μετάφραση Άγγλων κι Αμερικανών συγγραφέων, καθώς και ποιημάτων της Άννας Αχμάτοβα. Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές και δυο διηγήματα. Έργα της έχουν μεταφραστεί σε τέσσερις γλώσσες. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Η ποίησή της είναι αφηγηματική, εξομολογητική, υπαρξιακή. Ο λόγος της είναι μεστός, ζωντανός, συγκινητικός, με γλαφυρές εικόνες κι εύστοχες μεταφορές. Την απασχολούν ο έρωτας, οι σχέσεις, η απώλεια, το όνειρο κι η ματαίωσή του, ο χρόνος που φεύγει. Η πένα της στρέφεται στο παρελθόν, αναπολεί , επιστρέφει στο παρόν, γεφυρώνει τους δυο κόσμους, φιλοσοφεί. Θα δούμε δέκα υπέροχα ποιήματά της από την πιο πρόσφατη ποιητική της συλλογή "Η αποκαθήλωση της σκιάς"!
Από την ποιητική συλλογή "Η αποκαθήλωση της σκιάς" ,2012
Αντικατοπτρισμός
Πόσες χιλιάδες εικόνες
θα κρύβω μέσα μου
αρνητικά φωτογραφιών
σκέψεις πνιγμένες σε βάλτους
Πόσες χιλιάδες εικόνες
θα φέρνω κοντά μία μία
για να φτιάξω το παζλ
της πολύβουης προσωπικότητάς σου
της σιωπηλής παρουσίας σου
Το ζεστό σου σώμα ζωντάνευε
το καμένο τοπίο που ακόμα καπνίζει
Τα χέρια σου έφερναν κοντά
τη Σαχάρα και την όαση
με τα φοινικόδεντρα και
τα πολλά νερά
που έσβηναν όταν πλησίαζα
Άπνοια
του Κωστή
Τραβήξτε τις λευκές γάζες
από τον ουρανό
Τα μαυρισμένα σύννεφα
των πολέμων
Τις κόκκινες κουρτίνες
των κατατρεγμένων
Ένας εφιάλτης ήταν
και πέρασε
Κοιτάξτε πόσο γλυκά
ανατέλλει ο ήλιος
πόσο θόρυβο κάνει
ο καταρράκτης
πόσο ήρεμα λικνίζεται
η βάρκα
Ένας εφιάλτης ήταν
και πάει
η ζωή μας χαμένη
λιωμένο γυαλί
Εικονολήπτης
Τόσα δάκρυα και αγωνία
τόσος φόβος και πόνος
Μια ζωή γεμάτη ψεύδη
κι ελπίδες μπαλόνια
πομφόλυγες
Το αίμα σχηματίζει
ποτάμια λάβας
που ρέει στους αιώνες
μέχρι τις μέρες μας
Κι εκείνος ατάραχος
κι αμέτοχος
ο εικονολήπτης
Η Νέδα
Περάσαμε μέσα από το ποτάμι
το νερό ήταν παγωμένο
κρατημένοι από το χέρι
Στο ξέφωτο το νερό σχημάτιζε μικρές λίμνες
και ονειρικούς καταρράκτες
οι νύμφες κρύφτηκαν
στο πέρασμα του έρωτα
Τα μαλλιά σου πλούσια και μαύρα
άστραφταν στον ήλιο
οι φτέρες του δάσους
στεφάνωναν τα κορμιά μας
Ας κρατούσε για πάντα
αυτό το ρίγος
αυτή η δροσιά της αγάπης
Τα φασκόμηλα μας μεθούσαν
και τ’ αηδόνι μάς συντρόφευε
ο θάνατος δεν είχε καμιά θέση
στο μεθύσι μας
Τον είχαμε καταργήσει
Δυο μικρές αθάνατες υπάρξεις
μπλεγμένες στον ιστό της αράχνης
Η σκόνη
Τώρα που οι μέρες έληξαν
γραμμάτιο χωρίς αντίκρισμα
Ένα σπίτι γεμάτο ανοιχτά βιβλία
ονειρεύεται το χάδι των ματιών σου
Η σκόνη τα αναλώνει
δεν περίμενε το γύρισμα του χρόνου
Πάντα η σκόνη μάς προλαβαίνει
προλέγει το μέλλον
αυτό που δε θέλουμε να δούμε
ούτε να φανταστούμε
πως για να μας υφάνει το λευκό της πέπλο
για να μας κλείσει μέσα
όπως το κουκούλι με το μετάξι
Τα αγαπημένα σου βιβλία
παραδόθηκαν στη σκόνη
τη στρίγκλα που θριαμβεύει
με το κορμί σου τρόπαιο
Καλλιτεχνικό πατινάζ
Σαν τη λεπίδα στο παγοπέδιλο
που γλιστράει
χωρίς να κόβει τον πάγο
το φέρσιμό σου
το ναι μεν αλλά
Γλιστράμε στον πάγο
για το μεγάλο φινάλε
Συνοδεία μουσικής
και ωραίων χρωμάτων
για να μην ακούμε
τους τριγμούς
και να μη βλέπουμε το αίμα
που παγώνει σχηματίζοντας
ωραία τριαντάφυλλα
κατακόκκινα
Μαθήματα ξιφασκίας
Με το αόρατο ξίφος
αγγίζεις το κορμί μου
με προσοχή
αλλιώς χάνεις
Δεν το τρυπάς δε χύνεται
σταγόνα αίμα
Οι κινήσεις μετρημένες
αν αποτύχεις
κερδίζει ο εχθρός
κανείς δε σκοτώνεται
δεν είναι πόλεμος αυτός
είναι παιχνίδι
όπως θα ’πρεπε να ήταν
η ζωή μας
κι όχι να σέρνομαι
αιμόφυρτη
και να πεθαίνω κάθε μέρα
Βγάζοντας τη φόρμα
και τα καλώδια
να είμαστε πάλι ζωντανοί
και μ’ ένα χαμόγελο
να δεχόμαστε
τη νίκη του άλλου
Στους παγετώνες της μοναξιάς
Τα σύννεφα τρέχουν χάνονται
Απλώνω το χέρι να τ’ αγγίξω
Είναι ο χρόνος που φεύγει
και τρέμω μη σε πάρει
Ήταν όνειρο δεν είσαι εδώ
Ένας αέρας τρελός
χτυπάει τις πόρτες
Τις μπότες σου τις έδωσα
στον ξυπόλητο Χριστό
που έψαχνε στους κάδους
Δε θα περπατήσεις ξανά
Η γη είναι για μας που
αμφιβάλλουμε
Κι εσύ ήσουν τόσο σίγουρος
όπως τα μικρά παιδιά
Μ’ ένα κουτί κουμπιά
σε ξεγέλασαν
να ράβεις στον ουρανό
τα φθαρμένα σου ιμάτια
γιατί κάνει κρύο πολύ
στους παγετώνες της μοναξιάς
Τα Στροφάδια
Ποτέ δε θα φύγεις
Είσαι εδώ το ξέρω
Νιώθω τη σκιά σου
Παλεύω με τη νοσταλγία
Το γυρισμό στους αμμόλοφους
της πολύτιμης νιότης μας
Μου έδωσες τη λάμψη
της πρώτης αχτίδας του ήλιου
Μου έδωσες το σκίρτημα
της πρωινής σταγόνας της δροσιάς
Μου έδωσες χίλιες φωνές
να εκφράζω τον έρωτα
Δεν ξέρω τι σου έδωσα
Γιατί μου είχες αδυναμία
Τι έβλεπες σε μένα
μακρινέ μου ορίζοντα
Ίσως τα Στροφάδια που δεν πήγες ποτέ
Φυγή με ιστιοσανίδα
Με το πανί υψωμένο
το αεράκι απαλά
στο αυτί να ψιθυρίζει
γλιστρούσα στο πέλαγο
το βλέμμα στον ορίζοντα
την πλάτη στην ξηρά
μ' ένα τραγούδι του συρμού
κι ολότελα μονάχη
Μια δύναμη άγνωστη
με ωθούσε
"πιο γρήγορα, πιο γρήγορα"
με τις κινήσεις της μέσης
σαν το λίκνισμα του έρωτα
γλυκά να ξεφεύγω
Κανένας φόβος, καμιά σκέψη
πέρα από την ελευθερία
της στιγμής
Για λίγο
Ήχος βενζινάκατου με πλησίασε
Ανήσυχοι με φθάσαν οι δικοί μου
που είχα χαθεί και
τι'ναι αυτά που κάνω
και λίγο λίγο
με γυρίσαν στην ακτή
Βιογραφικό σημείωμα
Η Μαρία Καρδάτου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο. Παράλληλα έκανε σπουδές στη Ρωσική και Ιταλική γλώσσα και λογοτεχνία. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Αγγλικών. Μετέφρασε Άγγλους και Αμερικανούς συγγραφείς καθώς και ποιήματα της Άννας Αχμάτοβα.
Έχει εκδώσει 6 ποιητικές συλλογές :
• Ερωτικός Ένοικος
• Το Αγκίστρι
• Αερολέσχη
• Ούτε δροσιά
• Αβλαβής Διέλευση
• Η αποκαθήλωση της σκιάς
Έχει γράψει και ένα διήγημα για νέους «Το πικρό λουλούδι του καπνού» και ένα διήγημα «Βιβλιοφιλία» από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Κάποια από τα παραπάνω μεταφράστηκαν στα Αγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Γερμανικά. Ποιήματά της έχουν συμπεριληφθεί σε πολλές ποιητικές Ανθολογίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
