Η καλεσμένη μου στη στήλη "Στα βαθιά", είναι η ποιήτρια Λιλιάνα Μπαντέα. Γεννήθηκε στη Μολδαβία. Η μεγάλη της αγάπη για τα παιδιά, την οδήγησε να σπουδάσει Παιδαγωγικά. Έχει συμμετάσχει με έργα της σε πολλές ανθολογίες. Θα τη γνωρίσετε πιο καλά μέσα από δέκα ποιήματά της. Εκεί εγώ διάβασα για το χτύπημα του κορωνοϊού που άλλαξε τη ρότα όλου του πλανήτη. Άλλοτε συνάντησα μεγάλους έρωτες, με άγγιξαν αισθήματα δυνατά. Ανίχνευσα πόνο,μα κι ελπίδα. Είδα ακόμη έναν λόγο πολύχρωμο και ζωντανό! Ας ταξιδέψουμε με την ποίησή της!
~21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2020~
Μέρες περνούν,
η μια μετά την άλλη..
απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από την καταγωγή της ευδαιμονίας.
Τα δάκρυα βρέχουν ασταμάτητα το πρόσωπό μας,
η θανατηφόρα πανδημία χλώμιασε τον ρυθμό της ανάσας.
Στην ψυχή...
σύννεφα σωρός πάνω στα σύννεφα.
Ο ήλιος μας κερνά λίγες στιγμές παρηγοριάς,
το μήνυμα του <Μένετε σπίτι>
με χρυσές ακτίνες
χαϊδεύει το θολό βλέμμα μας από την υγρή ανησυχία.
Ο κορωνοϊός καλπάζει με γοργούς ρυθμούς σε όλο τον πλανήτη,
μανιασμένο να πελεκά ζωές ανθρώπων.
Το ρεφρέν της μοίρας σε λιμνάζουσες καταστάσεις...
Τόση σιγή τριγύρω...
Μόνο ο αέρας μιλάει...
Σκόρπισαν οι λέξεις του πρός όλες τις κατευθύνσεις,
ποτέ δεν μίλησε έτσι ο αέρας,
κάνοντας μαλάξεις στα αυτιά μας,
μόνο το < Μένετε σπίτι> σαλεύει κάποια αλλότρια φωνή.
Αχτένιστα μπερδεύονται οι σκέψεις στην έξαρση της ασθένειας.
Βλέπω κάμαρες να σωριάζονται σε καραντίνα,
οι κατάδικοι κουλουριάζονται κάτω από τα αστέρια του θανάτου.
Από τη νάρκη της ασθένειας το χαμόγελο σβήνει
σε παγωμένα χείλη πίσω από την μάσκα
και το δάκρυ στεγνώνει στο μαξιλάρι της σιωπής.
Μόνο οι γιατροί, οι ήρωες των ημερών, μάχονται
να δαμάζουν του κορωνοϊού τα μονοπάτια.
Παρακμάζοντας στο βράχο του φόβου,
ματωμένη παρακολουθώ
της ύπαρξης το χάος,
την γνωστή ζωή την άγνωστη...
Όμως, κάπου εκεί, στους άδειους δρόμους,
απλώνονται οι μυρωδιές της άνοιξης
στον κανονικό τους ρυθμό
διασχίζοντας την ημέρα της ποίησης.
Ο ποιητής σήμερα δεν γιορτάζει,
η πέτρινη λέξη _ θάνατο _
του έχει μισοσκεπάσει την ψυχή...
Πάγωσε η πένα του σε μια γωνιά του ατελείωτου δράματος
περιμένοντας του αύριο τα εκτυφλωτικά κατώφλια.
Μένουμε σπίτι...
Απόψε πλαγιάζω στο στερνό σύννεφο της αγίας ελπίδας
με το λάβαρο την Ποίηση και προσεύχομαι..
για μας,
για τα παιδιά μας,
για το μέλλον,
για τα καλοκαιρινά στρωσίδια του ονείρου
που σπέρνουν χρώματα αγάπης.
Μένουμε σπίτι,
γιατί χρωστάμε στη ζωή μια ζωή.
~ ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ ~
Εκείνος κι εκείνη...
πως να τους ονομάσουμε ενώ ο χρόνος περνάει
τα ίδια συναισθήματα είναι κεντημένα στα καινούργια ρούχα τους;
Εκείνος κι εκείνη
ενωμένοι σε μια καρδιά που χτυπάει στον ρυθμό του απείρου
Γεννήθηκαν στην πρώτη συνάντηση
στην ίδια στιγμή που το αίνιγμα φίλησε την αυγή της ζωής.
Δεν τον επέλεξε και δεν την επέλεξε,
δεν τον έψαχνε και δεν την έψαχνε
Γεννήθηκαν με τις πρώτες ακτίνες της μοίρας που φλέρταραν με το φως των ματιών τους.
Εκείνος κι εκείνη
είναι ελεύθεροι να είναι ελεύθεροι...
Όταν απομακρύνονται χτίζουν γέφυρες ποιημάτων από καρδιά σε καρδιά
Σχεδιάζουν ποτάμια από υγρές λέξεις να σβήσουν τον πόνο
για να συνεχίσουν ασταμάτητα το δρόμο της καρδιάς.
Εκείνος κι εκείνη
με μια παλέτα χρωμάτων
σχηματίζουν βήματα βουτηγμένα στα κύτταρα του πάθους
που σκορπούν ευωδιές της άνοιξης στον τεράστιο καμβά της ζωής.
Ένα χρωματιστό χαμόγελο σαν ένα αρωματικό πέταλο της ελπίδας
σε κάθε γωνιά του σκοταδιού υμνεί τη νίκη.
Εκείνος κι εκείνη
κρατώντας σφιχτά τα χέρια τυλιγμένα στο φως,
θα λουλουδίσουν πέρα ως πέρα με ένα όνομα
βαθαίνοντας την ομορφιά της ζωής...
Ομορφιά που γίνεται γιορτή στον αέρα..
Οι καμπάνες της καρδιάς φόρεσαν τους γιορτινούς χτύπους...
Μια φορά κι έναν καιρό γεννήθηκε η ΑΓΑΠΗ.
ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΜΑΗΣ
Η άνοιξη στις σκάλες του χρόνου
σιγά σιγά προχωράει
λουλουδίζοντας πέρα ως πέρα το γκρίζο.
Μόνο ο αέρας φέρνει ακόμα στάχτες
στο βήμα χωρίς μονοπάτι.
Του πόνου τα θραύσματα ακόμα αγάλλονται.
Βροχή στάζοντας το δάκρυ
πάνω στα μάτια μου,
στα μάτια σου,
ξεπληρώνει τα χρέη
που ο τοκογλύφος πόνος επίμονα ζητά.
Αργεί η χαρά στην κοιλάδα της αμφιβολίας..
Στην άλλη πλευρά της όμως
ο ουρανός κατάφυτος υποσχέσεων
αναδεικνύει την ελπίδα -
στην θεωρία των άκρων το φως.
Ο ήλιος πυρώνει τους θάμνους
στου νου τα παρτέρια
καλλωπίζοντας κάθε συλλαβή του " Ζήσε!"
στην ατέλειωτη αναμονή.
Όλα συμβαίνουν τώρα,
όταν γιομίζουν τα λουλούδια ζωντάνια
και οι άνυδρες σκέψεις διψούν ουρανό,
όταν οι πεταλούδες - αγγελιαφόροι
ακροβατούν στις φυλλωσιές της υπομονής,
μια επιθυμία ορθώνεται
κραυγάζοντας επαναστατικά:
"Να μην σκορπίσει άλλο η πάχνη του πόνου!"
Ένα χαμόγελο σε μια ακτίνα ήλιου
λαμποκοπάει εδώ κι εκεί,
χαράς μαγευτικό διάκοσμο
στο πρόσωπο να κεντά.
Ω, ήλιε του Μάη,
θεολάλητο ύμνο στου ουρανού τις κυψέλες,
φίλα μου τα μάτια κουρασμένα
στις σελίδες του χρόνου να κοιτάνε!
Δώσε μου μια στιγμή αλήθειας
να πιστεύω και να ελπίζω στην άνοιξη,
να εκραγούν τα μπουμπούκια της χαράς,
μάρτυράς μου ο στίχος
μες στα λουλούδια να ψέλνει..
Ω, πόθε μου μεγάλε, υψώσου!
Να γλιστράει το τραγούδι
στου ουρανού τα στρωσίδια,
ανέσπερα το ρεφρέν σου να ευλογά.
Ν' ανατριχιάσει το φιλί
στου τραγουδιού και του μελιού τη γεύση.
Αιθέρια μαντολίνα
το φυλλοκάρδι φορεσιά.
Ακούνε και τα χελιδόνια
στα ύψη της χαράς,
τώρα που διαλαλούν τη νίκη.
Σκέψεις και αισθήματα αντάμα
να γλυκανοίγουν χέρια
στου έαρος το πόντιουμ να στήνουν χορό.
Παντού να ξεχύνεται το μεθυσμένο φως
και ρόδινες καρδιάς κορδέλες
η μπαγκέτα του μαέστρου - αύριο
στους ορίζοντες να κυνηγάει.
Πυκνά εαρινά επίθετα
μυρώνουν το ανώτερο σκαλί.
Το στέμμα της κορφής-
το χτυποκάρδι
που στάλα - στάλα ομορφιά ρουφάει
σε τούτο τον αλλιώτικο Μάη..
ΣΕ ΑΡΠΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
Η σιωπή με ξύπνησε πάλι σήμερα το πρωί,
μόνο ο πόνος βαθιά αναπνέει
στα λεπτά σεντόνια της ζωής.
Στων ματιών τις λίμνες-
ένα κενό
πασπαλισμένο με φόβο και απογοήτευση
για τούτη τη ζωή
που κυλά σε σκονισμένα ίχνη,
για τις θολές μορφές
που πάσχισαν να ανασάνουν.
Στα αλώνια της μνήμης αλέθεται η ζωή μας..
Πού χάσαμε την πυξίδα;;
Όταν λοξοδρομήσαμε το Πρέπει
ψάχνοντας τα Όλα;
Στις πεδιάδες των μανιασμένων οραμάτων;
Τώρα...
Τα πλούτη στην πλατεία του εγωισμού
έχασαν πια την σημαία..
Ορδές των ανθρώπων σε συμπόσια ψυχανάλυσης
ανιχνεύουν τα βήματά τους,
συγκρίνοντας θλίψεις και χαρές.
Πλούσιοι και φτωχοί αντάμα,
επώδυνα τραυματισμένοι,
σε μια χαράδρα της ζωής
δύνανται
να γνωρίσουν
το άχραντο δάκρυ
σαν μια ελπίδα ή ίσως προσευχή
σε μια άρπα μετάνοιας
ορμάει ν' αναδυθεί λάμποντας απ' τη λήθη.
Ένα δάκρυ
σαν πρώτη λέξη της λειτουργίας
στου νου το ξωκλήσι..
Ένα δάκρυ με το φως ταμάτων κυλά
επίμονα να αναστήσει στιγμές..
Ένα δάκρυ γονατισμένο
μπροστά στο θρόνο της αλήθειας
γκρεμίζοντας
το λαβύρινθο των λανθασμένων δεσμών,
ένα δάκρυ απ'τα μάτια του κόσμου,
της ψυχής το νέκταρ
απλώνεται στον ουρανό:
- Θεέ μου, συγχώρα μας!
ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Τι όμορφος που είσαι άνθρωπε
με όλες τις κρυμμένες σκέψεις
στις λίμνες των ματιών σου,
με όλα τα ανείπωτα λόγια
θαύματα της σιωπής..
Η ροή σιωπηλών δευτερολέπτων
σαν κρυφές επιθυμίες που φωνάζουν..
Εγκάρδια ιερογλυφικά στο ιστίο του ουρανού..
Τι όμορφος που είσαι άνθρωπε
που στέκεις σαστισμένος μπροστά στη ζωή
φυτεύοντας ανισόρροπους παλμούς
σε μια βουνοπλαγιά λέξεων.
Τι όμορφος που είσαι
με όλο το μπουκέτο συναισθημάτων
που μάζεψες στον κήπο της ζωής,
με όλες τις στιγμές
που φωτογράφισε η καρδιά
στην κορφή της ομορφιάς
φορώντας τις χρωματιστές επωμίδες της άνοιξης.
Ανάμεσα σε δυο φιλιά σου μια ιστορία
σαν τα άσματα των αγγέλων που μαγεύουν
στων άστρων αγκαλιά...
Και η ψυχή σου
έχει μια λάμψη..!!
Ίσως τραγούδι είναι,
ίσως ποίημα.
Τι όμορφος που είσαι άνθρωπε!
Τι όμορφος...
Αγάπα τον άνθρωπο
στα μονοπάτια του,
ανάμεσα στους ωκεανούς του γκρίζου
και τις μικρές νησίδες του φωτός,
από την αγία γαλήνη
στην αγία ταραχή και αντιστρόφως!
Αγάπα τον άνθρωπο
στο σχήμα της ημέρας
είτε ασπρόμαυρη είναι είτε χρωματιστή
γονατισμένος στο μυστικό του Εγώ
που πάει να λυτρωθεί.
Αγάπα τον άνθρωπο.
"Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ."
ΟΣΟ ΖΩ...
Δεν μπορώ να έχω δυο σκέψεις ταυτόχρονα,
όπως και δεν μπορώ να έχω δυο ζωές...
Γι' αυτό παραμένω η ίδια... γυμνή ψυχή...
που η καρδιά ακόμα φτερουγίζει
τις πόρτες του ονείρου να αγγίζει.
Σαν μια πτήση ενός γλάρου
στο άνθισμα ενός λουλουδιού
σε μια χορευτική κίνηση
στο πρώτο ανοιξιάτικο άρωμα..
Η αλήθεια είναι μια ,παντού η ίδια
Αγάπη...
όσο μπορώ... όσο ζω...
ΚΑΛΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ
Γευτήκαμε απ' όλα σε τούτη τη ζωή...
γλυκές και αλμυρές βροχές
που έπεφταν στο παραθύρι της ψυχής μας.
Η ζωή...μία θάλασσα με κύματα χρωματιστά.
Γευτήκαμε απ' όλα
και βρήκαμε τον εαυτό μας
κόντρα στον καιρό.
Πετάξαμε τα ρούχα
τα βρεγμένα,
ξεπλύναμε τα κύματα απ' τα μάτια
και ρίξαμε την άγκυρά μας..
Γευτήκαμε απ' όλα σε τούτη τη ζωή
να βρούμε μία θέση... καλή ισορροπία...
και ύστερα...
συναντηθήκαμε στο κέντρο.
ΕΛΕΙΠΕΣ
Έλειπες..
Μια καρδιά κομμάτια κουβαλούσα στην πλάτη...
Έκλεισα τα μάτια
να σταματήσω το ταξίδι της βροχής
μέσα στο γκρίζο της ζωής μου.
Δεν άντεξα άλλο τις μονόχρωμες στιγμές
που μου γδέρνουν την ψυχή.
Έλειπες ..
Έκλεισα τα μάτια
και αφέθηκα να με παρασύρουν οι στίχοι των ονείρων..
ΟΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ
Και αν οι λέξεις πληγώνουν σαν τα κοφτερά μαχαίρια,
διαλύοντας μες στο αίμα κάθε αυγή χαράς,
οι αγκαλιές είναι σαν τις αλοιφές
που τόσο,
μα τόσο μας λείπουν στην ψυχή...
Είναι σαν τα λόγια που μιλάνε απευθείας στην καρδιά
δίνοντας ζωή σε κάθε χτύπο της.
Στις αγκαλιές,
περασμένοι σε κλωστές ονείρων
ράψαμε το χιτώνα μας.
Στις αγκαλιές, το θησαυρό μας
με τις διαμαντένιες στιγμές που ανάψαμε τα αστέρια ,
φωτίζοντας κάθε σκοτάδι.
Κάθε άγγιγμα κλείνει από μία πληγή...
Ταυτόχρονα,
ανθίζει ένα λουλούδι της ελπίδας,
ένα έμβρυο φως μιας νέας ζωής,
για να στολίσουμε τον ουρανό μας...
Χαρά των χεριών
να πλάθουν την ευτυχία...
Χάδι των ματιών
οι ουράνιες χαρές.
Σσς ...μη μιλάς..
Αγκάλιασέ με.
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ --
Δεν ξέρω πως και πότε ανέβηκε στη σκηνή της καρδιάς μου η φωνή σου.
Τόσα τραγούδια, τόσοι στίχοι αποτύπωσαν την ευτυχία μέσα μου.
Χάνοντας την αίσθηση του χρόνου ξέρω μόνο να χαρώ, να αγαπώ.
Η καρδιά μου, σαν ένα μουσικό όργανο συνοδεύει σε ουνίσονο τη φωνή σου..
Σύγχρονες ουράνιες φωνές...
Μελωδίες ποτισμένες από αγάπη
αγγίζοντας τις πιο ευαίσθητες χορδές μας,
αγγίζοντας την ελευθερία με μια απίστευτη ποιότητα ομορφιάς,
περνώντας τα σύνορα που πάλευαν μ' αιώνες μοναξιάς...
Με τόσες επιτυχίες μέσα μου δεν μπορούσα να μην φτιάξω έναν ουρανό,
έτσι και βγαίνουν τα χρώματα από μέσα μου...
Ένας δικός μας ουρανός
με τις δικές μας πινελιές
με νότες ευτυχίας...
Βιογραφικό σημείωμα
Η Λιλιάνα Μπαντέα γεννήθηκε στη Μολδαβία.Μεγάλωσε μοιράζοντας την καρδιά της μεταξύ Μολδαβίας και Ελλάδας,εφόσον η γιαγιά της είχε στενή σχέση με την Ελλάδα. Σπούδασε Παιδαγωγικά γιατί αγαπάει τα παιδιά όσο τίποτε άλλο, είναι η αδυναμία της. Όσο θυμάται τον εαυτό της, λατρεύει τις λέξεις, εκείνες που μένουν στην ψυχή. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ποιητικές ανθολογίες, όπως ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ (εκδόσεις Κύμα 2017), ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΙΧΝΗ (εκδόσεις Άλλωστε 2017), στο συλλεκτικό έργο ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ (εκδόσεις Όστρια 2018), ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ( εκδόσεις Κύμα 2019), ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ (εκδόσεις Όστρια 2019), ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ARTHUR RIMBAUD ( εκδόσεις Όστρια 2020), ΝΕΑ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2020. Ακούραστη και αγιάτρευτα ερωτευμένη με την πένα, περιμένει τις στιγμές που την αγκαλιάζουν οι λέξεις. Εύχεται και ελπίζει ότι οι λέξεις της σαν βροχή αγάπης θα πλημμυρίσουν τις ψυχές των ανθρώπων.
