Τρία τραγούδια για τον ουρανό σε στίχους του Νίκου Γκάτσου

Στραβά το καπελάκι μου
στριμμένο το τσιγάρο
πολλές φουρτούνες πέρασα
και δε φοβάμαι χάρο.
Τη θάλασσα πολέμησα
του κόσμου την αρμύρα
μα τώρα που σε γνώρισα
την κάτω βόλτα πήρα.

Στ’ ουρανού την άκρη
Παναγιά σε φίλησε
παγωμένο δάκρυ
στην καρδιά μου κύλησε.

Στραβά το καπελάκι μου
στο χέρι κομπολόι
μετρώ τα σκαλοπάτια σου
κι η έγνοια σου με τρώει.
Μα πριν με διώξεις, άκαρδη
θερμά παρακαλώ σε
περκάλι βενετσάνικο
να κοιμηθούμε στρώσε.

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
κι ακούω μια φωνή,
καμπάνα γιορτινή
να με παρακινεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
που χτίζουνε φωλιά
αλλόκοτα πουλιά
στου ήλιου τα σκαλιά

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
και μια φωνή τρελή
σαν χάδι κι απειλή
κοντά της με καλεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
μου τάζει ωκεανούς
κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Εγώ σ’ ανάστησα με χώμα και νερό
χελιδονάκι να 'σαι μα κι αγρίμι
να σ’ έχω αλφαβητάρι στον καιρό
κι ανέσπερο καντήλι μες στη μνήμη.

Μα εσύ γυρεύοντας του ονείρου την πηγή
κοντά στων Ουρανών την Πλατυτέρα
βρήκες φτερά κι αρνήθηκες τη γη
τη σκοτεινή την πρώτη μας μητέρα.