Πέντε τραγούδια για το βουνό

Θ’ ανέβω και θα τραγουδήσω
στο πιο ψηλότερο βουνό
ν’ ακούγεται στην ερημιά
ο πόνος μου με την πενιά

Με το βουνό θα γίνω φίλος
και με τα πεύκα συντροφιά
κι όταν θα κλαίω και πονώ
θ’ αναστενάζει το βουνό

Απάνω στο βουνό θα μείνω
κι από τον κόσμο μακριά
θα κλαίω μόνος θα πονώ
και θα μ’ ακούει το βουνό

Ένα μήνα σ’ έχω χάσει βρε μπαμπέσα
κι όποιο κέντρο κι αν θα δω μπουκάρω μέσα,
θα σε βρω, που θα μου πας κι αν έχεις φύγει,
το βουνό με το βουνό ποτέ δε σμίγει.

Κι αν τυχόν καμιά φορά και σε τρακάρω,
μ’ όποιον να 'σαι, να το ξέρεις, θα σε πάρω,
σαν σε σκέφτομαι με πιάνουν πάντα ρίγη,
το βουνό με το βουνό ποτέ δε σμίγει.

Τι σου φταίω, κάθε βράδυ κι είμαι σούρα
και οι φίλοι να μου κάνουνε καζούρα,
να μου λένε, θα τη βρεις κι αν έχει φύγει,
το βουνό με το βουνό ποτέ δε σμίγει.

Κίνησε μια μέρα το βουνό,
πήγε για ένα μπάνιο στο γιαλό.
Πήγε στο γιαλό για να λουστεί,
απ’ τη ζέστη για να δροσιστεί.

Μα ήτανε η θάλασσα βαθειά
και δεν ήξερε να κολυμπά
κι έτσι με την πρώτη τη βουτιά
κόλλησε στου πάτου τα νερά.

Βρε βουνό, βρε βουναλάκι
η κορφή σου ένα νησάκι
κι οι χαράδρες σου κρυψώνες
για δελφίνια και γοργόνες.

Κι η μαμά του η οροσειρά
ράβει δεκατέσσερα πανιά
και του στέλνει μια παραγγελιά
για να 'ρθει στο σπίτι του ξανά.

Όμως το βουνό δεν το κουνά,
παίζει με τα άλλα τα νησιά,
μα προτού να πάει να κοιμηθεί
στέλνει στη μαμά του ένα φιλί.

Βρε βουνό, βρε βουναλάκι,
η κορφή σου ένα νησάκι
κι οι κοιλάδες σου λιμάνια
για να δένουν τα καράβια.

Βρε βουνό, βρε βουναλάκι
η κορφή σου ένα νησάκι
κι οι χαράδρες σου κρυψώνες
για δελφίνια και γοργόνες.

Βουνό μου εσύ ακούνητο
πώς ήταν κι εκινήθης;
Και πέτρα μου απελέκητη
και πώς επελεκήθης;

Την έννοια σου πουλάκι μου
πουλί μου τη φουρτούνα

Κι αν με τραβάς δε σέρνομαι
δε χάνομαι αν δε θέλω
κι αν με τραβάς στη θάλασσα
βουλιάζω τα καράβια

Κι αν δεν τραβάς μεσονυχτίς
σου παίρνω το φεγγάρι

Φύσηξε αέρας δυνατός
και τσάκισε τα δέντρα
το καταφύγιο μας πολεμά.
Σκίζει τη νύχτα ο κεραυνός
στον ύπνο μας φοβέρα
μ’ αγκάλιασες ακόμα πιο σφιχτά.
Εσύ κι εγώ
μες στα σεντόνια
και το βουνό
έξω στα χιόνια.

Κοίτα τα χρόνια πως περνούν
χειμώνες καλοκαίρια
αχ κοίτα τις νιφάδες στα μαλλιά.
Σαν τα φτερά του αετού
ανοίγουμε τα χέρια
κι ο φόβος δυναμώνει τη χαρά.
Εσύ κι εγώ
με τα παλτά μας
και στο βουνό
τα όνειρά μας.

Κι ανεβαίνω μόνος
κι ανεβαίνεις μόνη
τη δική του κορυφή
καθένας μας ζυγώνει
κι είναι αυτός ο πόνος
που μας λευτερώνει
να κοιμόμαστε μαζί
και να ξυπνάμε μόνοι
αόρατο σκοινί
πάντα μας ενώνει.

Κοίτα πώς φώτισε η αυγή
της νύχτας τα τοπία
κι ο θάνατος γεννάει τη ζωή.
Δεν είναι η αγάπη φυλακή
δεν είναι ελευθερία
μα ελευθερία μες τη φυλακή.
Εσύ κι εγώ
κι οι μοναξιές μας
και στο βουνό
οι κορυφές μας.

Κι ανεβαίνω μόνος
κι ανεβαίνεις μόνη
τη δική του κορυφή
καθένας μας ζυγώνει
κι είναι αυτός ο πόνος
που μας λευτερώνει
να κοιμόμαστε μαζί
και να ξυπνάμε μόνοι
αόρατο σκοινί
πάντα μας ενώνει.