Τέσσερα τραγούδια για δελφίνια

Καβάλα στο δελφίνι
τον κόσμο γύρισα
είπα να σε ξεχάσω
μα σ’ αποθύμησα

Δελφίνι δελφινάκι
πάμε πιο γρήγορα
Να δω τα γυριστά της
τα ματοτσίνορα

Όπου και να γυρνούσα
ερχόσουν πίσω μου
λαβωματιά στο στήθος
το πελαγίσιο μου

Δελφίνι δελφινάκι
πάμε πιο γρήγορα
Να δω τα γυριστά της
τα ματοτσίνορα

Ήτανε ένα τρελό δελφίνι
που όλο πηδούσε στον αφρό
γιατί θαρρούσε την αγάπη
πως την πετούν μες στο νερό.

Άδικα το τρελό δελφίνι
ρωτούσε γλάρους να του πουν
αν είναι αλήθεια πως πετούνε
στους ουρανούς όσοι αγαπούν.

Τα πλοία πάνε την αγάπη
πέρα σε κάποια ακρογιαλιά
κι είναι πραμάτειες για τα νιάτα
τα ντροπαλά γλυκά φιλιά...

Μία φορά κι έναν καιρό, μια γέρικη μαούνα,
τραβούσε μ' άσχημο καιρό κατά τον Πειραιά
Μα βούλιαξε στο Σούνιο απ' την πολλή φουρτούνα
Τις βάρκες ρίξαν στο γιαλό για να 'βγουν,
για να 'βγουν στη στεριά
Κι ένας μικρούλης πίθηκος χωμένος σε μια σκάφη,
είχε τρομάξει κι έκλαιγε και φώναζε πολύ
Αχ! πήγανε τα νιάτα μου κι η ομορφιά μου στράφι,
με χάνει η μανούλα μου κι η αγάπη μου η καλή
Κι ένα δελφίνι έφτασε, στην πλάτη του τον βάζει
Τον πέρασε για άνθρωπο, βοήθεια του ζητά
Μεράκλωσε ο πίθηκος και γλυκοτραγουδούσε
«γεια σου δελφίνι ναύαρχε και κολυμβηταρά!»
Κι εκεί που αρμενίζανε και όλα ήταν φίνα
Το δελφινάκι τον ρωτά αν είναι απ' την Αθήνα
Βεβαίως και κατάγομαι εγώ απ' την Αθήνα
και είμαι και από άρχοντες γονείς
Τιμή σου που με έσωσες δεινέ κολυμβητή μου
Tην τύχη σου γι' αυτό να ευλογείς
Κι εκεί που αρμενίζανε περήφανα κι ωραία,
το δελφινάκι τον ρωτά αν ξέρει τον Περαία
-Βεβαίως τον γνωρίζω και είμαστε και φίλοι
και έχουμε δεσμούς συγγενικούς
Η μάνα του κι η μάνα μου είναι πρώτες ξαδέρφες...
και μπλα μπλα και μπλου-μπλου-μπλουμ...
Το δελφινάκι θύμωσε τον τίναξε σα μπάλα
κι ο πίθηκος μες το νερό δεν ξέρει τι να κάνει...
τον έφαγε η ξιπασιά κι η κούφια του κεφάλα
κι η ψεύτρα η γλωσσάρα του που πήγαινε ροδάνι.

Ζει, στο Αιγαίο πορεύεται,
κεντά με αφρούς και γοργόνες το πέλαγος,
στη μοναξιά των νησιών αναδύεται,
στους κόλπους, κορίτσια και πλοία
τον βλέπουν να βρέχεται πλάι τους,
χαλάει τους κάβους που δένουν ανθρώπους κι ανάγκες,
τα δίχτυα που πιάνουν τους σπάρους και τ’ άλλα τα ψάρια.

Ζει, τους εχθρούς του εμπιστεύεται,
με δυο ναυαγούς φορτωμένους στην πλάτη του,
τη μοναξιά των μαρτύρων στα δόντια του,
ανήξερο στέκει στη βία,
να παίζει βιολιά και σαξόφωνα, κακόφωνα,
εκείνος που κόβει δεσμά κι αλυσίδες,
με μία μαγκιά που τη σπάει στους καρχαρίες.

Ζει στου βυθού την αγνότητα,
βουτώντας βαθειά, ξεγεννάει τη μοίρα του,
τη μοναξιά και τους γδάρτες της θάλασσας
που ζουν και πεθαίνουν μαζί της
κι εκείνους που κλαίνε χορεύοντας,
χαζεύοντας το κύμα να φέρνει πνιγμένους τουρίστες,
τ’ αστέρια να πέφτουν τις νύχτες, τα καλοκαίρια.