Τέσσερα ντουέτα του Βαγγέλη Γερμανού

Σ’ ένα δωμάτιο μικρό
το χτυποκάρδι μου μετρώ,
για μια τρελή Σαλονικιά
που μου 'χει πάρει τα μυαλά.

Μέσα στον Πύργο το Λευκό
σαν καμικάζι θ’ ανατιναχτώ.

Στο Σύνταγμα θα κατεβώ,
στη διαδήλωση θα μπω,
και με τα Μ.Α.Τ. θα χτυπηθώ
για τη μικρούλα π’ αγαπώ.

Μέσα στον Πύργο το Λευκό
σαν καμικάζι θ’ ανατιναχτώ.

Να 'ξερες πόσο σ’ αγαπώ
όσες φορές κι αν σου το πω δε φτάνει
στης αγκαλιά σου το μικρό λιμάνι
άγκυρα ρίχνω να σωθώ
Να 'ξερες πόσο σ’ αγαπώ
σαν την δροσούλα μες το καλοκαίρι
σαν ίσκιος στο ζεστό το μεσημέρι
να 'ξερες πόσο σ’ αγαπώ

Να 'ξερες να'ξερες τα συναισθήματα που κρύβω
Να 'ξερες να 'ξερες και ας μ’ αγαπούσες και πιο λίγο !
Να 'ξερες να 'ξερες πόσο μετράς εσύ για μένα
Να 'ξερες να 'ξερες είμαι μισός χωρίς εσένα !

Κάθε που φεύγω για δουλειά
θέλω κοντά σου να ξαναγυρίσω
την ευωδιά σου να ξαναμυρίσω
μες τα σγουρά σου τα μαλλιά
Κι όταν κοιμόμαστε μαζί
θέλω να μου κρατάς σφιχτά το χέρι
να ταξιδεύουμε σε ξένα μέρη
και να'ναι όνειρο η ζωή

Να 'ξερες να 'ξερες τα συναισθήματα που κρύβω
Να 'ξερες να 'ξερες και ας μ’ αγαπούσες και πιο λίγο
Να 'ξερες να 'ξερες πόσο μετράς εσύ για μένα !
Να 'ξερες να 'ξερες είμαι μισός χωρίς εσένα !

Μόνο στ’ αυτί, απαλά θα σου μιλώ,
μόνο στ’ αυτί, τρυφερά θα σε φιλώ,
ώσπου να νιώσεις την ανάσα μου καυτή,
και στο κοχύλι σου να τρέξει μια πηγή.

Μόνο στ’ αυτί να πιστέψεις ό,τι πω,
μόνο στ’ αυτί θα σου λέω "σ’ σγαπώ",
μ’ ένα τραγούδι που μιλάει για τη βροχή,
μες στο σεντόνι που κοιμάσαι μοναχή.

Μόνο στ’ αυτί να με φιλάς, μόνο στ’ αυτί,
ώσπου να νιώσω την ανάσα σου καυτή,
σαν το τραγούδι που μιλάει για τη φωτιά,
μες στο σεντόνι που κοιμόμαστ’ αγκαλιά.

Απόκληρο με είπες μια βραδιά
και μου 'μεινε για πάντα η ρετσινιά
όλα σ'τα χαρίζω
το λόγο πάρε πίσω
και φύγε κι άφησέ με πια
απ’ την αρχή ν’ αρχίσω
να τα ξεκαθαρίσω
το δρόμο μου να βρω ξανά

Ήρθε το τέλος του μηνός
και πουθενά δε βλέπω φως
το νοίκι δε μου φτάνει
παράπονο με πιάνει
σε ποιον τον πόνο μου να πω
κανένας δε μου κάνει
κι αυτή θα με πεθάνει
απόκληρο στον κόσμο αυτό

Από παντού με διώχνουνε
στο τρόλεϊ με σπρώχνουνε
αχ να ανασάνω λίγο
καιρός μου να το στρίβω
σε μιαν απόμερη γωνιά
σ'το λέω πριν να φύγω
αν μ’ αγαπούσες λίγο
απόκληρος δε θα 'μουν πια