Οχτώ τραγούδια της Δήμητρας Γαλάνη για άλλες φωνές

Δε θα σε βάλω εγώ ποτέ να μαγειρέψεις
θα 'μαι κοντά σου μοναχά σαν με γυρέψεις
Μετά θα φεύγω πάλι να μ’ επιθυμείς
Δε θα κρατήσω μαύρη τσάντα στο γραφείο
ένα φτερό γυπαετού θα έχω λοφίο
στη λεγεώνα της πιο ένδοξης τιμής

Άρτεμις θεά των κοριτσιών
φόβιζε με μ’ ασημένιο τόξο
απ’ τις ψευτονίκες των ανδρών
και από τη θλίψη που `χουν να `μαι απ έξω

Δε σ’ έχω δίπλα για να έχω να ζηλεύω
Πέτα τα πέπλα σου στα δάση που χορεύω
να σε λατρέψω όλη νύχτα σαν φρουρός
Με τις δερμάτινες τις βρωμικες μου μπότες
έσπασα μέσα μου και είδωλα και πόρτες
να σ’ αγκαλιάσω σαν το χώμα καθαρός

Άρτεμις θεά των κοριτσιών...

Αυτό που δεν κατάφερα
να κάνω με τα λόγια
θ’ αφήσω να το κάνουνε
του χρόνου οι πληγές

Γιατί δεν υποφέρεται
ποτέ τη στενοχώρια
να την ενιώθεις μόνος σου
και μόνος σου να κλαις

Αυτό που δεν κατάφερα
να κάνω με το σώμα
θ’ αφήσω νά `ρθει μόνο του
χωρίς βία κι ορμή

Γιατί για σένα κλείδωσα
ψυχή, φιλί κι ακόμα
με τυραννάει που πέταξα
για πάντα το κλειδί

Αυτό που δεν κατάφερα
να κάνω με τη σκέψη
θ’ αφήσω να το κάψουνε
ντροπή κι εγωισμός

Γιατί να ξέρεις έχασα
αυτά που `χα πιστέψει
όταν η νύχτα μέσα σου
μου έκρυψε το φως

Αυτό που δεν κατάφερα
να κάνω με τα λόγια
θ’ αφήσω να το κάνουνε
του χρόνου οι πληγές

Γιατί δεν υποφέρεται
ποτέ τη στενοχώρια
να την ενιώθεις μόνος σου
και μόνος σου να κλαις

Μικρό πουλί, σαν αστραπή
πέταξε δίπλα απ’ τη ζωή,
μικρά φτερά, κλειστή αγκαλιά
δε βρήκε γη να το χωρά

Γιορτή και ξενιτιά,
του κόσμου η χαρά,
σε μια βραδιά,
του νου η στεριά
έκαψε όλα τα πανιά. ( χ2 )

Γυναίκες μόνες, αγριολούλουδα της γης της νύχτας ανεμώνες,
φθινοπωριάτικης βροχής ατίθασες σταγόνες,
σκόρπια φωτάκια ζεστασιάς μες στους χειμώνες.

Γυναίκες μόνες, μες στα πελάγη της ζωής ανήσυχες γοργόνες,
άγνωστες δίπλα μας γνωστές και της σιωπής θαμώνες,
απ’ της αγάπης τα νησιά οι Ροβινσώνες.

Μάνα γλυκιά μου και φιλενάδες μου και πόσες,
στα μονοπάτια της καρδιάς συνταξιδιώτες.
Μάνα γλυκιά μου και φιλενάδες μου και πόσες,
χίλιες εικόνες κοντινές κι εγώ απ’ τις πρώτες.

Γυναίκες μόνες, ταξιδευτές μες στης ψυχής
τους άγριους κυκεώνες, αερικά του φεγγαριού,
ανήμεροι κυκλώνες, άπαρτα κάστρα μυθικά μες στους αιώνες.

Μάνα γλυκιά μου και φιλενάδες μου και πόσες
στα μονοπάτια της καρδιάς, συνταξιδιώτες.
Μάνα γλυκιά μου και φιλενάδες μου και πόσες
χίλιες εικόνες κοντινές κι εγώ απ’ τις πρώτες.

Έγινε ο φόβος μου θυμός
μεγάλος σαν ωκεανός
που απλώνει διαρκώς.

Παίρνει διαστάσεις μαγικές
σαν την αγάπη αληθινές
με πνίγει αν δε με θες.

Κι είναι το μόνο που μπορώ
φύγε να σου πω.
Φύγε να σωθείς και να σωθώ
εγώ πονάω που σ’ αγαπώ.
Δε σε συγχωρώ
που άφησες να φτάσουμε ως εδώ.

Έγινε ο φόβος μου θυμός
πια δεν αμύνομαι αλλιώς
δεν έχω μάθει πώς.

Και ένα όπλο έχω τη σιωπή
μα αν με πλησιάσεις πιο πολύ
υψώνω μια φωνή.

Κι είναι το μόνο που μπορώ
φύγε να σου πω.
Φύγε να σωθείς και να σωθώ.
Εγώ πονάω που σ’ αγαπώ
δε σε συγχωρώ

που άφησες να φτάσουμε ως εδώ.

Δεν έχει επιστροφή και τέλος.

Και δικαίωμα
δεν έχω πια να σ’ αγαπώ
το στερέωμα της λογικής μου
θαν’ αυτό.

Να σ’ αγκαλιάζω μια φορά
ούτε με φτάνει κι ούτε μ’ αφορά
κάποτε θέλαμε κι οι δυο
Μα τώρα πια
σε θέλω για τον εαυτό μου.

Και δικαίωμα δεν έχω πια να σ’ αγαπώ.

Και δικαίωμα
δεν έχεις πια να με κρατάς
στο μεσαίωνα της λογικής σου
να με πας

Υπάρχουν γύρω μας ζωές που ζουν πίσω από τοίχους,
μα ταξιδεύουν σαν φωνές σ’ όλης της γης τους ήχους.

Υπάρχει κάπου ένα νησί, ένα βουνό να πάμε,
μα όπου κι αν πήγαμε μαζί τίποτα δε θυμάμαι.

Γιατί η μέσα φυλακή είναι η πιο μεγάλη
που κάνει πέτρα τη φωνή και το φιλί ατσάλι.

Να μη γελώ, να μην κοιτώ, τα λόγια να ησυχάζω
και μέσα μου να κατοικώ όσα στο νου μου βάζω.

Εγώ στον κόσμο αυτό κι εσύ ζωή μου, κλειδωμένοι,
μια λέξη είπαμε μαζί και περπατάμε ξένοι.

Είχα κάτι δάκρυα
δάκρυα μεγάλα
κι ήταν κάθε δάκρυ μου
της βροχής μια στάλα
μου τα πήρες κι έφυγες
και δεν έχω άλλα!

Τώρα που όλα γύρω μου
γίνανε κομμάτια
κλαίει η καρδούλα μου,
με στεγνά τα ματιά!

Ζούσαμε τι όμορφα,
τι ευτυχισμένα
κι ένα μαύρο σύννεφο
σ’ άρπαξε από μένα
κι όλα μου τα δάκρυα
σκόρπισαν στα ξένα!

Τώρα που όλα γύρω μου
γίνανε κομμάτια
κλαίει η καρδούλα μου,
με στεγνά τα ματιά!