Πέντε τραγούδια του Τάκη Μπουγά

Μην ανάβεις το φως,
εγώ φεύγω διαρκώς,
δε στεριώνω.
Έχω τόση φυγή
που αν μου δώσουν τη γη,
θα τους πω να μ’ αφήσουνε μόνο.

Πες μου
πώς τελειώνει μι’ αγάπη
δίχως πίκρα και δάκρυ,
για βρες μου.
Ποιος το δίκιο του χάνει
σ’ ένα σφάλμα που κάνει,
για πες μου.

Μην ανάβεις το φως,
είν’ ο κόσμος σκληρός,
δεν ταιριάζω.
Στον καθρέφτη μου μπρος
ώρες μένω βουβός
κι όλο αλλάζω μορφή να μη μοιάζω.

Πες μου
πώς τελειώνει μι’ αγάπη
δίχως πίκρα και δάκρυ,
για βρες μου.
Ποιος το δίκιο του χάνει
σ’ ένα σφάλμα που κάνει,
για πες μου.

Σαββατόβραδο ζεστό έξω απ’ τη ντίσκο
με την πλάτη σου, στον ξεφτισμένο τοίχο.
να γυρνάς στην ίδια πάντα φυλακή.

Δίχως όνειρα και χαμένο μύθο
καρφωμένος απ’ της κόλασης τον ήχο
να χορεύεις με κομμένη αναπνοή.

Σ’ έχω διαλέξει να σ’ αναστήσω
να σου μιλήσω και να σε πείσω
να δραπετεύσουμε μαζί και δεν το ξέρεις

Η ζωή σου ένα τέλμα δίχως ρίσκο
ένα αυλάκι σ’ ένα χαλασμένο δίσκο
που κολλάει στην ίδια πάντα συλλαβή.

Το κορμί σου ένα δέντρο δίχως ίσκιο
ένα αίνιγμα που μου φωνάζει λύσε το
και μ’ αφήνει με κομμένη αναπνοή.

Στις κρυφές ακτές του νου μου
στις σελίδες του μυαλού μου
μπαινοβγαίνεις μυστικά.
Κι όταν η καρδιά ραγίζει
και το αίμα σου μ’ αγγίζει
μ’ ανασταίνεις μαγικά.

Δεν παραδίνομαι,
σε σένα αφήνομαι.
Στην αγάπη μου σε φέρνω,
σε δανείζω και σε παίρνω
και το φως σου ντύνομαι.

Λουλουδάκι της ερήμου
έχει γίνει το κορμί μου,
στα φιλιά σου ξεδιψά.
Και τ’ αστέρια τ’ αναμμένα
ένα γίνονται με μένα
όταν σ’ έχω αγκαλιά.

Δεν παραδίνομαι,
σε σένα αφήνομαι.
Στην αγάπη μου σε φέρνω,
σε δανείζω και σε παίρνω
και το φως σου ντύνομαι.

Κανείς δεν έχει λόγους να κρυφτεί
Η σχέση αυτή ειν’ αρκετή και για τους δύο
Γι’ αυτό παράτα τις αναφορές
θα φέρουν κι άλλες διαφορές
κι ύστερα θα σ’ αναζητώ
μες το κενό και μες το κρύο

Φεύγεις έρχεσαι
μόνο έτσι ξέρεις τώρα να με παίζεις
Φεύγεις έρχεσαι
μόνο έτσι ξέρεις τώρα να με παίζεις
Να μ’ απορρίπτεις
και να μ’ αποδέχεσαι

Μαζί στου έρωτά μας τις ρωγμές
κάποιες στιγμές θα μοιάζουν όλα με αστείο
γι’ αυτό σταμάτα πια τις συμβουλές
τις άδικες υπερβολές
που κάνουν τόσο ξαφνικό
τον πανικό και το αντίο

Φεύγεις έρχεσαι
μόνο έτσι ξέρεις τώρα να με παίζεις
Φεύγεις έρχεσαι
μόνο έτσι ξέρεις τώρα να με παίζεις
Να μ’ απορρίπτεις
και να μ’ αποδέχεσαι

Με λένε μοναξιά
γιατί φοβάμαι απ’ όλους πιο πολύ
τον εαυτό μου,
και νιώθω να περνά
σαν μια ταινία τρόμου
η ζωή απ’ το μυαλό μου.

Με λένε μοναξιά
μα στάζουν όνειρο τα μάτια μου
για σένα,
δεν είσαι πουθενά
κι οι νύχτες γίνονται αβάσταχτες
για μένα.

Με λένε μοναξιά, με λένε μοναξιά.

Με λένε μοναξιά
γιατί δε θέλω ψεύτικα να ζω
για να ξεχνιέμαι,
κι αν κάτι με πονά
είναι που ψάχνω τρόπο να σου πω
''αγάπησέ με''.

Με λένε μοναξιά
μα στάζουν όνειρο τα μάτια μου
για σένα,
δεν είσαι πουθενά
κι οι νύχτες γίνονται αβάσταχτες
για μένα.

Με λένε μοναξιά, με λένε μοναξιά,
Με λένε μοναξιά, με λένε μοναξιά.

Με λένε μοναξιά
μα στάζουν όνειρο τα μάτια μου
για σένα,
δεν είσαι πουθενά
κι οι νύχτες γίνονται αβάσταχτες
για μένα.

Με λένε μοναξιά, με λένε μοναξιά,
Με λένε μοναξιά, με λένε μοναξιά.