Δέκα τραγούδια για την ομπρέλα

Νταράντα ταμ ταμ
χτυπάει η βροχή
στην κίτρινη ομπρέλα
που έχω ανοιχτή.
Νταράντα ταμ ταμ
κι ενώ προχωράω
κι ούτε καν που προσέχω
πού πάω, πού πατάω.

Νταράντα ταμ ταμ
χτυπάει η καρδιά
γιατί κάθε μου βήμα
σε φέρνει κοντά.
Νταράντα ταμ ταμ
χτυπάει η βροχή
στην ομπρέλα την κίτρινη
που έχω ανοιχτή.

Νταράντα ταμ ταμ
και μόλις με δεις,
θα τρέξεις αμέσως
κοντά μου να ’ρθεις.
Νταράντα ταμ ταμ
θ’ ακούσω να λέει
κι η καρδιά σου που η ίδια
αγάπη την καίει.

Νταράντα ταμ ταμ
θα λέει η βροχή
στην κίτρινη ομπρέλα
που θα ’χω ανοιχτή.
Νταράντα ταμ ταμ
θα λέμε κι εμείς
στο ρυθμό της βροχής.

Κάτω στον Πύργο σε τρυπά η υγρασία,
μετράς τα τρένα με μανία.
Και στο Αμύνταιο το χώμα το παγώνει
εχθρός αέρας που σκοτώνει.

Κι εσύ χωμένος στην αόρατη ομπρέλα
ταξίδια κάνεις πειρατής σε καραβέλα.
Ασπίδα έχεις την αόρατη ομπρέλα
που τ’ όνομά της είναι Τρέλα.

Στα Εξαμίλια σού φουντώνουν τα μεράκια
εφτά ξυπόλυτα γυφτάκια.
Ανοιγοκλείνουν της ζωής σου την αυλαία
με το τραγούδι του Σαλέα.

Κι εσύ χωμένος στην αόρατη ομπρέλα
ταξίδια κάνεις πειρατής σε καραβέλα.
Ασπίδα έχεις την αόρατη ομπρέλα
που τ’ όνομά της είναι Τρέλα.

Πρωτοχρονιά για ύπνο σε νοσοκομείο,
ανταμοιβή σου και βραβείο.
Λάρισα νύχτα και ζηλεύεις το καμιόνι,
αυτό το σύρμα σε ματώνει.

Κι εσύ χωμένος στην αόρατη ομπρέλα
ταξίδια κάνεις πειρατής σε καραβέλα.
Ασπίδα έχεις την αόρατη ομπρέλα
που τ’ όνομά της είναι Τρέλα.

Απόψε που σε ήπια
και μέθυσε η ψυχή
με μια ομπρέλα τρύπια
θα βγω μες στη βροχή.

Μου πάει η ευτυχία
κι ας μην κρατάει πολύ,
απόψε που κοιτάζω
στα μάτια σου κι αλλάζω
τόσα χαμένα χρόνια
για μια στιγμή αιώνια.

Απόψε δε με ξέρει
ο πόνος ο κρυφός,
η νύχτα μου ’χει φέρει
ένα μπουκέτο φως.

Μου πάει η ευτυχία
κι ας μην κρατάει πολύ,
απόψε που κοιτάζω
στα μάτια σου κι αλλάζω
τόσα χαμένα χρόνια
για μια στιγμή αιώνια.

Με το φιλί σκορπίζομαι,
πίνω κρασί, ζαλίζομαι,
μπρούσκο κυλάει το αίμα μου, ωωω
κι αλήθεια λέω το ψέμα μου,
κι αλήθεια λέω το ψέμα μου.

Με κοίταξες, με κάρφωσες,
μέσ’ στην καρδιά με λάβωσες,
με λήστεψες και μ’ έκλεψες,
στα ψέματά σου μ’ έκρυψες,
στα ψέματά σου μ’ έκρυψες.

Μες στην φωτιά μου καίγομαι,
κοντά σου ξενητεύομαι,
μακριά σου δεν αντέχω, ωωω
στην σκέψη μόνο σ’ έχω,
στην σκέψη μόνο σ’ έχω.

Με κοίταξες, με κάρφωσες,
μέσ’ στην καρδιά με λάβωσες,
με λήστεψες και μ’ έκλεψες,
στα ψέματά σου μ’ έκρυψες,
στα ψέματά σου μ’ έκρυψες.

Και αν πέφτει η βροχή, σταγόνα φιλί
απόψε δε θα βρεις, στα χείλη μου αν μπεις
κομμένη στα δυο, μισώ και αγαπώ
τα όνειρα τ'άδεια, ατέλειωτα βράδια

Όταν δε σ'έχω, πώς σε μισώ
και όταν σε έχω, μισώ που είσαι εδώ
όταν δε σ'έχω πολύ σ’ αγαπώ

Οταν δε σ'έχω, πώς σε μισώ
και όταν σε έχω μισώ που είσαι εδώ
μακριά σου αντέχω, κοντά σου δε ζω

Και αν πέφτει η βροχή, ομπρέλα στραβή
κρατάς όταν βρέχει
και ο έρωτας τρέχει
μακριά να κρυφτώ
μισώ και αγαπώ
τα όνειρα τ'άδεια, ατέλειωτα βράδια

Ο καιρός βροχερός
πάλι θα 'μαι ο τυχερός
όπου πας
σαν ομπρέλα μα κρατάς.

Όπου πας και με χρειάζεσαι
γίνομαι αυτό που θες
αν κι εσύ για μένα νοιάζεσαι
αχ, γιατί δε μου το λες.

Όταν βγει ήλιος πια
όλα όπως και παλιά
όπου πας
σαν ομπρέλα με ξεχνάς.

Όπου πας και με χρειάζεσαι
γίνομαι αυτό που θες
αν κι εσύ για μένα νοιάζεσαι
αχ, γιατί δε μου το λες.

Ακούω του κόσμου τις σιωπές
αντίλαλους του χθες που λεν
είμαστε μόνοι,
κανείς μας δεν γλιτώνει.

Ακούω που λένε τις βραδιές,
αδέρφια είναι τι τα θες
τα γέλια και οι πόνοι
μα εμένα με θυμώνει.

Σβήνω λοιπόν τη λάμπα,
ο ήλιος είναι τζάμπα
παίρνω τη μαύρη ομπρέλα μου
και βγάζω όλη την τρέλα μου.

Κοιτώντας τώρα τις πληγές
τραβάω μονοκοντυλιές
βαστάω το τιμόνι
κι ανοίγουνε οι δρόμοι.
Γκρεμίζουν πόρτες οι χαρές,
η μέρα ξημερώνει
και τα φτερά μου απλώνει.

Γίναν ουρλιαχτά στη νύχτα
όλες οι φωνές σου που μ’ αγκάλιαζαν,
σβήσαν ξαφνικά οι σκέψεις
όσες παραδείσους μόνο χάραζαν.

Κι όλο προσπαθώ
να σηκώσω το κεφάλι πάλι
δε θα φοβηθώ της καρδιάς
την τρέλα τη μεγάλη.

Πρώτος θα σταθώ, να θυσιαστώ το αίμα μου
ψιχάλες μπρος στο βλέμμα σου.
Πρώτο να με βρει η βροχή αυτή
μήπως και μ’ ανοίξεις την ομπρέλα σου.

Άδειασα τον εαυτό μου
και γυμνός μπρος στον καθρέφτη στάθηκα,
σαν εχθές ήταν που είπες
δε χωράει μια καρδιά σε νάρθηκα.

Στον εγωισμό
δε θ’ αφήσω τώρα τη σκυτάλη
δένω προσευχή, στέρφα γη
να ξανανθίσεις πάλι.

Πρώτος θα σταθώ, να θυσιαστώ το αίμα μου
ψιχάλες μπρος στο βλέμμα σου.
Πρώτο να με βρει η βροχή αυτή
μήπως και μ’ ανοίξεις την ομπρέλα σου.

Κι αν φουρτουνιάζει ο καιρός
εσύ εμπρός ολοταχώς,
μην βλέπεις πίσω θα χαθείς
σ έναν λαβύρινθο σιωπής.

Τις μαύρες ώρες να μη λες
σου τις φορτώσαν απ’ το χθες,
μην περιμένεις να'ναι εκεί
η θεία τύχη η καλή.

Ρίξε το βλέμμα στα ανοιχτά
ήλιο να φέρει η συννεφιά,
όσα κι αν έχεις τραύματα
πάει ο καιρός για θαύματα.

Όλα για σένα είναι εδώ
και το καλό και το κακό,
στο χέρι σου είναι να κρατάς
ό,τι σου κάνει να φοράς.

Μέσα στη μπόρα του μυαλού
η ομπρέλα θα 'ναι πάντα αλλού,
και όσο θα την αναζητάς
θα 'ναι η βροχή ένας βραχνάς.

Ρίξε το βλέμμα στα ανοιχτά
ήλιο να φέρει η συννεφιά,
όσα κι αν έχεις τραύματα
πάει ο καιρός για θαύματα.

Υπάρχει ένα μέρος, πάνω στη γη
να μπορώ να είμαι, αν είσαι εσύ;
Να είμαστε μόνοι, να κάνεις σιωπή,
να ακούω την ψυχή σου, όσα θέλει να πει.

Θα ζωγραφίσω σύννεφα,
να δώσεις πνοή,
να κρύψουν τον ήλιο,
κανείς μη μας δει.
Θα χορεύουμε ανέμελα
κι ας πέφτει η βροχή
η κίτρινη ομπρέλα σου
δεν θα χρειαστεί, δεν θα χρειαστεί.

Υπάρχει ένα μέρος, πάνω στη γη
να είμαστε ελεύθεροι, από κάθε τι;
Να είσαι ξυπόλυτη, από όλα γυμνή
να δω την ψυχή σου, χωρίς λογική.

Θα ζωγραφίσω σύννεφα,
να δώσεις πνοή,
να κρύψουν τον ήλιο,
κανείς μη μας δει.
Θα χορεύουμε ανέμελα
κι ας πέφτει η βροχή
η κίτρινη ομπρέλα σου
δεν θα χρειαστεί, δεν θα χρειαστεί.