Πέντε τραγούδια του Πέτρου Θεοτοκάτου

Δική μας η νύχτα
δικό μας το φως
Δικό μας το χώμα η γη
κι ο ουρανός

Φανταστικό, φανταστικό
Θέλω στα στήθη σου
να πέσω να χαθώ

Να μη γνωρίζεις
να μη γνωρίζω
Να σου μιλάω μ’ ένα τραύμα
στο λαιμό

Ονειρεμένο φανταστικό
Κι ένα παράπονο
βρεγμένο απ’ τους ανέμους
να σου πω

Η πλατεία ήταν άδεια
μες στα μαύρα σκοτάδια.
Το γρασίδι ιδρωμένο,
το παγκάκι σπασμένο,
το φεγγάρι γεμάτο,
το πιστόλι στο πιάτο,
το κορίτσι χαμένο,
το κορμί...
λερωμένο, ματωμένο,
το σώμα γυμνό σ’ ένα δωμάτιο,
τσακισμένο, φοβισμένο,
μ’ ένα τραγούδι στο λαιμό...
καρφωμένο...

Σ’ ένα παράθυρο κλειστό χωρίς ουρανό
Σ’ ένα υπόγειο φυλακή χωρίς φιλί
Σ’ ένα πουκάμισο αδειανό χωρίς κορμί
Κάποια βραδιά ονειρεύτηκα ν’ αλλάξω ζωή

Τα όνειρα είναι πουλιά είναι πουλιά χωρίς φτερά
Η πόλη αυτή μια δροσιά πώς θα 'θελα μια βόλτα
να 'μαστε αγκαλιά στην Αίγινα

Σαν θύμα της πολιτικής χωρίς προοπτική
Σαν στρατιώτης με άδεια και δίχως δραχμή
Σαν αδιέξοδο που ζει ένα μικρό παιδί
Θα ονειρεύομαι και εγώ να αλλάξω ζωή

Τα όνειρα είναι πουλιά είναι πουλιά χωρίς φτερά
Η πόλη αυτή μια δροσιά πώς θα 'θελα μια βόλτα
να 'μαστε αγκαλιά στην Αίγινα

Δε μ' αγαπάει κανείς
δε μ' αγαπάει κανείς
δε μ' αγαπάει κανείς
θέλω να αγκαλιάσω
μόνο τους σιωπηλούς τρελούς ποιητές.

Την υψικάμινο που κρύβουν την Αργώ.

Βόλτα στη θάλασσα
με καυτό ήλιο
δικαίωμα μου δίνω.

Δε μ' αγαπάει κανείς
δε μ' αγαπάει κανείς
δε μ' αγαπάει κανείς
θέλω να αγκαλιάσω
μόνο τους σιωπηλούς τρελούς ποιητές.

Τα ημερολόγια κάτω στο φωταγωγό.

Βόλτα στη θάλασσα
με καυτό ήλιο
το σώμα μου δίνω.

θέλω να αγκαλιάσω...

Θέλω να σε κοιτάζω πώς περπατάς
με τα γυμνά σου πόδια πώς περπατάς
πάνω στη γη που τραγουδάμε και ουρλιάζουμε
και πως η ανατολή μας δυναμώνει .
Μας θρέφει να ακούμε μουσικήνα νιώθουμε το μεγάλο
αν νιώθουμε το μεγάλο
θα γίνουμε εαυτοί
θα γίνουμε πηγή
και η χαρά θα'ναι το μεγάλο
χαρά θα 'ναι το μεγάλο
που νιώσαμε μαζί.