Πέντε τραγούδια της Αρλέτας

Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά,
που κρατούνε στο χέρι τους, σαν το μύλο το χάρτινο,
τις ελπίδες μας.

Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά,
που μπερδεύουν τα λόγια τους, που μιλούν με νοήματα,
στα παιχνίδια τους.

Μες σε κήπους και χώματα, με λουλούδια η λάσπη,
ένα κόσμο ζουν τα μικρά τον πιο όμορφο.

Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά,
που κρατούνε στο χέρι, τους σαν το μύλο το χάρτινο,
τις ελπίδες μας.

Ένα φύλλο ή μια μέλισσα, ένα τόπι μια βέργα,
γίνονται αυτοκίνητα χαρά κόσμου ζωή.

Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά,
που κρατούνε στο χέρι τους, σαν το μύλο το χάρτινο,
τις ελπίδες μας.

Δυό κουτιά σπίρτα γίνηκαν, ο σταθμός και τα τρένα,
που μπορούνε να φτάσουνε, ως την άκρη της γης.

Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά,
που κρατούνε στο χέρι τους, σαν το μύλο το χάρτινο,
τις ελπίδες μας.

Είναι δώδεκα η ώρα, είναι η ώρα των τρελών
κάπου θα σε συναντήσω, κάπου θα σε βρω
στα κελιά τους οι άνθρωποι, ύπνο κάνουν ελαφρό
είναι ελεύθεροι οι δρόμοι για κυνηγητό
είναι δώδεκα η ώρα, είναι η ώρα των τρελών
βραχνό γέλιο αν ακούσεις, κλείσε το ρολό

λύκε, λύκε μου, καλέ μου
λύκε, λύκε μου είσαι εδώ
βγαίνω από τη φωλιά μου και σε κυνηγώ
λύκε, λύκε μου, καλέ μου
λύκε, λύκε μου είσαι εδώ
είσαι η μόνη μου ελπίδα και σ' ακολουθώ

όμορφο μου προβατάκι τι γυρεύεις μες στο δρόμο
είμαστε όλοι μπερδεμένοι στο δικό του νόμο

Δόντια βγάζουνε τα αστέρια,
νύχια φύτρωσαν στους δρόμους,
ξέφρενη η νύχτα παίζει
κλέφτες και αστυνόμους

όταν πέφτει το σκοτάδι βγαίνει ο λύκος στην πλατεία
στη χαμένη πολιτεία και ζητά τροφή
κλειδωμένα είναι τα αρνάκια, ζαχαρένιο το κλειδί
κάτι απόμερα παγκάκια, θάμνοι και σιωπή

λύκε, λύκε μου, καλέ μου
λύκε, λύκε μου είσαι εκεί
είναι η άγρια πλευρά σου που με συγκινεί

Είναι δώδεκα η ώρα, είναι η ώρα των τρελών
όπου ανθίζει το σκοτάδι, όπου ανθίζει το σκοτάδι

Είναι δώδεκα η ώρα, είναι η ώρα των τρελών
κάπου θα σε συναντήσω, κάπου θα σε βρω

Χόρευε πάντα μοναχή
κορμί λιγνό σαν το σπαθί
Μαύρη η ματιά της

Μαύρα μαλλιά, μαύρα φτερά
μαύρη στα χείλη της φωτιά
Μαύρη η καρδιά της

Κι όταν σιγά σιγά ο ρυθμός
γινόταν’ άγριος σκοτεινός
Χαμογελούσε

Κι ο μπάρμαν μέσα στα πιοτά
μ’ εν’ άδειο σέικερ στην καρδιά
Παραμιλούσε
Μπέμπα

Αχ αγκοστούρα μου πικρή
Γιατί χορεύεις μοναχή
Αχ, μπέμπα
Κάνε παιχνίδι μπέμπα

Χόρευε πάντα μοναχή
Αλλοπαρμένη σκοτεινή
Μαύρη η σιωπή της

Μαύρο κρασί μαύρη αστραπή
Μαύρη σελήνη παγερή
Μαύρη η ψυχή της

Κι όταν σιγά σιγά ο ρυθμός
γινόταν’ άγριος σκοτεινός
Χαμογελούσε
Κι ο μπάρμαν μέσα στα πιοτά
μ’ εν’ άδειο σέικερ στην καρδιά
Παραμιλούσε
Μπέμπα

Αχ αγκοστούρα μου πικρή
Γιατί χορεύεις μοναχή
Αχ, μπέμπα
Κάνε παιχνίδι μπέμπα

(φωνητικά)
Αγκοστούρα μου πικρή
Μπακάρτι κόλα, Καλούα, Γκραν Μαρνιέ
Μαύρο ρούμι και κρασί…

Έχασα όλα τα τρένα
Κι ότι είχε μείνει από εμένα
Άδεια βαλίτσα σε κάποιο σταθμό
Χωρίς κλειδαριά κι αριθμό

Χρόνια βουβά τσακισμένα
Χρόνια στην άμμο γραμμένα
Κι ήρθες σαν ήλιος, μικρή μουσική
Στην πιο σκοτεινή μου στιγμή

Πάλι θα ζήσω για σένα
Θα κλάψω πάλι για σένα
Θα μάθω πάλι να τραγουδώ
Όπως παλιά σαν παιδί σαν αλήτης

Πάλι θα ζήσω για σένα
Θα κλάψω πάλι για σένα
παιδί θα γίνω θα γίνω μωρό
Θα γίνω ό,τι κι αν θες
Σ’ αγαπώ

Και η κομμένη αναπνοή
δυο μοναξιές ως το πρωί
τις αποτέλειωσε.
Κορμί καράβι στον καιρό
κι αυτό το κύμα το γερό
στα βράχια μ’ έλιωσε.

Από το χείλος του γκρεμού
εδώ στην άκρη του καημού
τη βάρκα στείλαμε.
Κι αφού κι οι δυο μας ναυαγοί
πες ότι απόψε βρήκες γη
και ξαναφίλα με.

Ξενιτεμένα μου φιλιά
σ’ αυτήν εδώ την αγκαλιά
πατρίδα βρήκαμε.
Σαν πειρατής, σαν τιμωρός,
σαν ένας κόσμος αρμυρός
κι απόψε γλύκανε.

Από το χείλος του γκρεμού
εδώ στην άκρη του καημού
τη βάρκα στείλαμε.
Κι αφού κι οι δυο μας ναυαγοί
πες ότι απόψε βρήκες γη
και ξαναφίλα με.