Πέντε τραγούδια του Νίκου Χατζηαποστόλου

Σ’ αγάπησα με την καρδιά μου,
μαζί σου πια θέλω να ζήσω,
για σένα τα 'χω τα φιλιά μου,
γιατί, γιατί να σ’ αγαπήσω.

Πεθαίνω μπρος σε μια ματιά σου,
ποτέ μου δε σε λησμονώ
και στην θερμή την αγκαλιά σου
θα γέρνω για να μην πονώ.

Μόνο μ’ εσένα να ζήσω πώς ποθώ
κι απ’ τα φιλιά σου αιώνια να μεθώ,
μόνο εσένα, σε χάδια τρυφερά,
βρίσκω, πουλί μου, ατέλειωτη χαρά.

Γλυκά – γλυκά θα σε κοιμίζω,
τους πόνους σου θε να γιατρεύω
και λόγια θα σου ψιθυρίζω
τρελά, να λεν πως σε λατρεύω.

Η μια καρδιά πλάι στην άλλη
πνοή θα παίρνει για να ζει
και στην αγάπη μας θα βάλει
για να πονούν κι οι δυο μαζί.

Μόνο μ’ εσένα να ζήσω πώς ποθώ
κι απ’ τα φιλιά σου αιώνια να μεθώ,
μόνο εσένα, σε χάδια τρυφερά,
βρίσκω, πουλί μου, ατέλειωτη χαρά ,
μόνο εσένα, σε χάδια τρυφερά,
βρίσκω, πουλί μου, ατέλειωτη χαρά.

Μέσα στην καρδιά του
Όποιος έχει κλάψει
Όπως κλαίω πάντα
και θρηνώ εγώ
όποιονε του κόσμου
μίση έχουν κάψει
Και πεθαίνει πάντα
Θάνατο αργό

Όποιος έχει νιώσει
Την καρδιά κλεισμένη
Στην ζωή την ψεύτρα
Και κρυφά θρηνεί
Να 'ρθει για να ζούμε
Δυο συντροφευμένοι
Και οι δυο μας πόνοι
Ένας να γενεί

Καρδιά απ’ αγάπη ορφανή
Μοιάζει της άνοιξης λουλούδι μαραμένο
Τ’ αηδόνι που’χει χάσει τη φωνή
Σαν ουρανό βαριά βαριά συννεφιασμένο

Καρδιά απ’ αγάπη ορφανή
Μοιάζει με έρμη εκκλησιά αραχνιασμένη
Σε άγρια νύχτα νύχτα σκοτεινή
Και κάθε ελπίδα είναι γι’ αυτή χαμένη

Οι τσαχπίνικες ματιές σου μοδιστράκι
με κρεμάσαν στο λαιμό σου χαϊμαλί,
το φρου φρου του φουστανιού και το γοβάκι,
μου ραΐσαν την καρδιά μου σαν γυαλί.

Αχ! μοδιστρούλα μου ναζιάρα και σκερτσόζα
με τη βελόνα την καρδιά μου πώς τρυπάς,
όταν περνάς από μπροστά μου όλο πόζα
το τακουνάκι σου με χάρη το χτυπάς.

Το τικ τακ της μηχανής σαν την καρδιά μου
σου το λέει μ’ έχεις κάνει παλαβό
και περνάω ξαγρυπνώντας τη βραδιά μου
με παράπονο το δρόμο μου τραβώ.

Όταν σε πρώτ’ αντίκρισα,
όταν σε πρωτοείδα,
μες στην ψυχή μου ένιωσα
κάποια κρυφή ελπίδα.

Πως μια μέρα αγάπη μου,
θα βρίσκομαι κοντά σου,
να παίρνω τα φιλάκια σου
να ζω στην αγκαλιά σου.

Σαν όνειρο μαγευτικό
που μια στιγμή γεννιέται,
με κάποιο πόνο μυστικό
ποτέ δεν λησμονιέται.

Μες στην φτωχή μου την καρδιά
αιώνια θα μένει
θα της κρατάει τα κλειδιά
και θα 'ναι σκλαβωμένη.

Αυτά τα ωραία σου μάτια
χτίζουν γκρεμίζουν παλάτια
Τ’ αστέρια μπροστά τους δειλιάζουν
και από φόβο χλωμιάζουν

Τι μάτια, τι όμορφα μάτια!
Τι παιχνιδιάρικα μάτια!
Τι φλόγα, τι λάμψη σκορπίζουν
και τον καθένα ζαλίζουν

Μάτια με χάρη
σαν το φεγγάρι
μάτια που τα 'χουν όλα

Δε θα τολμήσει
να τ’ αντικρίσει
ούτε κι αυτή η Σπανιόλα

Μάτια σμαράγδια
σπάνια πετράδια
μάτια με τέτοια γλύκα

Μάτια στ’ αλήθεια
σαν παραμύθια
άλλα στη Γη δε βρήκα

Τι μάτια, τι όμορφα μάτια!
Καρδιές τις κάνουν κομμάτια
Είν’ τόσα τα κάλη που έχουν
και οι φτωχές δεν αντέχουν

Αχ μάτια που μοιάζουν διαμάντια
στο κάθε φως μπρος αγνάντια!
Με κάνουν αυτά σαν κοιτάω
με πάθος να τραγουδάω

Μάτια με χάρη
σαν το φεγγάρι
μάτια που τα `χουν όλα

Δε θα τολμήσει
να τ’ αντικρίσει
ούτε κι αυτή η Σπανιόλα

Μάτια σμαράγδια
σπάνια πετράδια
μάτια με τέτοια γλύκα

Μάτια στ’ αλήθεια
σαν παραμύθια
άλλα στη Γη δε βρήκα