Πέντε τραγούδια του Νίκου Πορτοκάλογλου

Τι έπαθες άραγε εκεί έξω
και με θυμήθηκες ξανά.
Τον αδιάφορο θα παίξω
κι ας πονάω από χαρά.

Τόσα χρόνια κυνηγούσα
ένα άπιαστο πουλί
πού να το ’ξερα πως θα `ρθει
μοναχό του στο κλουβί.

Τι έπαθες άραγε εκεί έξω
και με θυμήθηκες ξανά.
Τον αδιάφορο θα παίξω
κι ας πονάω από χαρά.

Δε σου μιλώ, δε σε πιστεύω,
είμ’ ορφανό επτά χρονώ
άλλα επτά θα σε παιδεύω
για να πω το σ’ αγαπώ.

Πού ήσουνα, φως μου,
πού ήσουνα,
που ήσουνα τόσα χρόνια.
Τη μοναξιά μου αγάπησα,
τα άδεια μου σεντόνια.
Τι μου χτυπάς τώρα ξανά,
πού ήσουνα τόσα χρόνια.
Τη μοναξιά μου αγάπησα
τα άδεια μου σεντόνια.

Εσύ μου έμαθες να χάνω,
τις πληγές μου ν’ αγαπώ.
Όλ’ αυτά τι να τα κάνω
τώρα που είσαι πάλι εδώ.

Τώρα που όλα τα 'χεις χάσει
στο ταξίδι σου κι εσύ,
μας έχει ο πόνος ετοιμάσει
για του γάμου τη γιορτή.

Πού ήσουνα, φως μου,
πού ήσουνα,
που ήσουνα τόσα χρόνια.
Τη μοναξιά μου αγάπησα,
τα άδεια μου σεντόνια.
Τι μου χτυπάς τώρα ξανά,
πού ήσουνα τόσα χρόνια.
Τη μοναξιά μου αγάπησα
τα άδεια μου σεντόνια.

Λες να περιμένουμε
το φως άλλης μιας μέρας
Ανοίγεις τα παράθυρα
ν’ αλλάξει ο άερας

Μα έσβησε η φλόγα
το σπίτι σκοτεινό
βαρέθηκα τα λόγια
και φεύγω πρώτα εγώ

Δε μένω πια εδώ
σ’ έναν κόσμο γκρεμισμένο,
Δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω πού πηγαίνω

Μια ζωή κουράστηκα
μαζί σου να παλεύω
Φτάνει πια να έρχεσαι
μονάχα όταν φεύγω

Θα μείνω τώρα μόνος
σε άλλη γειτονιά
και είν’ αυτός ο πόνος
αρρώστια και γιατρειά

Δε μένω πια εδώ
σ’ έναν κόσμο γκρεμισμένο,
Δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω πού πηγαίνω

Δεν είναι η ζήλεια που μας χώρισε,
δεν είναι αυτό που με πονά
Είν’ η αγάπη που δε χώρεσε
Τα πιο βαθιά μας μυστικά

Δε μένω πια εδώ
σ’ έναν κόσμο γκρεμισμένο,
δε μένω πια εδώ
κι ούτε ξέρω πού πηγαίνω

Σαν μοναχός χωρίς το ράσο,
σαν προσφυγάκι δίχως πάσο.
Έτσι κι εγώ το δρόμο έχασα κι αργούσα
γιατί χωρίς, χωρίς ελπίδα αγαπούσα...

Κλείσε τα μάτια σου
να φύγω να χαθώ.
Γι’ αυτά τα μάτια σου
θα ξαναρθώ.

Γι’ αυτά τα μάτια σου
πεθαίνω, ξεψυχώ
κλείσε τα μάτια σου
ν’ αναστηθώ.

Σαν την αυγή μετά τη νύχτα,
σαν το φιλί μετά την πίκρα.
Έτσι κι εσύ ήρθες στη μαύρη μοναξιά μου
φωτιά να βάλεις στα όνειρά μου.

Κλείσε τα μάτια σου
να φύγω να χαθώ,
γι’ αυτά τα μάτια σου
θα ξαναρθώ.

Γι’ αυτά τα μάτια σου
πεθαίνω, ξεψυχώ
κλείσε τα μάτια σου
ν’ αναστηθώ.

Μες στη φωτιά θα πέσω
Και μες στα μαύρα κύματα
Μαζί σου να χορέψω
απ’ την αρχή τα βήματα

Χίλιες μέρες χίλια χρόνια
δεν είναι αρκετά
κι αν δεν είδες χελιδόνια
μην πεις πως είναι αργά

Αααααα, κι αν είναι αργά
κοντεύουν πια χαράματα
Αααααα, κι αν είναι αργά
δεν είναι αργά για θαύματα

Πώς πέρασε η ώρα
πώς άδειασαν τα βλέμματα
πώς να πιστέψεις τώρα
μετά από τόσα ψέματα

Χίλιες μέρες χίλια χρόνια
δεν είναι αρκετά
κι αν δεν είδες χελιδόνια
μην πεις πως είναι αργά

Αααααα, κι αν είναι αργά...

Μια φυλακή
είν’ ο κόσμος μακριά σου
μα η νύχτα αυτή
μου 'φερε το άρωμά σου

Τι λάθος κάνω
κι όλο φτάνω πιο κοντά
κι όλο σε χάνω
κι όλο απ’ την αρχή ξανά;
Όλο σε χάνω
κι όλο απ’ την αρχή ξανά,
τι λάθος κάνω
κι όταν φτάνω είν’ αργά;

Μια ξενιτιά
η ζωή χωρίς εσένα
κι απ’ την καρδιά
δεν γλιτώνεις μ’ένα ψέμα

Τι λάθος κάνω
κι όλο φτάνω πιο κοντά
κι όλο σε χάνω
κι όλο απ’ την αρχή ξανά;
Όλο σε χάνω
κι όλο απ’ την αρχή ξανά,
τι λάθος κάνω
κι όταν φτάνω είν’ αργά;