Πέντε τραγούδια της δημιουργού Χαρούλας Αλεξίου

Οι δικοί μου ξένοι οι πιο μακρινοί
είναι αυτοί που ζουν κοντά μου
τους κοιτάζω, τους αγγίζω, τους μιλώ
τους ανοίγω την καρδιά μου

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
μεσ’στην άγνωστη ψυχή του
Ο καθένας στη δική του ξενιτιά
πολεμάει για τη ζωή του

Οι δικοί μου ξένοι
είν’ οι αγαπημένοι

Οι δικοί μου ανθρώποι ζούνε μακριά
κι από μακριά αγαπάνε
’Ετσι μεγαλώνει ο κόσμος κι η καρδιά
και θυμόμαστε όπου πάμε

Μα ο καθένας ταξιδεύει μοναχός
κι αδελφή ψυχή γυρεύει
και στα κρύσταλλα κομμάτια της καρδιάς
την αλήθεια του λαξεύει

Οι δικοί μου ανθρώποι
της καρδιάς μου οι τόποι

Ξημερώνει
κι εγώ στους δρόμους τριγυρνώ
κι αν χαράζει
το φως δε φτάνει εδώ

Πού να είσαι;
Ποια χέρια σε κοιμίζουνε;
Ποια τραγούδια
σε νανουρίζουνε;

Μια καρδιά, έχω μόνο μια καρδιά
που για σένα κλαίει κάθε βραδιά

Ξημερώνει στου κόσμου όλου τις καρδιές
μα για μένα
δε χάραξε ποτές

Σε φωνάζω
και να μ’ ακούσεις δεν μπορείς
ξημερώνει
κι εσύ δε λες να ’ρθεις

Σ’ ένα μινοράκι σ’ έβαλα κρυφά
πάλι η μουσική θα κάνει θαύματα
γιατί σε θέλω.

Της ψυχής μου ο ήχος είναι αυτός που ακούς
σε παραπλανώ με στίχους ψεύτικους
γιατί σε θέλω.

Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου
σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου
ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου
κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο.

Το τραγούδι μου γλυκό λυπητερό
Καρυάτιδα να γίνω δεν μπορώ
για να με θέλεις.

Μια φωτογραφία μου παλιά κρατάς
δεν της μοιάζω πια γι’ αυτό δε μ’ αγαπάς
αχ δε με θέλεις.

Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου
σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου
ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου
κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο.

Χίλιες νύχτες κι άλλες τόσες σ’ αγαπώ
με θυμό με τρέλα με παράπονο
πόσο σε θέλω.

Μες στο μινοράκι κλείστηκα και γω
στης μειοψηφίας το μικρόκοσμο
γιατί σε θέλω.

Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου
σε γνωρίζει ο πόνος και έρχεται κοντά σου
ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου
κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο.

Τη μεγαλύτερη σπατάλη την κάνεις όταν μου μιλάς
Με αινίγματα και παραμύθια της συμφοράς
Λόγια του ανέμου όλο σερβίρεις και μου πουλάς ιδανικά
Μα σαν περάσει η πρώτη μπόρα κάνεις νερά

Βαρέθηκα τα χωρατά ώρα γι’ αυτά δεν έχω τώρα
Εγώ παλεύω στη φωτιά μέσα στην μπόρα
Και την αλήθεια θα την βρω στα χέρια μου και στην καρδιά μου
Έλα και εσύ να ζεσταθείς απ’ τη φωτιά μου

Στη μεγαλύτερη μιζέρια κλείνεις τα μάτια και τ’ αυτιά
Στη μεγαλύτερη μου ανάγκη κάνεις φτερά
Μοιάζεις μ’ εκείνους τους πλασιέδες που σεριανούν στις γειτονιές
Και εγκυκλοπαίδειες παζαρεύουν ηλεκτρικές

Βαρέθηκα τα χωρατά ώρα γι’ αυτά δεν έχω τώρα
Εγώ παλεύω στη φωτιά μέσα στην μπόρα
Και την αλήθεια θα την βρω στα χέρια μου και στην καρδιά μου
Έλα και εσύ να ζεσταθείς απ’ τη φωτιά μου

Aπόψε θα σου ορκιστώ
πως σ’ αγαπάω
εσύ με σπρώχνεις στο κακό
κι εγώ γελάω

Ό,τι έμεινε απ’ το χαλασμό
θα σου χαρίσω
το τελευταίο μου ναυάγιο
πριν ζήσω

Zήτα μου ό,τι θες,
πάρε με όπου θες, εσύ
Zωή μισή
δεν θέλω πια να ζω

Aπόψε η νύχτα μ’ έβαλε
να σε παιδέψω
πριν τον τρελό χορό της
σου χορέψω
κι όσο τα κόκκινα τα πέπλα μου
θα υφαίνεις
μες στον καθρέφτη θα σε βλέπω
να πεθαίνεις

Zήτα μου ό,τι θες...