Πέντε τραγούδια του Μιχάλη Γενίτσαρη

Εγώ μάγκας φαινόμουνα
να γίνω από μικράκι
μ’ αρέσανε τα έξυπνα
κι έμαθα μπουζουκάκι.

Αντί σκολειό μου πάγαινα
μες του Καραϊσκάκη
έπινα διάφορα πιοτά
να μάθω μπουζουκάκι.

Οι συγγενείς μου λέγανε
να το απαρατήσω
αυτό το παλιομπούζουκο
για θα τους ξεφτιλίσω.

Εγώ όμως δεν το άφηνα
να λείψει από κοντά μου
αυτό το παλιομπούζουκο
που το 'χα συντροφιά μου

Ζηλεύουνε δε θέλουνε ντυμένο να με δούνε
μπατίρη θέλουν να με δουν για να φχαριστηθούνε

Θα σαλτάρω θα σαλτάρω τη ρεζέρβα να τους πάρω

Μα εγώ πάντα βολεύομαι γιατί την εσαλτάρω
σε κανα αμάξι Γερμανού και πάντα τη ρεφάρω

Θα σαλτάρω θα σαλτάρω τη ρεζέρβα να τους πάρω

Βενζίνες και πετρέλαια εμείς τα κυνηγάμε
γιατί έχουνε πολλά λεφτά και μόρτικα γλεντάμε

Σάλτα ρίξε τη ρεζέρβα γίνε ντου και σήκω φεύγα

Οι Γερμανοί μας κυνηγούν μα εμείς δεν τους ακούμε
εμείς θα τη σαλτάρουμε ώσπου να σκοτωθούμε

Θα σαλτάρω θα σαλτάρω τη ρεζέρβα να τους πάρω

Αφού δεν ξέρεις ν’αγαπάς
Για δε ρωτάς να μάθεις
Πως έχει ο έρως βάσανα
Πρόσεξε μη την πάθεις

Αρχή αρχή ο έρωτας
Έχει γλυκά λογάκια
Και σαν περάσει ο καιρός
Γίνουνται όλα φαρμάκια

Γι’αυτό κι εγώ τ’απέφυγα
Του έρωτα τα δίχτυα
Για να μην έχω βάσανα
Καημούς και καρδιοχτύπια

Έχω πολύ κουραστεί στη ζωή
γι’ αυτό με πνίγουν βαθιά στεναγμοί,
σ’ έχει πληγώσει, καρδιά μου ο πόνος,
όλα τα έχασα σε μια βραδιά,
τα 'χασα όλα κι απόμεινα μόνος,
κάνε κουράγιο, φτωχή μου καρδιά.

Ω, ω, ω υπόφερα πολλά,
ω, ω, ω το δάκρυ μου κυλά.

Μ’ έχουν χτυπήσει πια όλοι οι καιροί,
νιώθω το στήθος μου τώρα βαρύ,
είναι τα χείλη πολύ πικραμένα,
είχα φουρτούνες πολλές στη ζωή,
άπονη ήταν η μοίρα σε μένα,
μ’ έχει πληγώσει, δεν έχω πνοή.

Ω, ω, ω, υπόφερα πολλά,
ω, ω, ω, το δάκρυ μου κυλά.

Έχω πολύ κουραστεί στη ζωή
κι από παντού φοβερά χτυπηθεί,
πάψε, καρδιά μου, να κλαις κάθε ώρα,
άσε το γέλιο να μπει στην ψυχή,
θα 'ρθει ο ήλιος, θα φύγει η μπόρα,
κάνε κουράγιο, μα έχε αντοχή.

Ω, ω, ω, υπόφερα πολλά,
ω, ω, ω, το δάκρυ μου κυλά.

Απόψε κέρνα με να πιω
απ’ της αγάπης το πιοτό για να μεθύσω,
όσες φορές κι αν με κερνάς,
το πίνω, να μην το ξεχνάς, και στάλα δε θ’ αφήσω,
όσες φορές κι αν με κερνάς,
το πίνω, να μην το ξεχνάς, και στάλα δε θ’ αφήσω.

Είν’ της αγάπης το πιοτό,
απ’ όλα το πιο δυνατό μα θα το πίνω,
κι αν θα μεθύσω μια βραδιά,
μες στη δικιά σου αγκαλιά να ξέρεις πως θα μείνω,
κι αν θα μεθύσω μια βραδιά,
μες στη δικιά σου αγκαλιά να ξέρεις πως θα μείνω.

Κάνε τα χείλη σου γυαλί
και γέμισέ τα πιο πολύ για να ρουφήξω,
απόσταγμα από φιλιά,
μες στη δικιά σου αγκαλιά να πιω κι ας ξεψυχήσω,
απόσταγμα από φιλιά,
μες στη δικιά σου αγκαλιά να πιω κι ας ξεψυχήσω.