Πέντε τραγούδια του Θόδωρου Δερβενιώτη

Πάρε τα χνάρια π’ άφησαν τα μαύρα δάκρυά μου
κι έλα απόψε να με βρεις εκεί στην ερημιά μου

Βήμα βήμα, δάκρυ δάκρυ, θα με βρεις σε κάποιαν άκρη
να κλαίω για σέν’ αγάπη μου, που τωρα ζεις μακριά μου

Αντιλαλούν οι ρεματιές όταν αναστενάζω
και απ’ την καρδιά μου βγαίνουν φωτιές για σένα όταν σπαράζω.
Πάρε τα χνάρια να με βρεις και σώσε με αφού μπορείς

Δακρύζουν μάτια και καρδιές όταν αναστενάζω
κι από τα στήθια βγαίνουν φωτιές για σένα όταν σπαράζω.
Πάρε τα χνάρια να με βρεις και σώσε με αφού μπορείς.

Δεν έχεις το δικαίωμα
τόσο να με πικραίνεις
Να μου μιλάς για τα παλιά
και να με τυραννάς
Δεν έχεις το δικαίωμα
ακόμα να επιμένεις
Και όλο για το παρελθόν
πικρά να μου μιλάς

Ένα σφάλμα έκανα,
πρέπει να το ξεχάσεις
Γιατί αλλιώς αγάπη μου
γρήγορα θα με χάσεις

Δεν έχεις το δικαίωμα
ένα παλιό μου σφάλμα
Να μου φέρνεις μες το νου
πάλι κάθε φορά
Το πλήρωσα μες τη ζωή
με πόνο και με κλάμα
Γι' αυτό θα πρέπει τώρα εσύ
να με κερνάς χαρά

Ένα σφάλμα έκανα,
πρέπει να το ξεχάσεις
Γιατί αλλιώς αγάπη μου
γρήγορα θα με χάσεις

Δεν έχεις το δικαίωμα
ξανά να μου θυμίζεις
Μια αμαρτία μου παλιά
που πάει να σβηστεί
Μα όπως σ’ αγαπώ εγώ
κι εσύ να μ’ αγαπήσεις
Και να γιατρέψεις με στοργή
κάποια παλιά πληγή

Ένα σφάλμα έκανα,
πρέπει να το ξεχάσεις
Γιατί αλλιώς αγάπη μου
γρήγορα θα με χάσεις

Τα παράθυρα κλεισμένα όπως τα κελιά
έρημη η καρδιά μου λιώνει δίχως αγκαλιά
ερημώσανε οι δρόμοι, άδεια τα στενά,
σου 'χω έτοιμη συγγνώμη, γύρισε ξανά.

Παίρνω και αφήνω στράτες, ψάχνω να σε βρω
απορούνε οι διαβάτες που παραμιλώ
μου λυγίσανε οι ώμοι βάσανα βουνά,
σου 'χω έτοιμη συγγνώμη, γύρισε ξανά.

Νύχτωσε στης μοναξιάς μου το στενό κελί
μόνος μου κι αυτό το βράδυ κλαίω σαν παιδί
κλαίει κι ένα νυχτοπούλι και σου τραγουδά,
σου 'χω έτοιμη συγγνώμη, γύρισε ξανά.

Βαριά χτυπά στην πόλη μας του κάστρου το ρολόι
λες και μετράει της ψυχής τη μαύρη ερημιά
και το τραγούδι μου η βροχή το κάνει μοιρολόι
κι αντί καλή μου να χαρείς πονάς κι εσύ βαριά

Κι ο ποταμός είναι ρηχός ωχ τι καημός
να μπει καράβι δε χωρά και είχα όνειρα πολλά

Αετίσια μάτια που σφάλλουν τα χαύνα μεσημέρια
ζεστές καρδιές που πάγωσαν στη βαρυχειμωνιά
και δυο τανάλιες έγιναν τα λατρευτά σου χέρια
σαν με κρατούν για πάντα εδώ με πνίγουν με απονιά

Κι ο ποταμός είναι ρηχός ωχ τι καημός
να μπει καράβι δε χωρά και είχα όνειρα πολλά

Πάρε τα χρυσά κλειδιά
να κλειδώσεις μια καρδιά
που την έκανες δική σου,
κλείσε όλες τις πληγές
που τις άνοιξε το χθες,
δώσ’ μου όλη τη στοργή σου.

Χίλια όνειρα κρυμμένα,
στην καρδιά μου φυλαγμένα
περιμένανε εσένα
νά ’ρθεις από μακριά.
Όμως θέλω να με νιώσεις,
τ’ όνειρό μου μην προδώσεις,
βάσανα κι εσύ μη δώσεις
στη θλιμμένη μου καρδιά.

Με σπασμένα τα φτερά
όλα τα ’βλεπα θολά
στη μεγάλη ερημιά μου,
ώσπου έφτασες εσύ,
ηλιαχτίδα μου χρυσή,
και μου πήρες την καρδιά μου.

Χίλια όνειρα κρυμμένα,
στην καρδιά μου φυλαγμένα
περιμένανε εσένα
νά ’ρθεις από μακριά.
Όμως θέλω να με νιώσεις,
τ’ όνειρό μου μην προδώσεις,
βάσανα κι εσύ μη δώσεις
στη θλιμμένη μου καρδιά.