Πέντε τραγούδια του Θανάση Πολυκανδριώτη (β)

Κάθε βήμα μια παγίδα κι ένα δάκρυ,
να με θέλουν ξεχασμένο σε μιαν άκρη,
κάθε μέρα την καρδιά μου να πληγώνουν
και τα λάθη τους σε μένα να φορτώνουν.

Ζηλεύω τα πουλιά γιατί έχουνε φτερά
κι αλλάζουνε πατρίδες κάθε τόσο.
Ζηλεύω τα πουλιά, αχ να 'μουν σαν κι αυτά,
να φύγω και ελεύθερος να νιώσω.

Κάθε βήμα περιμένω κι ένα πόνο
κι αμαρτίες αλλονών εγώ πληρώνω,
κάθε μέρα ξεπουλάνε τη ζωή μου
κι όλο σφίγγουν τη θηλιά μες στην ψυχή μου.

Σκυφτοί μιλάμε απόψε σιγανά
κι οι λέξεις μας πεθαίνουν σε μιαν άκρια.
Πουλί ο χωρισμός που φτερουγά
στα μάτια μας που κλαίνε δίχως δάκρυα.

Τελειώσαμε λοιπόν και τι να πούμε,
το δάκρυ μας σταγόνα που παγώνει.
Τα λόγια μας στα χείλη ξεψυχούνε
κι η νύχτα πάλι νύχτα ξημερώνει.

Σκυφτός κι ο ουρανός μάς χαιρετά
που ξέρει μυστικά μας αφανέρωτα
και στέλνει κάποιο σύννεφο δειλά
να κλάψει τον χαμένο μας τον έρωτα.

Υπάρχουν άγγελοι χωρίς φτερά
άγγελοι που φοράνε χειροπέδες
είν' τα τραγούδια τους λυπητερά
σαν ηπειρώτικα σαν αμανέδες
σαν ηπειρώτικα σαν αμανέδες

Δε σου μιλούν ποτέ για το Χριστό
μα για τ'ανθρώπινα τα πάθη
κι έχουν εκεί στο στήθος τ'ανοιχτό
της μοναξιάς τους το αγκάθι
Δε σου μιλούν ποτέ για το Χριστό
μα για τ'ανθρώπινα τα πάθη
κι έχουν εκεί στο στήθος τ'ανοιχτό
της μοναξιάς τους το αγκάθι

Υπάρχουν άγγελοι χωρίς φτερά
πέταξαν τα φτερά τους κάποιο βράδυ
για μια παράνομη κρυφή χαρά
για ένα σκίρτημα μες το σκοτάδι
για ένα σκίρτημα μες το σκοτάδι

Σ’αυτόν τον κόσμο που περπατάμε,
διαβάτες είμαστε και προσπερνάμε,
μες στη ζωή μας την πονεμένη
άλλος γεννιέται κι άλλος πεθαίνει.

Το πρωί γεννιόμαστε και περιπλανιόμαστε
και το βράδυ φεύγουμε και αλλού βρισκόμαστε.

Σ’ αυτήν την πλάση που κατοικούμε,
χαρές και λύπες θα μοιραστούμε
κι ύστερα φεύγουμε και πάμε
και όλα εδώ τα παρατάμε.

Το πρωί γεννιόμαστε και περιπλανιόμαστε
και το βράδυ φεύγουμε και αλλού βρισκόμαστε.

Ούτε ένα γράμμα δε μου στέλνεις
ούτε την πόρτα μου χτυπάς
ούτε τηλέφωνο με παίρνεις
για να μου πεις πως μ’ αγαπάς.

Σαν να μην υπάρχω στον πλανήτη γη
μ’ άφησες μονάχο μ’ ανοιχτή πληγή,
σαν να μην υπάρχω μ’ άφησες μονάχο
σαν να μην υπάρχω μ’ άφησες μονάχο.

Ούτε στα στέκια μας με ψάχνεις
ούτε τους φίλους μας ρωτάς
ούτε στο ράδιο μου κάνεις
μια αφιέρωση καρδιάς.