Πέντε τραγούδια σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη

Εγώ το πλουσιόπαιδο που ζούσα σε σαλόνια
για δέστε πως κατάντησα με άπλυτα πουκάμισα
και τρύπια παντελόνια
ω! κι ας ζούσα σε σαλόνια

Ό,τι κι αν είχα σ’ αυτή τη πλάση
για μια γυναίκα το 'χω χάσει

Εγώ που ζούσα μέχρι χτες στην αριστοκρατία
απ’ της γυναίκας την οργή ξημέρωσα μια χαραυγή
να ζω στην αλητεία
ω! και μες τη δυστυχία

Ότι κι αν είχα σ’ αυτή τη πλάση
για μια γυναίκα το 'χω χάσει

Για δες ο άσωτος υιός ο κόσμος με φωνάζει
κι εγώ το δρόμο μου τραβώ μ’ ένα χαμόγελο πικρό
και λέω δεν πειράζει
ωωωωωωω κι ο κόσμος ας φωνάζει

Ότι κι αν είχα σ’ αυτή τη πλάση
για μια γυναίκα το 'χω χάσει

Μοβόρο πάντοτε με λες
γιατί γελάω όταν κλαις,
στο λέω τι συμβαίνει,
το κλάμα σ’ ομορφαίνει.

Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις,
το δάκρυ σαν διαμάντι αργοκυλάει.
Αγάπη μου, τι όμορφα που κλαις.
Ακόμα λίγο κλάψε και σου πάει.

Ξανά σε πρόσεξα κι εχτές,
την ώρα π’ άρχισες να κλαις
και ήσουνα, βρε φως μου
η πιο όμορφη του κόσμου.

Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις,
το δάκρυ σαν διαμάντι αργοκυλάει.
Αγάπη μου, τι όμορφα που κλαις.
Ακόμα λίγο κλάψε και σου πάει.

Μοβόρο, μη με ξαναπείς
και την αλήθεια αν θες να δείς,
κοιτάξου στον καθρέφτη,
δε θα με βγάλεις ψεύτη.

Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις,
το δάκρυ σαν διαμάντι αργοκυλάει.
Αγάπη μου, τι όμορφα που κλαις.
Ακόμα λίγο κλάψε και σου πάει.

Δεν βρήκα έναν άνθρωπο τον πόνο μου να νιώσει
τώρα που καταστράφηκα κουράγιο να μου δώσει

Ως τα πέρατα του κόσμου
κι ως την άκρια της γης
φτάνει ο πόνος ο δικός μου
που δεν ένιωσε κανείς

Κανένας φίλος καρδιακός δε βρέθηκε κοντά μου
όλοι μ’ εγκαταλείψανε σ’ αυτή τη συμφορά μου

Ως τα πέρατα του κόσμου
κι ως την άκρια της γης
φτάνει ο πόνος ο δικός μου
που δεν ένιωσε κανείς

Μονάχα εσύ μανούλα μου ποτέ δε μ’ απαρνιέσαι
με γέννησες για να πονάς και για να τυραννιέσαι

Ως τα πέρατα του κόσμου
κι ως την άκρια της γης
φτάνει ο πόνος ο δικός μου
που δεν ένιωσε κανείς

Μες στην ταβέρνα από βραδύς άραξε σε μιαν άκρη
πίνει καπνίζει σκεφτικός κι αργοκυλά το δάκρυ
με τα μάτια βουρκωμένα σίγοτρά σιγοτραγουδάει θλιμμένα

Φτάνουν βαθιά μεσάνυχτα το καπηλειό σφαλίζει
μα ο λεβέντης που πονά στο σπίτι δε γυρίζει
μες στις στράτες ξημερώνει δεν κοιμάται μαραζώνει

Γελάστηκε κι αγάπησε μα αντί να βρει συμπόνια
με μια γυναίκα άστατη βρήκε την καταφρόνια
τι λεβέντης αχ τι κρίμα μιας γυναί- μιας γυναίκας να 'ναι θύμα

Στο μαχαίρι γροθιά μη χτυπάς
ας τις τρέλες που φεύγεις που πας
σ’ αγαπάω και δε θέλω πια να πληγωθείς
αν θα φύγεις από μένα θα καταστραφείς

Στο μαχαίρι γροθιά θα χτυπήσεις
από μένα από μένα σαν χωρίσεις

Από μένα μακριά σαν βρεθείς
τι αξίζω εγώ θα ντο δεις
αν θα λείψω από κοντά σου πας για τον γκρεμό
και θα λέει η κοινωνία ότι φταίω εγώ

Στο μαχαίρι γροθιά θα χτυπήσεις
από μένα από μένα σαν χωρίσεις

Στο μαχαίρι γροθιά μη χτυπάς
σε λυπάμαι γιατί να πονάς
δε θα φύγεις δε σ’ αφήνω να παρεκτραπείς
θα ' χω βάρος στην καρδιά μου αν καταστραφείς

Στο μαχαίρι γροθιά θα χτυπήσεις
από μένα από μένα σαν χωρίσεις