Πέντε τραγούδια του Γιώργου Ανδρέου

Τέλος οι συγγνώμες, τα ρολόγια που τρελαίνονται
Τέλος τα τηλέφωνα που μένουν σιωπηλά
Τέλος με τους όρκους που συνέχεια λένε ψέματα
Κι όλα αυτά τα δάκρυα που δεν βγάζουν πουθενά

Τέλος τα τραγούδια στ’ αυτοκίνητο κι οι βόλτες
Τέλος τα ταξίδια καλοκαίρι σε νησιά
Τσιγάρα, αλκοόλ, ξενυχτισμένα Σαββατόβραδα
Βόλτα στη βροχή τις Κυριακές και σινεμά

Εγώ με την αγάπη μάλωσα

Τέλος οι ανάσες που σαν σύννεφα ενώνουνε
Χείλια διψασμένα για φιλιά συλλαβιστά
Δάχτυλα που ψάχνουν μες στων ρούχων τα υπόγεια
άλλο πια δε θα 'βρουνε τη φλέβα που χτυπά.

Κι όταν θα με καίει της φωνής σου το παράπονο
Κι όταν θα με ψάχνει του κορμιού σου η φωτιά
Μόνος με την νύχτα το σκοτάδι θα μοιράζομαι
Δε με ξεγελάνε της καρδιάς τα μαγικά

Είδα πολλά κι άλλα πολλά
μες στη ζωή την ταξιδεύτρα
Είπα κι εγώ το σ’ αγαπώ
αχ τι καημός μα βγήκα ψεύτρα
Κι είπα ξανά φτάνει ως εδώ
μόνη θα ζω κι ας με ματώνει
κι όσο που είχα γιατρευτεί
ήρθες εσύ ήρθες εσύ

Να μ’ αγαπάς να 'σαι καλός
να μ’ αγαπάς να μη με κρίνεις
Ένας μικρός να 'σαι Θεός
όταν με τρως κι όταν με πίνεις
Να μ’ αγαπάς να 'σαι παιδί
να μ’ αγαπάς σαν τη ζωή σου
Να 'σαι φωτιά να 'σαι βροχή
όσο κορμί τόσο ψυχή

Είδα πολλά κι άλλα πολλά
μες στη ζωή την ξελογιάστρα
Το ριζικό μου για να βρω
του ταξιδιού άναψα τ’ άστρα
Μοίρα σκληρή άγριος καιρός
κρύψαν το φως χάθηκε η μέρα
Ψάχνω στεριά ψάχνω νησί
κι ήσουνα εσύ ήσουνα εσύ

Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει
Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει
Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες
Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες
Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε μιλάει
Την Άνοιξη όλοι προσμένουν
Κι αυτή προσπερνάει

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις
Της λησμονιάς πικρό νερό

Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει
Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει
Η φωτιά πληγή που σε καίει, δε λέει να γιάνει
Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη
Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη
Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι

Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό
το σώμα σου κόλλησε στο σώμα μου
με τον πανσέληνο πόνο του χειμώνα.
Ακούς νερά που χύνονται στα μέσα των ποδιών σου;

Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας.

Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.

Πάνω από την θάλασσα, στη μεριά του ανέμου
στα μαύρα ντύνεσαι κι ανοίγεις το σκοτάδι
σηκώνεις τα άστρα σε χορό
και το κορμί μου σ’ άγριο ποτάμι.

Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.

Πες μου δυο λόγια τρυφερά, καρδιά μου
δυο λόγια πριν το χωρισμό
έγινε η νύχτα μαχαιριά, καρδιά μου
κι ο δρόμος δίχως γυρισμό

Όλα τα δύσκολα ζήσαμε μαζί
κι όμως χανόμαστε την πιο καλή στιγμή

Ποιος θα πονέσει πιο πολύ, καρδιά μου
στο τελευταίο μας φιλί
ίδιος ο πόνος για τους δυο, καρδιά μου
όταν ραγίσει το γυαλί

Όλα τα δύσκολα ζήσαμε μαζί
κι όμως χανόμαστε την πιο καλή στιγμή