Σαν σήμερα, την 1η Ιουλίου 2019 έφυγε από τη ζωή ο στιχουργός Θοδωρής Γραμμένος. Θα θυμηθούμε πέντε τραγούδια σε στίχους δικούς του!
Η Σκύλλα και η Χάριβδη
Στίχοι: ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ
Μουσική: ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Ερμηνεία: ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Έγιναν δυο, οι αγάπες μου,
διπλά φιλιά και χάδια
Διπλή ζωή, διπλός καημός,
διπλά τα χτυποκάρδια
Πότε εκεί και πότε εδώ,
ήρθα και κόπηκα στα δυο
Πίνω σε δυο πηγές νερό,
σε δυο φωλιές κοιμάμαι
Μα είναι μονόδρομοι κι οι δυο
καρδιά μου πού να πάμε
Πίνω σε δυο πηγές νερό,
σε δυο φωλιές κοιμάμαι
Η Σκύλλα και η Χάρυβδη,
καρδιά μου θα μας φάνε
Η μια είναι τα μάτια μου,
η άλλη η ψυχή μου
όποια κι αν χάσω απ' τις δυο,
θα χάσω τη ζωή μου
Πότε εκεί και πότε εδώ,
έχω πάθει διχασμό
Πίνω σε δυο πηγές νερό,
σε δυο φωλιές κοιμάμαι
Μα είναι μονόδρομοι κι οι δυο
καρδιά μου πού να πάμε
Πίνω σε δυο πηγές νερό,
σε δυο φωλιές κοιμάμαι
Η Σκύλλα και η Χάρυβδη,
καρδιά μου θα μας φάνε
Ένα άψυχο χαρτί
Στίχοι: ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ
Μουσική: ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ
Ερμηνεία: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ
Μες στους δρόμους γυρίζω,
σαν τρελός σε ζητώ
κι όσο δε σ’ αντικρίζω
νοιώθω πως θα πεθάνω.
Κάποιο βράδυ που φεύγεις
μα δεν ξέρω γιατί,
ένα γράμμα σου βρήκα
στο τραπέζι επάνω.
Ένα άψυχο χαρτί
πως μ’ αφήνεις έλεγε,
τις γραμμές του διάβαζα
κι η καρδιά μου έκλαιγε.
Οι διαβάτες στους δρόμους
πώς περνούν βιαστικοί
μα κανένας δεν ξέρει
το δικό μου το δράμα.
Η φωτιά που με καίει
κι ο καημός ο βαρύς
σαν θυμάμαι τα λόγια
από `κείνο το γράμμα.
Ένα άψυχο χαρτί...
σαν τρελός σε ζητώ
κι όσο δε σ’ αντικρίζω
νοιώθω πως θα πεθάνω.
Κάποιο βράδυ που φεύγεις
μα δεν ξέρω γιατί,
ένα γράμμα σου βρήκα
στο τραπέζι επάνω.
Ένα άψυχο χαρτί
πως μ’ αφήνεις έλεγε,
τις γραμμές του διάβαζα
κι η καρδιά μου έκλαιγε.
Οι διαβάτες στους δρόμους
πώς περνούν βιαστικοί
μα κανένας δεν ξέρει
το δικό μου το δράμα.
Η φωτιά που με καίει
κι ο καημός ο βαρύς
σαν θυμάμαι τα λόγια
από `κείνο το γράμμα.
Ένα άψυχο χαρτί...
Είμαι η γη κι είσαι το δένδρο
Στίχοι: ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ
Μουσική: ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ
Ερμηνεία: ΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ
Αυτά τα λόγια τα αγιασμένα
που ξέρεις μόνο εσύ να λες,
πέστα σε μένα, μόνο σε μένα,
ν’ ανοίξουν πάλι οι αγκαλιές.
Είμαι η γη κι είσαι το δένδρο
άπλωσε ρίζες να σταθείς,
θα τις ποτίζω με αγάπη
ποτέ σου να μη μαραθείς.
Αυτή η νύχτα είναι δικιά σου
δεν τη χαρίζω σ’ άλλη καμιά,
όαση είναι ο έρωτας σου
μες στης ζωής μου την ερημιά.
Είμαι η γη κι είσαι το δένδρο
άπλωσε ρίζες να σταθείς,
θα τις ποτίζω με αγάπη
ποτέ σου να μη μαραθείς.
Χαράζει τώρα μια άλλη μέρα
μαζί σου παίρνω τα πρωινά,
ένα τσιγάρο, ίδιο αέρα
κι ο ήλιος σκάει απ’ τα βουνά.
Είμαι η γη κι είσαι το δένδρο
άπλωσε ρίζες να σταθείς,
θα τις ποτίζω με αγάπη
ποτέ σου να μη μαραθείς.
που ξέρεις μόνο εσύ να λες,
πέστα σε μένα, μόνο σε μένα,
ν’ ανοίξουν πάλι οι αγκαλιές.
Είμαι η γη κι είσαι το δένδρο
άπλωσε ρίζες να σταθείς,
θα τις ποτίζω με αγάπη
ποτέ σου να μη μαραθείς.
Αυτή η νύχτα είναι δικιά σου
δεν τη χαρίζω σ’ άλλη καμιά,
όαση είναι ο έρωτας σου
μες στης ζωής μου την ερημιά.
Είμαι η γη κι είσαι το δένδρο
άπλωσε ρίζες να σταθείς,
θα τις ποτίζω με αγάπη
ποτέ σου να μη μαραθείς.
Χαράζει τώρα μια άλλη μέρα
μαζί σου παίρνω τα πρωινά,
ένα τσιγάρο, ίδιο αέρα
κι ο ήλιος σκάει απ’ τα βουνά.
Είμαι η γη κι είσαι το δένδρο
άπλωσε ρίζες να σταθείς,
θα τις ποτίζω με αγάπη
ποτέ σου να μη μαραθείς.
Δε σε ξεχνώ
Στίχοι: ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ
Μουσική: ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ
Ερμηνεία: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ
Μόνος δεν μπορώ μακριά σου να ζήσω
σαν κεράκι σιγολιώνω και θα σβήσω,
γύρνα πάλι προτού να χαθώ.
Μην αργήσεις πάρε το μονοπάτι
να γεμίσεις το άδειο κρεβάτι,
δεν σε ξεχνώ, δε σε ξεχνώ.
Της ζωής έχουν κλείσει τα φώτα
δεν φωτίζει ο ήλιος σαν πρώτα,
μ’ έχει τρελάνει η ερημιά.
Ξενυχτάω, δεν κοιμάμαι τα βράδια
στην καρδιά μου βαριά τα σκοτάδια,
χωρίς εσένα ελπίδα καμιά.
Νιώθω σαν να μ’ έχουν χαράξει αγώνες
κι έχω πάψει να μετράω τους χειμώνες,
τον γνωρίζω τον πόνο που ζω.
Τη γλυκιά τη μορφή σου θυμάμαι
στα όνειρά μου μαζί σου κοιμάμαι,
δε σε ξεχνώ, δε σε ξεχνώ.
Της ζωής έχουν κλείσει τα φώτα
δεν φωτίζει ο ήλιος σαν πρώτα,
μ’ έχει τρελάνει η ερημιά.
Ξενυχτάω, δεν κοιμάμαι τα βράδια
στην καρδιά μου βαριά τα σκοτάδια,
χωρίς εσένα ελπίδα καμιά.
σαν κεράκι σιγολιώνω και θα σβήσω,
γύρνα πάλι προτού να χαθώ.
Μην αργήσεις πάρε το μονοπάτι
να γεμίσεις το άδειο κρεβάτι,
δεν σε ξεχνώ, δε σε ξεχνώ.
Της ζωής έχουν κλείσει τα φώτα
δεν φωτίζει ο ήλιος σαν πρώτα,
μ’ έχει τρελάνει η ερημιά.
Ξενυχτάω, δεν κοιμάμαι τα βράδια
στην καρδιά μου βαριά τα σκοτάδια,
χωρίς εσένα ελπίδα καμιά.
Νιώθω σαν να μ’ έχουν χαράξει αγώνες
κι έχω πάψει να μετράω τους χειμώνες,
τον γνωρίζω τον πόνο που ζω.
Τη γλυκιά τη μορφή σου θυμάμαι
στα όνειρά μου μαζί σου κοιμάμαι,
δε σε ξεχνώ, δε σε ξεχνώ.
Της ζωής έχουν κλείσει τα φώτα
δεν φωτίζει ο ήλιος σαν πρώτα,
μ’ έχει τρελάνει η ερημιά.
Ξενυχτάω, δεν κοιμάμαι τα βράδια
στην καρδιά μου βαριά τα σκοτάδια,
χωρίς εσένα ελπίδα καμιά.
Σαν μετανάστης
Στίχοι: ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ
Μουσική: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ
Ερμηνεία: ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ
Δεν μπορώ να ζω στο ψέμα σου
ενοχές στο κάθε βλέμμα σου,
μου μιλάς και άλλον σκέφτεσαι
με γελάς χωρίς ντροπή.
Μια ξενιτιά είν' η αγάπη σου,
σαν μετανάστης νιώθω πλάι σου,
ποτέ δε γνώρισα το χάδι σου
ποτέ, ποτέ.
Δεν μπορώ, δεν το ανέχομαι
προσβολές εγώ δε δέχομαι,
με φιλάς μα υποκρίνεσαι
μια καρδιά δεν εκτιμάς.
Μια ξενιτιά είν' η αγάπη σου,
σαν μετανάστης νιώθω πλάι σου,
ποτέ δε γνώρισα το χάδι σου
ποτέ, ποτέ.
ενοχές στο κάθε βλέμμα σου,
μου μιλάς και άλλον σκέφτεσαι
με γελάς χωρίς ντροπή.
Μια ξενιτιά είν' η αγάπη σου,
σαν μετανάστης νιώθω πλάι σου,
ποτέ δε γνώρισα το χάδι σου
ποτέ, ποτέ.
Δεν μπορώ, δεν το ανέχομαι
προσβολές εγώ δε δέχομαι,
με φιλάς μα υποκρίνεσαι
μια καρδιά δεν εκτιμάς.
Μια ξενιτιά είν' η αγάπη σου,
σαν μετανάστης νιώθω πλάι σου,
ποτέ δε γνώρισα το χάδι σου
ποτέ, ποτέ.
