Δέκα τραγούδια σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ
γιατί ποτέ να σ’ αποκτήσω
δεν μπορώ

Δεν είχα φταίξει πουθενά
κι άσε με δω στα σκοτεινά
να προχωρώ

Κυκλοφορώ κι αδιαφορώ
κι αν υποφέρω
κι αν ανοίγω σαν φτερό

Για κείνο που 'χει πια χαθεί
κάνω το τραύμα πιο βαθύ
κι αποχωρώ

Και απορώ που μια ζωή
κυκλοφορώ και σε λατρεύω
αλλά δεν είμαι και Θεός
να σε παιδεύω
Και απορώ που μια ζωή
από παιδί παρακαλάω
Μα ούτε σ’ ένα παραμύθι δε χωράω

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ
γιατί ποτέ να σ’ αποκτήσω
δεν μπορώ

Δεν είχα φταίξει πουθενά
κι άσε με δω στα σκοτεινά
να προχωρώ

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ
και σ’ έχω απάνω μου
σαν ρούχο καθαρό

Μες στου μυαλού μου
τις φωτιές
τις μαγεμένες σου ματιές
να λαχταρώ

Κυκλοφορώ κι αδιαφορώ
κι ούτε που θέλω της αλήθειας
το νερό

Κι αν ήταν ψέμα το φιλί,
εγώ που το 'θελα πολύ,
το συγχωρώ

Και απορώ που μια ζωή...

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ
γιατί ποτέ να σ’ αποκτήσω
δεν μπορώ

Δεν είχα φταίξει πουθενά
κι άσε με δω στα σκοτεινά
να προχωρώ

Εδώ να μείνεις, να με κρατήσεις αγκαλιά να μ’ ανακρίνεις
της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις
δε φεύγω απόψε κι απ’ τ’ αμάξι δε θα βγω
κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις
εδώ να μείνεις, να το μάθουμε κι οι δυο

Εδώ να μείνεις, εδώ να μείνεις
της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις

Εδώ και τώρα, γιατί ειν’ ο δρόμος μας παλιός και κατηφόρα
της καληνύχτας τα φιλιά δεν είναι δώρα
δε φεύγω απόψε κι απ’ τη ζωή σου δε θα βγω
κι αν ειν’ η σχέση μας μισή τα λόγια φόρα
εδώ και τώρα, στης αγάπης το θυμό

Εδώ να μείνεις, εδώ να μείνεις
της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις

Εδώ να μείνεις, εδώ να μείνεις
της καληνύχτας τα φιλιά τι μου τα δίνεις

Την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ’ τη ζωή κρατιόμουνα
κρατιόμουνα σ’ ένα καφάσι μπίρες
μονάχη μου καθόμουνα κι απ’ τη ζωή κρατιόμουνα
κι ονειρευόμουνα σ’ ένα καφάσι μπίρες

Την ώρα που περπάτησα μου φέραν και τα δώρα
μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της γονάτισα
γονάτισα και μου ’λεγαν προχώρα
μια νύχτα μόνο κράτησα κι απάνω της ξεστράτισα
και παραστράτησα στην πρώτη κατηφόρα

Φωτιά κι ανάσταση καρδιά πονάς και σπάσ’ τα εσύ
τα χρόνια που ’φτασα να ζω
φωτιά και δύναμη καρδιά τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που ’ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό

Τα λόγια σου τα ψεύτικα φαρμάκι κι αγωνία
μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ’ ερωτεύτηκα
παιδεύτηκα σ’ αυτή την κοινωνία
μονάχη μου παντρεύτηκα σε βρήκα σ’ εμπιστεύτηκα
και ρεζιλεύτηκα στην παλιοκοινωνία

Φωτιά κι ανάσταση καρδιά πονάς και σπάσ’ τα εσύ
τα χρόνια που ’φτασα να ζω
φωτιά και δύναμη καρδιά τρελή κι αδύναμη
στον κόσμο που ’ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό

Ναι θα πω αφού με ξέρω πάλι
Ναι θα πω και με μονό σανδάλι
Θα ντραπώ, vα πω φοβάμαι τη ζωή.

Ναι θα πω θα βρέξω το κεφάλι
Ναι θα πω κι ας με κοιτούν οι άλλοι
Να χτυπώ, καινούρια πόρτα το πρωί.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,
κι όσα σπαρταρούσανε τ’ ανάδειξα
Σ’ έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,
δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι’ άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Ναι θα πω στους άλλους είπα όχι
Ναι θα πω αφού η καρδιά μου το `χει
Ν’ αγαπώ, μπορεί να το `χει κι η ψυχή.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,
κι όσα σπαρταρούσανε τ’ ανάδειξα
Σ’ έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,
δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι’ άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια καρδιά μου,
κι έσταζε ομορφιά
άπιαστο δελφίνι η χαρά μου,
που 'χα συντροφιά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι’ άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Ναι θα πω αφού το ξέρω πάλι
Ναι θα πω και με μονό σανδάλι
Θα ντραπώ να πω φοβάμαι τη ζωή.

Δώσ’ μου ένα τσιγάρο
Να σταθώ να πάρω εισιτήριο
Δίπλα στα ζευγάρια
Τα δεκαοχτάρια, τι μυστήριο

Ίδια είν’ η χαρά
Όπως μια φορά

Δεν υπάρχει άλλο
Τι να βγάλω, ποιο διάζωμα
Να 'μαι εγώ με σένα
Κι όλα ανεβασμένα, παιδομάζωμα

Θέλω να σ'το πω
Πόσο σ’ αγαπάω
Και να με κρατάς
Όπως θα κοιτάς

Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική
Ό,τι αγαπούσα τ’ αποθέωνα
Αρκεί να ήσουνα εκεί

Τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα
Καρδιά μου αγάπη μου γλυκιά
Μας φάγαν όλα μας τα χρήματα
Αλλά μας έμεινε η ροκιά

Σ’ έβλεπα απ’ το πλάι
Κι έλεγα γελάει και σήμερα
Τ’ άγρια ξεγελάει
Που 'ρθανε να διώξουν τα ήμερα

Θέλω να σ'το πω(σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ)
Και θα σ'το χρωστάω
Που ό,τι μου ζητάς
Είναι έρωτας

Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα
Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική
Ό,τι αγαπούσα τ’ αποθέωνα
Αρκεί να ήσουνα εκεί

Προσωπικά δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά
μονάχα βήματα θιγμένα ερωτικά,
που μ’ αναγκάζουνε να φεύγω βιαστικά

Προσωπικά δε θέλω τίποτα μαζί σου λογικά
μου πάει ο ήχος της φωνής σου τραγικά
και δεν αλλάζω το κορμί σου με την άψογη ζωή σου
τελικά

Προσωπικά εγώ τρελαίνομαι,
το παραμύθι σου και να 'μαι και να φαίνομαι
Προσωπικά δεν έχω αίσθηση
αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση
προσωπικά

Προσωπικά, τυχαίνει βράδια με τραγούδια λαϊκά
ντυμένη κι άδεια κι αφημένη γενικά
να μεταφράζω τη σκηνή δραματικά

Προσωπικά, εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά
κι αλλάζει ο τόνος μου στο τέλος ειδικά
γι’ αυτό να ξέρεις κι επιμένω, κι ας μου το `χεις ξεγραμμένο
οριστικά

Ποτέ τόσες νύχτες για σένα
Ποτέ τόσο εσύ πουθενά
Κι εκεί που σε παίρνω για ψέμα
Στο αίμα μου μπαίνεις ξανά
Κι εγώ που χρόνια ζω για σένα

Ποτέ δε θα μπω σ’ άλλο σώμα
Ποτέ κι ας γυρνώ σαν σκιά
Ποτέ κι ας μοιράζομαι ακόμα
στο πριν, στο ποτέ στο μετά

Ποτέ

Ποτέ τόσες νύχτες για νύχτες
Ποτέ τέτοιο τέλος φωτιά
Κι εκεί που κοιμόσουν και μ’ είχες
Καπνός από στάχτη παλιά
Κι εγώ που χρόνια ζω λες κι ήρθες

Ποτέ δε θα μπω σ’ άλλο σώμα
Ποτέ κι ας γυρνώ σαν σκιά
Ποτέ κι ας μοιράζομαι ακόμα
Στο πριν, στο ποτέ, στο μετά...

Ποτέ

Ό,τι μπορώ για σένα κάνω αυτό τον καιρό
και παριστάνω με λάθη σωρό κάτι γερό
να κρατηθείς.
Ό,τι μπορείς για μένα κάνε κι εσύ να χαρείς,
τα χρόνια πάνε κι ας μείνουμ’ εμείς
λόγω καρδιάς, λόγω τιμής.

Σ’ όποιον αρέσουμε
για τους άλλους δε θα μπορέσουμε,
πώς να χωρέσουμε τόσοι άνθρωποι στο κενό;
Σ’ όποιον αρέσουμε
για τους άλλους δε θα μπορέσουμε,
πώς να συνδέσουμε περιθώρια κι ουρανό;

Ό,τι μπορώ για σένα κάνω λες κι είμαι φτερό,
σ’ αεροπλάνο στον κόσμο γυρνώ κι ό,τι περνώ
μην το σκεφτείς.
Ό,τι μπορείς για μένα κάνε, βραδιάζει νωρίς
κι αλλού κοιτάνε τα μάτια θαρρείς
λόγω σκιάς, λόγω πληγής.

Γυρεύω ησυχία
πολλά είδα κι έπαθα
σε κάτι τζάμια κρύα
τον πόνο μου έγραφα
το ξέρω το παιχνίδι
τ’ άσπρο πουκάμισο
το σώμα μου αντικλείδι
για τον παράδεισο!

Πώς είναι τ’ όνομά σου
ούτε που ρώτησα
γιατί σε πέντε βράδια
τον κόσμο χόρτασα!

Μη λες τα ίδια λόγια
που είπανε πολλοί
με σέρνουν απ’ τα πόδια
παλιοί λογαριασμοί
γι’ αυτό λοιπόν, μικρό μου,
εδώ μην έρχεσαι
η τύχη μου ήταν ρόδι
στο χώμα έσπασε!

Πώς είναι τ’ όνομά σου
ούτε που ρώτησα
γιατί σε πέντε βράδια
τον κόσμο χόρτασα!

Τι να το κάνω το φιλί του μεσημεριού
εγώ την ράγισα πολύ την καρδιά μου αλλού
εμένα μου έγινε η φωνή, βαποριού καπνός
κι απ’ της ζωής μου την γραμμή
κάτι πήρε φως

Εγώ περπάτησα γυμνός, στην ανηφοριά
γιατί τα χέρια που αγαπώ, δεν τα ξέρω πια
για μένα γύρισε ο καιρός, στο στερνό φιλί
στα μάτια νύχτωσε ο καημός και δεν λέει να βγει

Ποιος είπε να 'ρθουν μουσικές, στο γιαλό να βγουν
και κάτι νύχτες σαν κι αυτές, σ’ αγαπώ να πουν
ποιος είπε μέσα μου διψώ, σαν πληγή βαθειά
όταν τις νύχτες μου ξυπνώ και σου γνέφω γεια...