Πέντε τραγούδια σε στίχους του Αντώνη Ανδρικάκη

Δε θα με ξεχάσεις,
θα ’μαι σκιά μες στον καθρέφτη, με τα σύνεργα του κλέφτη,
ένα γέλιο να σου κλέψω αν γελάσεις,
δε θα με ξεχάσεις

Δε θα με ξεχάσεις,
θα ’μαι σιωπή και αϋπνία, η κρυφή σου αγωνία,
ο καπνός απ’το τσιγάρο που θ’ανάψεις,
δε θα με ξεχάσεις, δε θα με ξεχάσεις

Δε θα με ξεχασεις,
θα ’μαι το τέλος σ’ένα έργο που θα χάσεις,
δε θα με ξεχάσεις
σε ανεξέλεγκτες κρυφές σου καταστάσεις
δε θα με ξεχάσεις, δε θα με ξεχάσεις

Δε θα με ξεχάσεις,
θα ’μαι στη νύχτα μια σειρήνα και τα όνειρα εκείνα
που θα τρέχεις βιαστικά να προσπεράσεις,
δε θα με ξεχάσεις, δε θα με ξεχάσεις

Δε θα με ξεχάσεις θα ’μαι βροχούλα σ’ένα τζάμι, ένα δάκρυ, ένα ποτάμι
μια ρυτίδα στη μορφή σου πριν γεράσεις,
δε θα με ξεχάσεις, δε θα με ξεχάσεις

Δε θα με ξεχάσεις θα ’μαι το τέλος σ’ένα έργο που θα χάσεις
Δε θα με ξεχάσεις
σε ανεξέλεγκτες κρυφές σου καταστάσεις,
δε θα με ξεχάσεις, δε θα με ξεχάσεις

Στο ίδιο έργο θεατές χαμένης νύχτας εραστές
με μια κιθάρα στης Αθήνας τον εξώστη
από το σήμερα στο χτες της απουσίας φοιτητές
με έναν ήχο στην ψυχή ναυαγοσώστη

Ό,τι ακούω να ακούς μέσα σε κόσμους μυστικούς
θ’ ανακαλύψεις μια πατρίδα ξεχασμένη
παραδομένη στους καιρούς και σε πελάτες πονηρούς
σε συμπληγάδες μια ζωή παγιδευμένη

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Σενάριο χωρίς πλοκή της ιστορίας εμπλοκή
αυτά τα χρόνια που χρεώθηκες να ζήσεις
με ποια τραγούδια να σωθείς με ποιους δικούς σου να βρεθείς
και ποιαν αλήθεια τώρα πια να μαρτυρήσεις

Θα βρούμε αλλιώτικους ρυθμούς στου τραγουδιού μας τους γκρεμούς
θα περπατήσουμε κι απόψε ακροβάτες
μέσα από λόγια και λυγμούς της εποχής μας τους χρησμούς
θα ξεχωρίσουμε απ’ τις οφθαλμαπάτες

Στο ίδιο έργο θεατές εσύ κι εγώ τραγουδιστές
φανατικοί της πιο φευγάτης εξουσίας
οι ήχοι μας διαδηλωτές και τα στιχάκια εμπρηστές
αυτό το έργο είναι παιχνίδι φαντασίας

Στο ίδιο πάντα σκηνικό και στης ψυχής τον πανικό
απόψε πνίγομαι χρειάζομαι αέρα
θέλω ν’ αρχίσω από δω αλλιώς τα πράγματα να δω
να πω στον κόσμο μια δική μου καλησπέρα

Έφυγες νωρίς, ούτε που πρόλαβα ν’ αρχίσω
Έφυγες νωρίς, μα είχα κι άλλα να σου πω
Λόγια μυστικά, την άλλη όψη σου ν’ αγγίξω
Λόγια μαγικά από έναν κόσμο μου κρυφό

Έφυγες νωρίς, κομματιασμένες υποσχέσεις
Έφυγες νωρίς, χειρονομίες βιαστικές
Έκλεισες σιγά την πόρτα μήπως με πονέσεις
Βρήκες τελικά δυο τρεις κουβέντες τυπικές

Ποιος φωνάζει, ποιος πληγώνει τη σιωπή;
Τι να θέλει να μου πει;

Έφυγες νωρίς και όλα μείνανε στη μέση
Ό,τι και να πω, ακροβασία στο κενό
Τόση μοναξιά σε ποιο αστείο να χωρέσει
Τίποτα δε ζω που να μη φαίνεται φτηνό

Κουράστηκα να υποκρίνομαι,
ψέματα μ’ έχουν φορτώσει.
Με κρίνουνε και με συγκρίνουνε,
μα δεν μπορεί κανείς να με νιώσει.

Μου μιλούν στραβά και τους πληρώνω ακριβά
και κάθε κίνησή μου πρέπει να προσέχω.

Δεν αντέχω, δεν αντέχω,
με το ψέμα δεν μπορώ να προχωρήσω.
Να ’χα δύναμη αλλιώς να σου μιλήσω.
Κουράστηκα να υποκρίνομαι,
δεν μπορώ έτσι να ζήσω.

Κουράστηκα να υποκρίνομαι,
πρόσωπα όλοι αλλάζουν.
Στο βλέμμα τους όταν αφήνομαι,
κάπου αλλού πάντα κοιτάζουν.

Μου μιλούν στραβά και τους πληρώνω ακριβά
και κάθε κίνησή μου πρέπει να προσέχω.

Δεν αντέχω, δεν αντέχω,
με το ψέμα δεν μπορώ να προχωρήσω.
Να ’χα δύναμη αλλιώς να σου μιλήσω.
Κουράστηκα να υποκρίνομαι,
δεν μπορώ έτσι να ζήσω.

Μεθυσμένα τραγούδια θ’ ακούς σε σταθμούς πειρατικούς
στη συχνότητα που ξέρουν μόνο λίγοι
θα θυμάσαι και θα κλαις λάθη και υπερβολές
κι άλλη νύχτα σαν φωτιά θα σε τυλίγει
Μεθυσμένα τραγούδια θ’ ακούς σε σταθμούς πειρατικούς
και θα ξέρεις πως εγώ δεν έχω φύγει

Φταίω εγώ μόνο εγώ που δε θέλω από σε σένα να γλιτώσω
μα ο χωρισμός είναι δεσμός που δεν έχω το κουράγιο να τελειώσω

Μεθυσμένα τραγούδια θ’ ακούς κι από δρόμους μυστικούς
θα σε πνίγει η οργή μου και η θλίψη
που τελειώσαμε νωρίς και που δε με συγχωρείς
και δε βρίσκεται σκοτάδι να μας κρύψει
Μεθυσμένα τραγούδια θ’ ακούς και με στίχους λαϊκούς
θα σου λέω σ’ αγαπώ και μου 'χεις λείψει

Φταίω εγώ μόνο εγώ που δε θέλω από σε σένα να γλιτώσω
μα ο χωρισμός είναι δεσμός που δεν έχω το κουράγιο να τελειώσω

Μεθυσμένα τραγούδια θ’ ακούς και με στίχους λαϊκούς
θα σου λέω σ’ αγαπώ και μου 'χεις λείψει