Πέντε τραγούδια για τον πληρωμένο έρωτα

Από τραπέζι σε τραπέζι
τ’ αηδόνι η Τζέην η νέγρα
ελπίζει κάποτε να γίνει
στο Μπροντγουέι
η Τζέιν η χρυσή φωνή.

Τους ύμνους της φυλής της λέει
μα πιότερο σ’ αυτούς αρέσει
που η μαύρη Τζέιν στο κρεβάτι κλαίει.

Από κρεβάτι σε κρεβάτι
η πόρνη η Τζέιν η νέγρα
ελπίζει τύχη να 'χει απόψε
όποιος και να 'ναι
η Τζέιν είναι η πιο φτηνή.

Κι αν ήταν να εδιάλεγα,
θα γινόμουν εταίρα,
τους τρόπους όλους θα 'ξερα,
θα τα 'βγαζα και πέρα,
τους τρόπους όλους θα 'ξερα,
θα τα 'βγαζα και πέρα.

Πόρνη στην αρχαιότητα,
κυρία από τις λίγες,
μες στην επικαιρότητα
και τέρμα οι νταβατζήδες,
μες στην επικαιρότητα
και τέρμα οι νταβατζήδες.

Στ’ ασήμια θα ντυνόμουνα,
να μοιάζω σαν αστέρι
κι ούτε που θα νοιαζόμουνα
αν θα 'χα κάποιο ταίρι,
κι ούτε που θα νοιαζόμουνα
αν θα 'χα κάποιο ταίρι.

Πόρνη στην αρχαιότητα,
κυρία από τις λίγες,
μες στην επικαιρότητα
και τέρμα οι νταβατζήδες,
μες στην επικαιρότητα
και τέρμα οι νταβατζήδες.

Κι αν ήταν να εδάλεγα,
θα γινόμουν εταίρα,
τους τρόπους όλους θα 'ξερα,
θα τα 'βγαζα και πέρα,
τους τρόπους όλους θα 'ξερα,
θα τα 'βγαζα και πέρα.

Σε παρασύραν μουσικές, αερικών του δάσους,
σ’ άγριας αγάπης ξέφωτο, στις εκβολές του πάθους

κι έχει ένα θαμπό φεγγάρι, μα φωτίζεσαι
και με ψεύτικα στολίδια καθρεφτίζεσαι
κι έχει ένα θαμπό φεγγάρι, μα φωτίζεσαι
και σε ποταμού καθρέφτη μου στολίζεσαι

Μούσες σου γλυκοτραγουδούν, τρελούς σκοπούς χορεύεις,
σ’ άδειων ερώτων θάλασσες, μονάχη ταξιδεύεις

κι έχει ένα θαμπό φεγγάρι, μα φωτίζεσαι
και με ψεύτικα στολίδια καθρεφτίζεσαι
κι έχει ένα θαμπό φεγγάρι, μα φωτίζεσαι
και σε ποταμού καθρέφτη μου στολίζεσαι

στάχτη γεννιέται απ’ τη φωτιά, στου έρωτα τα στέκια,
μαραίνονται τα γιασεμιά, δακρύζουνε τ’ αστέρια

κι έχει ένα θαμπό φεγγάρι, μα φωτίζεσαι
και με ψεύτικα στολίδια καθρεφτίζεσαι
κι έχει ένα θαμπό φεγγάρι, μα φωτίζεσαι
και σε ποταμού καθρέφτη μου στολίζεσαι

Συγγρού - Καρύτση, τι περιμένεις; Ο χρόνος τρέχει.
Ένα κορίτσι, εκεί κατεβαίνεις, το ξέρει, προσέχει, προσέχει.

Φυλάγεται, σκύβει ξανά το κεφάλι, το ξέρει το έργο καλά
κοιτάει τη ζωή της, της τα `πανε κι άλλοι, δεν είν’ η πρώτη φορά.
Μικραίνουν τα μάτια, μαυρίζουν οι κύκλοι, χέστηκε κι αν είσ’ εκεί
ακούει μια φράση μες στην ομίχλη, σήκω και φύγε μωρή.

Δεν ξέρει να χάνει, εδώ και χρόνια χαλάει την πιάτσα,
πρέπει να φτάσει σε κάποιο λιμάνι ή κάποια ταράτσα.
Ξέρει τη λύση, φτάνει ένας κόμπος ή ένας βράχος,
θα συνηθίσει, ήρθε η ώρα, κοιτάει στο βάθος, εκεί στο βάθος.

Φοράει τις γόβες της, βάφει τα χείλη κι όλο κοιτάζει μακριά
δε μας χρειάζεται, τέρμα οι φίλοι, τέρμα τα μέτρια φιλιά.
Σηκώνεται, φεύγει, περνάει το δικό της, όχι δε χάνει ποτέ
γινετ’ ο κόσμος που ζει στο λαιμό της από χρυσάφι κολιέ.

Τι περιμένεις; Ο χρόνος τρέχει,
ένα κορίτσι, εκεί κατεβαίνεις, το ξέρει, προσέχει.
Τι με κοιτάζεις; Έχεις πελάτη. Σκάσε και τρέχα μωρή.
Δε θέλω γέλια, μην κλείνεις μάτι, σήκω και φύγε μωρή.

Σήκω και φύγε μωρή.
Σήκω και φύγε μωρή.

Τα δάκρυα της Κασσιανής παγώσαν στην ποδιά μου
μ’ όνειρα, πέτρες κι αλκοόλ τα ρίχνω στην κοιλιά μου
Τον ακριβό σου γυρισμό στο φούρνο μαγειρεύω
Τον καταπίνω δυο μπουκιές αγάπη μου και φεύγω

Θα ζούμε εσύ καλά κι εγώ καλύτερα
Με χάπια ηρεμιστικά, ματζούνια και ναρκωτικά
στομάχια κάναμε γερά που όλα τα χωνεύουν
Και ζούμε εσύ καλά κι εγώ καλύτερα

Τα δάκρυα της Κασσιανής κορίτσια τα πουλάνε
Μια θέση στην κουζίνα σου στα τέσσερα ζητάνε
Κι έτσι εσύ γίνεσαι Θεός κι εγώ φτηνή εταίρα
Κι όλοι στην κόλαση μαζί παίζουμε κάθε μέρα

Θα ζούμε εσύ καλά κι εγώ καλύτερα
Με χάπια ηρεμιστικά, με τέχνη και ναρκωτικά
στομάχια κάναμε γερά που όλα τα χωνεύουν
Και ζήσατε εσείς καλά κι εμείς καλύτερα