Πέντε τραγούδια για τον Αντώνη

Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλή
με ένα κανάτι κι ένα κρεβάτι και με κρασί πολύ.
Είχε δυο μάτια γαλανά κι αχτένιστα μαλλιά
κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε στα ρούχα τα παλιά.

Αχ κυρ Αντώνη πώς σ’ αγαπάμε και μαζί σου τ’ άστρα μετράμε,
τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να 'ρθει βροχή
και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε, σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή.

Ο κυρ Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί
γιατί το βράδυ στα όνειρά του θέλει να θυμηθεί
ό, τι ποτέ δεν έζησε μες τ’ όνειρό του ζει
μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει η χαραυγή.

Αχ κυρ Αντώνη πώς σ’ αγαπάμε και μαζί σου τ’ άστρα μετράμε,
τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να `ρθει βροχή
και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε, σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή.

Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης στρώνει να κοιμηθεί
κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να φανεί.
Μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλή
αφού για πάντα μες τ’ όνειρό του θέλησε πια να ζει.

Δυο αγόρια στη καρδιά μου στήσανε ψιλό καυγά
Τόνα τόνε λεν Αντώνη και τον άλλονε Μηνά
Τον Αντώνη αγαπάω αλλά θέλω το Μηνά
Δυο αγόρια στη καρδιά μου στήσανε ψιλό καυγά
Ποιος μπορεί, αχ, ποιος μπορεί μιαν απάντηση να βρει
Νάρθει αμέσως να χαρώ, να την πει να τρελαθώ
Κι αν απάντηση δε βρει και τη λύση τη σωστή
Τους ξεχνάω και τους δυο κι έναν άλλον αγαπώ
Τα ξανθά μαλλιά του Αντώνη και τα μαύρα του Μηνά
Μ’ έχουν μπλέξει και δεν ξέρω ποιόνε θέλω αληθινά
Μένω άγρυπνη τα βράδια, παίρνω σβάρνα τα στενά
Τα ξανθά μαλλιά του Αντώνη και τα μαύρα του Μηνά

Άιντε βρε Αντώνη πιάσ’ το μπουζούκι
δώσε χαστούκι στην απονιά.

Κι αν καταφέρεις να μπω στο κέφι
θα στο γιομίσω με καφετιά.

Είχα ένα καυγαδάκι
μα μετάνιωσα
τούτο δω το κοριτσάκι
που το μάλωσα.

Άιντε βρε Αντώνη πάρε την πένα
και πες κανένα λαχταριστό.

Να δω το γέλιο στα δυο της χείλια
και χρόνια χίλια θα στο χρωστώ.

Είχα ένα καυγαδάκι
μα μετάνιωσα
τούτο δω το κοριτσάκι
που το μάλωσα.

Ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης
έπαψε να ζει ρεμπέτης
θέλει πλούτη και παλάτια
και της Κάρμεν τα δυο μάτια

Επαράτησε τη βάρκα στο λιμάνι
κάτω στο Πασαλιμάνι
τραγουδάει κι όλο πίνει
ταυρομάχος πάει να γίνει

Μα ο άκαρδος ο ταύρος τον σκοτώνει
και στη γη τονε ξαπλώνει
σαν τον βλέπει η Κάρμεν κλαίει
πάει κοντά του και του λέει

Αχ Αντώνη μου, βαρκάρη μου σερέτη
τώρα μένω νέτη σκέτη
μες στον κόσμο η καημένη
χήρα παραπονεμένη

Πέντε χρόνια στη δουλειά σου
ζούσες σπίτι τα παιδιά σου
ήσουνα τεχνίτης πρώτης
ο Αντώνης ο Πειραιώτης
ήσουνα μαργαριτάρι
όλο γλύκα κι όλο χάρη

Τώρα μου ‘'γινες τεμπέλης
να δουλεύεις πια δε θέλεις
μου γυρνάς μες τις ταβέρνες
και μου κάνεις κουτσουκέλες
δεν σου μένει μια δεκάρα
όλα τα ‘'κανες μαντάρα

Γύρνα πάλι στη δουλειά
συγκεντρώσου στα μυαλά σου
να σε βλέπω με καμάρι
να μας βγάνεις παλικάρι
και θα σε ξυπνώ με χάδια
με γλυκά φιλιά και νάζια