Πέντε ζεϊμπέκικα του Άκη Πάνου

Στο σταθμό του Μονάχου
με πέταξε άχου
η μαύρη μοίρα μου
μάνα κακομοίρα μου

Όπου να 'ναι σουρουπώνει
το Ακρόπολις θα φτάσει
να 'ταν και να κατεβάσει
ένα φίλο ή γνωστό

Στο σταθμό του Μονάχου
με πέταξε άχου
η μαύρη μοίρα μου
μάνα κακομοίρα μου

Κάθε άνθρωπος και γλώσσα
ποιόνε ξέρω ποιος με ξέρει
αφιλόξενα τα μέρη
παγωμένες οι καρδιές

Στο σταθμό του Μονάχου
με ξέχασε άχου
η μαύρη μοίρα μου
μάνα κακομοίρα μου

Δίπλα μου λαγοκοιμάται
ένας χίπυ πεινασμένος
ένας νέγρος μεθυσμένος
τα ναυάγια σωρό

Στο σταθμό του Μονάχου
με ξέχασε άχου
η μαύρη μοίρα μου
μάνα κακομοίρα μου

Μοίρα μου γιατί μ’ αφήνεις
μέσα στην καταστροφή
και τα βήματά μου κλείνεις
στο σοκάκι που δεν έχει προκοπή;

Μοίρα πάρε με μαζί σου
να γλιτώσω απ’ το χαμό
Μοίρα δώσ’ μου την ευχή σου
φυλαχτό μου μέσα στον κατακλυσμό

Όταν είδα πως θα φύγεις
κόντεψα να τρελαθώ,
μα δεν μπόρεσα να κλάψω
και να παραπονεθώ.

Ούτε "αχ" δε θα πω
αφού έδωσα μπέσα
σε μια μαύρη καρδιά
που δε μ’ έβαλε μέσα.

Ρίξε με κι εσύ πιο κάτω
να με πάρει ο ποταμός,
να με φάει το σκοτάδι,
να με λιώσει ο καημός.

Ρώτα τη συνείδησή σου
κι άφησέ με αν σ’ το πει,
θα ’ναι ο καημός δικός μου
μα δική σου η ντροπή.

Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη
όλα μου τα παίρνει τίποτα δε δίνει
η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι
που 'χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει

Η ζωή μου όλη μια ανοησία
κι η μοναδική μου η περιουσία
η ζωή μου όλη είναι μια θυσία
που σκοπό δεν έχει ούτε σημασία

Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο
που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο
όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω

Δεν είναι ο κόσμος φίλος μου
ούτε κι εγώ του κόσμου
άλλος του κόσμου ο θεός
και άλλος ο δικός μου

Δεν περιμένω τίποτα
από το να πεθάνω
να αδειάσει η κούπα του καημού
και η γωνιά που πιάνω