Οκτώ τραγούδια για πειρατές

Το πειρατικό του Captain Jimmy,
που μ’ αυτό θα φύγετε και σεις,
είναι φορτωμένο με χασίς
κι έχει τα φανάρια του στην πρύμη.

Μήνες τώρα που 'χουμε κινήσει
και με τη βοήθεια του καιρού
όσο που να πάμε στο Περού
το φορτίο θα το έχουμε καπνίσει.

Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη
με λογής παράξενα φυτά,
ένας γέρος ήλιος μας κοιτά
και μας κλείνει πού και πού το μάτι.

Μπουκαπόρτες άδειες σκοτεινές,
που να ξοδευτήκαν τόννοι χίλιοι;
Μας προσμένουν πίπες αδειανές
και τελωνοφύλακες στο Τσίλι.

Ξεχασμένο τ’ άστρο του Βορρά,
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες.
Πάνω στις σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες.

Η πλώρια Γοργόνα μια βραδιά
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη,
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδιά
του Κολόμβου οι πέντε κολασμένοι.

Κι έπειτα στις ξέρες του Ανκορά
τσούρμο τ’ άγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.

Τη νύχτα αυτή που ξενυχτάς
αγκάλιασέ με
η αγάπη μοιάζει παραμύθι ξεχασμένο
για τη γιαγιά που πέθανε
θα λες
μα εσύ τη νύχτα αυτή που με κοιτάς
τη νύχτα αυτή που με κοιτάς
τη νύχτα αυτή που με κοιτάς
αγάπησέ με

Τη νύχτα αυτή που λιώνει
το φεγγάρι
στα πεζοδρόμια της πόλης με φανάρι
γύρεψέ με
κι όταν με βρεις κάπου στο βάθος
ξεχασμένο
με μουσικές και με καθρέφτες κυκλωμένο
κάθισε δίπλα μου αμίλητη και δες
που πάνω σ’ άλογο καλπάζω με κοντάρι
για να προλάβω
για να προλάβω
για να προλάβω
πειρατές που σε έχουν πάρει

Τη νύχτα αυτή που όνειρα σπάει
αγκάλιασέ με
οι σκέψεις γίνονται κρασί
φαρμακωμένο
που αν το πιεις σε βρίσκουν πεθαμένο
γι' αυτό την νύχτα αυτή που με κοιτάς
την νύχτα αυτή που με κοιτάς
την νύχτα αυτή που με κοιτάς
αγάπησέ με

Τη νύχτα αυτή που λιώνει
το φεγγάρι
στα πεζοδρόμια της πόλης με φανάρι
γύρεψέ με
κι όταν με βρεις κάπου στο βάθος
ξεχασμένο
με μουσικές και με καθρέφτες κυκλωμένο
κάθισε δίπλα μου αμίλητη και δες
που πάνω σ’ άλογο καλπάζω με κοντάρι
για να προλάβω
για να προλάβω
για να προλάβω
πειρατές που σε έχουν πάρει.

Απ' του ωκεανού την άκρη έρχεται το τραγούδι αυτό του πειρατή
Νοήματα βαθιά δεν έχει, γιατί είν' η θάλασσα ρηχή σ' ένα νησί
Είχε ένα πλήρωμα τρελούς, πίνανε ούζο ολημερίς
Τραγούδι εκείνος αρχινά κι όλο το τσούρμο ακολουθεί

Λάι, λα, λο, λάι...

Και στο μεθύσι του επάνω μονολογούσε σα σοφός ο πειρατής
Της θάλασσας οι δρόμοι δεν τελειώνουν, γιατί η γη είναι πλατιά και στρογγυλή
Κι αν αγριεύει ο ωκεανός σ' εμάς δεν καίγεται καρφί
Ανατριχιάζει ο ουρανός σαν τραγουδάμε όλοι μαζί

Λάι, λα, λο, λάι... - Solo

Τυχαία ίσως κι αν βρεθείς στα μακρινά αυτά νερά
Εχε το νου σου και θ' ακούσεις τον πειρατή να τραγουδά
Θα 'ρθω μια νύχτα να σε πάρω, θα 'ρθω μια νύχτα να σε δω
Θα 'ρθω μια νύχτα να σε κλέψω, μ' ένα τραγούδι σαν κι αυτό

Λάι, λα, λο, λάι...

Γέρνει και τρίζει το καράβι
μαύρη ψηλά σημαία κυματίζει
γλυκά φιλήδονα η Μεσόγειος αφρίζει
αλγερινό κρασί φωτιές ανάβει

φωνή βραχνή απ’ το κατάρτι
αστράφτουν τα μαχαίρια πάνω κάτω
οι πόθοι των τρελών κάνουνε σάλτο
κάπου στο βάθος μακριά πανί και ξάρτι

hai ra lntin μεθυσμένε ακροβάτη
μαύρο πανί η ψυχή σου στο κατάρτι

Νύχτες τρελές σε σκοτεινά λιμάνια
ο θόρυβος της μάχης ξανά ανάβει
μαύρο κρασί ο αμαρτωλός θα μεταλάβει
τρελός στου έρωτος το νάμα

γέρνει και τρίζει το καράβι
ζωή και θάνατος σ’ ατέρμονο παιχνίδι
hai ra lntin στο έσχατο ταξίδι
μαύρο τρικάταρτο θα έρθει να σε πάρει

hai ra lntin μεθυσμένε ακροβάτη
μαύρο πανί η ψυχή σου στο κατάρτι

Στο Αιγαίο βασιλεύει ο μαύρος πειρατής (ο πειρατής)
τις θάλασσες κουρσεύει ο μαύρος πειρατής (ο πειρατής)
φουρτούνες δεν φοβάται (ο πειρατής)
και κόντρα στο Βοριά
έχει φωτιά στο αίμα και φλόγα στην καρδιά.

Στην πλώρη ξεπροβάλει ο μαύρος πειρατής (ο πειρατής)
τον κυνηγούν μα δεν τον έπιασε κανείς (ο πειρατής)
με παγωμένο βλέμμα (ο πειρατής)
και κοφτερό σπαθί
κερνάει μπαρούτι κι αίμα όποιον αντισταθεί.

Έξω απ’ τη Φαλκονέρα
και στον Κάβο Μαλιά
τον είδαν κάποια μέρα
καβάλα στον Βοριά.

Στο Αιγαίο βασιλεύει ο μαύρος πειρατής (ο πειρατής)
το πρόσωπο του λεν δεν το 'χει δει κανείς (ο πειρατής)
μα οι έμορφες κοπέλες (ο πειρατής)
στου Αιγαίου τα νησιά
τον πειρατή προσμένουν πότε θα 'ρθει ξανά.

Χαράματα σαλπάρει ο μαύρος πειρατής (ο πειρατής)
και τρεμοφέγγει πάνω τ’ άστρο της αυγής (ο πειρατής)
ίσως και ν’ αρμενίζει (Ο πειρατής)
κάτω στην Μπαρμπαριά
με κάποια αγαπημένη στην πλώρη αγκαλιά.

Έξω απ’ τη Φαλκονέρα
και στον Κάβο Μαλιά
τον είδαν κάποια μέρα
καβάλα στον Βοριά.

Από μικρός τους πειρατές θαύμαζες με λαγνεία,
γιατί ήτανε ελεύθεροι στις θάλασσες, στα πλοία.
Από μικρός σαν πειρατής ντυνόσουν κάθε χρόνο,
στα καρναβάλια, στις γιορτές είχες τον πρώτο ρόλο.

Ήθελες λες από μικρός στους πειρατές να μοιάσεις,
που 'χανε πνεύμα αναρχικό,
κορμί χαρακωμένο,
και ένα σπαθί στη ζώνη τους,
παντοτινά σφιγμένο.

Κι αν είσαι τώρα πειρατής σε ένα μικρό καράβι,
με το καπέλο το στραβό, το γυάλινο το μάτι,
το θολωμένο σου μυαλό, στην πλάνη της αγάπης.

Ήθελες λες από μικρός στους πειρατές να μοιάσεις,
που 'χανε πνεύμα αναρχικό,
κορμί χαρακωμένο,
και ένα σπαθί στη ζώνη τους,
παντοτινά σφιγμένο.

Ήθελες λες από μικρός στους πειρατές να μοιάσεις,
τώρα που το κατάφερες το παρελθόν μην ψάχνεις.

Τα λόγια του Ερωτόκριτου, ποιος θα τα τραγουδήσει,
Τώρα που έγινε η ζωή, αρένα κι άγρια δύση.
Και εσύ έχεις χρόνια να φανείς, σ' αυτά εδώ τα μέρη,
Να μου χαρίσεις μια φωνή, σαν κρητικό μαχαίρι.

Κλαίει ο θεός στον ουρανό, στ' ανώγεια συννεφιάζει,
Κι ένα πουλί περαστικό, το σπίτι σου κοιτάζει.
Νίκο φωνάζει τρεις φορές, κι αυτό πετάει στα ύψη,
Και ψάχνει φως να αναληφθεί, σκοτάδι να το κρύψει.

Εσύ Βουνίσιος Πειρατής, τι γύρευες στη Λήδρα,
Να σου μετράει τη ζωή, του εφήμερου η κλεψύδρα.
Ήσουν μια στάμνα κι έσπασε, προτού να ξεδιψάσω,
Και ποιο σκοπό ανωγειανό, στα χείλη μου να πιάσω.

Απέναντί μου κάτσε θέλω να μπορώ να δω
το βλέμμα εκείνο που δεν μπόρεσα να κλέψω εγώ
Ξέρεις κουράστηκα πολύ να σε βρω
όμως δεν είχα το σωστό κωδικό

Δεν είμ’ εγώ
ό,τι ονειρεύτηκες
κι από τα μάτια μου
δεν έβγαιναν φωτιές
Δεν ειμ’ εγώ
αυτός που έρχεται
σαν πειρατής γλυκός μες στο σκοτάδι
και σε απάγει, με τρόπο μαγικό
δεν είμ’ εγώ.

Tα είχα καταλάβει όλα από την αρχή
και όμως πίστευα ότι θα 'φτανε η σωστή στιγμή
που θα σε έκανα να μ’ ερωτευτείς
μα τα όνειρά μας δεν τα ελέγχει κανείς

Δεν είμ’εγώ…