Εφτά τραγούδια του Δημήτρη Λάγιου

Θα με δικάσει ο κούκος και τ’ αηδόνι
μα στην Αγιάσο σταυρουδάκι μου χρυσό
τις νύχτες που θα πέφτει άσπρο χιόνι
οι Τσέτες θα κρεμάνε το Χριστό
Στον ουρανό που κάναμε ταβάνι
δε βλέπουμε τις νύχτες ξαστεριά
κουρσάροι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι
μας πούλησαν για γρόσια και φλουριά

Στην Τροία μεγαλώνουνε τα στάχυα
και στην Αγιάσο σε μιαν έρμη εκκλησιά
ζωγράφισε ο Θεόφιλος με αίμα
το χάρο να φοράει θαλασσιά

Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ’ ουρανού
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ’ ουρανού
τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου

Μην η αθωότητά μου είναι μέσα στη σιωπή
σ’ ένα θησαυρό χαμένο που γυρεύω μια ζωή
μην την ξόδεψα στα ζάρια μην την πήρε το κρασί
ίσως φταίει η βροχή που κλαίει με παράπονο κι οργή

Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ’ ουρανού
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ’ ουρανού
τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου

Χάνω την ισορροπία κι ο αέρας με τρυπά
φταίνε κι οι κραυγές των γλάρων σ’ ένα γκρίζο ορίζοντα
οι αποστάσεις με λυγίζουν δεν υπάρχει επιστροφή
ειν’ η αθωότητά μου μέσα στην καταστροφή

Τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ’ ουρανού
βραδιάζει κι αλλάζει το χρώμα τ’ ουρανού
τι πάθος βυθίζει σε πέλαγα το νου

Πάλι κι απόψε σε γυρεύω
στα φώτα και στον κουρνιαχτό,
το πρόσωπό σου ζητιανεύω
επάνω του να ξεχαστώ.
Έλα φιλιά να σε ποτίσω,
της μοναξιάς μου γιασεμί
να γείρω και να σε φιλήσω,
κι ας είναι μόνο μια στιγμή.

Τι κι αν δεν ξέρω πως σε λένε
Άννα, Μαρία ή Λαμπρινή
ξέρω τα μάτια σου πώς καίνε
αστέρια μεσ’ στην πόλη αυτή.

Μαρία ακόμα σ’ αγαπώ
εκπέμπω sos και περιμένω
συνταξιδιώτης με το φως
ένα παιδί κυνηγημένο

Μαρία ακόμα σ’ αγαπώ
φυλλοροεί ο καιρός περνάει
δραπέτης απ’ το θάνατο
ένα παιδί που σ’ αγαπάει

Κλειστό παράθυρο η ζωή μου
σκόνη και άθροισμα λειψό
με πνίγει η ερημιά του ονείρου
κόβει το δρόμο μου στα δυο

Μαρία ακόμα σ’ αγαπώ
εκπέμπω sos και περιμένω
συνταξιδιώτης με το φως
ένα παιδί κυνηγημένο

Μαρία ακόμα σ’ αγαπώ
βυθίζομαι και τελειώνω
παράνομα στον κόσμο αυτό
ένα παιδί έξω απ’ το χρόνο

Κλειστό παράθυρο η ζωή μου
σκόνη και άθροισμα λειψό
με πνίγει η ερημιά του ονείρου
κόβει το δρόμο μου στα δυο

Μαρία ακόμα σ’ αγαπώ
Μαρία ακόμα σ’ αγαπώ

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω
σ’ ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
σ’ ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω

Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
μαγεύει το θάνατο με το λευκό
απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια…

Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ’ τα μάτια

Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες
τ’ όνειρο είναι που μαγεύει

Ανοίγω…..ξημερώνει..

Σε καρτερούσα - Μόνο εσύ μπορούσες να με φτάσεις
στης φυλακής το παγωμένο μου κελί
μονάχα εσύ μανούλα μου καλή
σαν όπως μια φορά να μ αγκαλιάσεις.

Σε καρτερούσα - Δε μπορεί σκεφτόμουν να με αφήσεις
Χριστού παραμονή χωρίς φιλί
ήρθες μανούλα τώρα το κελί
με φως ελπίδας έχει πλημμυρίσει.

Σε καρτερούσα - Τώρα πια με βρηκες θα μείνεις
έχουμε τόσα να σου πω και να μου πεις
διώξε μακριά τον εφιάλτη της σιωπής
και δώσε μου τη θέρμη της γαλήνης.

Σε καρτερούσα - Κάτσε εδώ νανούρισέ με πάλι
σαν εκείνο τον αξέχαστο καιρό
θυμάσαι που με κοίμιζες μωρό
χαϊδεύοντάς μου μάνα το κεφάλι.

Σε καρτερούσα - Τάχα τι πώς φύγανε τα χρόνια
νανούρισέ με μάνα το ποθώ
κοντά σου σαν παιδί να κοιμηθώ
κι ας γίνανε οι ξανθές μου μπούκλες χιόνια...

Σε καρτερούσα....

Είναι το χρώμα που με τρελαίνει,
που με τρελαίνει.
Φτιάχνει στεφάνι στο πρόσωπό μου,
με σημαδεύει.

Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!

Πόθοι κλεισμένοι, φυλακισμένοι,
φυλακισμένοι.
Στο αίμα με πάθος μού φέρνουν δίψα,
μόνος καίγομαι.

Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!

Το χρώμα σπάζει πάνω στην πέτρα,
μέσα στην άμμο.
Πάει στη μάνα, στο πένθος πάει,
με όλα ταιριάζει.

Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ!
Πώς το αγαπώ αυτό το μωβ!