Έξι τραγούδια του Βασίλη Δημητρίου

Έλα, έλα και πάρε τη ζωή μου τη νεκρή
Σιγά, σιγά, γλυκά, γλυκά
Στα χέρια σου να την κρατήσεις
Αργά, αργά, γλυκά, γλυκά
Μ’ ένα φιλί να μ’ αναστήσεις.

Ό,τι αγαπούσα ήταν ένα ψέμα
Έμοιαζε με πρόβα, πρόβα νυφικού
Όπως η ζωή μου που κάθε μέρα
Με πάει πάντα και κάπου αλλού.

Έλα, να ξαναρχίσω θέλω πάλι απ’ την αρχή
Σιγά, σιγά, γλυκά, γλυκά
Με μια ματιά να με φωτίσεις
Αργά, αργά, γλυκά, γλυκά
Μ’ ένα φιλί να μ’ αναστήσεις.

Ό,τι αγαπούσα ήταν ένα ψέμα
Έμοιαζε με πρόβα, πρόβα νυφικού
Όπως η ζωή μου που κάθε μέρα
Με πάει πάντα και κάπου αλλού.

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά κάθε νύχτα
σε ποια σεντόνια να δακρύζεις στα κρυφά
δεν έχει περιθώριο η πίκρα
και η χαρά τελειώνει στα μισά

Λυπημένη μου αγάπη καληνύχτα
δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς
σαν αγέρας που σε καίει μες τη νύχτα
όποια πόρτα κι αν ανοίξεις θα με βρεις

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά και μια δάφνη
στο χέρι για παρηγοριά
γιατί θυμάσαι πάντα τα λάθη
γιατί δε φεύγεις για τη λησμονιά

Λυπημένη μου αγάπη καληνύχτα
δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς
σαν αγέρας που σε καίει μες τη νύχτα
όποια πόρτα κι αν ανοίξεις θα με βρεις

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά μια σταγόνα
στα χείλη να σε καίει για καιρό
ποιος τάζει της ζωής το χειμώνα
και ποιος φοβάται το Χριστό

Λυπημένη μου αγάπη καληνύχτα
δεν τελειώνουμε έτσι εύκολα εμείς
σαν αγέρας που σε καίει μες τη νύχτα
όποια πόρτα κι αν ανοίξεις θα με βρεις

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά καληνύχτα
του χρόνου πάλι θα σε θυμηθώ
καληνύχτα σ’ αγαπώ

Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ’ τη ζωή, απ’ τη ζωή,
απ’ τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου `δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις

Ο κόσμος είναι σαν μπαξές
Κι είν’ η ζωή σεργιάνι
Που ξεκινάς χαράματα
Και βράδιασμα σε φτάνει

Ο κόσμος είναι μια κλωστή
Κι είναι η ζωή βελόνα
Και μου κεντάει τη μοίρα μου
Με πίκρες και με χρόνια

Ο κόσμος είναι το νερό
Κι είν’ η ζωή πηγάδι
Που ξεδιψάει περαστικός
Προτού τον βρει το βράδυ

Τρέχω και σε βρίσκω
πίσω από το λόφο,
στο μικρό σου κόρφο
τρέχω να κρυφτώ.

Μικρέ μου Αύγουστε πάρε με απ’ το χέρι,
κανείς δεν ξέρει πόσο σ’ αγαπώ,
μικρέ μου Αύγουστε πάρε με απ’ το χέρι,
το καλοκαίρι πόσο σ’ αγαπώ.

Τρέχω και σε βρίσκω
κάτω από τις φτέρες,
έφτιαξα δυο βέρες
και χρυσό σταυρό.

Μικρέ μου Αύγουστε πάρε με απ’ το χέρι,
κανείς δεν ξέρει πόσο σ’ αγαπώ,
μικρέ μου Αύγουστε πάρε με απ’ το χέρι,
το καλοκαίρι πόσο σ’ αγαπώ.

Ήθελα να σε ζωγραφίσω
στη δίμιτο να σε κεντήσω
με τη χρυσή μου την κλωστή
την Παναγιά να’ χεις ζερβά σου
και το Χριστό στα δεξιά σου
να σε φυλάν’ απ’ το ληστή

Ήθελα να σε ζωγραφίσω
μα εκεί που πήγαινα ν’ αρχίσω
βρήκα πως σ’ έχω λησμονήσει
σαν να μη σ’ είχα δει

Ήθελα γράμμα να σου γράψω
και μια λαμπάδα να σ’ ανάψω
γιατί είναι δύσκολοι οι καιροί
όμως δε βρήκα ταχυδρόμο
ούτε της Εκκλησιάς το δρόμο
κι έχω από φόβο το ληστή