Εφτά τραγούδια με τη φωνή της Σωτηρίας Λεονάρδου

Όταν γεννιέται ο άνθρωπος
ένας καημός γεννιέται
όταν φουντώνει ο πόλεμος
το αίμα δε μετριέται

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Ορκίστηκα στα μάτια σου
που τα 'χα σαν βαγγέλιο
τη μαχαιριά που μου 'δωκες
να σου την κάμω γέλιο

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Μα συ βαθιά στην κόλαση
την αλυσίδα σπάσε
κι αν με τραβήξεις δίπλα σου
ευλογημένος να ‘σαι

Καίγομαι καίγομαι
ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά
πνίγομαι πνίγομαι
πέτα με σε θάλασσα βαθιά

Όλα αυτά που λες τα ξέρω
όλα τα 'χω ξαναδεί
Ρίχνω στάχτη μες τα μάτια
και αράζω παρακεί

Όλα αυτά που με πληγώσαν
με κρατήσαν στη ζωή
όλοι αυτοί που με προδώσαν
μου χαράζαν νέα αρχή

Μια ζωή στο ρίσκο
να ποντάρω στη στιγμή
μια ζωή στη συνοικία, σ’ ένα τοίχο
να ζωγραφίζω ένα γιατί

Όλα αυτά που λες τα ξέρω
όλα τα 'χω ξαναδεί
ρίχνω στάχτη μες τα μάτια
και αράζω παρακεί

Μια ζωή στο ρίσκο
να ποντάρω στη στιγμή
μια ζωή στη συνοικία, σ’ ένα τοίχο
να ζωγραφίζω ένα γιατί

Χαράματα κι εσύ γυρνάς
τ'αμέτρητα αναμετράς
τα απροσπέραστα περνάς
και φεύγεις.

Στέλνεις φιλιά στον ουρανό
και μ'ένα αστρόπλοιο από καπνό
σ'ένα άλλο κόσμο μαγικό
ξεφεύγεις.

Μιλάς με ήρωες
και άγνωστους θεούς
και με νεράιδες πέφτεις και κοιμάσαι
κι όταν ξυπνήσεις το πρωί
χίλια κομμάτια έχεις κοπεί
να τα κολλήσεις όμως δε θυμάσαι.

Είσαι αλλού, αλλά εδώ
μόνος σου σε άδειο γήπεδο,
φοράς το δέκα και μπαλιές
μοιράζεις.

Σα λύκος είσαι μοναχός
σα θύελλα σαρωτικός
μα όταν γελάς, με πιτσιρίκι
μοιάζεις.

Σαν ένα αγρίμι
δεν στεριώνεις πουθενά
μες στο κεφάλι σου έχεις αναρχία
άπιαστος φεύγεις μια ζωή
σε κυνηγούν βράδυ πρωί
ο έρωτας και η μελαγχολία.

Πάνω στα χέρια σου ακούμπησα πετράδι
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ’ τις ακτές
που τόσα χρόνια σαν μαΐστρος με ταράζει
όταν ψαρεύω στα ρηχά κούφιες χαρές.

Έριξες άγκυρα σαν όλες τις φρεγάδες
ξέσπασε θύελλα απ’ τον τρελό νοτιά
σε ουράνιο τόξο που μπερδεύτηκε στις λάσπες
αναζητούσες μια καινούρια πυρκαγιά.

Μα εδώ αρχίζει και τελειώνει η αγάπη
στον άλλο κόσμο τι θα βρεις...
θα είσαι δεμένος με καινούριο εφιάλτη
εδώ αρχίζει και τελειώνει η ζωή.

Στοιχειά του ουρανού γλεντάνε το κορμί μου
και το ποτίζουν ερμαφρόδιτη ηδονή,
με ένα κασόνι ταξιδεύουν την ψυχή μου
πάνω σε κύματα του πρέπει και του μη.

Λοιπόν το μόνο που μου μένει να σου δώσω
μια μυρωδιά καλοκαιριού απ’ τις ακτές.
ήσουν παρένθεση που με έκανε να νιώσω
πως ό,τι φεύγει όλο γυρίζει από το χτες.

Όλα σου τα λάθη τα έκαψε η φωτιά
τα έδιωξε ο αγέρας μακριά
ευτυχώς που είχα σίδερο καρδιά
και δε σε θυμάμαι άλλο πια

Άσπρα μαύρα σκαλοπάτια
της καρδιάς μου τα αισθήματα
Άσπρα μαύρα σκαλοπάτια
καρβουνάκια στη φωτιά
Άσπρα μαύρα σκαλοπάτια
της καρδιάς τα ραγίσματα
Άσπρα μαύρα σκαλοπάτια
δεν με βγάζουν πουθενά

Κάθε σου κουβέντα
πόνος και καρφί
Έγινε η αγάπη εφιαλτική
ευτυχώς που είχα απόθεμα καρδιά
βρήκα το κουράγιο κι έφυγα κρυφά

Άσπρα μαύρα σκαλοπάτια
της καρδιάς μου τα αισθήματα
Άσπρα μαύρα σκαλοπάτια
καρβουνάκια στη φωτιά
Άσπρα μαύρα σκαλοπάτια
της καρδιάς τα ραγίσματα
Άσπρα μαύρα σκαλοπάτια
δεν με βγάζουν πουθενά

Εγώ με τις ιδέες μου
κι εσείς με τα λεφτά σας,
νομίζω πως τα θέλετε μονά ζυγά δικά σας,
δε θέλω την κουβέντα σας
ούτε τη γνωριμιά σας.

Θα χτυπήσω εκεί που σας πονάει,
κανένα δε θα αφήσω εμένα να κερνάει.
θα με χρίσω ιππότη και τζεντάι
και άμα ξεμεθύσω
σας λέω και γκουντμπάι.

Και οι θεοί σαν πείθονται
εάν υπάρχει ανάγκα,
για πόλεμο δεν έκανα
ποτέ εγώ το μάγκα
και ούτε νεροπίστολο
δεν έχω στην παράγκα.

Θα τραβήξω το δρόμο μου όσο πάει
κανένα δε θα αφήσω
εμένα να κερνάει,
Θα απολύσω κι όποιον με περιγελάει,
χιλιάδες δυο αλήθειες
ο πόνος μου γεννάει.

Εγώ στα δίνω έτοιμα
κι εσύ τα θες δικά σου
λιγούρα που σε έδερνε
παρ’ όλα τα λεφτά σου
και ούτε στο νυχάκι μου
δε φτάνει η αφεντιά σου.

Δε σε παίρνει εμένα να κοιτάξεις
χωρίς καμιά ουσία εσύ
θα τα τινάξεις.
Είσαι θύμα του νόμου και της τάξης
δεν ξέρεις καν το λόγο
για να με υποτάξεις

Στο πέρασμά μου τα τσογλάνια λιγουρεύονται
κι οι νεαροί οι ποιητές αδιαφορούνε
οι κύριοι κάποιας ηλικίας με υποπτεύονται
και τα κομμάτια μου ενέχυρο κρατούνε.

Έτσι κι αλλιώς απ’ τα κατάστιχα με σβήσανε
και μεθυσμένη παίζω ζάρια με το χρόνο
σε μια παρτίδα που χαμένοι όλοι βγήκανε
τι μου χρωστάς τι σου χρωστάω για ποιον πληρώνω;

Μες τον καθρέφτη μου τους φόβους τους κοιτάζουνε
και τα ανεκπλήρωτα τους πάθη συζητούνε
έτσι τυφλοί, χωρίς φεγγάρι, με δικάζουνε
παίρνουν τηλέφωνο και με κατηγορούνε

Έτσι κι αλλιώς απ’ τα κατάστιχα με σβήσανε
και μεθυσμένη παίζω ζάρια με το χρόνο
σε μια παρτίδα που χαμένοι όλοι βγήκανε
τι μου χρωστάς τι σου χρωστάω για ποιον πληρώνω;