Έξι τραγούδια του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα

Είναι τα μάτια σου
ένας διάδρομος παλιός
δάκρυα πνιγμένα
ξεφλουδίζουνε τους τοίχους
που ένας ένοικος αθόρυβος κρυφός
αντί συνθήματα
ζωγράφισε με στίχους

Και μέσα υπάρχουν τα σκαλιά
που οδηγούν
σ' ένα υπόγειο με τραγούδια χαλασμένα
όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν
μετά τη χρήση
τα φορτώνουνε σε σένα

ρεφρέν

Μου λες τα μάτια σου
να μη τα αγαπώ
και να μη πάψω
να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ
κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου
και μέσα και μπροστά μου

Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά
που κάθε άστεγο
και άνεργο ζεσταίνει
κι η καλοσύνη τους
απλώνει σαν λαδιά
να μαλακώσει μιαν ανάγκη
πετρωμένη

Σ'αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική
όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω
μ'αγαπούνε
της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή
στα παραμύθια και στ' αστέρια
να με βρούνε

Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
εγώ το λέω φονικό
μην πάει ο νους σου στο κακό
με το μπαμπάκι θα σφαχτούμε
Με λίγα λόγια, ένα νεύμα
με ένα βλέμμα ή χωρίς,
είναι αργά κι ίσως νωρίς
να τρέξει μεταξύ μας αίμα

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
είναι σου λέω πανικός,
ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε (δις)

Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
εγώ το λέω ποινικό
κακούργημα κανονικό
και ισόβια θα δικαστούμε
Για πράξεις και για παραλείψεις, ιδιαζόντως ειδεχθείς
αλλά εσύ μην φοβηθείς
και αρχίσεις τις αποκαλύψεις.

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
είναι σου λέω πανικός,
ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε. (δις)

Ούτε κι εγώ θα ομολογήσω
ότι σ' αγάπησα πολύ
και πως με καίει το φιλί
που δεν μπορώ να ξαναζήσω.
Έλα λοιπόν να μοιραστούμε
της φυλακής μας το κελί
και αν αγαπιόμαστε πολύ
μπορεί και να αθωωθούμε.

Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
είναι σου λέω πανικός,
ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε (δις)

Μόλις νυχτώνει ανατέλλει η σιωπή
ρίχνει το φως της στο δυάρι σαν φεγγάρι
ψάχνω στα μάτια σου να δω για μια στιγμή
αυτό που κάποτε μας ένωσε ζευγάρι

Όμως το τίποτα μονάχα είναι εκεί
με μας μοιράζεται το ίδιο μαξιλάρι
κι αυτά τα λόγια που η καρδιά διψάει να πει
με φόβο κρύβονται στου χρόνου το συρτάρι

Σε ποιο δωμάτιο έχει η αγάπη ξεχαστεί
να δώσω μια και να διαλύσω το ντουβάρι
μην κλαις καρδούλα μου δεν λέω πως φταις εσύ
θέλω να πω πως σ’ αγαπώ που να με πάρει

Έτσι χανόμαστε ξανά απ’ την αρχή
κι η μοναξιά ανάμεσά μας σουλατσάρει
με παλαβώνει αυτή η ακίνητη ζωή
που `χει στοιχειώσει τη χαρά μας στο πατάρι

Σε ποιο δωμάτιο έχει η αγάπη ξεχαστεί
να δώσω μια και να διαλύσω το ντουβάρι
μην κλαις καρδούλα μου δεν λέω πως φταις εσύ
θέλω να πω πως σ’ αγαπώ που να με πάρει

Είσαι τοσο παιδί κατά βάθος,
είσαι τόσο καλό κατά λάθος
είσαι τόσο αφελής
που άμα θέλεις μπορείς
όσα χάνουν οι ξύπνιοι να βρεις.

Είσαι τόσο αστείο μορτάκι
σου φιλάω και το δαχτυλάκι
που 'χει πάθει ζημιά
τι τον θες τον καυγά,
τι τον θες αφου πιάνεις λαβράκι

Έλα ψυχούλα μου, έλα καρδούλα μου
Ξέρω δεν είσαι ό, τι δείχνεις
άλλοι σε παίξανε άλλοι σε μπλέξανε
κλάψε γιατί όταν κλαις μικροδείχνεις.
Δάγκωσ' τα χείλη σου
είμαι μαντήλι σου
σβήνω τον πάγο απ'το βλέμμα.
Έλα στραβάδι μου
πιάσου απ'το χάδι μου
κράτα εδώ μη σε πάρει το ρέμα

Μην ποζάρεις σαν μούτρο σε μένα
δε σε παίζω με φύλλα κρυμμένα.
Βρίσκω αυτή τη ρωγμή
που η ζωή ηρεμεί
το χαμένο λατρεύει κορμί.

Δεν υπάρχουν νερά του Ιορδάνη
κι όταν πιάνεις μωρό μου λιμάνι
μην την ψάχνεις πολύ
όλοι οι αμαρτωλοί,
όλοι είναι απ' το ίδιο χαρμάνι.

Έλα ψυχούλα μου, έλα καρδούλα μου
Ξέρω δεν είσαι ό, τι δείχνεις
άλλοι σε παίξανε άλλοι σε μπλέξανε
κλάψε γιατί όταν κλαις μικροδείχνεις.
Δάγκωσ' τα χείλη σου
είμαι μαντήλι σου
σβήνω τον πάγο απ'το βλέμμα.
Έλα στραβάδι μου
πιάσου απ'το χάδι μου
κράτα εδώ μη σε πάρει το ρέμα

Παράθυρα που κούρασε η θέα
και δεν μπορούν ν’ αλλάξουν περιβάλλον,
στη Νίκαια, στο Μετς, στην Καλλιθέα,
παράθυρα που κούρασε η θέα.

Τα κτίζουν ένα ένα τα καημένα,
στων τοίχων τα πλευρά και των μετάλλων,
άνθρωποι σαν εσένα, σαν εμένα,
τα κτίζουν ένα ένα τα καημένα.

Τραγούδι μου που τόσοι κατοικούνε
γιατί αρχίζεις έτσι, λυπημένα,
ποιος, τάχα, να σε χρέωσε σ’ εμένα,
και πίσω από την πλάτη μου γελούνε
ένοικοι, εργολάβοι, θυρωροί.

Οι ένοικοι κρεμάνε τις κουρτίνες
να κρύψουν, τι στ’ αλήθεια κι από ποιόνε,
όλοι το ίδιο γδύνονται και τρώνε
και χάνονται στου καναπέ τις δίνες.

Παράθυρα που κούρασε η θέα
και δεν μπορούν ν’ αλλάξουν περιβάλλον,
στη Νίκαια, στο Μετς, στην Καλλιθέα,
παράθυρα που κούρασε η θέα.

Τραγούδι μου που τόσοι κατοικούνε
γιατί αρχίζεις έτσι, λυπημένα,
ποιος, τάχα, να σε χρέωσε σ’ εμένα,
και πίσω από την πλάτη μου γελούνε
ένοικοι, εργολάβοι, θυρωροί.

Πού να βρίσκεσαι πού...
Σε γυρεύω παντού...
Το άρωμά σου είναι εδώ...
Η σκιά σου είναι εδώ...

Μια κραυγή στη σιωπή,
και μια βόμβα βυθού,
είσαι μέσα μου...

Μια πληγή το κραγιόν στον καθρέφτη μου
ένα δε σ’ αγαπώ κατακόκκινο...
Ένα δε σ’ αγαπώ κατακόκκινο...

Άννα...

Άννα...

Λείπεις κι ακόμα δεν ξημέρωσε...
Η αγάπη μιας στιγμής στο λυκόφως και χάνεται...
Η αγάπη μιας στιγμής στο λυκόφως και χάνεται...
Κι εσύ, ποτέ δε μ’ είδες να τρελαίνομαι...

Κοίτα με... Κοίτα με...

Άννα... Άννα...

Όπου και να πας
θα σ’ ακολουθώ
έστω σαν σκιά σε ζητάω...

Όπου και να πας
πάντα θα 'σαι εδώ
Άννα θα στο πω, σ’ αγαπάω...

Μια εικόνα τώρα μόνη...
Ταξιδεύει μες στη σκόνη...
Η μορφή σου σ’ ένα κάδρο...
Με κοιτάζει και παλιώνει...
Με κοιτάζει και παλιώνει...

Άννα... Άννα... Άννα... Άννα...

Πού να βρίσκεσαι πού...
Σε γυρεύω παντού...
Άννα... Άννα...