Έξι τραγούδια του Λάκη Παπαδόπουλου

Μενεξεδιά η τρέλα που φοράς,
την ψώνισες μια νύχτα με πανσέληνο.
Μενεξεδιά κι η τύχη που ζητάς
σαράντα χρόνια μόνος κι έρημος.

Στη Σαλονίκη και στα άλλα τα νησιά
ψάχνεις το γνήσιο και το ανέρωτο.
Χτυπιέσαι στα υπόγεια καπηλειά
και τραγουδάς σε ήχο πλάγιο δεύτερο.

Σαράντα χρόνια γίναν όλα πλαστικά,
μαστίχα έγινε το κρέας σου,
σιρόπι τα ιδανικά
κι αυτά τα λόγια της γριάς μητέρας σου.
Ψαρεύεις ψάρια στα βουνά,
ξιφομαχείς στην άσφαλτο για το άδικο.
Του φεγγαριού την πλάτη καβαλάς,
λαθρεπιβάτης σε τοπικό γκαζάδικο.

Μενεξεδιά, μενεξεδιά, μενεξεδιά...

Στην άσφαλτο κουρσάρος
με καράβι τη μοτοσυκλέτα,
παντιέρα το μπουφάν το πλαστικό.
Στα 18 σου έσπασες τα φρένα,
ταξιδεύεις για ταξίδια άλλα.

Κυκλοφοράς μονάχα φτιαγμένος,
ο κόσμος όλος χίλια κυβικά.
Είσαι αγριεμένος,
είσαι κουρασμένος,
έχεις τη ζωή στη σέλα σου γραμμένη.
Για κάποιο φόνο είσαι γεννημένος.

Από παρέες τριγυρισμένος,
δε τους φοβάσαι, δε σ’ αγαπούν.
Και η ζωή να περνάει λαθραία,
μα εσύ φοβάσαι,
φοβάσαι να κοιμηθείς
και το ταξίδι ξαναρχίζεις.

Το δάχτυλο στο φρένο κοκαλωμένο,
μια στάλα αίμα στο μπουφάν σου,
πλάι στα χίλια,
στα χίλια κυβικά σου,
πλάι στα χίλια κυβικά σου.

Μονάχος χάραμα,
χάραμα στη λεωφόρο
και περιμένεις ασθενοφόρο
από τις τρεις και δέκα σκοτωμένος.

Όπως τον ήλιο το πρωί στον ουρανό
όπως την άνοιξη που ανθίζει στην καρδιά μου
όπως μια χούφτα πεντακάθαρο νερό
όπως το φίλο που του λέω τα μυστικά μου.

Έτσι απλά σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
δίχως τραγούδια και λόγια μεγάλα.
Μες στην καρδιά σου, καρδιά μου, αν μπω,
τότε θα βρούμε καιρό και για τ’ άλλα.

Όπως το όμορφο τραγούδι το παλιό
όπως το πάρκο το μικρό στη γειτονιά μου
όπως την έξοδο το βράδυ στο στρατό
όπως το πρώτο το μισθό απ’ τη δουλειά μου.

Έτσι απλά σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ,
δίχως τραγούδια και λόγια μεγάλα.
Μες στην καρδιά σου, καρδιά μου, αν μπω,
τότε θα βρούμε καιρό και για τ’ άλλα.

Είναι βαριά η φανέλα της αγάπης
κι εσύ να τη φορέσεις δεν μπορείς
γιατί ποτέ δε θέλησες να μάθεις
να κλαις, να ξαγρυπνάς, να συγχωρείς.

Είναι βαριά του έρωτα η φανέλα
σου καίει το κορμί και την καρδιά
είναι μαζί και όνειρο και τρέλα
και δάκρυ και χαρά και μαχαιριά.

Δεν είναι η αγάπη παίξε γέλασε
κι εσύ την έχεις πάρει για παιχνίδι
γιατί κανείς ποτέ δε σε ξεγέλασε
και τη ζωή σου δε σου' κανε σκουπίδι

Για να σε εκδικηθώ
σου σκίζω τις φωτογραφίες
κι εσύ όπως και εγώ
κομμάτια στις γωνιές και στις πλατείες
τα γράμματά σου καίω
μέσα στον πυρετό μου
και σβήνω το όνομά σου
μαζί με το δικό μου

Για να σε εκδικηθώ
πετάω ενθύμια και δώρα
κι εσύ όπως και εγώ
θρύψαλα και σκουπίδια τώρα
τις ζωγραφιές σου σκίζω
τα πόστερ που αγαπούσες
και βάφω τις κουρτίνες
στο χρώμα που μισούσες

Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ
Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ

Για να σε εκδικηθώ
πετάω ενθύμια και δώρα
κι εσύ όπως και εγώ
θρύψαλα και σκουπίδια τώρα
τις ζωγραφιές σου σκίζω
τα πόστερ που αγαπούσες
και βάφω τις κουρτίνες
στο χρώμα που μισούσες

Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ
Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ

Και θα χαθώ από κοντά σου θα χαθώ
καπνός θα γίνω χώμα, χώμα και νερό
και θα χυθώ μες στα ποτάμια θα χυθώ
κοντά σου ούτε ένα, ούτ’ ένα λεπτό

Τις Κυριακές θα με ζητάς στις εκκλησιές
τα Σαββατόβραδα θα ψάχνεις στο λιμάνι
στου σκοτωμένου έρωτά μας τις γωνιές
θα κλαις μα τίποτα δε θα σου κάνει

Και θα ριχτώ μέσα στο κύμα θα ριχτώ
αφρός θα γίνω βότσαλο, βότσαλο αλμυρό
και θ’ αρνηθώ, όλο τον κόσμο θ’ αρνηθώ
κοντά σου ούτε, ούτ’ ένα λεπτό

Και θα χαθώ από κοντά σου θα χαθώ
καπνός θα γίνω χώμα, χώμα και νερό
και θα χυθώ μες στα ποτάμια θα χυθώ
κοντά σου ούτε ένα, ούτ’ ένα λεπτό

Τις Κυριακές θα με ζητάς στις εκκλησιές
τα Σαββατόβραδα θα ψάχνεις στο λιμάνι
στου σκοτωμένου έρωτά μας τις γωνιές
θα κλαις μα τίποτα δε θα σου κάνει