Έξι τραγούδια για την Άννα

Πάει καιρός που το φεγγάρι δεν περνάει από 'δω
Το τοπίο είναι χακί, τρώει την καρδιά σου
Σε λευκό χαρτί τη νύχτα ξαναγράφω σ’ αγαπώ
στη σκοπιά παραμιλάω τ’ όνομά σου

Αχ, Αννούλα του χιονιά
δε θα είμαι πια μαζί σου
στου Δεκέμβρη τις εννιά
που έχεις Άννα τη γιορτή σου

Χτες το βράδυ στ’ όνειρό μου, τι σου είναι το μυαλό
μπήκαν, λέει, περιστέρια στο στρατώνα
Κι όπως το 'φερε η κουβέντα, μου είπαν όνειρο κι αυτό
σήκω πήγαινε στην Άννα του χειμώνα

Αχ, Αννούλα του χιονιά...

Άννα, δεν είναι η βροχή που σου χαράκωσε το βλέμμα,
είναι που είσαι μοναχή κι αν τ’ αρνηθείς θα είναι ψέμα.
Ξέρω, ξέρω το δάκρυ το καυτό άμα το δω σε μάτια ξένα.
Άννα, γιατί να σου κρυφτώ, είμαι μονάχος σαν κι εσένα.

Έλα λοιπόν και μη ντραπείς
μα σε παρακαλώ μονάχα:
πες ό,τι θες, όμως μην πεις
πως μ’ έχεις αγαπήσει τάχα.

Άννα, οι άνθρωποι πονούν και τους φοβίζει το σκοτάδι.
Πόσοι γι’ αγάπη δε μιλούν για να περάσουν ένα βράδυ,
πόσοι δε λένε "σ’ αγαπώ" και το ξεχνάνε μόλις φέξει.
Άννα, ποτέ δε θα σ’ την πω αν δεν τη νιώσω αυτή τη λέξη.

Καθώς η σκέψη μου σε ψάχνει
κι απομονώνει τις στιγμές
γίνεσαι φως, γίνεσαι άχνη
μέσα στα δάκρυα του χθες

Υφάντρα των ανέμων Άννα
σε άγγιξα στο κύλισμα των άστρων
Άννα
Να το θυμάσαι Άννα
οχτώ χρονάκια ζήσαμε μαζί
σαν το φεγγάρι Άννα
σου 'γραφα κύκλους με τη μουσική
Άννα, ήλιε μου Άννα

Λέω να σε κλείσω σ’ ένα στίχο
για να ελαφρώσει το μυαλό
Να ’χει από σένα έναν ήχο
σαν την ανάσα σου γλυκό

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα μην κλαις)
θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη.

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
(Άννα μην κλαις)
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
θ’ ακολουθώ άλλες σημαίες.
Ο στρατός ξεκινά

Άννα, σφίξε με όσο μπορείς,
ξέρεις πως σ’ έχω ανάγκη.
Σαν να, να με τρυπούν στην καρδιά,
μόνον η αγάπη το αντέχει.

Μη μου μιλάς, για τότες μη μιλάς,
πλάι μου κι αύριο σε θέλω.
Γιατί γελάς, πες μου γιατί γελάς,
πλάι μου κι αύριο σε θέλω.

Άννα, κράτα τα χέρια τα δυο
κι ασ’ τη φωνή μου να τρέμει.
Πάντα αυτό το λέγαν στη Γη,
ο χωρισμός δάκρυα φέρνει.

Λες και τ’ αρώματα
ξάφνου αποκτήσαν σώματα
και γίναν όλα ένα
σ’ ένα κορμί, σε σένα.
Εγώ δυο χέρια αφτέρωτα
όλη μια στάλα του έρωτα,
είπες δεν ξαναγκάλιασα
άλλη φορά τη θάλασσα.

Με είπες κρήνη των κρίνων
Άννα την άνοιξη
ποτάμι των πέντε οίνων
βαθιά κατάνυξη.
Άναψα στα φιλιά σου,
το φως γεννήθηκε,
με πήρες αγκαλιά σου
κι η γη φωτίστηκε.
Με είπες κρήνη των κρίνων
Άννα την άνοιξη.

Λες και τ’ αρώματα
ξάφνου αποκτήσαν σώματα
και πήρε η ανάσα χρώμα
για ένα φιλί ακόμα.
Εγώ δυο λόγια ανείπωτα
άχνα ουρανού και τίποτα,
είπες δεν ξαναγκάλιασα
άλλη φορά τη θάλασσα.

Με είπες κρήνη των κρίνων...

Νύχτες μαζί σου σε δωμάτια αναμμένα
κι εγώ στη γάμπα μου τατού τα δυο σου χείλια,
είναι τα μάτια μου φωτιά, ξενυχτισμένα
με την ηχώ απ’ τα φιλιά στ’ αυτιά κοχύλια.

Με είπες κρήνη των κρίνων
Άννα την άνοιξη
ποτάμι των πέντε οίνων
βαθιά κατάνυξη.
Με είπες κρήνη των κρίνων
Άννα την άνοιξη.