Έξι τραγούδια σε στίχους του Κώστα Κινδύνη

Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ’ άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;

Έβλεπες γι’ ασήμαντα τα μεγάλα φώτα
κι έπινες στα χείλη μου αγιασμό.
Κι ήρθανε, αγάπη μου, τόσα γεγονότα
που έγινα ασήμαντη κι εγώ.

Τώρα ξέρω σκέφτεσαι:
"Χρόνος θα περάσει
και θα με ξεχάσει" Δεν μπορεί!
Κι όταν μ’ επισκέφτεσαι
στη φέξη και στη χάση
για να δεις αν έκλεισε η πληγή,
μάσκα βάζει η πίκρα μου
να χαμογελάσει,
φεύγεις και γκρεμίζομαι στη γη.

Έβλεπες για εμπόδιο όλα τα συμβάντα
που δεν ήμουν πλάι σου να ζω.
Κι ήρθε η μοίρα κι άλλαξες μέσα σου για πάντα
κι έγινα το εμπόδιό σου εγώ.

Το μονοπάτι πήραμε
μια αυγή το καλοκαίρι
και σου ’χα δώσει μια καρδιά
και μου 'χες δώσει μια καρδιά
κι ο κόσμος ήταν όνειρο
πιασμένοι χέρι χέρι

Μα χάθηκε ο ήλιος μες στα σύννεφα
και λάσπωσ’ η βροχή το μονοπάτι
τα χέρια μας μουσκέψαν και λυθήκανε
κι απόμεινε στη λάσπη η αγάπη

Μα χάθηκε η χαρά μας και συννέφιασε
και πήραμε τους δρόμους χωρισμένοι
Τι κρίμα να προλάβουνε τα σύννεφα
Τι κρίμα, που η αγάπη μας πεθαίνει.

Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ
κι η πόλη διψασμένη για φώτα και σουξέ.

Βάλε το κόκκινο φουστάνι
εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις πυρκαγιά.
Έλα και μη μετράς την ώρα
τα νιάτα είναι δώρα που καίνε σαν φωτιά.

Τι να μας περιμένει αύριο το πρωί
ποιος έρωτας πεθαίνει και ποιος θα γεννηθεί.

Όταν τραγουδάω μόνη μου τα βράδια
είναι για να πέσω στη φωτιά
είναι που μετράω πάλι τα σημάδια
απ' τα σκουριασμένα σου φιλιά

Όταν τραγουδάω μόνη μου τα βράδια
είναι για να πέσω στη φωτιά
είναι που σε φέρνω μέσα στα σκοτάδια
για να σε δικάσει η μοναξιά

Ποιος μου το πληρώνει το παράλογο
την πίκρα που με λιώνει, να τη γυρεύω εγώ

Όταν τραγουδάω μόνη μου τα βράδια
σπρώχνω το μαχαίρι πιο βαθιά
για να μην ξεχάσω πόσα χτυποκάρδια
πλήρωσα γι' αυτή την ερημιά

Όταν τραγουδάω μόνη μου τα βράδια
βάζω στο λαιμό μου τη θηλιά
και σε ξαναφέρνω στη ζωή την άδεια
για να σε χορτάσω μια σταλιά

Ποιος μου το πληρώνει το παράλογο
την πίκρα που με λιώνει, να τη γυρεύω εγώ

Περιστεράκι της φτωχειάς αυλής
Που σ’ είχα συντροφιά κι ελπίδα μου
Ξεψύχησες απόψε μες στα χέρια μου
Και κλείσαν τώρα του ουρανού οι δρόμοι

Βροχή στα δειλινά
Ελπίδα πουθενά
Τη φτώχεια μου φτωχότερη την βλέπω
Παράθυρα κλειστά
Τα όνειρα σβηστά
Κι εγώ ξερό κλαρί στη μέση στέκω

Περιστεράκι της φτωχειάς μας αυλής
Που σ’ άρπαξε η βροχή και σε κρατάει
Δεν ψάχνω δεν ρωτώ πού πήγε τ’όνειρο
Πώς έφυγε η αγάπη και πού πάει