Έξι τραγούδια σε στίχους της Σώτιας Τσώτου

Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Αγαπημένη μου, μην κλαις
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
να δεις τη γη απ’ τη σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη

Όταν κοιτάς απο ψηλά
μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά
και συ τον πήρες σοβαρά

Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια

Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις

Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν,
τα ματόκλαδά μας λιώναν σαν κοιτιόμασταν.
Στ’ ακροδάχτυλα αγγιζόμαστε και τρέμαμε
και χαμήλωναν κοντά μας κι οι ουρανοί.
Και ποθούσα και ποθούσες να πεθαίναμε
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί.

Αγαπιόμασταν, Χριστέ μου, αγαπιόμασταν,
και τα χείλη μας ματώναν σαν φιλιόμασταν.
Στις κρυφές γωνιές τον έρωτα μαθαίναμε
κι όσα ήτανε τα λάθη ήταν κι οι λυγμοί.
Τη στιγμή εκείνη, Θεέ μου, να πεθαίναμε,
τόσο νέοι, τόσο ωραίοι, τόσο αγνοί.

Σ’ αγαπώ όπως η μάνα το παιδί
όπως η φλόγα το δαδί
όπως ο γέρος τη ζωή που τον αφήνει,
σ’ αγαπώ όπως η άβυσσος το φως
όπως τα όνειρα ο φτωχός
κι ο κουρασμένος στρατιώτης την ειρήνη.

Δεν έχω τίποτ’ άλλο, είμαι μια φωνή
είμαι δυο χέρια αδειανά που σε τυλίγουν
μα σ’ αγαπώ και κοίτα, ανοίγουν οι ουρανοί
οι ουρανοί που τόσο δύσκολα ανοίγουν.

Σε ζητώ όπως το χώμα τη βροχή
όπως το γέλιο η ψυχή
κι οι οδοιπόροι τα βαθύσκιωτα πλατάνια,
σε ζητώ όπως το χιόνι η φωτιά
ο πονεμένος τη γιατρειά
και η μεγάλη αμαρτία, αχ, τη μετάνοια.

Άσε με στο μεθοκόπι έτσι ειν’ οι ανθρώποι
τόσο αμαρτωλοί κι ωραίοι τόσο άνθρωποι
όσα λάθη κι αν μου βρούνε θα συγχωρεθούνε
μα για σένα τι θα πούνε την απάνθρωπη

Νύχτωσε και ξεπαγιάζω στα σκαλιά πλαγιάζω
μ’ είδανε τα νυχτοπούλια και βουρκώσανε
αν πεθάνω τι θα κάνεις να ξαναζεστάνεις
τα χλωμά σβηστά μου χείλια που παγώσανε

Άσε με στο μεθοκόπι έτσι ειν’ οι ανθρώποι
τόσο αμαρτωλοί κι ωραίοι τόσο άνθρωποι
δε σου μάθανε ακόμη τι θα πει συγγνώμη
σαν γυαλί κόβει η ματιά σου η απάνθρωπη

Έι καπετάνιε θέλεις ένα ναύτη ακόμα
που είμαι τάχα στεριανός ποια διαφορά
να 'ξερες πόσο φαρμάκι ήπιε αυτό το στόμα
και τι ναυάγια έχω ζήσει στη στεριά

Ό,τι αγάπησα μου το 'κλεψε το χώμα
η αγαπημένη μου πλαγιάζει σ’ άλλο στρώμα
και οι παλιόφιλοι με πρόδωσαν ακόμα
Ισκαριώτηδες μ’ ένα φιλί στο στόμα
έι καπετάνιε θέλεις ένα ναύτη ακόμα

Έι καπετάνιε θέλεις ένα ναύτη ακόμα
θέλω να βλέπω μοναχά ωκεανό
μ’ έχει κουράσει η αδικία μ’ έχει κάνει λιώμα
και να γυρνάω σ’ ένα σπίτι αδειανό

Ό,τι αγάπησα μου το 'κλεψε το χώμα
η αγαπημένη μου πλαγιάζει σ’ άλλο στρώμα
και οι παλιόφιλοι με πρόδωσαν ακόμα
Ισκαριώτηδες μ’ ένα φιλί στο στόμα
έι καπετάνιε θέλεις ένα ναύτη ακόμα

Να 'ξερα των άστρων το σκοπό
να σ’ τον λέω, να σε νανουρίζω.
Να 'μουνα θεός να σου το πω:
"Πάρ’ τον Γαλαξία, σ’ τον χαρίζω".
Πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ.

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει.
Πού αλλού, καρδιά μου, να με πας;
Πήγα στον παράδεισο και φτάνει.
Πόσο μ’ αγαπάς, πόσο μ’ αγαπάς.

Μάλαμα στα τζάμια το νερό
κι ούτε μια σταγόνα δεν ορίζω.
Όλο μου το βιος, ό,τι φορώ
η ψυχούλα μου και σ’ τη χαρίζω.
Πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ.