Οι ποιητές μίλησαν πολύ για το δάσος! Ας τους θυμηθούμε αυτές τις μέρες που η καρδιά μας θρηνεί για τον χαμένο τους παράδεισο και τις ζωές που γέμισαν πληγές... Κι ας ευχηθούμε να τελειώσει σύντομα αυτό το κακό...
Το δάσος-ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Ω δάσος μεγαλόπρεπο βασιλικό και μ’ όλη
της πράσινης χιλιόδιπλης πορφύρας σου τη δόξα,
τη δόξα σου την άκουσα· δε σε είδα, δε σε ξέρω.
—Εγώ από τ’ ακρογιάλι σου κι εγώ από τη ρηχιά σου
γνωρίζω, ω λιμνοθάλασσα, το στοιχειωμένο δάσος
που το φυτεύει αποβραδίς και που το ξεφυτεύει
στα πλάγια του ακροούρανου και στ’ ουρανού τους κάμπους
ο γήλιος ο αυτοκράτορας που πάει να βασιλέψει
για μια νυχτιά στα τάρταρα, τον κόσμο απαρατώντας,
και η θάλασσα του γίνεται φρεγάδα, και τον πάει!
Πηγή: Οι καημοί της λιμνοθάλασσας
Παλιό φιλικό δάσος- ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Αδελφά δέντρα,ιερό κλειστό,που καταφεύγω
σαν ένα αγρίμι με σπασμένο πόδι και που νιώθω
να με πλησιάζει η ευαισθησία σας και να με
περιβάλλει σαν ένδυμα,θαρρώ πως με βλέπετε ως
έναν ξένο μοναχικό που έχει ανάγκη
(ένα χέρι που βλέπει στο κλαδί σας ένα άλλο
χέρι ν'απλώνεται) που άλλο δεν έχει
εκτός τη θωπεία των στοιχείων-πηγών,
ζωής και φωτός,και του μένουν ακόμη
λίγα λόγια συμπάθειας απ'το μέλλον:
Ένας ψίθυρος φίλων που θα φτάνει ως
την άλλη όχθη,μαζί μ'ένα θρόισμα από
κινήσεις χρωμάτων,λουλουδιών που
γεννιούνται αχτίνων που κρέμονται.
Πηγή: Απογευματινό ηλιοτρόπιο
[Το Δάσος,κοίτα,απόγυρε]-ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Το Δάσος,κοίτα,απόγυρε
στης Νύχτας την αγκάλη.
Μύρο αποπνέει μεθυστικό,
στενάζει με το αηδόνι.
Το φεγγαράκι πάνω του
περίεργο προβάλλει
και στον καθρέφτη του ρυακιού
τα μάγια του ξαπλώνει.
(1919)
Πηγή: Ποιήματα διάφορα (1919-1929)
Το δάσος-ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΜΑΛΑΚΑΣΗΣ
Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου ναν το περάσεις,
τώρα ναν το ξεχάσεις
διαβάτη αποσπερνέ.
Μιαν αυγινή το κούρσεψαν
ανίδρωτοι λατόμοι,
κι εκεί είναι τώρα δρόμοι
διαβάτη αποσπερνέ.
Το τρίσβαθο αναστέναγμα
που άγγιζε την καρδιά σου,
κι έσπαε τα γόνατά σου
δεν θαν τ' ακούσεις πλια,
το πήρανε στα διάπλατα
περίτρομα φτερά τους,
και το 'καμαν λαλιά τους
τα νύχτια τα πουλιά.
Και κάτι που βραχνόκραζε
με μια φωνήν ανθρώπου,
στο ημέρωμα του τόπου
βουβάθηκε κι αυτό΄
κι έπεσε το αιματόβρεχτο
τ'ολόγυμνο μαχαίρι
πόβλεπες σ'ένα χέρι
να σειέται αστραφτερό.
Το σιγαλό τραγούδισμα
που σ' έσερνε διαβάτη,
σε μαγικό παλάτι,
δίχως ελπίδα αυγής
το πήρανε -για κοίταξε-
στερνήν ανατριχίλα
τα πεθαμένα φύλλα
που απόμειναν στη γης.
Κι η άρπα με τον ήχο της
που σε γλυκομεθούσε,
μα κρύφια σου χτυπούσε
θανάτου μουσική,
χάθηκε με την άγγιχτη
που την κρατούσε κόρη,
στα πέλαγα, στα όρη,
να μην ξανακουστεί.
Το δάσος που λαχτάριζες
ώσπου ναν το περάσεις,
για πάντα θα ξεχάσεις
διαβάτη αποσπερνέ,
γενήκαν νεκροκρέβατα
τ' άγρια δεντρά σου τώρα
και θα τα βρεις στη χώρα
διαβάτη αποσπερνέ.
Πηγή: Συντρίμματα,1898
Στο Δάσος -ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ
Σαν μέσ' απ' άυλο ποτιστήρι,
κάτω απ' το δέντρο που έχω γείρει
των αρωμάτων ρέει το σμάρι,
φλισκούνι, ρίγανη, θυμάρι!
Ό,τι έχει ο θεός ξέγνοιαστο πλάσει,
Γύρω απ' το δάσο έχει κουρνιάσει,
πουλιά στα δέντρα, αρνιά στις στάνες,
και στα τσαντίρια οι ατσιγγάνες.
Θροούν τα πεύκα, αχούν οι γρύλοι,
ξυπνούν στη μνήμη μου όλοι οι θρύλοι.
Να 'ρχονταν λέει και να με κάνει
ο δράκος, λεύκα είτε πλατάνι,
μια ρίζα να 'μαι εδώ στο χώμα,
και μήτε μάτια, μήτε στόμα!
Το αίμα αυτό που τρέχει εντός μου
και που με καίει σα ναν’ οχτρός μου,
να'ρχονταν, λέει, ξωθιές πηλάλα,
να μου το πιουν στάλα τη στάλα,
και να χυθεί η ψυχή καθάρια,
σαν τα νερά, σαν τα χορτάρια!
...Στα μυριοκέντητα κιλίμια
Του δάσου εγώ 'μαι η μόνη ασκήμια,
και κάτι νόθο, κάτι ξένο
μες στο βασίλειο το παρθένο...
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Δάσος παράξενο –ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Δάσος παράξενο μαγεύει τη φωνή μου
κάθε μου λέξη μία σταγόνα αίμα
όλο μου το τραγούδι ένα δέντρο
από το αίμα ποτισμένο των φονιάδων
χίλιοι φονιάδες χίλια άγρια δέντρα
δάσος παράξενο που μαγεύει τη φωνή μου.
Πηγή: Τα φάσματα ή Η χαρά στον άλλο δρόμο,1958
Δάσος-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Λιτά,
τα δέντρα,
τα σκόρπια φύλλα
όχι λυπητερά•
κι όμως βουβά
θανάσιμα•
περπατώ και συλλέγω
χρυσή σιωπή.
Πηγή: Ποιήματα 1933,Βικιθήκη
Το καράβι του δάσους-ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
ξέρω ότι
αν είχα
μια φορεσιά
— ένα φράκο—
χρώματος πράσινο ανοιχτό
με μεγάλα κόκκινα σκοτεινά λουλούδια
αν στη θέση της
αόρατης
αιολικής άρπας που μου χρησιμεύει
για κεφάλι
είχα μια τετράγωνη πλάκα
πράσινο σαπούνι
έτσι που ν’ ακουμπά
απαλά
η μια της άκρη
ανάμεσα στους δυο μου ώμους
αν ήταν δυνατό
ν’ αντικαταστήσω
τα ιερά σάβανα
της φωνής μου
με την αγάπη
που έχει
μια μεταφυσική μουσική κόρη
για τις μαύρες ομπρέλες της βροχής
ίσως τότες
μόνο τότες
θα μπορούσα να πω
τα φευγαλέα οράματα
της χαράς
που είδα κάποτες
—σαν ήμουνα παιδί—
κυττάζοντας
ευλαβικά
μέσα στα στρογγυλά
μάτια
των πουλιών
Πηγή: Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν,1938
Το δάσος του καλοκαιριού-ΜΙΧΑΗΛ ΠΕΡΑΝΘΗΣ
Το δάσος του καλοκαιριού πένθιμα τώρα ηχεί
που το φαιδρό σου πέρασμα έχει λείψει.
Τα ίχνη που άφησες εδώ τα πήρεν η βροχή
και στην καρδιά μου επαλινόστησεν η θλίψη.
Σαν αύρα πάνω από τη χλόη έτρεχες προς εμένα.
Τρέμαν τ’ άνθη στο φόρεμα τ’ανοιξιάτικο. Κι όταν
φίλημα με τα δάχτυλα μου’στελνες μαζεμένα,
όσο να ρθει, σαν τη φωνή μικρού πουλιού ακουγόταν.
Έτσι απαλά το χέρι σου περνούσες στα μαλλιά μου
καθώς να εθώπευες γλυκά τις πρώτες μου σιωπές.
Κι η τρυφερότητα έσταζε απ’το βλέμμα στην καρδιά μου
όπως το χιόνι, τα Χριστούγεννα, από τις σκεπές.
Έπιανες και κατέβαζες κλώνους μ’άνθη πολλά
πάνω από τα κεφάλια μας και τραγουδούσες.
Κι όταν κανένα σύννεφο περνούσε χαμηλά,
τον ίσκιο του,που διάβαινε στο χώμα, εκυνηγούσες.
Είδαμε ανοίγματα φτερών λευκών που έχουν πετάξει,
Χρώματα,σχέδια κοχυλιών που πια δεν θ’ αντικρίσω.
Κι ακούσαμε ήχους ελαφρούς τόσο,σαν το μετάξι
Του κοριτσιού,όταν γδύνεται κρυφά στο δέντρο πίσω.
Από το βράδυ που έσβηνε με βλέφαρα χρυσά
κι ώσπου ύπνο το ακηλίδωτο χάραμα να μας φέρει,
απ’όσα λέγαμε ο ουρανός άκουγε τα μισά
και δάκρυζε άστρα σιωπηλά και σκοτεινά του μέρη.
Τα χελιδόνια ελίκνισαν τέλος το πέρασμά τους
Μες στον απογευματινό ουρανό,στο νωπό αγέρι.
Έτρομο εκρύφτηκε στα μάτια μας το νόημά τους
ενώ στην άκρη της κοιλάδας πέθαινε το καλοκαίρι.
Στη δύση ρόδα αιμόφυρτα λάμπαν ακόμη. Κι όμως
Ελπίδα πως θα σε κρατούσα εδώ δεν απομένει.
Ω δεν υπάρχει πιο πικρός τώρα που βρέχει δρόμος
Από το δρόμο που έφυγε και πάει η αγαπημένη…
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη,1979
Δάση θυμάμαι σιωπηλά...-ΚΛΕΩΝ ΠΑΡΑΣΧΟΣ
Δάση θυμάμαι σιωπηλά πως είχαμε περάσει,
δάση μεγάλα,σ'ένα που εμουσκεύαν φως μουντό.
Φθινόπωρο ήταν,και των πεθαμένων φύλλων ώρα,
είχε αντηχήσει μέσα μας ο θρήνος ο βουβός.
Από το ξάγναντο ύστερα που βγήκαμε,δε μένει
στο νου μου τώρα πια,παρά μια εικόνα με πολύν
ήλιο,παράξενα λαμπρόν,θέρος ακόμα ως νάταν΄
και τίποτε άλλο. Μα να,τώρα η ανάμνησή μου αυτή
που πάει να ξαναποντιστεί στης μνήμης μου τα σκότη,
σα μύρο,σα μιας ήρεμης ημέρας δειλινό
νιώθω να χύνεται,νιώθω ν'απλώνεται βαθιά μου
και την ψυχή μου να την πλημμυρά ωσάν μουσική,
η θαμπή θύμηση μιας γυναικός αγαπημένης.
Πηγή:Ερωτική ποιητική ανθολογία,Εκδόσεις Λειψία
Ν'αναστήσωμε τα δάση-ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ
Ελάτ'εδώ μαζί μου μέσ'στα δάση!
Ελάτ' εδώ στην πράσινη την πλάση
μακριά από του κόσμου τη βουή.
Ελάτ' εδώ να νιώσετε μια μέρα
πιο καθαρό στα στήθη τον αέρα,
πιο ζηλευτή να βρείτε τη ζωή.
Ελάτ'εδώ! Κάτου απ'τα μύρια φύλλα
σε μυστικής ζωής ανατριχίλα
το κάθε δέντρο τόσα θα σας πει
με τ'απαλό του ανασασμού του μύρο,
και θ'αντηχήσουν στη σκιά τριγύρω
νερών τραγούδια κι αηδονιών σκοποί.
Ελάτε εδώ στην πράσινη την πλάση
κι ελάτε ν'αναστήσουμε τα δάση.
Εκεί που η ράχη του γυμνού βουνού
γυμνή,θλιμμένη,δείχνει την Ελλάδα,
ν'απλώσωμε καινούρια πρασινάδα
κάτω απ'το γαλάζιο του ουρανού.
Πηγή: Μεγάλη σχολική ποιητική ανθολογία Σταύρου Ζήγου,Εκδόσεις Μητρέλη,Πάτραι
Το δάσος - ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά
κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαηδούνε.
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει.
ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν,
όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας,
λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν.
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν.
Πηγή: Ντίνος Χριστιανόπουλος - Ποιήματα ,Ιανός, 2004
στο δάσος-ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ -ΡΟΥΚ
Μέσ’ απ’ τα φύλλα σ’ είδα
μέσ’ απ’ τα νερά σ’ είδα
στο φως των φύλλων
στα φύλλα των νερών
μέσ’ απ’ τα νερά-φεγγάρια
στις λίμνες στους καταρράχτες σ’ είδα
στις λίμνες που φτιάχνει το φως
στους καταρράχτες που κατρακυλάει το φως
το φως γύρ’ απ’ το σώμα σου.
Ερχόσουν προς το άνοιγμα των δέντρων
πατώντας πετώντας
πάνω στις σταλαγματιές
γυαλιστερές θωπείες
στο ανυπόταχτο μαύρο της νύχτας…
Α! η νύχτα αχνίζει πίσω απ’ τους ώμους σου
αχνίζει σε φτερούγες
και λάμπει μυστηριακό ένα τρίγωνο
στο στήθος σου: στόχος εκθαμβωτικός
της ωραιότητας.
Απ’ την πελούζα, τα πολυτρίχια
ως ψηλά στους στεφάνους
των υπέρτατων κλάδων
το άνω διάζωμα της τρέλας
μες στη φύση
τις φωνές των σβολιασμένων νεκρών
την πηγή της πηγής
το αβάσταχτο πουλί της θλίψης
ακούω με τη δική σου τη φωνή
π’ ανεβαίνει από τα βάθη
εκεί που η χολή και η ψυχή
ομόφωνα αρνιούνται να πεθάνουν.
Ό,τι δικό σου παραληρεί
στα σύδεντρα, στις χλοερές αυτοκρατορίες
των ονείρων,
στις περίλαμπρες σιωπές του κισσού
στης φτέρης τις βουβές συγκοπές
στις κρασάτες λιγοθυμιές των φθινοπωρινών φύλλων.
Το νόημά σου αναβλύζει:
ότι καμιά ζωή
δεν είναι πιο δυνατή απ’ τον πόθο
καμιά πράξη πιο τελειωτική
από την ποίηση.
Εκεί που μ’ άγγιξες
εκεί που άνθισα
εκεί που πήγα να πεθάνω
εκεί απ’ όπου σε καλώ
λατρεύοντας τη φύση σου την «άλλη»
εκεί που σταυρώθηκα
εκεί που μαρτύρησα
για τη νεραϊδένια σου τη χάρη
εκεί που ο έρωτας λαφρής
μα με βαρύτατες συνέπειες στα νερά…
Ατίθασε στη νομοτέλεια του πραγματικού
πες μου πως θα σε δω ξανά
στα ξέφωτα να βγαίνεις
με τα λιγνά σου πόδια
τυλιγμένα στις γλυσίνες
με σπέρμα πουλιών
στις ρίζες των μαλλιών σου
εσύ που φέρνεις τον ουρανό
που 'χασα ώρες κοιτώντας απ’ το παράθυρο
τα κοράκια ν’ αλλάζουν κατοικία
εσύ που λες τις λέξεις
σα να 'σαν άγριοι κατηφέδες στις πλαγιές
εσύ που λάμπεις χείλια-λόγος
εσύ, ο υπέρτατος οργανισμός
της ποίησης στο ρέμα.
Πηγή:Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ (1982:9-10) Ενάντιος Έρωτας, Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα.
Δεν βαριέσαι-ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Για να ξημερώσει σ' ένα δάσος
πρέπει πρώτα να βγει στον άμβωνα του κόσμου
ένα πουλί
και να ζητήσει τον άρτον τον επιούσιον,
δήθεν πως κελαϊδάει.
Nα τρέξει ένα αμήν από δέντρο σε δέντρο,
ψίθυρος ανιδιοτελείας δήθεν.
Aπ' τις μεγάλες πέτρες
θ' ανέβει ένα λιβάνι ήμαρτον.
Aπό κει και πέρα ξεμυτίζει η λεπτομέρεια
κι η βεβαιότης πως αφήσαμε πίσω τη νύχτα.
Λίγο σαν περισκόπια υψώνονται
οι άκρες των τηλεγραφόξυλων
μήπως πλέει μακριά καμιά είδηση,
βγάζει απ' τη θήκη του το αγκάθι ο πυράκανθος,
κι ένα καμπουριασμένο μονοπάτι
παραπατάει και γράφεται.
Aπό τους γύρω όγκους πέφτει η μάσκα
και ησυχάζεις: ξεκαθαρίζει
τι είναι Πεντέλη, τι Yμηττός
και τι απομένει μύτη φόβου.
Tο χρώμα της ελιάς,
μουντό κι ολιγόλογο,
βλεφαρίζει στα φύλλα
κι είναι ευκαιρία μ' αυτό να προσδιορίσεις
μάτια ακαθορίστου χρώματος που λέμε.
Eπουσιώδης βέβαια εκκρεμότης
μα, που όσο να 'ναι, βασανίζει.
Έτσι και τα προσδιορίσεις,
μας έρχεται ολόκληρο το φως
κι αστενοχώρητο
σαν ένα δεν βαριέσαι.
Πηγή:Tο λίγο του κόσμου, Στιγμή 1994
Δάσος -ΤΑΣΟΣ ΠΟΡΦΥΡΗΣ
Τελικά έτσι τα κατάφερα ν’ αφήνω μια δουλειά μισο-
Τελειωμένη
και ν’ αρχίζω άλλη
Με σένα πίσω από κάθε πόρτα
Το είδωλό σου σε κάθε καθρέφτη
Τρελαίνοντάς με
Ξεφλουδίζοντας τον ύπνο μου
Μασουλώντας το από μέσα των ονείρων
Βρες ένα τρόπο να με λυτρώσεις
Να ξυπνώ και να 'μαι το αύριο
Γιατί μετρώ τα χρόνια μου και μένει
Ένας βροχερός Οχτώβρης και μια
Μεγάλη περιπλάνηση στις ακρογιαλιές του κορμιού σου
Πού να σε μεταφυτέψω να φθίνεις χρόνο με το χρόνο
Γιατί εδώ ρίζωσες και θέριεψες
Λουλουδίζεις χειμώνα καλοκαίρι
Καταργώντας τις εποχές
Σκάνε οι καρποί σου τις νύχτες πολύχρωμα βεγγαλικά
Γεμίζοντας ένα γύρω την έκταση
Θα γίνεις δάσος και θα πνίξεις το σπίτι
Θα με σταυρώσεις στα κλωνάρια του
Πηγή:Το εγκαταλειμμένο σπίτι, 1968
Τα λυρικά δάση-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΟΥΚΑΡΗΣ
Πάρτε με στα λυρικά δάση των ποιητών΄
εκεί έχουν βασίλειο οι ανεμώνες,
πεύκα αθώα και θαλασσινά.
Πάρτε με στα λυρικά δάση των ποιητών-
ο καταρράχτης έσκαψε βάραθρο
ανεξάντλητο στο στήθος μου΄
τα μάτια μου εράγισε
η βουερή πληγή του.
Έθαψε την καρδιά μου ο θόρυβος΄
που να'ναι κυρίαρχο,το ταπεινό
βασίλειο των ποιητών΄ οι ανεμώνες-
Πάρτε με στα λυρικά δάση των ποιητών
Πηγή: Ποιητική ανθολογία άγκυρας της νέας ελληνικής γενιάς,1971
Το δάσος-ΦΑΝΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ
Σπασμένα ξερόκλαδα
στο γυμνό παγωμένο δάσος
... βαρυχειμωνιά...
η άνοιξη μακρινή περασμένη
θύμηση
στην αλαφιασμένη πορεία του χρόνου.
Μονοπάτια που μοιάζουν
θαμπές εικόνες
χαμένα στην ομίχλη
γεμάτα ίσκιους
κι απόμακρες φωνές∙
τυλίγω τη ζωή μου σφιχτά
να νιώσω τη ζέστη του κορμιού μου∙
γκρίζα μουντά βλέμματα
μου στέλνει ο ουρανός
σε τούτο το πλανερό τοπίο∙
τι αναζητώ
σε τούτο το δάσος
της μοναξιάς και της ερήμωσης;
Πηγή: Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς ,1987
Το δάσος-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΠΑΚΟΝΙΚΑ
Στα ερωτικά σου καλέσματα αντιστεκόμουν.
Ήμασταν συνομήλικοι, γύρω στα δεκαοκτώ.
Ένα βράδυ ήρθες και με πήρες από το φροντιστήριο.
Νίκησε ο πόθος.
Χωθήκαμε στο δάσος της Νέας Ελβετίας.
Ανήκες στην κατηγορία των ωραίων και των σκληρών.
Σε λίγο καιρό μου συμπεριφερόσουν
σαν να ήμουν αντικείμενο.
Ντράπηκα για τον εαυτό μου.
Όταν τηλεφώνησες για ραντεβού
έτοιμη άρνηση σου έδωσα.
Πηγή: το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων, Σαιξπηρικόν,2012
Δάσος-ΕΦΗ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Όλο τα απόγευμα με ένα μυτερό μολύβι
σχεδίαζε δέντρα, ρίζες, κλαδιά και φύλλα μετά τα
έκοβε προσεκτικά και με επιμέλεια σε χοντρό
χαρτόνι τα κολλούσε έτσι έφτιαξε ολόκληρο
δάσος με αλέες και τώρα ανάμεσα σε αυτές
προχωρά στα δροσερά φυλλώματα από κάτω
και ευτυχία νοιώθει μεγάλη για τον περίπατο
αυτό και την ελευθερία πιο κάτω μόνο σε ένα
κομμένο σκόνταψε κορμό δέντρου ψηλού
βαθύρριζου, γυμνό που ευχόταν στη θάλασσα
κάποιος να το πετάξει ταξίδι μακρύ να κάνει και
να μη μένει άλλο εκεί ριγμένο στα μάτια των
περαστικών.
Πηγή: Ήχος από νερό,Ενδυμίων,2010
Στο δάσος-ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΔΑΤΟΥ
Βρέχει δυνατά
Το πουκάμισο κολλάει στο σώμα σου
Διακρίνω τα μπράτσα σου
Η βροχή στάζει από τα μαλλιά σου
στο πρόσωπό μου
Τρέχουμε σε περνάω γελάς
και με αρπάζεις
Χανόμαστε στη μικρή καλύβα
στο δάσος
Οι κεραυνοί πέφτουν μα δε μας νοιάζει
Τόσο ανέμελοι τόσο άφοβοι
χαμένοι στο διάστημα
στις ευωδιές και στα χρώματα
Δυο ασήμαντες σταγόνες
μέσα στο μπουρίνι
Δυο αστραπές που έλαμψαν για λίγο
κι έσβησαν τον χρόνο
Πηγή: Η αποκαθήλωση της σκιάς ,Γαβριηλίδης,2012
Κορίτσι των σκοτεινών δασών -ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΚΙΤΣΗ
Chapitre I
Θα μπορούσες να μου κρατάς το χέρι
στο πιο πηκτό σκοτάδι;
Έλα, σίμωσε κοντά μου και ας μη διακρίνεται το πρόσωπό μου,
το σκοτάδι ας καλύπτει τα μάτια μου…
Μπορείς να μ’ αγγίξεις…
δεν θ’ αναριγήσω, σ’ το υπόσχομαι,
και ας πατώ ξυπόλητη σε χιλιάδες κόκαλα
αιώνων που περνάνε φυσώντας τα παραθυρόφυλλα
τούτου του μοναστηριού…
Εδώ ήρθα, πάει στ’ αλήθεια πολύς καιρός, το ξέρω…
Τα χέρια μου γερασμένα χώνονται στα σπλάχνα της σιωπής,
αναζητάνε τα δικά σου…
Έτσι ήταν πάντοτε θαρρώ…
Ακόμη κι όταν τα έχωνα στην καυτή την αμμουδιά
τα καλοκαίρια,
ήταν για να γευτώ τη ζεστασιά των δικών σου χεριών,
και ας μην σ’ είχα ακόμα γνωρίσει.
Έτσι με θυμάμαι πάντοτε θαρρώ…
Να διψώ για σένα
και το νερό να μη με ξεδιψά…
Να μη με σώνει…
Αχ! Η ψυχή μου είχε ήδη σωθεί
τη μέρα που γεννιόσουνα …
Εδώ ήρθα, για να ξαποστάσω,
βαριά η πόλη πάνω μου…
Με τις σκιές να παλεύεις τι ωφελεί!
Γι’ αυτό και εγώ τις έκανα φίλες μου
και παίζαμε θέατρο τις νυχτιές στους τοίχους.
Αλίμονο!
Το σκοτάδι συνήθισα και το φως
μου φαινόταν αφιλόξενο…
Μακρινό…
Άχρωμο…
Κορίτσι των σκοτεινών δασών… δασών… σών… σών…
θυμάμαι τη φωνή σου που αντανακλούσε
στα παλιά σανίδια του μοναστηριού…
Έχει αλλάξει από τότε, σου το είπα;
Τα παντζούρια δεν στάζουν πια γκριζωπές προσευχές
μήτε μελαγχολικές μελωδίες.
Μυρίζουν άγιο βασιλικό, ωσάν τις βυζαντινές εικόνες
πίσω από καντηλάκια…
Έλα κοντά μου και ας μη φαίνεται αν σου χαμογελώ
ή αν σου δακρύζω…
Η νοσταλγία δεν αποτυπώνεται πουθενά,
σταλάζει νωχελικά σε μιαν άκρια της ψυχής
ωσάν λαδάκι ευλογημένο,
ωσάν κοινωνία με το Θεό,
μυστική, ολότελη.
Κι έπειτα μας αναγεννάει,
ωσάν ενανθρώπηση,
ωσάν ανάσταση…
Θα μπορούσες να μου κρατάς το χέρι
στην πιο πηκτή φωτοχυσία;
Γι’ αυτό ήρθα εδώ, σου το είπα;
Το φόρεμα να ενδυθώ, το ολόχρυσο,
εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις μ’ άγγελο ταπεινό…
Besançon / Ιούνιος 2001
Πηγή: Κορίτσι των σκοτεινών δασών,Μπαρμπουνάκης ,2010
Η ύπαρξη των δασών-ΑΛΕΞΙΟΣ ΜΑΪΝΑΣ
– Η απλότητά σου
καθώς προδίδεται
δεν ξεχνάει ν’ αγκαλιάσει
τον εαυτό της.
– Δε γνώριζα και τα θεωρούσα
όλα διαρκή.
Ποθώντας τ’ ολότελο μεγαλώνουν τα χέρια,
βυθίζουν κορίτσια στις γούβες τους λίγο,
μα περνάει ο καιρός, βαραίνει η αιθέρια
καρδιά· μες στις λέξεις τα χείλη μου σμίγω.
Τα παράθυρα δάση διαγράφουν και τρένα·
είναι δίπλα γυμνή, με κοιτάζει για πάντα,
το νιώθει πως φεύγω καθώς πιάνει τη χτένα,
πως μ’ ελκύει το ξένο, των δρυμών τα συμβάντα.
Παλιά ιστορία, στέκω ακόμα στο τζάμι·
στο μυαλό πινελιές, μες στον ήλιο σκοτάδια,
το μέλλον της μοιάζει σολομός σε ποτάμι
που με μνήμες εισβάλλει στα δωμάτια τα άδεια.
Ήδη πέρα έχει πέσει απ’ το κατάστρωμα ο ήλιος,
δες, συννέφιασε μπρούντζο κι έχει αρχίσει να βρέχει
τη στιγμή που το χρώμα, μια βροντή και η ύλη ως
καθρέφτης, μαρτυρούν πως το πριν απ’ το τώρα απέχει.
Δεν θυμάμαι αν της είπα «έχουν όλα τελειώσει»
όταν τρίκλισα άτολμα προς τον φάρο στην πόρτα,
στον κήπο ξεβράστηκα με μια αδύναμη ώση
κι ήδη τρίζαν στις μπότες των δρυμών μου τα χόρτα.
Πηγή: Το περιεχόμενο του υπόλοιπου,Εκδόσεις Γαβριηλίδης,2011
Μη φοβάσαι-ΒΙΚΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ
Το στοιχειωμένο Δάσος μη φοβάσαι.
Έχει μια ομορφιά σκοτεινή
απόκοσμων αινιγμάτων.
Μέσα στις ομίχλες του κρύβονται
οι θολές σκέψεις των ονείρων.
Για χρόνια ακοίμητες περιμένουν
ένα ξέφωτο, μια ξαστεριά.
Κι απ’ τα κλαδιά των δέντρων του
ξεπηδά μια νοσταλγία αγιάτρευτη
να ζευγαρώσουν τα χέρια της μοναξιάς
με το ζεστό άγγιγμα
ενός πουλιού.
Σκιές κοιμούνται πάνω στις λίμνες
της λησμονιάς του.
Σαν παγωμένες παγίδες
αφουγκράζονται ν’ ακούσουν
το πέταγμα μιας φτερωτής θύμησης.
Λαχταρούν να ζεσταθούν
μπροστά στη φλόγα
μιας μισοσβησμένης σκέψης.
Οι φωνές του Δάσους είναι εδώ…
Φιλόξενοι ψίθυροι της φαντασίας
που σιγοτραγουδούν στις άγνωστες νότες
μιας μουσικής πρωτόγνωρης.
Και οι σιωπές του…
Με δειλά βήματα περπατούν
πάνω στο φόβο.
Αν αντέξουν να τον κοιτάξουν στα μάτια,
θα συναντήσουν ένα απροσδόκητο Φως…
Θα έρθουν κοντά
σε μια μεθυστική αλήθεια
κρυμμένη μέσα στις φυλλωσιές της ψυχής.
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
Ξωθιά του δάσους –ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Πάντα, ὅταν σ’ ἔβλεπα νὰ χορεύεις ἀνάλαφρα
πάνω στὰ φύλλα τῶν δέντρων
θυμόμουνα τὶς νεράιδες τῶν παραμυθιῶν
ποὺ μοῦ 'λεγε ἡ γιαγιά μου πρὶν κοιμηθῶ.
Κρυστάλλινες γλῶσσες ἀνέμων,
λυγερὰ καμώματα ἄρρυθμων πνοῶν
κρούουν τὶς θύρες τῶν ματιῶν σου,
μέσα στὸ δάσος γλυκὸς ἀνασασμὸς
τῆς ἁπλωμένης ξεγνοιασιᾶς,
τῆς ἀκοίμητης εὐαισθησίας,
τῆς ξέπλεκης λευτεριᾶς,
κυνήγημα φοβισμένων δορκάδων
σὲ δαγκωμένα χείλη εὔγευστων φρούτων,
ὁπλὲς ἀτίθασων ἀλόγων δονοῦν τὴν γῆ
μὲ τὴν κίνηση ἀχαλίνωτης ὁρμῆς,
στὴν χλόη περήφανος καλπασμὸς
βαρέων σημάντρων ταλαντευόμενων
ἀνάμεσα σὲ δυὸ λόφους ἄνοιξης,
σμήνη πουλιῶν σὲ χορδὲς κίτρινων φύλλων
ξύλινων τετραδίων καθὼς κυλοῦσε
μελωδικὸ ἄκουσμα ποταμοῦ ἀνάμεσό τους
πιάνοντας μὲ τὸ ράμφος τους
ἕνα κλωναράκι νότες ἀνθισμένες.
Κι ἔτρεχες ἀνάερα γυμνὴ Ἄρτεμη
πάνω στὸ σουραύλι τοῦ Πανός,
γάργαρη μέσα στὰ ξυπόλητα βάτα,
ποὺ χάιδευαν ἄγρια τὰ δυό σου στήθη
κάτω ἀπὸ τὴν σκιερὴ βελανιδιὰ τοῦ Δία,
χιτώνας θωπείας καλλίγραμμων γοφῶν,
ἐφηβικὰ ἐσχηματισμένων μαστῶν,
ρωμαλέα μορφοποιημένων μηρῶν,
μὲ τὸ χνουδωτὸ φύσημα τοῦ ἀγέρα
στοὺς μίσχους θροϊσμάτων λυγαριᾶς
βρέχοντας τὴν ἄγουρη ὅψη
πολύκλωνης μυρμηγκοφωλιᾶς,
στὸ ξέφωτο τῶν νερῶν τῆς ἐπιθυμίας
γρικοῦσες ἐσὺ μόνη τὴν φωνὴ
τῶν φρέσκων καρπῶν
στὰ δροσάτα χέρια τῶν δέντρων
τοῦ πυκνόφυλλου σκοτεινοῦ δάσους.
Πηγή: Κωνσταντῖνος Γεωργίου, Σὲ πρῶτο πληθυντικό, Ἰωλκός, 2020
Ο Ρήγας του δάσους-ΓΙΟΧΑΝ ΒΟΛΦΓΚΑΓΚ ΓΚΑΙΤΕ
Στη νύχτα,στον άνεμο,πάρωρα,ποιος
Με τ'άλογο τρέχει; Ο πατέρας κι ο γιος΄
Φυλάει το παιδί του ζεστό στην αγκάλη,
To σφίγγει με ακοίμητην έγνοια μεγάλη.
-Γιατί τη μορφή σου,παιδάκι μου,σκέπεις;
-Το Ρήγα του δάσους,πατέρα,δε βλέπεις;
-Το Ρήγα που στέμμα φορεί λαμπερό;
-Την αντάρα μόνο,παιδί μου,θωρώ.
"Αχ έλα,καλό μου αγοράκι,σ'εμένα!
Παιχνίδια θα παίζουμε χαριτωμένα΄
Λουλούδια στο ακρόλιμνο ανθούν περισσά,
Περίσσα έχει η μάνα μου πέπλα χρυσά!"
-Πατέρα,ω πατέρα μου,πώς δεν ακούς
Αυτά που του δάσους ο Ρήγας μου τάζει;
-Μην έχεις,αγόρι μου,φόβους κακούς΄
Μονάχα ο νοτιάς μες στα φύλλα στενάζει.
"Δε θα'ρθεις λοιπόν,αγοράκι,σ'εμένα;
Για χάρη σου οι κόρες μου θα λαχταρίζουν΄
Θα σε νανουρίζουν,θα σε αποκοιμίζουν
Χορεύοντας και τραγουδώντας για σένα!"
-Ω,κοίτα! δε βλέπεις,πατέρα,εδωνά,
Τις κόρες του Ρήγα,μες στα σκοτεινά;
-Μονάχα τις σκόρπιες ιτιές ξεχωρίζω
Με το φύλλωμά τους,παιδί μου,το γκρίζο.
"Μου αρέσει η θωριά σου η γλυκιά,σ'αγαπώ,
Κι αν δε θέλεις να ρθεις μαζί μου-σ'αρπώ!"
-Πατέρα,αχ πατέρα μου! ο Ρήγας του δάσου
Μ'αρπάζει ο κακός,μέσα απ'την αγκαλιά σου!
Τρομάζει ο πατέρας,χτυπάει τ'άλογό του,
Σφίγγει άλαλος τον πολυστέναχτο γιο του,
Στο σπίτι του φτάνει με αγώνα πικρό΄
Κρατάει στην αγκάλη το γιο του-νεκρό.
Μετάφραση: Πέτρος Α.Δήμας
Πηγή: Ανθολογία Κλέωνος Παράσχου
Το φιλικό δάσος -ΠΟΛ ΒΑΛΕΡΙ
Πλάι-πλάι, σκεφτόμαστε πράγματα αγνά,
μες στων δρόμων τα μάκρη μαζί περπατώντας,
απ’ τα χέρια κρατιόμαστε οι δυο μας σιωπώντας,
στ’ άνθη ανάμεσα τα σκοτεινά΄
σα μνηστήρες μονάχοι βαδίζαμεν ώρα,
μες στην πράσινη νύχτα των κάμπων, κι εκείνη
τη φασμαγορική μοιραζόμαστε οπώρα,
των τρελών φιλενάδα καλή, τη σελήνη.
Και κατόπι στη χλόη πεθάναμε, μόνοι,
μακριά, στη γλυκιά σκιά του δάσους αυτού
που σαν κάτι δικό μας ψιθύριζε αυτού.
Και κει πάνω, στο φως που ποτέ δεν τελειώνει,
ευρεθήκαμε κλαίγοντας ξάφνου, ω καλέ μου,
της σιωπής σύντροφέ μου.
Μετάφραση : Mήτσος Παπανικολάου
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος
Έλα στο δάσος-ΜΙΧΑΪ ΕΜΙΝΕΣΚΟΥ
Έλα στο δάσος, στην πηγή
που κύκλους τρέμοντας απλώνει,
κει που τη χλόινη στρωμνή
την κρύβουν οι γερμένοι κλώνοι.
Μπράτσα ανοιχτά σε καρτερούν
στο πλατύ στήθος μου να πέσεις,
το βέλο θα σου βγάλω ευθύς
με γυμνό πρόσωπο μ' αρέσεις.
Στα γόνατά μου θα καθίσεις
θα 'μαστε μόνοι, μοναχοί,
με ρίγη πάνω στα μαλλιά σου
θα πέφτουν οι φυλλυρανθοί.
Άσπρο μου μέτωπο, ξανθά μαλλιά,
στο μπράτσο μου απαλά θα γείρεις,
βορά στο στόμα μου θ' αφήσεις
τα δυο σου χείλη τα γλυκά...
Θα κάνουμε όνειρα, όσα θες,
θα μας μεθύσουν, άγγελέ μου,
το μύρο της πνοής τ' ανέμου
με τις κελαρυστές πηγές.
Του δάσους η αναταραχή
μελωδική θα μας κοιμίσει,
της φλαμουριάς θα πέφτουν τ' άνθη
απάνω μας σαν μια βροχή.
μετάφραση: Ρίτα Μπούμη Παπά
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Ω, μείνε...-ΜΙΧΑΪ ΕΜΙΝΕΣΚΟΥ
Ω μείνε, μείνε πια κοντά μου,
αν σ’αγαπώ ξέρεις και πόσο!
τους πόθους σου μονάχα εγώ
μπορώ, αγόρι μου, να νιώσω.
Σαν πρίγκιπας στα σκιερά
περνώντας έμοιαζες ελάτια,
που βαθιά βλέπει τα νερά
με τα σοφά του μαύρα μάτια.
Μες απ’το φλοίσβο των νερών
της αψηλής χλόης το κύμα,
σ’έκανα μυστικά ν’ακούς
των ελαφιών τ’αλαφρό βήμα.
Σε βλέπω ακόμα μαγεμένο
σκοπούς βοσκών να τραγουδάς,
μες στους καθρέφτες των νερών μου
ξυπόλητος να περπατάς.
Και την πανσέληνο να βλέπεις
τις λίμνες να τις κάνει ανθώνες,
τα χρόνια σου στιγμές, μα ωστόσο
τέτοιες στιγμές κρατούν αιώνες»
Έτσι μου μίλησε το δάσος
αναταράζοντας τους θόλους,
αψήφισα το κάλεσμά του,
τις πόλεις κέρδισα σαν όλους.
Τώρα που θα’θελα για πάντα
κοντά του να ξαναγυρίσω,
δεν μπορώ πια... Παιδικά χρόνια
γυρίστε με στο δάσος πίσω!
μετάφραση: Ρίτα Μπούμη Παπά
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Ο έρημος φίλος του δάσους- ΚΕΤΕ ΝΤΡΑΓΚΟΤΙΝ
Στο δάσος περπατούσε απάνου-κάτου,
στο δάσος μοναχός το σκοτεινό,
θλιμμένη και πικρή ήταν η καρδιά του.
Και ρώτησε ένα δέντρο,που πυκνό
τρεμόπαιζε στο φύσημα του ανέμου:
"Δέντρο,έχεις φίλους; Δέντρο,απάντησέ μου!"
Και κείνο του απαντάει μ'ανατριχίλα:
"Ναι,φίλους έχω,μάλιστα πολλούς,
Όσα τα πράσινά μου φύλλα.
Να χαίρονται μαζί μου θαν τ'ακούς,
Να τραγουδούν,σαν είμ'ευτυχισμένο΄
και θλίβονται σαν είμαι εγώ θλιμμένο".
Τότε του λέει: "Με θες κι εμέ μαζί;
Είμαι πια μόνος και άφιλος στον κόσμο.
Με θες και μένα φίλο σου,δεντρί;"
Τα φύλλα ανατριχιάσαν άνου-κάτου,
Και γέρνοντας το δέντρο προς τη γη,
Τον χάιδεψε αλαφρά με τα κλαδιά του...
Τον πήρε μες στα μπράτσα τα γερά του.
Κανείς δεν θαν τον πει πια τώρα μόνο
που κρέμεται στο δέντρο απόναν κλώνο.
Μετάφραση: Αιμιλία Δάφνη
Πηγή: Φιλολογική Πρωτοχρονιά 1959
Το ανθισμένο δάσος- ΕΝΤΙΘ ΛΟΥΙΖΑ ΣΙΤΓΟΥΕΛ
Στο πράσινο περπατούσαν δάσος,άγρια χιόνια,μαλακά,δίχως ρίγη
Πέφταν στα μαλλιά τους,αγγίζαν τα χείλη τους
Στ'αθάνατα μονοπάτια,στη λαμπρή τ'Απρίλη χώρα
"Δες,ο Αλτεμπαράν κ'η αγριωπή Κασσιόπη
Κι ο Σείριος ζηλεύουν το λευκό σου χέρι,
Ο Ωρίωνας μ'εξαπλούς ήλιους και γιγάντια νεφελώματα
Ο Προκύων,ο Βέγας κι ο Αλταΐρ,τα χνάρια
Της οπτικής γωνίας των καρφωμένων άστρων πέφτουν να σ'απαντήσουν
Με τα πλανητικά συστήματα και των κλαριών τα χτένια
Τραντάζονται από γέλια καθώς κοιτάζουν τις παλιές
Του κόσμου ανοησίες,τ'όνειρο εκείνο που η καρδιά θα κρυώσει.
Κ'οι δροσοστάλες που έπεσαν απ'τα κλαριά κι απ'τα λευκά λουλούδια
Είν'οι καινούργιοι κόσμοι που τρέχουν για να σμίξουν τα είναι τους
Είναι ένα,στα πράσινα μονοπάτια,στη λαμπρή τ'Απρίλη χώρα.
Μετάφραση: Κλείτος Κύρου
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Σταματώντας στα δάση ένα χιονισμένο βράδυ-ΡΟΜΠΕΡΤ ΦΡΟΣΤ
Τα δάση αυτά ποιος να τα ορίζει!
Το σπίτι του θα το 'χει στο χωριό.
Δε θα με δει να στέκω εδώ,
Τα δέντρα να κοιτάζω, ενώ χιονίζει.
Τ'άλογό μου θα το βρίσκει τρέλα
σ'αυτή να σταματάω την ερημιά.
Παγωμένη λίμνη,γύρω έλατα
και κατάμαυρη νυχτιά.
Τα κουδούνια του ανήσυχα τινάζει
ρωτάει αν έχασα το δρόμο,λες.
Κι ακούγεται ύστερα μόνο τ'αγιάζι
και του χιονιού οι νυφούλες απαλές.
Το δάσος είν'ωραίο,μαύρο,βαθύ΄
μα εγώ πολλά έχω ακόμα υποσχεθεί
κι έχω μίλια πολλά να κάνω
πριν πεθάνω-μίλια πολλά να κάνω.
Μετάφραση: Βασίλης Κούλης
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Το δάσος-ΜΙΡΟΣΛΑΒ ΧΟΛΟΥΜΠ
Ανάμεσα στ'αρχέγονα βράχια
όπου τα πουλιά-πνεύματα
σπάζουν τους γρανιτένιους σπόρους
και τα δέντρα αγάλματα
με τα μαύρα τους μπράτσα
απειλούν τα σύννεφα,
ξαφνικά
έρχεται μια βουή,
σα να ξεριζώνονταν
η ιστορία,
το χορτάρι ανατριχιάζει,
τα κοτρώνια τρέμουν,
η επιφάνεια της γης σπάζει
και ξεπετιέται
ένα μανιτάρι,
τεράστιο σαν την ίδια τη ζωή,
γεμάτο από δισεκατομμύρια κύτταρα
τεράστια σαν την ίδια τη ζωή,
αιώνιο,
υδάτινο,
κι εμφανίζεται σ'αυτόν τον κόσμο για πρώτη
και τελευταία φορά.
Μετάφραση: Ηλίας Κυζηράκος
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Δασάκι της Βροντής-ΑΛΕΞΙΣ ΚΙΒΙ
Δασάκι της Βροντής,της νύχτας δασάκι
κει κάτω στην άμμο είν'ένα γιατάκι
για τ'αβρό μου παιδάκι.
Χαρά που θα'χει αυτό το παιδάκι
να βοσκήσει μέσα στο λιβαδάκι
το λευκό του τ'αρνάκι.
Μακάριο που θα'ναι,αν προς τη δύση
της Βροντής η κορούλα το νανουρίσει
και τ'αποκοιμίσει.
Σε κρεβάτι χρυσάφινο ο θησαυρός μου
τι ευτυχία ν'ακούσει το πι'όμορφο-φως μου-
τραγούδι του κόσμου.
Δασάκι της Βροντής,γαλήνιο πνεύμα
μακριά σου οι παγίδες,οι αγώνες,το αίμα
του κόσμου το ψέμα.
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη Παπά
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Αντηχούν στα δάση μέσα...-ΦΡΑΝΣΙΣ ΖΑΜ
Αντηχούν στα δάση μέσα εσπερινοί,τις Κυριακές.
Θα χορέψουν αποκάτου απ'τις οξές;
Δεν το ξέρω...Μα τι ξέρω;
Ένα φύλλο απ'το παράθυρο κυλά...
Μόνο αυτό ξέρω καλά...
Μες στην εκκλησούλα ψέλνουν.Όξω οι κότες κακαρίζουν.
Η χωριάτισσα τραγούδησε,πανηγυρίζουν.
Στο γαλάζιο μέσα ο άνεμος κυλά.
Θα χορέψουν αποκάτου απ'τις οξές;
Δεν το ξέρω αυτό. Δεν ξέρω.
Η καρδιά μου είναι θλιμμένη και γλυκιά.
Θα χορέψουν αποκάτου απ'τις οξές;
Μα πολύ καλά το ξέρεις:
Αντηχούν στα δάση μέσα εσπερινοί,τις Κυριακές.
Κι αν τα συλλογιέμαι τούτα,είμαι ποιητής;
Δεν το ξέρω. Μα τι ξέρω;
Μήπως ξέρω αν ονειρεύομαι ή αν ζω;
Αχ! ο ήλιος και το πράο,λυπημένο αυτό σκυλί...
Και η μικρή χωριατοπούλα
που της είπα: Τραγουδάς ωραία πολύ...
Θα χορέψει εκείνη κάτου απ'τις οξές;
θα ποθούσα να'μουν,θα ποθούσα να'μουν
ο άνθρωπος που αφήνει αργά να πέσει χάμου,
όπως ένα δέντρο αφήνει τον καρπό του,
τον καημό του τον παρόμοιο,τον καημό του
τον παρόμοιο με τα δάση που αντηχούν εσπερινοί.
Μετάφραση: Πέτρου Α.Δήμα
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος
Στο δάσος του Γκατίν-ΠΙΕΡ ΝΤΕ ΡΟΝΣΑΡ
...Δάσος,παλάτι των πουλιών που ζούνε στ'άλση,
μηδέ ζαρκάδι αερόποδο κι ούδ'ένα ελάφι
στη σκιά σου δε θα βοσκηθούν,και τη χλοερή σου
χαίτη δε θα τη θραύσει πια φως θερινού ήλιου
κι ούτε ο βοσκός,σ'έναν κορμόν ακουμπισμένος
τον τεσσαρότρυπον αυλό φυσώντας,μ'ένα
σκυλί στα πόδια του και πλάι του την αγκλίτσα,
τη φλόγα δε θα ξαναπεί της όμορφής του,
όλα θα βουβαθούν,βουβή κ'η ηχώ θα μείνει:
χωράφι θα γενείς κι όπου τα δέντρα σου ήταν
οκνά τον αβέβαιον ίσκιο τους κινώντας,
να σε ξεσκίζουν άροτρα κ'υνία θα νιώσεις΄
θα χάσεις την ιερή σιωπή σου:φοβισμένοι
δε θα γυρίσουν πίσω οι Σάτυροι κ'οι Πάνες.
Χαίρετε,δρύδες,των ανδρείων στεφάνι,δέντρα
του Διός,ω σπόροι δωδωναίοι,που στους ανθρώπους
τροφή πρώτοι εσείς δώσατε για να τραφούνε,
σε λαούς,αλήθεια,αχάριστους,που δε γνωρίσαν
τ'αγαθά που τους δώσατε,σε λαούς αγροίκους,
που έτσι έσφαξαν τους πατεράδες που τους θρέψαν.
Δυστυχισμένος που εμπιστεύεται τον κόσμο,
ω θεοί,κι αληθινή η φιλοσοφία που λέει
πως όλα θα καταστραφούνε μιαν ημέρα
και πως,μορφήν αλλάζοντας,θα ντυθούν άλλη,
πως η κοιλάδα των Τεμπών βουνό θα γίνει
κ'η κορφή του Άθω μια φαρδιά πεδιάδα
κι ο Ποσειδώνας,κάποτε,θα ντυθεί στάχυα:
η ύλη απομένει κ'η μορφή χάνεται μόνο.
Μετάφραση: Άρης Δικταίος
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος
Στα δάση της Σιλεσίας-ΠΕΤΡ ΜΠΕΖΡΟΥΤΣ
Είσαστε σαν και μένα,δάση της Σιλεσίας,δάση μου!
Η θλίψη στον κορμό σας,στις φυλλωσιές σας κρέμεται.
Κοιτάζετε θλιμμένα,κοιτάζετε αυστηρά,
όπως οι στοχασμοί και τα τραγούδια μου.
Μέσα στη νύχτα και στην καταχνιά σας πέφτουν οι βελόνες,
του σκλαβωμένου έθνους δάκρυα.
Πέφτετε κάτω απ'το τσεκούρι,με διαταγή απ'τη Βιέννη.
Χάνεστε αργά,πεθαίνετε ήρεμα.
Σωπαίνετε,πεθαίνετε,θάλασσα από ελάτια,
ατέλειωτα,ατέλειωτα,ω εσείς καημέ της Σιλεσίας!
Μετάφραση: Κάρολος Τσίζεκ,Γιώργος Ιωάννου
Πηγή:Ανθολογία Κλέωνος Παράσχου
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
