20 Ιουλίου. Παγκόσμια ημέρα σελήνης. Θα δούμε τέσσερα ποιήματα για τη σελήνη. Δημιουργοί τους η Σαπφώ, ο Διονύσιος Σολωμός, ο Γ.Αθάνας και ο Εουτζένιο ντε Κάστρο!
Έδυσεν η σελήνη-ΣΑΠΦΩ
Και πούλια και φεγγάρι πια στου σκότους παν τη χώρα.
Είναι βαθειά μεσάνυχτα κι αργοδιαβαίνει η ώρα
κι εγώ στην έρμη κάμαρα κοιμάμαι μόνη τώρα.
Απόδοση: Ορέστης Λάσκος
Πηγή: Ανθολογία Περάνθη, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1979
Ωδή στη σελήνη- ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
Γλυκύτατη φωνή βγάν’ η κιθάρα,
και σε τούτη την άφραστη αρμονία
της καρδιάς μου αποκρίνεται η λαχτάρα.
Γλυκέ φίλε, είσαι συ, που με τη θεία
έκσταση του Οσσιάνου, εις τ’ ακρογιάλι,
της νυχτός εμψυχείς την ησυχία.
Κάθισε για να πούμε ύμνον στα κάλλη
της Σελήνης· αυτήν εσυνηθούσε
ο τυφλός ποιητής συχνά να ψάλλει.
Μου φαίνεται τον βλέπω που ακουμβούσε
σε μίαν ετιά, και το φεγγάρι ωστόσο
στα γένια τα ιερά λαμποκοπούσε.
Απ’ το Σκοπό, να το, προβαίνει· ω πόσο
συ τη νύχτα τερπνά παρηγορίζεις!
Ύμνον παθητικό θε να σου υψώσω,
παθητικό σα εσένα, όταν λαμπίζεις
στρογγυλό, μεσουράνιο, και το φως σου
σε ταφόπετρα ολόασπρη αποκοιμίζεις.
Πηγή: Τα πρώτα ποιήματα
Σελήνη -Γ. ΑΘΑΝΑΣ
Θάμα κι᾿ αὐτὸ τ᾿ ἀποψινό!
Στὸ περιβόλι τὸ πυκνὸ
καθὼς κοιμότουν σκοτεινὸ
μπῆκε ἡ κυρὰ σελήνη
καὶ ξύπνησε γιὰ μία στιγμὴ
τ᾿ ἀηδόνι καὶ τὸ γιασεμὶ
καὶ τὴ μουντὴ νεροσυρμὴ
ποὺ ὁλόχρυση ἔχει γίνει!
Θάμα κι᾿ αὐτὸ τ᾿ ἀποψινό!
Τ᾿ ἄστρα ψηλὰ στὸν οὐρανὸ
χορεύουν καλαματιανὸ
μὲ τὴν κυρὰ σελήνη
κι ἡ θάλασσα μουρμουριστὰ
τὸν ἦχο τάχα τῆς βαστᾷ
καὶ τὴν κυρὰ εὐχαριστᾷ
κι αὐτὴ φλωριὰ τῆς δίνει!
Πηγή: "Πρωινό ξύπνημα"
Η απάντηση της Σελήνης-ΕΟΥΤΖΕΝΙΟ ΝΤΕ ΚΑΣΤΡΟ
Κάποιος εκεί ψηλά έχει πεθάνει
τον Ουρανό για να σκεπάζουν τόσα κρέπια.
"Σελήνη των Ποιητών, Σελήνη των Κυνηγών του ονείρου,
σπίτι των Μελαγχολικών, των λουλουδιών νονά,
των Πληγωμένων θεραπεύτρια,
άσπιλο δισκοπότηρο να κοινωνούν οι Λίγοι,
μίσχε των κρίνων
που οδηγάς τυφλούς σε δρόμους σκοτεινούς,
ω Σελήνη, Σελήνη,
οδήγησέ με συ να προχωρήσω
είμ' ένα νήπιο ακόμα,
δεν ξέρω να πάω πιο πέρα...
Λυπήσου με,
έλα να μ' οδηγήσεις
σε τούτο το σκοτάδι!
Ω νοσοκόμα μας χλωμή, χαϊδευτική,
συ που από ψηλά βλέπεις ολόκληρο τον κόσμο,
δείξε μου ένα τόπο ερημικό και ήρεμο
όπου να βρει η ψυχή μου την ειρήνη!
Λουλούδι ασημένιο και μαρμαρυγή, θέλω να μάθω
αυτός ο τόπος που είναι κρυμμένος .
εσύ,το βλέπω,από κει ανατέλλεις
απ'αυτές τις αυλές
που ο δύσμοιρος εγώ δεν μπορώ να' βρω!"
Λευκή σαν τη βασίλισσα Ισαβέλλα,
όταν βαθιά πονώντας
βρέθη στο μέσο της μεγάλης μάχης
κ' υψώθηκε απροσδόκητα ανάμεσα σε δάσος λόγχες,
χλωμή, γλυκιά και με λυτές πλεξούδες
με τη δροσιά των γαλανών ματιών της,
έτσι απ' το σκοτεινό κυπαρισσώνα
πρόβαλε και με κοίταξε η Σελήνη!
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη Παπά
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη -Νίκου Παππά, Εκδόσεις Διόσκουροι, 1976
