Δεύτερη Κυριακή του Φεβρουαρίου και γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα του γάμου! Για να δούμε τι είπαν γι'αυτόν οι ποιητές!
Το τραγούδι του γάμου-ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Από τη φεγγαρόβρυση γλυκαναβρύστε, οι ύμνοι!
Ο ξωτικός ο βασιλιάς,
το λαγγεμένο το Φεγγάρι
παντρεύεται τη γαλανή,
την ψαροπούλα λίμνη.
Μέσ’ απ’ τη φιλτισένια σου γαΐτα τραγουδάς
του γάμου το τραγούδι, ωραίε λυράρη.
Στοιχειού τεχνίτη δούλεμα σου φόρεσε ταμπάρι,
πλεμένο από τις τρεμουλές του αποσπερίτη αχτίδες·
σου χάρισε υποταχτικές ξωθιές γαλανοφρύδες,
της μυστικής του χώρας το λογάρι
στα πόδια σου το σώριασε, γαλανομάτα λίμνη.
Από τη φεγγαρόβρυση γλυκαναβρύστε, οι ύμνοι!
Ήρθε ο γαμπρός· όπου περνά
θάματα σπέρνει, μαγικές πεντάλφες όλο γράφει·
και το καμάκι από διαμάντι, και τρυπά
το ψάρι που είν’ από χρυσάφι·
και τα καλάμια σου φλωριά της τραχηλιάς σου, λίμνη,
και τ’ αχαμνό αρμυρούδι
και κείνο κρίνο λιόκαλο· κάθε πνοή, τραγούδι.
Από τη φεγγαρόβρυση γλυκαναβρύστε, οι ύμνοι!
Βροχή από ζαφειρόπετρα κι από μαργαριτάρι.
Του τοπαζιού οι φωτοματιές, τ’ αχνόγελο του αχάτη.
Σμαράγδι ατόφιο η βάρκα σου, ξανθό μελισσοσμάρι
παιδόπουλα Ερωτόπουλα σ’ ακολουθάνε, και άτι
λιοκόρνο φίδι σέλωσες, του ονείρου καβαλάρη!
Πέρα αρμενίζει ολόστραφτη μια στοιχειωμένη αρμάδα·
κι από τη χώρα ως τη φτωχή ψαράδικη πελάδα,
όλα φεγγαροπρόσωπα και πνέματα όλα, λίμνη.
Από τη φεγγαρόβρυση γλυκαναβρύστε, οι ύμνοι!
Πηγή: Οι καημοί της Λιμνοθάλασσας,1912
Η αρχή-ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Σε ξένη χώρα γυριστής καλέστηκα σε γάμο,
η νύφη είναι πεντάμορφη, και μάγος ο γαμπρός,
και καβαλλάρης βρίσκομαι και τρέχω να προκάμω·
δεν έχει ο δρόμος τελειωμό κι όλο τραβάω εμπρός.
Όλο και δρόμος, κι όλο εμπρός· μα όσο να φτάσω σε άκρη,
του αλόγου ασημοπέταλου βαστώ τη γαύρη ορμή,
και συμμαζεύω συνετά του ταξιδιού τα μάκρη
με κάποιους ήχους που ξυπνούν εντός μου σαν καημοί.
Ήχοι παλιοί και γνώριμοι μου γλυκοψιθυρίζουν
των γυναικών τις ομορφιές, τους ίσκιους των σπιτιών,
λουλούδια μού μοσκοβολούν κι ανθοί που δε μυρίζουν
έχουν τη γλώσσα των βουβών ολάνοιχτων ματιών.
Και ξανασμίγω αθέλητα και ξαναλέω τη ρίμα
που αντιλαλεί μονότροπα τις φλόγες των καρδιών,
κι όσα φιλάκια σπαταλά στην αμμουδιά το κύμα
κι όσα πουλάκια κελαϊδάν στα χείλη των παιδιών.
Πηγή:Ασάλευτη ζωή, 1904
Η σιδερένια νύφη-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
Ο βασιλιάς μας σε χρόνια ευτυχισμένα
Με καλοσύνη και γνώση βασιλεύει .
Χάνει μια κόρη πεντάμορφη παρθένα
Κι από τη λύπη το λογικό σαλεύει.
Κράζει τεχνίτη και προσταγή του δίνει:
"Όμοια μ'εκείνη που βλέπεις πεθαμένη
Θέλω μιαν κόρην αθάνατη να γίνει
Όλη απ' ατσάλι και σίδερο πλασμένη."
"Ν'αλυσοδένει το λυγερό της σώμα,
Να είν'αρπάγια τα φιδωτά της χέρια,
Να φαρμακώνει τ'αμίλητό της στόμα,
Τα δάχτυλά της να κόφτουν σαν μαχαίρια".
Όπως τη θέλει,την έπλασ'ο τεχνίτης
Και στο παλάτι του βασιλιά τη φέρνει;
Ορθή τη στήνει στ'ολόχρυσο θρονί της
Κ'εμπρός της στέκει,βογκά και παραδέρνει:
"Εσένα ο Χάρος ποτέ δε θα σε πάρει.
Δε θα γεράσουν τα σιδερένια νιάτα.
Αιώνια νύφη! χαρά στο παλικάρι
Που θ'αγκαλιάσει μια τέτοια μαυρομάτα!"
"Ό,τι αγαπάτε στον κόσμο αρνηθείτε,
Κ'ελάτ'εμπρός μου,λεβέντες παινεμένοι΄
Του βασιλιά σας γαμπροί θε να γενείτε:
Η Σιδερένια Παρθένα σας προσμένει".
Πηγή:Αμάραντα
Ειδύλλιον ανδρογύνου -ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ
Σαν πρωτογνωριστήκανε,
τι ερωτικό καμίνι!
Μιλούσε κείνος τρυφερά
κι άκουγεν εκείνη.
Και σαν αρραβωνιάστηκαν,
τι γλύκα η κάθε φράση!
Μιλούσε κείνη κι άκουγε
εκείνος εν εκστάσει.
Μ’ αφότου παντρευτήκανε,
ω βάσανα κι ω πόνοι!
Μιλούνε και οι δυο μαζί
κι ακούνε οι γειτόνοι...
Πηγή:stixoi/info
Επιτύμβιο παντρεμένου-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ
Εξήντα χρόνια έζησε
το όλον ο καημένος!
Τα είκοσι σαν άνθρωπος,
σαράντα παντρεμένος.
Πηγή: stixoi/info
Στη γυναίκα μου-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ
Προσφιλές μου ταίρι, δίχως να στο πω,
το καταλαβαίνεις ότι σ' αγαπώ.
Κι αν με σε κακιώνω στη κακή μου ώρα
κι αρχινά μουρμούρα και κακογλωσσιά,
μου αρέσει να 'χω και ολίγη μπόρα,
μου αρέσει λίγη φουσκοθαλασσιά.
Δίχως πείσμ᾿ αγάπη,
δίχως λίγη πίκρα,
δεν αξίζει διόλου
και δεν έχει γλύκα.
Βάστα μου, γυναίκα, μούτρα σοβαρά
και κλωστή σου κόβω, κάκια σου κρατώ,
επειδή νομίζω πως καμιά φορά
κι η πολλή μπουνάτσα
φέρνει εμετό.
Προσφιλές μου ταίρι,
δίχως να στο πω,
το καταλαβαίνεις ότι σ' αγαπώ.
Κι αν με σε κακιώνω στη κακή μου ώρα
κι αρχινά μουρμούρα και κακογλωσσιά,
μου αρέσει να 'χω και ολίγη μπόρα, μου αρέσει
λίγη φουσκοθαλασσιά.
Προσφιλές μου ταίρι,
δίχως να στο πω,
το καταλαβαίνεις ότι σ' αγαπώ.
Δίχως πείσμ᾿ αγάπη,
δίχως λίγη πίκρα,
δεν αξίζει διόλου
και δεν έχει γλύκα.
Βάστα μου, γυναίκα, μούτρα σοβαρά
και κλωστή σου κόβω, κάκια σου κρατώ
Επειδή νομίζω πως καμιά φορά
κι η πολλή μπουνάτσα φέρνει εμετό.
Δίχως πείσμ᾿ αγάπη,
δίχως λίγη πίκρα,
δεν αξίζει διόλου
και δεν έχει γλύκα.
Σ᾿ αγαπώ με γέλια,
μα και θυμωμένη
κι αν ποτέ γυρίζω να ειδώ καμιά,
πάντα όμως κτήμα εδικό σου μένει
η καρδιά μου όλη και η ασχημιά.
Πηγή:stixoi/info
Στη γυναίκα μου (Εις Λονδίνον το 1851)-ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ
Εικόνα αγαπητή της γυναικός μου,
τώρα έλα καν εσύ στη συντροφιά μου,
κατοίκα πάντα μέσα στην καρδιά μου,
και φύλα με οχ τσι πλάνεσες του κόσμου΄
εσύ για με Προστάτης Άγγελός μου,
άμεμπτα φύλαε τα πατήματά μου΄
και,προτού σκοτισθούν τα λογικά μου,
πρόλαβε,τρέξε συ,και λάμψε εμπρός μου.
Ναι,το φως σου ξυπνάει την αρετή μου
και πιστόνε σ'εσένα με βασταίνει΄
γιατί τόσο σ'αισθάνομαι δική μου,
τόσο με την ψυχή μου ζυμωμένη,
που δεν ηξέρω πλέον στη διαλογή μου
πως να σε πω,γυναίκα μου ή ψυχή μου!
Πηγή:Ανθολογία Περάνθη
Οι Γάμοι-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ
Απ’ άκρη σ’ άκρη διαλαλεί
ο γέρο-Κούκος πάλι,
και σ' ένα γάμο προσκαλεί
κάθε πουλί που ψάλλει.
Και οι καλεσμένοι φτερωτοί
στην εξοχή τραβούνε,
για να χαρούνε την γιορτή,
τους γάμους να χαρούνε.
Φορούν τα δένδρα γιορτερά
μοσχάτα τα λουλούδια,
και τα φυτά τα δροσερά
διαμάντινα κρεπούδια.
Κι ανοίγ’ η Φύση το ναό,
τα ευρύχωρά της δάση,
κι εκκλησιάζει το λαό,
που βγήκε να γιορτάσει.
Ο ήλιος μπαίν’ ελαφριά
κι ανάφτει τα λαμπάδια.
Δροσιές αστράφτουν στα κλαριά
σαν φλόγες, σαν σμαράδια.
Λιβάν’ η τριανταφυλλιά
στο θυμιατήρι βάλλει·
τ’ αηδόνι μ’ εύθυμη λαλιά
τον “Ησαΐα” ψάλλει.
Θεός τα στέφανα ευλογεί
με τ’ άγιό του χέρι΄
παντρεύεται η κυρά Γη,
παίρνει το Καλοκαίρι!
Πηγή: Ατθίδες Αύραι (1883)
Νύφη-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ
Νύφη μας ἔρχεται ἡ χαρὰ
Τὸ πρωτοβρόχι ἀνθίζει
Στήνουν χορὸ στὴ γειτονιὰ τ᾿ ἀηδόνια
Φέρνουν τραγούδια οἱ κομψὲς νεράιδες τοῦ νεροῦ
Μάλαμα γίνονται οἱ στοχασμοὶ
Μάλαμα οἱ κουβέντες
Ἀποστηθίζουν τὰ φιλιὰ
Οἱ ποιητὲς κι οἱ κοπέλες
Λαχανιασμένα κάποιος φτάνει στὴ γιορτὴ
Καὶ εἶναι ὁ χρόνος μὲ αὐλό.
Πηγή: stixoi/info
Η γυναίκα μου- ΤΖΩΡΤΖΗΣ ΜΟΛΦΕΤΑΣ
Η γυναίκα μου, σαν κούκλα με το νέο της φουστάνι,
στον περίπατο σαν βγαίνει, είδες νάζι που το κάνει;
Προσκυνώ! Της λέει ο ένας, δούλος σας! Της λέει ο άλλος.
Και εγώ ωσάν μεγάλος της Ευρώπης διπλωμάτης
αντιχαιρετώ τους φίλους συμπεpιπατών σιμά της.
"Γυναικούλα μου, ποιος είναι ο ξανθός με τα μουστάκια;"
"Παίζαμε μαζί" μου λέει "όταν είμαστε παιδάκια".
"Αμ αυτός ο μαυρογένης;"
"Αυτός είναι ο κουμπάρος της κουμπάρας της Ελένης".
"Και αυτός που περπατάει σαν μουλάρι που κλωτσάει;"
"Μου τον είχανε συστήσει τις προάλλες σ’ ένα τσάι".
"Αμ αυτός που `χει βαμμένα τα μουστάκια και τα γένια;"
"Ουφ! λογαpιασμούς γυρεύεις! Δεν είναι δική σου έννοια.
Βγάνε σ’ όλους το καπέλο και ποιοι είναι και τι θέλουν
να με ερωτάς δε θέλω!..."
Μωρέ κόσμο που γνωρίζει η γυναίκα μου αυτή!
Πώς δεν τσ’ έρχεται η ιδέα να με βγάλει βουλευτή;
Πηγή: https://www.stixoi.info
ο γάμος μου και τα πουρνάρια-ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΕΡΙΑΔΗΣ
Καρφωμένος στην πέτρα απόγευμα πάλι θαύμαζα τα χέρια μου
την ιστορία μου. Ιδίως το γράμμα Φ από τα φτερά μου.
Τη γυναίκα μου που έμεινε κι αυτή στο γύψο
με τις προσευχές της. Παξιμάδια έπεφταν στριφογυρίζοντας ολοένα
όπως το χιόνι σε εποχές εποχούμενες πάνω στο έλκηθρο.
Τέσσερις πέντε εμπειρογνώμονες φιλονικούσανε για τα συμπτώματα
και την ουσία μου. Τους ξεγέλασα όλους. Η Πελαγία, η μάνα μου
χάρηκε πολύ που έγινα γιατρός και τι γιατρός. Είμαι
οτιδήποτε χρειάζεται για ουράνια χώματα και χρώματα
και πτώματα, κυρίως για τενεκέδες. Ύστερα, ένα χρόνο αργότερα
πάνω στις δυσκολίες του βίου μου, θέλω να πω όταν πέθανα
βρήκα τη θεία μου που είχε πεθάνει το φθινόπωρο. Είχα
ησυχάσει τώρα και αλήτευα στα κράσπεδα, στην αρχή
της άλλης πόλης, μουρμουρίζοντας εορτολόγια
και βίους αγίων σαν υποκριτής, φερσίματα ελαφρά
όπως οι πρόστυχοι.
Πηγή: «Έξη Ποιητές»,1971
Ο γάμος-ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΝΗΣ
Η συφορά κυλούσε βαριά στις αυλακιές του προσώπου της μάνας
χυνόταν στη σάλα και στριφογύριζε μες στα προικιά
το βράδυ στο τραπέζι φάγαμε φίδια σκορπιούς και ζωντανά εντόσθια
ήμουν αγρίμι που το λάβωσαν και το κοίταζαν όλοι
ποτάμια κλάματα με κύκλωναν από παντού
με ζόρι πάλευα να τα γυρίσω πίσω
στα τραγούδια γουργούριζε η θλίψη λιμασμένη
την άλλη μέρα στην εκκλησία το νυφικό έλιωνε
η νύφη βούλιαζε στο γάλα γυμνή κι έχασκε μαύρη τρύπα
έσκουζε η μάνα κι έπεφτε στα πόδια του Γαμπρού
μαδούσε το κεφάλι κάτω οι πεθαμένοι τσιρίζοντας
ο πατέρας αμίλητος και τότε βλέπω το γάλα να
ξαναγίνεται νυφικό κατασκότεινο και μέσα η νύφη
ασάλευτη ταξιδεύοντας
για την Αυτοκρατορία του Μαύρου
με τα τρομερά κι αναρίθμητα στόματα
Πηγή:Παραλλαγές του μαύρου, Δελφίνι, 1998
Νύφη από Πορσελάνη-ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Θυμάμαι πως στον γάμο σου είχες φορέσει κρίνα
Και δύο τριαντάφυλλα σου στόλιζαν τις μπούκλες
Σαν στολισμένη έμοιαζες και γιορτινή βιτρίνα
Σαν κάτι πορσελάνινες, του Armand Marseille κούκλες
Το νυφικό σου που `τανε το πιο απαλό μετάξι
Και που για σένα ειδικά το είχανε υφάνει
Σαν πεταλούδα έμοιαζες, έτοιμη να πετάξει
Που χρόνια πια την καρτερώ κι ακόμη δεν εφάνη
Πόσο μου γέλαγες γλυκά επάνω στο περβάζι
Καθώς κρυβόσουνα δειλά πίσω από την κουρτίνα
Τις θάλασσες στα μάτια σου, τώρα ποιος τις διαβάζει;
Και ποια λευκή στο δέρμα σου κοιμάται ηλιακτίνα;
Μαζί με τους υπόλοιπους σου `χα πετάξει ρύζι
Μετά "Βίον Ανθόσπαρτον" σου ευχήθηκα θλιμμένα
Χωρίς εσένα σταματά ο κόσμος να γυρίζει
Χωρίς εσένα μοιάζουνε τα πάντα διαλυμένα
Κι ό,τι σου έγραψα ήτανε μ’ αίμα και με μελάνι
Και δεν το σβήνει ο καιρός, η λήθη, το σφουγγάρι
Νύφη γλυκιά κι απόμακρη, σαν από πορσελάνη
Πανέμορφη κι απόκοσμη, σχεδόν σαν το Φεγγάρι
Πηγή: stixoi/info
Παραμονές Γάμου- ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Μ.ΠΕΡΕΟΓΛΟΥ
Παρακαλείται ο έχων τους δύο
ας τους δωρίσει όλους
μιας και η Ελευθερία δεν θέλει προίκα!
Πηγή: ΧΩΡΙΣμε,Εκδόσεις ΙΡΙΣ Α.Σ.Φιλιππότη,2013
Ο γάμος-ΑΝΔΡΕΑΣ Γ.ΛΙΤΟΣ
Το φως στα μάτια τ’ αντικριστά.
Η φωτιά στου κορμιού και στης ψυχής
τα φανερώματα, οσιώνεται.
Έρως τρελός κι άγιος.
Μεθύσι ουράνιο ο γάμος πάνω στη γη.
Ποικίλματα και στολίδια,
παραλλαγές στις αγαπητικές δονήσεις
των ερωμένων προσώπων.
Εσύ κι εγώ στην αρπαγή της ανιούσας πυράς.
Διπλή εκφορά της άγιας αγάπης
στο τέρμα της ένωσης,
με συνοδεία φωνών δεσποζουσών,
μελωδικών συγχορδιών του νέου κόσμου,
του δικού μας παραδείσου.
Ανταγωνισμός ζευγαρωτός στον περισσότερο έρωτα.
Πόθος ενωτικός της αθανασίας,
φωτεινή σύμπραξη στην δημιουργία,
κι ευχαριστία για την ανύψωση,
για την νίκη πάνω στον θάνατο.
Εσύ κι εγώ ρουφάμε με φόβο το πολύτιμο δώρο
της αμφίδρομης ερωτικής προσφοράς.
Ζευγαρωτά τραβάμε το άρμα
του γεφυρωμένου έρωτα,
η ματιά μας στο βυθό του αμφιβλήστρου.
Κι η άγια μείξη μας, εικόνα του Θεού.
Πηγή:ιστότοπος ποιητή
Νύφη-ΠΕΛΑΓΙΑ ΦΥΤΟΠΟΥΛΟΥ
" όταν θα γίνω νύφη θα ξέρω να καμαρώνω" είπε η γερόντισσα
μάγισσα και όλοι την κοιτάξαμε με το στόμα ανοιχτό
ορισμένοι δε από μας φέραμε το χέρι στο ύψος του αυτιού
και το κουνήσαμε μία δεξιά, μία αριστερά
σαν να στύβαμε στον αέρα πορτοκάλι
- ω, τι μοντέρνο πρώτος ο άνθρωπος
να καταγγέλλει τον αυτόχειρα της συνείδησης -
"τι εννοείς γιαγιάκα λέγοντας θα γίνεις νύφη;
θέλεις να παντρευτείς;"
"όχι ανόητη, στη χαρά πονάς και στον πόνο ζεις"
χρόνια αργότερα τα λόγια της ζωντάνεψαν στον αποχυμωτή,
έκοψα το χέρι μου "βρε ζώον" φώναξε ο πατέρας
"εντελώς άχρηστη είσαι; Πώς θ' ανοίξεις σπιτικό;"
από τότε του στύβω
κάθε μέρα
δυο πορτοκάλια
δεν παντρεύτηκα
μου αρέσει τόσο
να βλέπω στο ποτήρ του
να κολυμπά μια κηλίδα
απ' το αίμα μου
- ω, τι μοντέρνο πρώτος ο άνθρωπος
να πίνει το αίμα του παιδιού του -
Πηγή:Κούκος, Θράκα, 2016
Γάμος-ΚΩΣΤΑΣ ΔΕΡΜΟΥΣΗΣ
Παντρεύομαι τη Layal 3
στη δεύτερη σελήνη του Αυγούστου.
Το υπόσχομαι σε όλους εσάς
-και ας είναι γνωστό
ότι υποσχέσεις και όρκους δεν τηρώ-.
Κοστούμι από λευκό πικέ,
μαύρο μεταξωτό παπιγιόν,γιλέκο,
χρυσά μανικετόκουμπα
από τον δεύτερό μου γάμο
και γιορντάνι φτιαγμένο από τον Pépé Abed 4
για την καλή μου.
Κουμπάρος μου εσύ,αγαπημένε Anouar
θα παίζεις ούτι κάτω από τον Ναό του Βάκχου
με djembes,cabasas,cajons και τουμπελέκια
να ξεσηκώνουν όλη την κοιλάδα της Bekaa
με φλάουτα να ξεφυσούν ανάγωγα φιλιά
σε χείλια υγρά από αλεξανδρινό μοσχάτο
με κόντρα μπάσα κλαρινέτα να δίνουν τον ρυθμό
σε μεθυσμένα αγγίγματα
και ερώτων πάθη
με την αραβική τρομπέτα του ο Ibrahim
κορμιά να ενώνει σε αέναους χορούς.
Και όταν οι πριγκιπικές μου Νύχτες
σταθούν μπροστά από τη σελήνη
τα όργανα θα σιγήσουν
οι κέδροι υπνωτισμένοι
θα δώσουν όλη τους τη μοσχοβολιά
τα νερά του Litani και του Orontes
θ'αλλάξουνε ροή
και μένα φίλοι μου,
arak να μη με αφήσετε να πιω
για να ρουφήξω όλη της την ομορφιά
δίχως να ζαλιστώ
πριν σμίξουν οι ανάσες μας
στον πρώτο νυφικό χορό
Ξεκίνα Dhafer με την απόκοσμη φωνή σου
δώσε ρυθμό στης ψυχής μας τα λικνίσματα
μέχρι το χώμα των αμπελιών
ν'ασημώσει τις ρόγες τις ατρύγητες
από τη Baalbek μέχρι τη Zahle
πριν ο έρωτάς μας πετάξει προς τη Βηρυτό
και ταξιδέψει στα νερά της Μεσογείου
ίσαμε την πατρίδα μου την Κορσική.
3.Layal: Γυναικείο αραβικό όνομα.
4.Pépé Abed: (1911-2006): Όπως είναι παγκοσμίως γνωστός ο Yussef Gergi Abed,Λιβανομεξικανός εξερευνητής,ενάλιος αρχαιολόγος και σχεδιαστής κοσμημάτων. Περιπετειώδης χαρακτήρας του τζετ σετ της κοινωνίας του Λιβάνου πριν από τον εμφύλιο πόλεμο.
Πηγή:Όταν παρεκτρέπεστε...,Βακχικόν,2021
Η νύφη- ΑΡΓΥΡΩ ΑΞΙΩΤΗ
Γυμνόστηθη γελώντας
στάθηκε στο βατήρα
πιο έτοιμη από ποτέ
να βουτήξει επιτέλους
στην πήλινη γαβάθα
με το πηχτό ρυζόγαλο.
Πηγή: Τρύπα στο πάτωμα, εκδόσεις των άλλων, Αθήνα, Ιούλιος 2021.
Ο γάμος του τέλους και της αρχής-ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΑΜΟΥΛΙΑΝΟΣ
Δε μ'ονειρεύτηκε κι απόψε ο Γυρισμός.
Έφυγα νέος πολύ
απ'το Πατρικό μου σώμα,
και,όσο κι αν με παρακαλούσαν
οι Μητριές Ηδονές με τα στήθη έξω
νομίζοντάς με ακόμα για δικό τους παιδί
έτοιμες να με θηλάσουν
το Γάλα της θύμησης,
εγώ,'Ημουν ερωτευμένος
με την κάθε Αυριανή καλοσύνη
μοναχοκόρη του Καημού.
Μόνος μου κατοίκησα
τον πιο Ετοιμόρροπο χρόνο
στα μέρη τα Μυθικά του Δίκαιου.
Χρόνια έραβα μια ζωή τα μέτρα μου
και τώρα που την φόρεσα με στενεύει.
Μίλησα πολύ για αυτόν που Ήμουν
στην παρθένα σκέψη
των τυφλών αναμνήσεων,
μα κείνη ποτέ δεν δάκρυσε για μένα.
Μίλησα πολύ για αυτόν που Ήμουν
στην άπιστη Τριανταφυλλιά
που Κρύωσε και μ'Αγάπησε,
στον θάνατο που είδε στον ύπνο του
την Λησμονιά να τον φυλάει
και ξύπνησε κλαίγοντας,
στο Τίποτα και στο Πάντα
που μ'άκουγαν και χυνόταν
από τα χίλια στόματα της αβύσσου
μες στην ραχοκοκαλιά τους
η πρωινή ανατριχίλα του ήλιου,
στην κάθε βαφτιστήρα του Φωτός ψυχή.
Μίλησα πολύ για αυτόν που Ήμουν
πριν ακόμα γεννηθεί ο Θεός
μέσα στη μήτρα της Αρχής
από το σπέρμα του Τέλους.
Μίλησα πολύ για αυτόν που Ήμουν
μα αυτός που βρήκα δεν Είμαι.
Σ'όποιο Είμαι και να πάω
δε θα βρω αυτόν που ψάχνω.
Σ'όποιο Είμαι και να πάω ξένος
ξένος θα φύγω.
Δε μ'ονειρεύτηκε κι απόψε ο Γυρισμός.
Όποιο Είμαι και να μου μιλά
κρυφά στον ύπνο του
πάντοτε μου λέει πως
ο Κίνδυνος,ο Φόβος,
το Χρήμα,η Εξουσία,
η Ελπίδα κι ο Έρωτας
ανταγωνίζομαι στο ποιος θα φτιάξει
την πιο τρομερή βούληση του ανθρώπου.
Πηγή: Για τα μάτια του ωραίου αδοκίμαστου,Myedition,gr,2012
Ματωμένος Γάμος- "Μονόλογος Φεγγαριού»( Απόσπασμα)-ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ
Είμ' ένας κύκνος στρογγυλός μες το ποτάμι,
είμ' ένα μάτι στα ψηλά καμπαναριά,
και μες στις φυλλωσιές φαντάζω ψεύτικο φως της χαραυγής.
Κανείς δε μου γλυτώνει εμένα!
Ποιος κρύβεται; Ποιανού το κλάμα γροικιέται μες στο χέρσο κάμπο;
Ένα μαχαίρι έχω κρεμάσει μες στον ανταριασμένο αγέρα,
που λαχταράει, μολύβι τώρα, πόνος να γίνει μες στο αίμα.
Αφήστε με να μπω! Παγώνω στους τοίχους και στα παραθύρια.
Μια στέγη ανοίχτε, μια καρδιά, να μπω να ζεσταθώ λιγάκι!
Αχ, πως κρυώνω! Οι στάχτες μου – μέταλλα κοιμισμένα –
ψάχνουν σε κάμπους και βουνά της φλόγας την κορφή να βρούνε.
Όμως το χιόνι με κουβαλάει στις χαλαζένιες πλάτες του,
και με βυθίζει όλο παγωνιά στα χαλκοπράσινα βαλτονέρια.
Μα τούτη τη νύχτα θα βαφτούν τα μάγουλα μου κόκκινο αίμα,
και τ` άγρια βούρλα θα ζαρώσουν κάτου απ` τα πέλματα του αγέρα.
Ίσκιο δε θα `βρουν και φυλλωσιά για να γλιτώσουν από μένα!
Θέλω μονάχα μια καρδιά! Ζεστή!
Το αίμα της να βάψει τα κρύα βουνά τα στήθια μου.
Αφήστε με να μπω, αχ, αφήστε!
(Στα κλαδιά.)
Ίσκιους δε θέλω. Οι αχτίδες μου πρέπει να μπουν, και μέσα
στα κατασκότεινα κλαριά το φως μου πρέπει να κυλήσει,
για να βαφτούν τη νύχτα τούτη τα μάγουλα μου αίμα γλυκό,
και τα άγρια βούρλα να ζαρώσουν κάτου απ` τα πέλματα του αγέρα.
Ποιος κρύβεται; Να `βγει έξω είπα!
Κανείς δε μου γλιτώνει εμένα!
Θε να τα αστράψω τα άλογο με διαμαντένιο πυρετό.
...
Ο αγέρας γίνεται κοφτερός σα δίκοπο μαχαίρι.
Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος
Για τον γάμο-ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
Μετά η Αλμήτρα μίλησε ξανά και είπε
Και τι έχεις να πεις για το γάμο Δάσκαλε:;
Κι εκείνος αποκρίθηκε έτσι:
Γεννηθήκατε μαζί , και θα είστε παντοτινά μαζί.
Θα είστε μαζί κι όταν τα άσπρα φτερά του θανάτου σκορπίσουν τις μέρες μας.
Ναι , θα είστε μαζί ακόμα και μέσα στη σιωπηλή ανάμνηση του Θεού.
Αφήστε όμως να υπάρχουν αποστάσεις στην ένωσή σας.
Κι αφήστε τους ανέμους του ουρανού να χορεύουν ανάμεσα σας.
Αγαπάτε ο ένας τον άλλο , αλλά μην κάνετε δεσμά από την αγάπη.
Αφήστε την αγάπη να είναι σα μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές των ψυχών σας.
Γεμίστε τις κούπες ο ένας του άλλου ,αλλά μην πίνετε από την ίδια κούπα.
Δίνετε ο ένας στον άλλο από το ψωμί σας αλλά μην τρώτε από το ίδιο κομμάτι .
Καθώς οι χορδές του λαγούτου είναι μόνες, παρ' όλο που δονούνται με την ίδια μουσική.
Δώσετε τις καρδιές σας, όχι όμως στη φύλαξη ό ένας του άλλου.
Γιατί μόνο το χέρι της Ζωής μπορεί να κρατήσει τις καρδιές σας.
Να στέκεστε μαζί ,κι ωστόσο όχι πολύ κοντά μαζί:
Γιατί οι κολόνες του Ναού στέκονται χώρια, και η βελανιδιά και το κυπαρίσσι
δε φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου.
Πηγή: Ο Προφήτης
Νυφικό τραγούδι-ΕΝΤΓΚΑΡ ΑΛΑΝ ΠΟΕ
Ἔχω στό χέρι μου το δαχτυλίδι κι ἔχω στό μέτωπο στεφάνι. Μετάξια καί
διαμαντικά εἶναι στίς προσταγές μου. Καί εἶμαι εὐτυχισμένη.
Κι ὁ ἄρχοντάς μου μέ ἀγαπᾶ πολύ• μά ὅταν φύσηξε τοῦ ὅρκου του ἡ αὔρα,
το στῆθος μου τρικύμισε, γιατί τα λόγια του ἤχησαν σάν πένθιμη καμπάνα,
καί ἡ φωνή του ἦταν φωνή πολεμιστῆ, πού ἔπεσε μαχόμενος σέ κάμπο, καί
εἶναι εὐτυχισμένος.
Ὡστόσο ἐπανέλαβε τόν ὅρκο του καί φίλησε το κάτωχρό μου μέτωπο,
καί τότε ἦρθε κάτι σάν ὄνειρο, μέ τύλιξε καί σάν νά βρέθηκα ἔξω,
στό κοιμητήρι.
Τόν κοίταζα, ἦταν αὐτός! Κι ὅμως ἐγώ σκεπτόμουν ἕναν νεκρό ἀπαράλλακτο•
νεκρό καί Ντ’ Ἐλορμή. Καί εἶπα, κι ἀναστέναξα: «Εἶμαι εὐτυχισμένη!».
Ἔτσι εἶπα κι ἔτσι ἔδωσα τόν ὅρκο μου κι ἐγώ. Κι ἄν ράγισε ἡ πίστη μου,
κι ἄν ράγισε ἡ καρδιά μου, κοίταξα το γαμήλιο χρυσάφι πού ἀποδείκνυε πώς εἶμαι εὐτυχισμένη!
Δῶσε, Θεέ μου, ἀπ’ τ’ ὄνειρο ἐτοῦτο νά ξυπνήσω! Τι ὀνειρεύομαι καί πῶς δέν ξέρω!
Μόνο τρέμει, πονάει μέσα μου ἡ ψυχή, μή σέρνεται κάτι κακό,
μήν ὁ νεκρός πού ἄφησα δέν εἶναι εὐτυχισμένος.
Πηγή: stixoi/info
Ας μιλήσουμε για τη συμφορά που υπάρχει στο γάμο-ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΟΟΥΕΛ
Είναι η μελλοντική γενιά που για να γεννηθεί πιέζει μέσα από
τα υπερβολικά μας αυτά αισθήματα και τις υπερευαίσθητες σαπουνόφουσκες.
Σοπενχάουερ
Οι καυτές νύχτες μας κάνουν ν'αφήνουμε της κρεβατοκάμαρας
τα παράθυρα ανοιχτά.
Η μανόλιά μας ανθίζει.Η ζωή αρχίζει να συμβαίνει πια.
Φέσι ο σύζυγός μου αφήνει τους οικογενειακούς καβγάδες,
και παίρνει τους δρόμους΄κρουαζιέρα στις πουτάνες,
σκοπευτής ελεύθερος στου ξυραφιού την άκρη.
Ο λωλός αυτός τη γυναίκα του μπορεί να σκοτώσει,κι ύστερα να ορκιστεί,
πως δε θα ξαναπιεί.
Αχ!τι μονότονη δολιότητα που'χει η επιθυμία του.
Είναι τόσο άδικος! Σκοτώνει αυτή η αδικία του.
Τυφλωμένος απ'το ουίσκι παραπατώντας ως το σπίτι στις 5 το πρωί.
Η μόνη μου σκέψη είναι πώς θα μείνω ζωντανή.
Τι επιτέλους τον συγκινεί; Κάθε βράδυ τώρα δένω
του αυτοκινήτου του το κλειδί και δέκα δολάρια στο μπούτι μου απάνω.
Καταρρακωμένος απ'του πάθους μου την κλιμακτήριο
σκαρφαλώνει απάνω μου σαν άγριο θηρίο.
Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Πηγή: Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα,Ελληνικά Γράμματα,2007
Το παιχνίδι του γάμου-ΒΑΣΚΟ ΠΟΠΑ
καθένας το δέρμα του γδύνεται
καθένας ανακαλύπτει τον αστερισμό του
που η νύχτα δεν είδε ποτέ της να λάμπει
καθένας γεμίζει το δέρμα του πέτρες
και με το δέρμα του αρχίζει να χορεύει
από τα ίδια του αστέρια φωτισμένος
όποιος δε σταματά πριν ξημερώσει
κρατά καλά και στα πόδια του στέκει
κερδίζει το δέρμα του
(σπάνια παίζεται αυτό το παιχνίδι)
Μετάφραση: Άρης Δικταίος
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία "Ταξίδι στην ποίηση",Ναυτίλος
Η σύζυγος του σγρότη- ΑΝ ΣΕΞΤΟΝ
Απ' της χωριάτικης λαγνείας το χυλό
και τη μικρή ζωή τους στο Ιλινόι
αλλά κι απ' τα χωράφια τους
που 'ναι αγριόχορτα γεμάτα
φαίνεται πως εδώ και δέκα χρόνια
εκείνη είναι η συνήθειά του.
Έτσι κι απόψε αυτός θα πει
"Έλα, γλυκιά μου, πάμε"
κι αυτή δε θα απαντήσει
πως κάτι παραπάνω πρέπει να υπάρχει στη ζωή
απ' τη μικρή, λαμπρή τους γέφυρα
που στο τραχύ και δυνατό κρεβάτι καταλήγει-
απ' το αργό, τυφλό του άγγιγμα
που μοιάζει φως βαρύ, φτιαγμένο απ' το Θεό,
εκείνη την παλιά χειρονομία αγάπης
που πάντα την επιζητεί κι ας την αφήνει μόνη
στο τέλος, αναδομημένη,
με το νου να ξεμακραίνει απ' αυτόν
να ζει με τις δικές της λέξεις τον εαυτό της
και να μισεί τον ίδιο τον ιδρώτα του σπιτιού τους
όταν ξαπλώνουν τελικά σ' όνειρα χωριστά.
Και τότε, πώς τον παρακολουθεί
να παραμένει δυνατός ακόμα κι όταν
άτσαλα κοιμάται, ως συνήθως.
Τα νιάτα της παίρνουνε σβάρνα
το γαμήλιο τους κρεβάτι
κι εκείνη εύχεται
να ήταν ανάπηρος ή ποιητής,
ή έστω μόνος του ή, κάποιες φορές,
ο εραστής μου, καλύτερα, νεκρός.
Μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου
Πηγή: Αν Σέξτον,Ποιήματα, Εκδόσεις Printa
Γάμοι-ΛΟΥΑΝ ΤΖΟΥΛΙΣ
Στο χωριό μου
τους γάμους τους κάνουμε φθινόπωρο.
Τότε που τα μήλα και οι κόκκινες ντομάτες
σκάνε από το ζουμί τους.
Και το σταφύλι στο αμπέλι
στάζει το γλυκό του μούστο.
Τους γάμους τους κάνουμε φθινόπωρο
γιατί οι βροχές
και τα δάκρυα των νεόνυμφων
κάνουν πιο γόνιμη τη γη
κι οι μουσικοί είναι ξεκούραστοι
από το καλοκαίρι.
Μα κι η ρακή των δεκαεννιά βαθμών
θα έχει κλείσει τους εννιά τους μήνες.
Τότε οι σοφοί γερόντοι
αρχίζουνε τη μέτρηση
του επόμενου παιδιού που θα γεννηθεί.
Κι εγώ φθινόπωρο παντρεύτηκα.
Πηγή: stixoi/info
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος : Αγγελική Καραπάνου
Η αναδημοσίευση του περιεχομένου του παρόντος διαδικτυακού ιστότοπου ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ επιτρέπεται ΜΟΝΟ με την παράθεση πηγής και ενεργού συνδέσμου (link).
