Ιούλιος. Ο μεσαίος γιος του καλοκαιριού, άκρως γοητευτικός και καυτός! Ο Αλωνάρης, ο Άι-Λιάτης! Οι ποιητές τον τίμησαν, η πένα τους τον ζωγράφισε! Για να δούμε μερικά ποιήματα που γράφτηκαν γι'αυτόν!
Της αγάπης αίματα-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Tης αγάπης αίματα *με πορφύρωσαν
Kαι χαρές ανείδωτες*με σκιάσανε
Oξειδώθηκα μες στη*νοτιά
*των ανθρώπων
Mακρινή Mητέρα*Pόδο μου Aμάραντο
Στ' ανοιχτά του πέλαγου*με καρτέρεσαν
Mε μπομπάρδες τρικάταρτες*και μου ρίξανε
Aμαρτία μου νά ’χα*κι εγώ
*μιαν αγάπη
Mακρινή Mητέρα*Pόδο μου Aμάραντο
Tον Iούλιο κάποτε*μισανοίξανε
Tα μεγάλα μάτια της*μες στα σπλάχνα μου
Tην παρθένα ζωή μια*στιγμή
*να φωτίσουν
Mακρινή Mητέρα*Pόδο μου Aμάραντο
Kι από τότε γύρισαν*καταπάνω μου
Tων αιώνων όργητες*ξεφωνίζοντας
“O που σ’ είδε, στο αίμα*να ζει
*και στην πέτρα”
Mακρινή Mητέρα*Pόδο μου Aμάραντο
Tης πατρίδας μου πάλι*ομοιώθηκα
Mες στις πέτρες άνθισα*και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα*με φως
*ξεπληρώνω
Mακρινή Mητέρα*Pόδο μου Aμάραντο
Πηγή: Το άξιον εστί
Μύρισαι το άριστον [VIII-XIV]-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο.
Σ’ ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά,
ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου,
που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας.
Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια.
Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα:
δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα.
Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα.
Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.
Γεννήθηκα για να ' χω τόσα.
Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ.
Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε.
Mόνο που ' ναι πιο δύσκολο.
Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει.
Kι από τη φύση – αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της….
Πηγή: Ο μικρός ναυτίλος
Ιουλίου λόγος-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Μετρημένο τόπο έχουν οι άνθρωποι
Και στα πουλιά δοσμένος είναι ο ίδιος αλλ'
Απέραντος!
Απέραντος ο κήπος όπου μόλις απο-
Χωρισμένος απ' τον (πριν και πάλι μεταμφιεσμένος μου αγγιχτεί)
Θάνατο, έπαιζα και μου έφταναν εύκολα όλα έως την απαλάμη
Ο ιππόκαμπος κείνος! Και της φυσαλίδας τσιουπ το σπάσιμο!
Του βατόμουρου το βαποράκι μες στα βαθιά των φυλλωμάτων
Ρεύματα! Κι ο πρωραίος ιστός όλο σημαίες!
Τι τώρα μου ήρθαν. Αλλά σαν χθες δεν υπήρξα
Κι ύστερα η μακριά μακριά ζωή των αγνώστων η άγνωστη
Έστω. Και μόνο να τα λες ωραία ξοδεύεσαι˙ όπως του νερού η ροή
Που ψυχή την ψυχή δένει τις αποστάσεις
Κι από 'να σ' άλλον Γαλαξία βρίσκεσαι να σχοινοβατείς
Ενώ κάτω απ' τα πόδια σου να βοούν τα βάραθρα. Κι ή φτάνεις ή όχι
Αχ αχνά σχεδιασμένες πάνω στα σεντόνια μου πρώτες ορμές.
Θήλεις άγγελοι
Που από ψηλά μου ενεύατε άφοβα να προχωρώ μες στα όλα
Μιας που κι από το παράθυρο να πέσω, η θάλασσα
Πάλι θα μου κάνει το άλογο
Το πελώριο καρπούζι όπου κάποτε ανίδεος εκατοίκησα
Κι οι μικρές εκείνες παρακόρες, το μαλλί τους λυτό που
Με τη νοημοσύνη ανέμου γνώριζε να ξετυλίγεται πάνω από
τις καμινάδες!
Τέτοια του κίτρινου στα μπλε αρμοσιά που αλήθεια να σαστίζεις
Και γραφές πουλιών που ο άνεμος τις μπάζει απ' το παράθυρο
Την ώρα που κοιμάσαι και παρακολουθείς τα μέλλοντα
Ξέρει ο ήλιος. Κατεβαίνει μέσα σου να δει. Επειδή τ' απέξω
Είναι καθρέφτης. Μες στο σώμα η φύση κατοικεί κι από κει
εκδικείται
Όπως σε μιαν αγριότητα ιερή σαν του Λέοντα ή του Αναχωρητή
Το δικό σου λουλούδι φυτρώνει
που το λένε Σκέψη
(Άλλο αν, και μελετώντας, πάλι βγήκα εκεί
Που το κολύμπι μ' έβγαζε απ' ανέκαθεν)
Μετρημένο τόπο έχουν οι σοφοί
Και στα παιδιά δοσμένος είναι ο ίδιος αλλ'
Απέραντος!
Απέραντος ο θάνατος δίχως μήνες κι αιώνες
Τρόπος κι εκεί να ενηλικιωθείς κανένας˙ ώστε
Στις ίδιες κάμαρες ξανά στους ίδιους κήπους θα γυρνάς
Κρατώντας το τζιτζίκι που είναι ο Δίας και πάει από 'να
Σ' άλλον Γαλαξία τα καλοκαίρια του.
Πηγή: Τα ελεγεία της Οξώπετρας
Λιόφυτα λιωτὰ σε Ιούλιο-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Λιόφυτα λιωτὰ σε Ιούλιο και στριγκὴ μάγγανου ήχησις
Λάχεσιν έχει το νόημα του φωτὸς εκνοεμβρίσει.
Πηγή: Εκ του πλησίον
Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού(Τα Πάθη)-ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΙΔ'
Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού
και κορίτσια ωραία
με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!
Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας
και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!
Φύγανε φύγανε
ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο
και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.
Φύγανε
και στα μάτια μέσα των βυθών ανερμήνευτος έμεινε ο αστερίας
και στα βάθη μέσα των ματιών ανεπίδοτο έμεινε το ηλιοβασίλεμα!
Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.
Τείχισε τις πλευρές του κόσμου
και από το μέρος τ' ουρανού σήκωσε τις εννέα επάλξεις
και στην πλάκα επάνω του βωμού σφαγίασε το σώμα
τους φρουρούς πολλούς έστησε στις εξόδους.
Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.
Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού
και κορίτσια ωραία
με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!
Πουλιά το βάρος της καρδίας μας ψηλά μηδενίζοντας
και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!
Φύγανε φύγανε
ο Μαΐστρος με το μυτερό του σάνταλο
και ο Γραίγος ο ασυλλόγιστος με τα λοξά του κόκκινα πανιά.
Φύγανε
και βαθιά κάτω απ' το χώμα συννέφιασε ανεβάζοντας
χαλίκι μαύρο
και βροντές, η οργή των νεκρών
και αργά στον άνεμο τρίζοντας
εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά
φοβερά, των βράχων τ' αγάλματα!
Πηγή: Το Άξιον Εστί
Υπέροχες νύχτες του Ιουλίου- ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Α, υπέροχες νύχτες του Ιουλίου με τα μαντολίνα των τζιτζικιών
και των γρύλων – έλεγε, –
το φωταγωγημένο βαποράκι της κωλοφωτιάς αγκυροβολημένο στο
παλιό τζάκι της καλύβας,
η καλύβα στα καλάμια της ακροποταμιάς –
δε σου ζητούν αποδείξεις,
οι φλέβες του νερού κάτω απ’ το χώμα δίχως ερώτηση,
υπάρχουμε,
μεγάλοι κύκλοι δροσιάς στην πυρωμένη έκταση της
θερινής νύχτας,
τ’ αλώνια με τα άλογα μετέωρα,
οι θεριστάδες κοιμισμένοι στις θημωνιές,
τα κορίτσια ξύπνια,
η αψάδα του αμπελιού γλείφοντας τη γλώσσα της,
το σκυλί του κυνηγού κοιτάζοντας το φεγγάρι.
Ο μικρός ακούρευτος βοσκός
ένιωσε μονομιάς την ευγένεια των ζώων και των άστρων,
τη ζέστα του μαλλιού, τη δροσιά του νερού,
το χέρι που έλειπε απ’ τη μέση του,
τη μεγάλη απουσία εκείνου που δεν ήξερε πώς περίμενε,
έφτιαξε με θυμάρι μια στρωμνή για δύο
και ξάπλωσε μόνος,
σε λίγο σηκώθηκε κ’ έκλαψε στο λαιμό του κριαριού του,
(μαζί κλάψαμε, για άλλο ο καθένας),
κλαίγανε και τα πρόβατα στην ασημένια νύχτα –
Άγνωστη γνώση
γνώση του σώματος,
άγνωστο σώμα.
Πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα, τόμος Γ΄, Κέδρος
Να μείνει-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ
Η ώρα μια την νύχτα θάτανε,
ή μιάμιση.
Σε μια γωνιά του καπηλειού·
πίσω απ’ το ξύλινο το χώρισμα.
Εκτός ημών των δυο το μαγαζί όλως διόλου άδειο.
Μια λάμπα πετρελαίου μόλις το φώτιζε.
Κοιμούντανε, στην πόρτα, ο αγρυπνισμένος υπηρέτης.
Δεν θα μας έβλεπε κανείς. Μα κιόλας
είχαμεν εξαφθεί τόσο πολύ,
που γίναμε ακατάλληλοι για προφυλάξεις.
Τα ενδύματα μισοανοίχθηκαν — πολλά δεν ήσαν
γιατί επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας.
Σάρκας απόλαυσις ανάμεσα
στα μισοανοιγμένα ενδύματα·
γρήγορο σάρκας γύμνωμα — που το ίνδαλμά του
είκοσι έξι χρόνους διάβηκε· και τώρα ήλθε
να μείνει μες στην ποίησιν αυτή.
Πηγή: Άπαντα Κωνσταντίνου Καβάφη
Ήτανε μήνας Αλωνάρης-ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
…Ήτανε μήνας Αλωνάρης, ντάλα μεσημέρι,
που ξεφαντώνανε στα κλώνια ασίγαστα τζιτζίκια,
στη θάλασσα των αμπελιών μελώναν τα σταφύλια
και βίγλιζε στη δεμοσιά με χίλια μάτια ο ήλιος
κι από τον ήλιο πιότερο λαμπάδιαζεν ο τάφος…»
Πηγή: Βάρναλης, Άπαντα τα ποιητικά (1904-1975)
Ιούλιος - 2003- ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
Τα βράδια έρχονται συνήθως σα μια ευτυχία ή σαν ένα ποτάμι δάκρυα
κι οι εραστές, ύστερα απ' το μεγαλείο μιας ώρας που έζησαν κάτω απ’ τα δέντρα,
επιστρέφουν, σχεδόν τυφλοί, στην πόλη.
Πηγή: https://stixoi.info/
Φρέκεν Τζούλι –ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Έρχεται έρημος με φωτιά ο Ιούλιος
να κάψει τις μοναχικές ψυχές μέσα στην πόλη
όλοι οι δολοφόνοι φύγαν για τις εξοχές
έμειναν τα ποδήλατα οι ψύλλοι και οι σκύλοι
έμεινε η νονά μου
έμειναν τα ψωριάρικα ρολόγια τα βρώμικα ποτήρια
τα τέρατα
εγώ με το αόρατο δροσερό ραβδί μου
ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ με το τριαντάφυλλο
Πηγή: Το σκεύος,1971
Ιούλιος 1999-ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
–Ε, Μάρκο Πόλο
μου φώναξε τότε «ο Χριστός»
άδεια η Φωκίωνος Νέγρη
μονάχα εμείς οι δυο
είχαμε μείνει
και τα σκυλιά.
Πηγή: https://stixoi.info/
Ιούλιος-ΡΕΝΑ ΚΑΡΘΑΙΟΥ
Γέμισε χρυσάφι ο κάμπος ,
γέμισαν τα μάτια θάμπος.
Φως το αλώνι του Αλωνάρη ,
ήλιο ξέχειλο και στάρι.
Τρεμουλιάζει, αχνός , η μέρα
μες στον διάφανον αιθέρα.
Και του τζίτζικα το πριόνι ,
όσο πάει και δυναμώνει.
Το θερμόμετρο ανεβαίνει ,
σπίτι του κανείς δε μένει.
Μπλουμ! Στη θάλασσα πηδάει
όλη η Ελλάδα κολυμπάει.
Πηγή: https://gr.pinterest.com/
Ιούλης-ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ
-Γόνατο λυγάει το δείλι, τ' άλλο μαχαίρι
καρφώνει τα κόκκαλά μας.
Βαθύς είναι ο κάμπος, καρπερός ο ψίθυρος Ιούλη μήνα
να' φτανε, αχ! να ’φτανε η στιγμή.
Ο θάνατος σήμερα είναι μια κόκκινη κηλίδα ή
ένα κατάψηλο δέντρο.
Πηγή: Ποιητική ανθολογία της νέας ελληνικής γενιάς άγκυρας,1971
Ιούλιος-Αύγουστος-ΛΕΝΑ ΠΑΠΠΑ
Ο ηλιοφόρος Ιούλιος λίγος,
ο εύγευστος Αύγουστος ελάχιστος
και πότε κιόλα ο σιγαλός Σεπτέμβριος.
Προς το κενό καλπάζοντας
να κρατηθείς, από που
να φύγεις,
κλειδί—κλαδί δεν έχει ο χρόνος λείος, απότομος
κάθε στιγμή του γκρεμός — πως να σώσεις
την αστραπή τη ζωή σου
—μ' ένα ποίημα, μ' ένα παιδί,
μ' ένα άγαλμα στο μουσείο;
Μία, δύο και τρεις φορές κι εκατοντάδες
κι αν έρθει ο Ιούλιος
κι ο Αύγουστος αν έρθει πάλι
στο θάνατό σου θα σ' εγκαταλείψουν
που λίγο-λίγο, καθημερινός σ’ έχει κερδίσει, όσα
φιλιά κι όσα φτερά
μέσα τους κι αν επρόφτασες να θησαυρίσεις.
Πηγή: Ανθολογία Νεοελληνικής Ποίησης Σπύρου Κοκκίνη, Αθήναι 2000.
Ιούλης-ΑΓΓΕΛΑ ΚΑΪΜΑΚΛΙΩΤΗ
Οι σειρήνες
ήχος μνημόσυνος
μνήμες ερινύες
ερινύες μοίρες
μοίρες ερπύστριες
Παρελθόν αγνοούμενο
παρόν εγκλωβισμένο
μέλλον αιχμάλωτο
Δύναται ο ήχος
να πυροδοτήσει τη μνήμη;
Ιούλης καύσωνας
κατακτητής
Ελέω λειψυδρίας
λειψανδρίας προπάντων
Μονόλεπτη σιγή
μονόλεπτη ντροπή
μονόλεπτος σκασμός
Ύστερα
ψυχές ρακένδυτες
μπάνια στις παραλίες
Πηγή: Εκ του σύνεγγυς, 2014
Ιούλιος ζέων-ΑΝΔΡΕΑΣ Γ. ΛΙΤΟΣ
Άφωνη μετακραυγή
που ξέσκιζε την πλάση
των χερουβείμ τα όνειρα
το ρίγος της ζωής.
Λησμονημένος ερημίτης
της πόλης και της μοναξιάς,
της αντηλιάς πολεμιστής,
όστρακο γαλάζιο του ήλιου.
Της ρόδινης ψυχής
ο λόγος ζωντανός
βροντολαλεί στο φως
και γέρνει ο Ιούλιος ζέων.
Πηγή: Φωτορροές, 1993
Ιούλιος-ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ
Σε ποια σιωπή κατοικείς;
Ιούλιος είναι που σάπισε τις λέξεις
και σ’ άδειο φως λιγόστεψε το σώμα μας.
Εγώ ανέβηκα σε δέντρο τ’ ουρανού
να πω για σένα παραμύθι στα πουλιά,
για να πιστέψω πιο πολύ στην ερημιά μου.
Σε ποια σιωπή κατοικείς;
Ιούλιος είναι που μέθυσε μ’ Ελλάδα
και σ’ ένα πόδι χόρεψε τον πόνο μας.
Εκεί που έφτασες ψηλά στον ουρανό
θα δεις βαθιά μες στην καρδιά μου αστραπή
και θα πιστέψεις πιο πολύ στην ερημιά μου.
Πηγή:https://stixoi.info/
Οι λυπημένες λέξεις του Ιούλη- ΕΥΑ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ
Είναι πολύ λυπημένες
οι λέξεις τον Ιούλιο
και δεν τολμάς
να τις αρθρώσεις…
Λες μονάχα: Ιούλιος.
Κι αυτό αρκεί!
Πηγή: Λευκή σελίδα ,2020
Μεθυσμένος Ιούλιος-ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Σε κάποιο πάρτι με ανώνυμες προσκλήσεις
μια μεθυσμένη νύχτα Ιουλίου
κρύβω τη σάρκα που επίμονα θυμάται
ρίχνω στις φλέβες μου αλκοόλ κι εκείνες πάλλονται
στο άδειο σου ποτήρι φυλακίζω τα πουλιά
που κουβαλούν τους κλώνους των ευχών μου
και μία ξέφρενη χρυσή ανάσα άμμου
θάβει σε πύργους ετοιμόρροπους στο κύμα
τα σκαλισμένα σου φιλιά πάνω στα χείλη μου.
Έτσι ξεχνώ ευχάριστα αυτούς που με μισούν
και λησμονώ ανώδυνα εκείνους που μ’ αγάπησαν
έτσι κι ο εαυτός μου ανελήφθη στα ουράνια
μέσα σε τόσες υποσχέσεις αστεριών
σε κάποιο πάρτι με απρόσωπες μορφές
μια μεθυσμένη νύχτα Ιουλίου.
Πηγή: Επισκέπτης άγγελος, 2015
Οξεία έλλειψη συναισθημάτων –ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΙΝΝΗΣ
Ένας τεράστιος Ιούλιος μας χαϊδεύει τα σπλάχνα
Αφήνοντάς μας στη μέση της απόστασης
μεταξύ αυτάρκειας και επιθυμίας για χλιδή
βάλαμε σημάδι ένα έλατο στο βουνό
κι ένα αλμυρίκι στη θάλασσα
όποιος φτάσει πρώτος θα εξιλεωθεί
απ' τις φθινοπωρινές αμαρτίες του
και θα κάτσει στον ήλιο να στεγνώσει το κλάμα του.
Όποιος δεν τερματίσει θα παραμείνει κλινήρης
Από οξεία έλλειψη συναισθημάτων
Στα γκρι κτίρια της συναισθηματικής απομόνωσης με τα ρώσικα μωσαϊκά
Την ποινή θα ορίσει η γενική γραμματεία γοητείας
Αφού συνεδριάσει για 6 μέρες με μόνη τους τροφή
Αμύγδαλα και λίγο νερό εκτός ψυγείου
Όταν βγει το αποτέλεσμα θα του το χτυπήσουμε τατουάζ
Για να το θυμάται όσο ζει
Ρίξτε τώρα μια ματιά στα tattoo σας
Πηγή: Λειμωνάριο,2021
Ο άχρονος άσπονδος Ιούλης-ΜΑΡΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ- ΦΡΑΓΚΟΥ
Μπαίνει ο Ιούλιος
και σε χρειάζομαι
φωτοβολίδα
στον ουρανό της λήθης.
Ο Αύγουστος είναι ναρκοπέδιο ονείρων.
Γιατί δε γράφεις;
φώναζε ο καθρέφτης
γελούσαμε
ήσουν παιδί.
Το υστερόγραφο ταξίδευε
αφρός στο κύμα του Αιγαίου.
Πόσο μακριά θέλεις να φύγεις από μένα;
Χορτάριασε η ψυχή μου
στην αναμονή.
Ο στίχος ο πιο μάταιος
είναι εκείνος που πλαγιάζει
με την επανάληψη
όμως δε θα προσφύγω στην ακηδία
θα γίνω συνοδοιπόρος ενύπνιων διαδρομών
και σε ενέδρα φθοράς
θα παραμείνω.
Είμαι εκείνο που τρέχει
χάριν του ανέμου
στο πριν, στο τότε
και στο μέλλον σου.
Το θέμα είναι ν’ αγαπάς
όχι να έχεις ήδη αγαπήσει.
Πηγή: Αμέτοχες εποχές στο φως, Εκδόσεις Ρώμη 2020
Μικροί Ιούλιοι-ΒΑΛΙΑ ΓΚΕΝΤΣΟΥ
Η θάλασσα με διώχνει αργά τη νύχτα
βαδίζω γέρνοντας σταθερά
κι ας τρέμει το νερό
ξαπλωμένο
Η θάλασσα θα έρθει ξανά
με τρομερή επιμονή
ασπρόμαυρη
μοιραία
Η θάλασσα φτιάχτηκε έτσι
για να'μαι εγώ περιττή
Πηγή: Παραμύθια ανάποδα, Θεμέλιο 2020
Το ματς-ΑΡΓΥΡΩ ΛΙΟΔΗΜΟΥ
Η ταμπέλα
στραβοκρεμασμένη στη τζαμαρία
έγραφε
«Ραντεβού τον Σεπτέμβρη».
Εκεί στάθηκα
μέσα Ιουλίου.
Σε περίμενα
επί βεβαίω
πως δεν θα 'ρθεις.
Το Εγώ μου
ξύλινο πάτωμα
φούσκωσε
από υγρασία και ικανοποίηση.
Έκλαψε από τα γέλια.
Πόνταρε στο περίσσιο σου
και επιτέλους
κέρδισε ένα στοίχημα
κι αυτό το έρμο.
Λίγο το ’χεις;
Περιφρόνηση-Πρόσκληση 1-0
Πηγή: Συναντήσεις, Οδός Πανός,2018
Μια καλοκαιρινή μέρα της συναισθητικής φοιτήτριας Λ.Π.-ΜΑΡΙΑ ΛΑΤΣΑΡΗ
Η πραγματικότητά μου ονειρική
και πώς να μην είναι
όταν βλέπω τα χρώματα της ίριδας
σε αριθμούς και γράμματα
το πέντε μπλε
το οκτώ πορτοκαλί
το πληκτρολόγιο πολύχρωμο
όταν ο ήχος της φωνής σου
έχει η γεύση των σύκων
που τρώγαμε μαζί κάτω απ’ την κληματαριά
όταν το τραγούδι των τζιτζικιών
αστράφτει φως κόκκινο
όταν ακούω τη μυρωδιά του θυμαριού
να κυλά με την αύρα στους αμμόλοφους
κάψα μεσημεριού
τα πεύκα μαζεύουν τη σκιά τους
Το ημερολόγιο γράφει μπλε Ιουλίου
[Ως συναισθησία χαρακτηρίζεται η κατάσταση κατά την οποία
ένα αισθητηριακό (π.χ. ο ήχος μίας νότας) ή εννοιολογικό
(π.χ. ένας μήνας του έτους) ερέθισμα προκαλεί εκτός από την
αντίστοιχη αίσθηση και κάποια άλλη, ώστε να βιώνει κανείς δύο
ή περισσότερες αισθήσεις από μία και μόνη αιτία]
Πηγή:Εν δυνάμει πραγματικότητα, Μανδραγόρας 2016
Ανάσες καλοκαιριού-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ Θ. ΚΟΛΙΓΙΩΤΗ (ανέκδοτο)
Ήρθε και ο Ιούλης
Εκπυρσοκροτώντας μια λιακάδα
Λειψές κρυφές ελπίδες που σπαρταρούν στον αφρό..
Ακόμη κι αν δεν είναι Κυριακή
Λιάζομαι στα κάλλη σου Ιούλη
Κι εκεί στου βράχου την αλμύρα
Κρατώ σφιχτά τον θαλασσινό μου τον σταυρό.
Υποψιάζομαι πως κοιμήθηκα μαζί σου
Κι έξαφνα ξύπνησα
Με τη γεύση των φυκιών σου.
Παρότι μουσκεμένη ως το κόκκαλο απ' τον ιδρώτα
Με εκείνη την ευπρέπεια των καιρών
Κρέμασα την αγάπη μου σα πολύτιμα Καλοκαιρινά σκουλαρίκια.
Μπαλάντα μιας μέρας του Ιουλίου- ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ
“Ασημένια κουδουνάκια αντηχούν/ στο λαιμό των βοδιών.
Πού πας, ομορφούλα μου,/ Χιονούλα και ήλιε;
Πάω στις μαργαρίτες/ του πράσινου λιβαδιού.
Δε φοβάσαι/ που αλαργεύεις μόνη;
Ούτε ο ερωδιός ούτε ο ίσκιος/ φοβίζουν τον έρωτα.
Τον ήλιο να φοβάσαι, ομορφούλα μου,/ χιονάτη κόρη.
Έχει φύγει η καρδιά μου,/ για πάντα.
Ποια είσαι, λευκή κόρη,/ κι από πού έρχεσαι;
Γυρίζω από τους έρωτες/ κι από τις κρήνες.
Ασημένια κουδουνάκια αντηχούν/ στο λαιμό των βοδιών.
Τι έχεις στα χείλη σου/ που τα φλογίζει;
Το άστρο του καλού μου/ που ζει και πεθαίνει.
Τι έχεις στο στήθος σου/ λεπτό κι ωραίο;
Το σπαθί του καλού μου/ που ζει και πεθαίνει.
Τι λεν τα μαύρα μάτια σου,/ σοβαρό και βαθύ;
Τη σκληρή απελπισιά μου/ που πάντα πληγώνει.
Γιατί φοράς μαύρο/ του θανάτου μανδύα;
Αλίμονο, είμαι θλιμμένη/ κι άκληρη χήρα,
του κόντε της Δάφνης/ της Ροδοδάφνης.
Αφού κανέναν δεν αγαπάς,/ τι ψάχνεις εδώ;
Το σώμα του όμορφου κόντε μου/ της Ροδοδάφνης.
Ψάχνεις λοιπόν τον έρωτα να βρεις/ άπιστη χήρα;
Σου εύχομαι να τον βρεις.
Τα άστρα του ουρανού/ είναι οι πόθοι μου,
σ’ αυτά θα βρω τον εραστή μου/ που ζει και πεθαίνει.
Αναπαύεται μες στο νερό,/ χιονάτη κόρη
σκεπασμένος με νοσταλγίες/ κι άσπρα γαρίφαλα.
Αχ, ιππότη περιπλανώμενε/ στα κυπαρίσσια,
μια νύχτα φεγγαρόφωτη/ σου χαρίζει η ψυχή μου.
Ω, Ίσις ονειροπαρμένη!/ Κόρη δίχως γλύκα,
με στόματα παιδιών/ λέει τις ιστορίες της.
Την καρδιά μου σου δίνω./ Μια καρδιά ήρεμη
πληγωμένη από το βλέμμα/ των γυναικών.
Γενναίε ιππότη,/ ο Θεός μαζί σου.
Πάω να βρω τον κόντε/ της Ροδοδάφνης.
Αντίο, δέσποινα μου,/ κοιμισμένο ρόδο,
εσύ πας στον έρωτα/ κι εγώ πάω στο θάνατο.
Ασημένια κουδουνάκια αντηχούν/ στο λαιμό των βοδιών.
Η καρδιά μου αιμορραγεί,/ κόκκινη κρήνη”.
Πηγή: Ποιητικά άπαντα, εκδόσεις Εκάτη
Θα κάνω ένα παιδί που τ'όνομά του θα'ναι Ιούλιος-ΧΑΣΑΝ ΧΟΥΣΕΪΝ
Θα κάνω ένα παιδί τ'όνομά του θα'ναι Ιούλιος
ξάγρυπνος
άφοβος
και το χειρότερο ακόμα
ζω πουλώντας τη σκέψη μου
εκείνος προλετάριος πιο πολύ από μένα
..................................
Θα κάνω ένα παιδί τ'όνομά του θα'ναι Ιούλιος
στη γλώσσα του η πιο όμορφη λαλιά του τόπου μου
τ'αυτιά του θ'ακούν παλικαριών τραγούδια
δε θα φοβάται τα σκοτάδια του έναστρου ουρανού
κι ακούγοντας Βιβάλντι θα διαβάσει και θα καταλάβει
απ'το φεγγάρι θ'ακούσει την ίδια τη φωνή του
με τ'ανοιχτά σαν αγριολούλουδα μάτια του
κι όταν ξυπόλητος πάτησα τα πυρακτωμένα της πείνας δόντια
την ώρα που του φασισμού βαριές οι μπότες τα Βαλκάνια πατούσαν
αγάπησα να τουφεκάω στα βουνά
εγώ που οπλοφορούσα στα κρυφά
σ'όλου του κόσμου τις περιπολίες
ανώφελα δε γυρίζει των περιστρόφων ο μύλος
ανώφελα δε φωνάζει τούτη η γη
ανώφελα δεν αφουγκράζεται ο φόβος αυτός την πόρτα μας
σαν της μάνας μου τ'αγνό το γάλα ξέρω ότι
σε αχόρταστες μέρες θα γεννηθεί ο Ιούλιος
αχόρταστες θα δει μέρες
αυτό που προσμένομε που προσμένομε που προσμένομε
την ώρα που βουλιάζουν οι μέρες που διαβαίνομε που διαβαίνομε
εξάπαντος θα'ρθει!
Μετάφραση: Έρμος Αργαίος
Πηγή: Νέα παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Έρευνα-επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
