Καμέλια... Με ρίζες από τη μακρινή Ιαπωνία και την Κίνα, πήρε το όνομά της από τον Ιησουίτη ιεραπόστολο Γκέοργκ Γιόζεφ Κάμελ, μελετητή της χλωρίδας των Φιλιππίνων. Της απέδωσαν και τον τίτλο "Ρόδο της Ιαπωνίας". Για να δούμε πώς την τίμησαν οι ποιητές!
Φύλλα καμέλιας-Κ.Ν.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Στον Πέτρο Μάγνη
Τα γιορτινά σου φόρεσε να πας στο πανηγύρι,
σε καρτερούνε ολόχαρες ξανθές Αμαδρυάδες
τον πέπλο να σου ντύσουνε που υφάναν στο λιοπύρι
με χίλια ακτινολούσματα και με φιλιών αχνάδες.
Κάποιαν αυγούλα έλα μαζί να πάμε αγκαλιασμένοι
στις Λεύκες που αρμονίζουνε την κρυσταλλένια Βρύση,
Αμαρυλλίδα ηλιόκαλη στη χλόη σε προσμένει
τ'άγιο νερό που λαχταράς να σου δροσοποτίσει.
Κορυδαλλοί τον ύμνο τους ταιριάζουν στη λαλιά σου
ολοένα φτερουγίζοντας στην αγκαλιά σου πλάι
χελιδονάκια νοσταλγά σκαλώνουν στα μαλλιά σου
τους ροδανθούς γυρεύοντας του ευωδιασμένου Μάη.
Δυνάμωνε τους στίχους μου με τα χαμόγελά σου,
γίνου για μένα αράγιστη,γλυκολαλούσα λύρα,
το πιο όμορφο τραγούδι μου να πλέκει τ'όνομά σου
επάνω στην ολόχρυση της Νιότης μου πορφύρα.
Από τα Βάλσαμα
Πηγή: https://kosmopolis.library.upatras.gr/
Ολόλευκα γενέθλια-ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ
Από λευκά χρυσάνθεμα
σα χιόνι και σα γάλα
λευκή λευκή ανθοβόλησε
και ανάβρυσε όλ’ η σάλα
Σε κάθε μου αλαβάστρινο
και κρυσταλλένιο βάζο
όλο ευωδιές με κάνουνε
κι άθελα αναστενάζω!
Καμέλιες πλημμυρίσανε
τα κόκκινα ανθογυάλια
Δροσούλες απ’ τα πέταλα
σταλάνε αγάλια-αγάλια
Και συλλογιούμαι: αν τύχαινε
και τώρα εγώ πεθάνω
τι ωραία που θα μου ταίριαζαν
χρυσάνθεμα από πάνω
Πηγή: Ποιήματα, Εκδόσεις Ζήτρος,2001
Δεν εννοείται-ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ
Σα να τρέμουν στο βάθος του κήπου
και δεν φυσάει
είναι οι άσπρες καμέλιες,
απομακρύνονται
χάνονται σιγά σιγά στ' όνειρο
ξημερώνει σε λίγο Δευτέρα,
είπες ότι θα έρθεις αυτές τις μέρες
αυτό το καλοκαίρι
και δεν θυμάμαι πόσα χρόνια.
Πηγή: Λεπτομέρειες κόσμων, Ύψιλον, 2006
Τα μάτια-ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ
Δεν είναι τα μάτια παράθυρα
ούτε καθρέφτες της ψυχής.
Είναι άγρια σκυλιά που αλυχτούν.
Η αγάπη δεν είναι ροζ ζάχαρη
ούτε ο έρωτας αρρώστια
που βήχει διακριτικά
κι αφήνει αιμάτινες κηλίδες
στο δαντελένιο μαντίλι της Κυρίας
που ύφαινε Καμέλιες.
Δεν έψαχνε η Έμμα Μποβαρύ
άντρες για να αγαπήσει,
κυνηγούσε μόνο την χαμένη της ψυχή.
Κι όταν τελειώνει μια ιστορία
οι άνθρωποι θάβουν τα κομμάτια τους στον κήπο
και κάθονται στα αραχνιασμένα τους τραπέζια
ενώ η Μις Χάβισαμ τους υποδέχεται
φορώντας το μουχλιασμένο νυφικό
ενός γάμου που δεν μπόρεσε ποτέ.
Πηγή: Η αλεπού και ο κόκκινος χορός, 2009
Κ.μ.κ - ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΓΙΑΛΕΛΗ
Έτσι πεθαίνουν οι φυματικές αγάπες:
Με στυλ, με αέρα αριστοκρατίας,
Ακριβά σεντόνια βουτηγμένα
Σ’ ακόμη πιο ακριβά αρώματα της ανατολής.
Του μυστηρίου.
Στο προσκεφάλι τους ο εκπαιδευμένος να περιμένει τη γιατρειά.
Τι φριχτή αρρώστια αλήθεια!
"Η αγάπη σας ένα επικίνδυνο πέρασμα"
Πόσο μπορείς να ζήσεις σε βιβλία;
Κατασκοπεύει η ανάγκη να κρατήσεις τη δόξα.
Έχει δόξα η λέξη; Ή μήπως το ποτάμι;
Ή ο ήλιος; Ή το Παρίσι; Το όνομα;
Τελικά, αν η λέξη κρύβει τον ρομαντισμό,
τότε δεν υπάρχει στην οικουμένη τίποτα πιο πεζό απ’ αυτόν.
Όπως αυτός που εκπαιδεύτηκε
-τίποτα πιο πεζό-
να κοιτά κάθε κυρία με καμέλιες
περιμένοντας ν’ αλλάξουν χρώμα.
Λευκό κι ύστερα λίγες μέρες κόκκινο.
Τι σινιάλο!
Οι φυματικές αγάπες αργοσβήνουν.
Με κάθε ανάσα ξεφτίζουν.
Σταθερό στέκεται το ταρακούνημα,
η ταλάντευση στο σχοινί του ρεαλισμού.
Τουλάχιστον, η διήγηση -όπως σ’ όλα τα παραμύθια-
ποντάρει σε μια κάποια αιωνιότητα.
Πηγή: stixoi/info
Ο νευρικός αγγελιοφόρος-ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΠΕΣΗΣ
Σαν φωτογραφίες που κρατιούνται,
από έναν παροδικό βουλωμένο άνεμο,
πάνω σε στάσιμα νερά.
Ο νευρικός αγγελιοφόρος γύρισε πίσω,
ο νευρικός αγγελιοφόρος που δεν πρόλαβε,
να δώσει για τελευταία φορά,
ένα κλειστό άγριο γράμμα.
Εμείς τον περιμένουμε, σαν τον μεσσία,
κάτω από τα τραπέζια
και η βροχή πέφτει στα γόνατα.
Περιμένουμε τις καμέλιες και τα τριαντάφυλλα,
σαν τις σημαίες πάνω στα κοντάρια.
Ένα μήνυμα που τρύπησε την καρδιά μας,
ένα παράπονο που ξέβρασε η ψυχή μας
και μένει μόνο αυτή η πιθανότητα.
Ένα αστέρι που τρεμοσβήνει στα μάτια μας,
ένα μικρό φως που τώρα μεγαλώνει,
ένα λεπτό που κατάφερε να γυρίσει,
ότι δεν γύρισαν πίσω τα χρόνια
και είναι μόνο ότι βλέπουν τα χέρια σου,
χιλιάδες σχέδια, που έγιναν ένα.
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
Αι, μυστική φωνή του σκοτεινού έρωτα - ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ
Άι φωνή μυστική του σκοτεινού έρωτα
Άι βέλασμα δίχως πρόβατα! Άι πληγή!
Άι κεντρί από χολή, καμέλια καταποντισμένη!
Άι χείμαρρε δίχως θάλασσα, πολιτεία δίχως τείχος!
Άι νύχτα ατέρμονη με άσφαλτο τόρνεμα,
ουράνιο όρος αγωνίας ορθωμένης!
Άι σκύλε μέσα σε καρδιά, φωνή κυνηγημένη!
Σιωπή δίχως πέρατα, ώριμο κρίνο!
Φύγε μακριά μου, πυρή φωνή από πάγο,
μη με θες να χαθώ στα ζιζάνια
όπου δίχως καρπό λυγμούνε σάρκα κι ουρανός.
Άφησε το σκληρό συντέφι της κεφαλής μου
σπλαχνίσου με, λύσε το πένθος μου!
Κι είμαι έρωτας, κι είμαι φύση!
Πηγή: stixoi/info
Νυχτερινό -ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΖ
Σκιά, τρεμάμενη σκιά των φωνών.
Ο μαύρος ποταμός πνιγμένα μάρμαρα τραβάει.
Για τον σφαγμένο αέρα τι να πω,
για τα ορφανά φωνήεντα
για τ’ όνειρο πώς να μιλήσω;
Σκιά, τρεμάμενη σκιά των φωνών.
Μαύρη σκάλα φλεγόμενα κρίνα.
Πώς να τα πω τα ονόματα, τ’ αστέρια
τ’ άσπρα πουλιά των νυχτερινών πιάνων
και το στιλέτο της σιωπής;
Σκιά, τρεμάμενη σκιά των φωνών.
Αγάλματα στο φεγγάρι λιπόθυμα.
Πώς να πω, καμέλια,
ελάχιστο λουλούδι μέσα στα λουλούδια,
πώς να πω για τη λευκή σου γεωμετρία;
Όνειρο,
πώς να μιλήσω τη σιωπή σου με φωνές;
Μετάφραση: Τάσος Δενέγρης.
Πηγή: stixoi/info
Μαδριγάλι για την πόλη του Σαντιάγο- ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ
Βρέχει στο Σαντιάγο
γλυκιά μου αγάπη.
Του αέρα άσπρη καμέλια
φέγγει με σκιές ο ήλιος.
Βρέχει στο Σαντιάγο
στη σκοτεινή τη νύχτα.
Χόρτα από ασήμι και ύπνο
σκεπάζουν τ' αδειανό φεγγάρι.
Κοίτα τη βροχή στο δρόμο
θρήνος κρύσταλλου και πέτρας.
Κοίτα στον άνεμο που χάνεται
της θάλασσας μου σκιά και στάχτη.
Σαντιάγο
πρωινού αρχαίου νερό
Σαντιάγο
τρέμει η καρδιά μου, τρέμει.
Πηγή: stixoi/info
Μη με ξεχάσεις-ΝΑΛΙΣΑ ΓΚΡΙΝ
Να γεμίσω το δωμάτιο με γαρδένιες και τουλίπες
ανεμώνες, ορχιδέες κι όλα τ' άνθη που 'χεις δει
με βιολέτες και μιμόζες, γαζίες και χρυσάνθεμα
να πνίξω κάθε χώρο με ολάνθιστη οσμή
Παπαρούνες να με λούζουν και τριφύλλια σκουλαρίκια
με κυκλάμινα να τυλιχτώ, γεράνια, γιασεμί
να με πνίξουν τα γαρίφαλα, μες τους κρίνους να βουτήξω
και οσμή από υάκινθο να 'χει η τελευταία πνοή
Σε μπιγκόνιες να ξαπλώσω, τριαντάφυλλα να σκεπαστώ
να με κρύψουν ηλιοτρόπια και νούφαρα υγρά
και τα μάτια να μου κλείσουνε νυχτολούλουδα, καμέλιες, μαργαρίτες και ασφόδελοι,
χαμομήλια και σκυλάκια, πικροδάφνες, βουκαμβίλιες και πετούνιες κι όλα αυτά
Θα 'ναι ο ύπνος μου αιώνιος θα'ναι ο ύπνος μου μυρωδικός
είναι ο ύπνος μου αβάσταχτος και απλός και ήσυχος
Πηγή: stixoi/info
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
