Αστραπή και κεραυνός. Τα παρελκόμενα μιας καταιγίδας,τα θαύματα του ουρανού. Για να δούμε πώς τα φώτισαν οι ποιητές!
ΑΣΤΡΑΠΗ
Η αστραπή-ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ
Θριαμβικοί θάνατοι επέρχονται
ραγδαίως
και μες στον μαύρο ουρανό
ανάμεσα σε πύραυλους μέσου βεληνεκούς
η λαμπερή αστραπή
θα ’ναι η ψυχή μου.
Πηγή: Καταβύθιση,1990
Η Ισόβια Στιγμή - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου, άνθρωπε•
δώσε της διάρκεια• μπορείς!
Από τη μυρωδιά του χόρτου,
από την πύρα του ήλιου πάνω στον ασβέστη,
από το ατέρμονο φιλί,
να βγάλεις έναν αιώνα•
με θόλο για την ομορφιά
και την αντήχηση όπου σου φέρνουν οι άγγελοι
μες στο πανέρι, τη δρόσο από τους κόπους σου,
όλο φρούτα στρογγυλά και κόκκινα•
τη στενοχώρια σου, γεμάτη πλήκτρα
που χτυπούν μεταλλικά στον άνεμο
ή σωλήνες ορθούς που τους φυσάς καθώς αρμόνιο
και βλέπεις να συνάζονται
τα δέντρα σου όλα, δάφνες και λεύκες,
οι μικρές και μεγάλες Μαρίες
που κανείς, πάρεξ εσύ, δεν άγγιξες•
όλα μία στιγμή,
όλα η μόνη σου αστραπή
για πάντα.
Η άμμος που έπαιξες όπως με τη ζωή σου,
η Τύχη και τα στέφανα
που άλλαξες με την παντοτινή σου άγνωστη,
ο καιρός, ο ανίσχυρος εχθρός,
αν έχεις κατορθώσει μια για πάντα,
ολόισια, ν' ατενίσεις το φως!
είναι η μία στιγμή,
σθεναρή πάνω από τα βάραθρα.
Πηγή: Μαρία Νεφέλη
Είχες μέσα στα Mάτια σου μιαν Aστραπή-ΜΗΝΑΣ ΔΗΜΑΚΗΣ
Eίχες μέσα στα μάτια σου
Mιαν αστραπή από τους ανέμους
Kαι στην καρδιά σου μιαν άγρια φλόγα
Που έλεγες δεν ήταν ποτέ να σβήσει
Kαι στα μάτια σου μέσα μια πράσινη θάλασσα
Tην αγριεμένη θάλασσα του νησιού μας
Nα δέχεται καταιγίδες
Kαι στην καρδιά σου μια παράφορη άνοιξη τροπική
M' ένα λευκό περιστέρι τρομαγμένο
K' έν' αταξίδευτο χελιδονάκι του θεού
Eίχες μέσα στα μάτια σου τις Kυριακές
Σαν χτυπά η καμπάνα στο άσπρο εκκλησάκι
Στην αψηλή πλαγιά του χωριού
Kαι ξεκινούν οι ξωμάχοι για τη λειτουργία
Kαι στην καρδιά σου μιαν αγάπη καθάρια
Σαν την πρώτην ώρα της χαραυγής
Στα κατάξερα βράχια
Tης γυμνής εξοχής μας
Eίχες μέσα στα μάτια σου
Έναν κόσμον ολάκερο τα όνειρά μας
Eκεί χορεύουν στις ακρογιαλιές
Tυλιγμένοι αρμυρά φύκια
Aρχαγγελικοί έφηβοι και κοπέλες αέρινες
Aνάβουν φωτιές κοσμογονικές
Kαι περπατούν στις φωτιές και πηδούν και σκληρίζουν
Kαι τραγουδούν περήφανα τραγούδια προγονικά:
K' οι θάλασσες και τα βουνά
K' οι θάλασσες και τα βουνά
K' οι θάλασσες και τα βουνά μια μέρα...
Ωχ! μωρέ και πλάνταξε η καρδιά
Έρμη καρδιά βιγλάτορας του Xάρου
Eίχες μες στην καρδιά σου
Ένα κόσμον ολάκερο τα όνειρά μας
Eκεί πίνουν και μπερμπαντεύουν και βλασφημούν
Kαι ξεκινούν μεθυσμένοι
Nα σφάξουν χίλια πρόβατα χίλιες κοπέλες να φιλήσουν
Nα ξεγελάσουν και τον Xάροντα με το ρακί και το τραγούδι
Eκεί ζώνονται τ' άρματα και κλέφτες ξενυχτούνε
Aχ! κι από κορφή σ' άλλην κορφή σαν σταυραητοί πετούνε
Eίχες μέσα στα μάτια σου
Mιαν αστραπή από τον άνεμο της πατρίδας
Kαι στην καρδιά σου μιαν άγρια φλόγα
K' έλεγες δεν ήταν να σβήσει ποτέ
Πηγή: Πορεία μέσα στη Nύχτα, Eρμής, 1999
Φθινοπωρινή αστραπή-ΧΡΥΣΑ ΜΑΣΤΟΡΟΔΗΜΟΥ
Η αστραπή του φθινοπώρου
στο μαντίλι μου κρεμάστηκε,
φοβάμαι της είπα,
ο κεραυνός έρχεται,
και πάνω της σφίχτηκα•
μη φοβάσαι, είπε:
εμείς ζούμε για τους κεραυνούς,
τις μπόρες,
τα ορμητικά ποτάμια,
τις λαίλαπες των ονείρων•
στο δρόμο προχώρησα
με την αστραπή στο ρούχο μου
κρυμμένη
κι ύστερα χιλιάδες σταγόνες
όρμισαν ως μέσα ως την ψυχή μου•
ο κεραυνός καταπάνω μου έπεσε
και έκαψε μαζί
όνειρα και ελπίδες
και έμεινα, σβησμένη αστραπή
μια νέα βροχή να περιμένω.
Πηγή: Κλειδιά στο τραπέζι, εκδόσεις Οδός Πανός, 2018
Μια αστραπή διηνεκής-ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΙΑΚΩΒΟΥ
Ώρες εικοσιτέσσερις
για μια αστραπή
που διασώζεται διηνεκής
κι ανέγγιχτη
στο σκοτάδι
ενός χρόνου
συμπιεσμένου,
ένας οργασμός
σε μια γέννηση
του εφήμερου,
σαν τον κρουστό ήχο
ενός λουλουδιού που ανθίζει,
σαν την πένθιμη μελωδία
ενός λουλουδιού που μαραίνεται,
ένα πέταγμα
από όπου ξεπηδάνε
όλα τα γενναία
και όλα τα τρομακτικά,
μια νύχτα
ό,τι έζησα σε τούτη τη γη,
αστερόσπαρτη
και πλάνα,
μια νύχτα
λησμονημένη
στις αδιέξοδους οδούς του κορμιού,
ένας αχός
από νικητήριες ήττες,
από ναι ψιθυριστά
σε άγραφες επιστολές,
μια σύμβαση
μια συμφωνία ψευδής
στου χρόνου το ποτάμι,
ό,τι αγάπησα
έχει από καιρό
μακριά κυλίσει.
Μια συμφωνία κάλπικη
μια νύχτα γεμάτη αστέρια,
δυο φεγγάρια
που σαν βεγγαλικά
αναβόσβηναν
στα μάτια σου.
Πηγή:«Τεθλασμένοι χρόνοι», Εκδόσεις Βακχικόν, 2017
Στάχτη -ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Όλα όσα είχα να σας πω, τα είπε η αστραπή
τι τάχα μένει να ειπωθεί μετά το φως της
τι θα μπορούσε να σωθεί κάτω απ` τη στάχτη της
τάχα ποιο όνειρο δειλό και ποιο τραγούδι…
Θέλουνε ήρεμη φωτιά τα παραμύθια μας
να παιχνιδίζουν οι σκιές πάνω στα χέρια
θέλουνε κούτσουρα στο τζάκι και χαμόγελα
και πυρωμένα μαγουλάκια για ν` αρχίσουν.
Μα τώρα, δείτε, όλα τα ' καψε, τα ρήμαξε
μεμιάς το άγριο φοβερό αστροπελέκι
που έσχισε στα δυο τη νύχτα κι έκπληκτα
ορθάνοιχτα τα μάτια έχει αφήσει.
Πηγή: Ο μέσα ήλιος, εκδόσεις Εντύποις, 2018
Αστραπές σκέψεις-ΡΟΜΠΕΡΤΟ ΧΟΥΑΡΟΘ
Αστραπές σκέψεις
διασχίζουν τις εσωτερικές ομίχλες
κι ίσως και τις εξωτερικές
όπως μια συνεχής έκρηξη
προσπαθεί από αλλού να παρηγορήσει
τούτη τη παροδικότητα που γίνεται όλο και πιο πηκτή.
Γιατί η σκέψη δεν αποφασίζει επί τέλους να μας
εγκαταλείψει
ακόμη κι όταν έχουμε διαλέξει να μη σκεπτόμαστε
ακόμη κι όταν οι εμμονές μας την προσβάλουν;
Η μήπως είναι της μοίρα μας
να μη νιώθουμε αλλιώς το φως και τη σκέψη
παρά σαν μικρότατα θραύσματα
μιας άγνωστης έκρηξης;
Πηγή: stixoi/info
ΚΕΡΑΥΝΟΣ
Κεραυνού Διός -ΟΡΦΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ
Ζεῦ πάτερ, ὑѱίδρομον πυραυγέα κόσμον ἐλαύνων,
στράπτων αἰθερίου στεροπῆς πανυπέρτατον αἴγλην,
παμμακάρων ἕδρανον θείαις βρονταῖσι τινάσσων,
νάμασι παννεφέλοις στεροπὴν φλεγέθουσαν ἀναίθων,
λαίλαπας, ὄμβρους, πρηστῆρας κρατερούς τε κεραυνούς,
βάλλων ἐς ῥοθίους φλογερούς, βελέεσσι καλύπτων
παμφλέκτους, κρατερούς, φρικώδεας, ὀμβριμοθύμους,
πτηνὸν ὅπλον δεινόν, κλονοκάρδιον, ὀρθοέθειρον,
αἰφνίδιον, βρονταῖον, ἀνίκητον βέλος ἁγνόν,
ῥοίζου ἀπειρεσίου δινεύμασι παμφάγον ὁρμήν,
ἄρρηκτον, βαρύθυμον, ἀμαιμάκετον πρηστῆρα
οὐράνιον βέλος ὀξὺ καταιβάτου αἰθαλόεντος,
ὃν καὶ γαῖα πέφρικε θάλασσά τε παμφανόωντα,
καὶ θῆρες πτήσσουσιν, ὅταν κτύπος οὖας ἐσέλθηι
μαρμαίρει δὲ πρόσωπ’ αὐγαῖς, σμαραγεῖ δὲ κεραυνὸς
αἰθέρος ἐν γυάλοισι διαρρήξας δὲ χιτῶνα
οὐράνιον προκάλυμμα βάλλεις ἀργῆτα κεραυνόν.
Αλλά, μάκαρ, θυμὸν κύμασι πόντου
ἠδ’ ὀρέων κορυφαῖσι τὸ σὸν κράτος ἴσμεν ἅπαντες.
Αλλὰ χαρεὶς λοιβαῖσι δίδου φρεσὶν αἴσιμα πάντα
ζωήν τ’ ὀλβιόθυμον, ὁμοῦ θ’ ὑγίειαν ἄνασσαν
εἰρήνην τε ѳεόν, κουροτρόφον, ἀγλαότιμον,
καὶ βίον εὐθύμοισιν ἀεὶ θάλλοντα λογισμοῖς.
ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Δία πατέρα μας, που οδηγείς τον λαμπρόν κόσμον που βροντάει υψηλά και παράγεις
την υψηλοτάτην λάμψιν της αιθέριας αστραπής, συ που με τις θεϊκές βροντές σου
τινάσσεις (τραντάζεις) τον θρόνον των πανευτυχών θεών και ανάβεις τη φλογεράν
αστραπήν μέσο από τα νερά πού είναι σκεπασμένα από σύννεφα, και στέλνεις τις
λαίλαπες, τις βροχές, τις ανεμοθύελλες, τους ισχυρούς κεραυνούς, που είναι φλογεροί,
ορμητικοί, φρικώδεις, ισχυρόκαρδοι, θορυβώδεις, γεμάτοι φλόγα, και σκεπάζεις με τα
σύννεφα το φοβερόν πετούμενο όπλον (τον κεραυνόν), που κλονίζει τις καρδιές και
προκαλεί ανατριχίλα, που έρχεται αιφνιδιαστικά και είναι βροντερό, αγνό βέλος
ακατανίκητον. Με τους στροβίλους του απέραντου σφυρίγματος, που τρώγει τα πάντα
κατά την ορμητικήν του κίνησιν, αδιάρρηκτον αγανακτημένον, ακαταμάχητον, το οξύ
ουράνιον βέλος του φλογερού κεραυνού, πού κατεβαίνει με βροντές και αστραπές, για
τον οποίον και η γη αισθάνεται φρίκην και ή πάμφωτη θάλασσα και τα θηρία τον
φοβούνται όταν ο κτύπος (του κεραυνού) εισέλθει εις το αυτί των (Όταν τον ακούσουν).
λάμπουν τα πρόσωπα των από τις λάμψεις του κεραυνού. Όταν πέφτει ο κεραυνός εις τας
κοιλάδας του αιθέρος (εις τον θόλον του ουρανού) όταν όμως διαρρήξεις (διασχίσεις)
τον χιτώνα, που είναι το προκάλυμμα του ουρανού, χαλαρώνεις τον απαστράπτοντα
κεραυνόν. Αλλά μακάριε, ρίψε τον βαρύν θυμόν σου εις τα κύματα του πόντου και εις
τας κορυφάς των βουνών διότι την δύναμιν σου την γνωρίζομεν όλοι.
Αλλά συ προς χάριν της σπονδής δόσε εις τας φρένας (εις τον νουν) πάντα τα ορθά (τα
πρέποντα), και ζωήν ευτυχισμένην και μαζί μ’ αυτά την βασίλισσαν υγείαν και την θεάν
Ειρήνην που τρέφει τα παιδιά, την πολυτίμήτον και βίον που θα θάλλει (να είναι πλήρης)
από εύθυμους λογισμούς.
Πηγή: stixoi/info
ένα ανεμοσκόρπισμα-ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ
Ν’ απορείς, να ζητάς
ν’ αποφασίζεις
ν’ ανεμοσκορπίζονται όλα αυτά
στο έμπα καταιγίδας
Κι ο κεραυνός σε χτύπησε
μάτωσε η ζωή σου
ψηλαφιστά πας στον καιρό
που κόπηκε ο χρόνος
μιαν άλλη μέρα έρχεται κι εσύ απουσιάζεις
Αναρωτιέσαι, μάταια γυρεύεις απαντήσεις
κι όλο αυτές δεν έρχονται
για να τις αντικρύσεις
Πηγή:Koskino/me
τρι(α)μελής οικογένεια-ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΟΥΤΣΙΝΑ
Ο πατέρας,
ζωντανό αλεξικέραυνο στη θλίψη.
Η μητέρα,
άκακος κεραυνός.
Οι δυο μαζί
ηλεκτροφόρες λύπες
που δεν έπιασε το αλεξικέραυνο.
Ανεβείτε τώρα στην ταράτσα
να δείτε το καμένο σας παιδί.
Πηγή,“το λάθος ποίημα”, εκδόσεις Μελάνι, 2012.
Κάτω από την πέτρα-ΠΕΡΣΕΑΣ ΡΙΖΟΣ
Ο κεραυνός θα βρει τον στόχο του
αρκεί οι θυρωροί του δάσους να μας άφησαν ένα
κλειδί
κάτω από την πέτρα που σηκώνει η ποίηση
και ο κεραυνός θα βρει τον στόχο του
αρκεί η ζωή να παραμένει ζωντανή
σε αυτές τις επτά λέξεις θανάτου
και ο κεραυνός θα βρει τον στόχο του
αρκεί ένας ουρανός παραδομένος στις κλακέτες
καθώς αφήνουμε τη μέρα να κυλήσει
μέσα στον πιο βαθύ της ύπνο
και ο κεραυνός θα βρει τον στόχο του
ο κεραυνός θα βρει τον στόχο του
ο κεραυνός
θα βρει
τον κεραυνό
Πηγή: Ποιήματα,Φαρφουλάς,Οκτώβριος 2021
Τι είπε ο κεραυνός (Ε΄)-ΤΟΜΑΣ ΕΛΙΟΤ (Απόσπασμα)
Ύστερα από το φως του πυρσού κόκκινο σε
ιδρωμένα πρόσωπα
Ύστερα από την παγερή σιωπή μέσα στους κήπους
Ύστερα από την αγωνία σε τόπους πετρωτούς
Τις κραυγές και τους αλαλαγμούς
Τη φυλακή το παλάτι και τ’ αντιφέγγισμα
Του ανοιξιάτικου κεραυνού πάνω από μακρινά
βουνά
Εκείνος που ήταν ζωντανός είναι τώρα
πεθαμένος
Εμείς που ζούσαμε τώρα πεθαίνουμε
Με λίγη υπομονή
Δεν έχει εδώ νερό παρά μονάχα βράχια
Βράχια χωρίς νερό κι ο άμμος του δρόμου
Του δρόμου που ξετυλίγεται στα βουνά
Που είναι βραχόβουνα χωρίς νερό
Αν είχε νερό εδώ-πέρα θα στεκόμασταν να πιούμε
Μέσα στα βράχια πώς να σταθούμε πώς να
στοχαστούμε
Ξερός ο ιδρώς και τα πόδια μες στον άμμο
Αν είχε τουλάχιστο νερό στο βράχο
Στόμα νεκρό του βουνού με σάπια δόντια που
δεν μπορεί να φτύσει
Εδώ κανείς δεν μπορεί να σταθεί ούτε να
πλαγιάσει ούτε να καθίσει
Δεν έχει μηδέ σιωπή μέσα στα βουνά
Μόνο ο ξερός κεραυνός στείρος χωρίς βροχή
Δεν έχει μηδέ μοναξιά μέσα στα βουνά
Μόνο κόκκινα πρόσωπα βλοσυρά σαρκάζουν και
γρυλίζουν
Μέσα απ’ τις πόρτες ξεροσκασμένων λασποκαλυβιών
Αν είχε νερό
Χωρίς τα βράχια
Αν ήταν τα βράχια
Μαζί με νερό
Και νερό
Μια πηγή
Μια γούρνα μες στα βράχια
Αν ήταν ήχος μοναχά νερού
Όχι ο τζίτζικας
Και το ξερό χορτάρι τραγουδώντας
Μα ήχος νερού πάνω από βράχο
Εκεί που η τσίχλα κελαηδεί μέσα στα πεύκα
Βριξ βροξ βριξ βροξ βροξ βροξ βροξ
Αλλά δεν έχει νερό
Ποιος είναι ο τρίτος που περπατεί πάντα
στό πλάι σου;
Όταν μετρώ, είμαι μονάχα εγώ και συ μαζί μου
Μα όταν κοιτάζω εμπρός τον άσπρο δρόμο
Υπάρχει πάντα κάποιος που περπατεί στο πλάι
σου
Γλιστρώντας τυλιγμένος σε καστανό μανδύα,
κουκουλωμένος
Αν είναι άντρας αν είναι γυναίκα δεν το ξέρω
– Μ’ αυτός εκεί ποιος είναι απ’ τ’ άλλο πλάι σου;
Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης
Πηγή:(απόσπασμα από το κομμάτι «Τι είπε ο Κεραυνός» του έργου « Η Έρημη Χώρα»
Ο Όρκος-ΧΟΣΕ ΜΑΡΤΙ
ΧΧΧ
Ο κεραυνός χαρακιά ματωμένη
Πάνω στο σύννεφο το ζοφερό:
Τους νέγρους φωτίζει που στοιβαγμένοι
Σε αμπάρια ρίχνονται με το σωρό.
Με λύσσα ο άνεμος χτυπάει, λυγάνε
Βλαστάρια νέα και τρυφερά,
Γυμνοί οι σκλάβοι· και προχωράνε,
Μια μαύρη αράδα, στη λησμονιά.
Η καταιγίδα ξεσπάει την ορμή της
Στα παραπήγματα τα θλιβερά
Περνάει μια μάνα με το παιδί της
Σπαράζει τρέχοντας, μοιρολογά.
Ο ήλιος κόκκινος σαν της ερήμου
Που ξεπροβάλλει το φως του ρίχνει
Στο βουνό επάνω· κι εκεί σε δέντρο
Τον κρεμασμένο το σκλάβο δείχνει.
Κι ένα παιδάκι τον βλέπει, σκιρτάει
Για όσους στενάζουν· και μπρος στο κορμί του,
Που άψυχο κρέμεται, όρκο κρατάει
Να σβήσει το έγκλημα με τη ζωή του.
Μετάφραση: Μπάμπης Ζαφειράτος
Πηγή: Απλοί Στίχοι, 1891
Ὁ Κρητικός (Απόσπασμα)-ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
XVII.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ἐκοίταα, κι ἤτανε μακριὰ ἀκόμη τ᾿ ἀκρογιάλι·
«ἀστροπελέκι μου καλό, γιὰ ξαναφέξε πάλι!».
Τρία ἀστροπελέκια ἐπέσανε, ἕνα ξοπίσω στ᾿ ἄλλο,
πολὺ κοντὰ στὴν κορασιά, μὲ βρόντημα μεγάλο·
τὰ πέλαγα στὴν ἀστραπὴ κι ὁ οὐρανὸς ἀντήχαν,
οἱ ἀκρογιαλιὲς καὶ τὰ βουνὰ μ᾿ ὅσες φωνὲς κι ἂν εἶχαν.
Πηγή: Άπαντα Διονυσίου Σολωμού
Εμπρός-ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
Εμπρός! Ολόρθοι, ατρόμαχτοι.
Μαυρίλα. Αστροπελέκι.
Μα το σπαθί γοργάστραψε,
και νά! η βροντή τουφέκι!
Στον Πίντο απ’ τον Ταΰγετο,
και στα Μπαλκάνια, ώς πέρα,
μια η φλόγα, μια η φοβέρα,
κι ένας ο νους. Εμπρός!
Εμπρός! Βουνά, ψηλώστε μας,
και ω θάλασσα, νά η ώρα!
στοίχειωσε τα καράβια μας,
και βόηθα, νικηφόρα.
Ξανά του Ρήγα η σάλπιγγα,
και πάει στα μισουράνια:
«Μαυροβουνιού καπλάνια
και Ολύμπου σταυραϊτοί!»
Εμπρός, αδέρφια, ατράνταχτοι!
Κι αν πέφτει αστροπελέκι,
νά! το σπαθί γοργάστραψε,
βρόντησε το τουφέκι.
Κρήτη, ο Μοριάς, η Ρούμελη,
Εμπρός! η Ελλάδα λάμπει,
αχολογάν οι κάμποι,
καίνε οι καρδιές. Εμπρός!
28 του Τρυγητή 1912
Πηγή: Η πολιτεία και η μοναξιά
Τ' αστροπελέκι –ΚΩΣΤΑΣ Ε.ΜΠΕΗΣ
Στο πέλαγο είχε ξανοιχτεί,
αργά κοπηλατώντας ανάλαφρη βάρκα.
Λιαζόταν ξέγνοιαστα. Με λάδι είχε αλειφτεί.
Κι ο ήλιος χαϊδευε την όμορφή της σάρκα.
Είχε αφήσει τα κουπιά παράπλευρα.
Ηδονικά δεχότανε τη θαλπωρή των ηλιαχτίδων.
Με μάτια κλειστά ξεστράτιζε παράμερα.
Κι ο νους ανέμελος, στον κόσμο των ονείρων.
Τα μαύρα σύννεφα δεν είδε που εζύγωναν.
Την αναπάντεχη πνοή τ' ανέμου,
τα κύματα, καθώς το σκάφος της ανύψωναν.
Δεν αφουγκράσθη την κραυγή του τρομαγμένου.
Τ' απότομο μπουρίνι το σκαφίδι της ανέτρεψε.
Για μια στιγμή βυθίστηκε σε κατασκότεινα νερό.
Σαν ανυψώθη, με δυσκολία ξανανέπνευσε.
Ανάμεσα στα κύματα θρηνούσε γοερά.
Τώρα απεγνωσμένα πια παλεύει.
Ατίθασα στοιχειά της φύσης τη χτυπούν.
Τον μαύρο ουρανό διαπερνά αστροπελέκι.
Όλα να τηνε αφανίσουνε βυσσοδομούν.
Κι αυτή αλύγιστη αντιπαλεύει
μέσα στη δίνη που την παρασέρνει...
Πηγή: http://www.kostasbeys.gr/
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος : Αγγελική Καραπάνου
