Ακακία! Τα κίτρινα ανθάκια της φωτίζουν τις ανοιξιάτικες μέρες μας. Για να δούμε πώς την τίμησαν οι ποιητές!
Ακακίες στη σαβάνα-ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΑΤΣΗ
Δεν είμαστε οι Κρεολοί της Νέας Ορλεάνης
ούτε και ποιητές
ωχροκίτρινα και μικρά τα άνθη μας
δεν είμαστε φάροι
ούτε γυναίκες
το κορμί μας στάζει κόλλα
πολύτιμη αρρώστια
δεν ζούμε στις θάλασσες
δεν υπάρχουν ορίζοντες·
βλέπεις τα οπληφόρα ζώα;
Εδώ δεν είναι μια πόλη
πουθενά δεν είναι μια πόλη
ούτε λιμάνι πουθενά
δεν είμαστε οι αυτόχειρες
που αγαπήσαμε
απ'το Σαντιάγο ως τη Βηρυτό
μια σαβάνα
το κορμί μας στάζει κόλλα
η Δαμασκός καίγεται
η Βαρκελώνη το ίδιο
η Αθήνα μετά
το Παρίσι μετά .
βλέπεις τα σαρκοφάγα;
Δεν είμαστε καβαλάρηδες
όλες οι καταιγίδες στέγνωσαν
είμαστε ακακίες σε μια σαβάνα
μικρά ωχροκίτρινα τα άνθη μας
και η σαβάνα πάντα καίγεται.
Πηγή: ακακίες στη σαβάνα,εκδόσεις βακχικόν,2020
Χαϊκού-ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΝΤΟΒΑΣ
Οι ακακίες,
δέντρα είν’ της φρόνησης,
χώμα και δάκρυ.
Πηγή: Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2020
Άνοιξη-ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους.
Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά το ανθοχαμόγελό της
στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση της νιότης
παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία…
Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.
Το κυπαρίσσι, ατελείωτο σα βάσανο, προς τ’ άστρα
σηκώνει τη μαυρίλα του διψώντας τον αέρα.
Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.
Οι δύο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισία τους
τα χέρια. Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας.
Πηγή: Ο πόνος του ανθρώπου και των πραγμάτων
Απόγευμα-ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη συ-
ζήτηση στο πεζοδρόμιο.
Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν, τ' αυτο-
κίνητα τρέχανε.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα
και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι
του.
Φυλλορροούσε η ακακία κι ευώδιαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σκοινί-
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το
απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθά-
νατος.
Πηγή: Ο αλλήθωρος, 1960
Εμπειρία 2-ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ
Ακακία όχι ανάμνηση αλλά δικαιωμένο παρόν-
άργησε φέτος ν’ ανθίσει
στον ίσκιο της σήμερα αισθήσεις πάλι φίλντισι
ένα μισάνοιχτο στόμα της μουσικής
η εμφανής βεβαιότητα των φύλλων
εκείνα τα σημάδια της πάλης με το χιόνι
τα λεπτά δάχτυλα του Μαρτίου
η περηφάνια του δάσους σ’ έναν και μόνον κάλυκα.
Πόσο σου μοιάζει αυτή η έπαρση
και η σαγήνη μαζί
(έχω σημειώσει κι άλλοτε:
Στην παρακμή των καρπών
το μέτρο των ονείρων
πατημένα μήλα,
φλούδες που ήταν κάποτε ο κόσμος
χυμένα σπλάχνα χρωμάτων
χρυσόμυγες, τυφλά σκουλήκια
εκδικούνται ή θελουν άραγε να ματαιώσουν εικόνες;
Απλωμένα μυστικά περιμένουν τη λύση τους
αλλά το χέρι που έβαλε τις φωτιές
κι έκανε τα δέντρα θάνατο θέλει κόψιμο θάνατο).
Πόσο σου μοιάζει αυτή η έπαρση
και η σαγήνη μαζί.
Εννοείται ότι σου γράφω με κάρβουνα, δεν έχω χαρτί
χούφταλα κλαδιά γεμίζουν τους δρόμους, δεν εχω χαρτί
αλλά σκουπίδια, στα μάτια μιαν ίωση χρόνου
που βλέπει από τώρα κι όλας πλανήτες στάχτες
κι έναν άνθρωπο ξεχασμένο στη γωνία των ματαιοτήτων
σ’ όλα εκείνα τα ξέπνοα "δεν", τα "ίσως θα έπρεπε"
που ξεστόμισε χωρίς να ξέρει τίποτε
μέσα στο φως περιμένει από καιρό μιαν άλλη θέα,
ένα άλλο τοπίο φιλόξενο να τον στεγάσει, να τον σκεφτεί
όχι ως μέγα κρίμα αλλά ως συγχώρεση.
Μη με περιμένεις πια, κλείσε αμέσως θέση σ’ αυτό το όνειρο
εκεί θα βρεις άλλωστε, μεταξύ άλλων, την ίδια την ακακία
του πρώτου στίχου.
Πηγή: stixoi/info
Εγώ ο λειψός ο ανάπηρος-ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ
Εγώ ο λειψός ο ανάπηρος
που παίρνω το σχήμα μου με δανεικά δεκανίκια
και συμπληρώνω το μεροκάματο πουλώντας λαχεία
Εγώ ο παμπάλαιος πόνος
ο διάτρητος από τύπους των ήλων
ο πάντοτε όρθιος σε λαμπρές επετείους
και πάντα καθιστός σε δίκες σκοπιμότητας
Εγώ ο ανήσυχος ο αυτόματος
π’ ανάβω όταν σβήνουν τα φώτα'
και ξυπνώ σαν οι άλλοι κοιμούνται
Εγώ ο κουρελής ο ξυπόλυτος
που σε σημαδεμένα δέντρα με βρίσκει ο κεραυνός
κι οι Πρώτες Βοήθειες ποτέ δε με πρόφτασαν
Εγώ ο αγροίκος ο γήινος
εγώ το βραχνό ηλεκτρόφωνο
των καημών που μ’ ανάστησαν
και τη φωνή μου με πείσμα οριοθέτησαν
Εγώ το κατ’ εξακολούθηση όνειρο
εγώ η μισή ακακία
στους φράχτες της συνοικίας που φύτρωσα
Εγώ που με κάρφωσε ύπουλα το ξένο στιλέτο
και βαθύτερα το 'μπηξε ο ντόπιος προδότης
Εγώ που μ’ εκθέτουν χοντρέμποροι
σε νέες αγορές και πρατήρια
εγώ που ακάλυπτος κι ανασφάλιστος
το αίμα μου έδειρα σε βράχια και καταιγίδες
κι ακόμα χρωστώ σε κείνους που μ’ έκλεψαν
Εγώ ο άταχτος ο ανυπόταχτος
που ποτέ δεν ανέχτηκα την άνωθεν τάξη
και μια δική μου τάξη πραγμάτων ήθελα
Εγώ ο εξόριστος ο κατάδικος ο μετανάστης εγώ
εγώ ο άπατρις πατριώτης
Εγώ ο μόνιμα ριγμένος με νόμους και τεχνάσματα
ο εσαεί φτωχός μέσω προϋπολογισμών
εγώ ο πρώην άστεγος λόγω της λάμιας συσσώρευσης
στη γροθιά του λαού μου κατοίκησα
στη γροθιά του λαού μου στεγάστηκα
οριστικά κι αμετάκλητα
Πηγή: Του ανταποκριτή μας, Σύγχρονη Εποχή,1985
Οδός Ακαδημίας-ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΣΤΑΚΑΣ
στον Μιχάλη Γκανά
Κατεβαίνοντας την Ακαδημίας δεν κατάλαβε
Το κίτρινο φυλλαράκι ακακίας που ήρθε
Και κάθισε στα μαλλιά του. Εν αγνοία του
Ο κόσμος παραμέριζε για να περάσει,
Απρόσκοπτη η πορεία του, πράσινο
Και το επόμενο φανάρι. Δεν διέκρινε
Τα ερωτικά βλέμματα που τον έραιναν,
Τα ανεπίδοτα χαμόγελα, τα πρόσωπα
Που του έγνεφαν με άκρατη αισιοδοξία
Κι εμπιστοσύνη κι ευγένεια. Στον καθρέφτη
Μόνον του ασανσέρ κατακόκκινος από ντροπή,
Είδε το κίτρινο φυλλαράκι να αιωρείται
Κάπου στο ύψος της γραβάτας του και χαμογέλασε,
Αυτός, το τιμώμενο πρόσωπον της Τρίτης,
Ο παρασημοφορημένος της καθημερινότητας.
Πηγή: Η μάθηση της αναπνοής, Πλανόδιον, 1990
Επιμήνιο-ΑΛΕΞΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΣ
Σου έφερα λουλούδια
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να σου προσφέρω τίποτα άλλο
Κι έτσι σ’ αυτό το υαλοδοχείο μύρισε τώρα
Ναι σκύψε να μυρίσεις το άρωμα των ημερών
Που ταξίδεψαν πάνω απ' τα κλειστά σου μάτια
Καθώς έφευγες ένωχρος να εγκατασταθείς
Στα μουσικά κύτταρα του χάους στην αόρατη χλόη
Που δρόσιζε κάποτε τις φλέβες του ύπνου σου
Σκύψε στο άρωμα των ημερών
Που ήρθανε που έρχονται που θά ’ρθουν
Πάντα πρωί
Σκιτσάροντας ένα πολύ κόκκινο τραπέζι
Μια δύσοσμη σοφίτα ανάμεσα στο πεύκο και την ακακία
Πάντα πρωί
Και το βράδυ μια καρικατούρα ανθρώπου πολύ νέου
Ανάμεσα σε τρεις ρυτίδες αμφιβολίας
Ρίχνοντας κομμάτια χρόνια τα νέα χρόνια του
Κομμάτια χρόνια σ’ ό,τι δεν επιστρέφει
Στα δόντια της κλειστής στιγμής
Σκύψε στο άρωμα των ημερών
Που πλύθηκαν γυμνές μες στους λιμναίους κύκλους
Είναι δικές σου με τα φαγωμένα πρόσωπα
Κουρασμένες στην πλάτη τους
Δεν έχουν δύναμη
Και στο στόμα τους πιπιλίζουν πικραμύγδαλα
Όπως τη νύχτα εκείνη της εικοστής πρώτης Αυγούστου
Πηγή: Φύλακας ερειπίων,Τα ποιήματα,Πλέθρον,1991
Ο εκπαιδευτής-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΖΙΑΣ
Δείχνει με το ραβδί του το κίτρινο δέντρο.
-Τι δέντρο είναι αυτό;
-Δεν ξέρω.
-Τι πουλί κελαηδεί;
-Αγνοώ.
-Τολμάς; με επέπληξε.
Άκου τα κελαηδήματα των πουλιών,
νιώσε τον πόνο των δέντρων.
Μύρισε την ανθισμένη πασχαλιά.
Την ακακία και τη δάφνη.
Ο εκπαιδευτής σιωπά.
Κελαηδούν πουλιά ανώνυμα
πάνω σε δέντρα δίχως όνομα.
Πηγή: Κόσμος χωρίς ταξιδιώτες,Στιγμή,2007
Χημεία τοπίου-ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗΣ
Το κουστούμι των κυπαρισσιών πάει
με τη γύμνια της ακακίας
Πισωπατούνε σβηστά εργοστάσια, κλειστά
σπίτια, όροφοι ημιτελείς, και ταρσανάδες οπού
κατεδαφίζουμε τα ξύλινα τείχη μας
Εικόνες μιας επένδυσης
Λες και όλα υπέκυψαν σε μια
λατρεία καταστροφής
Κρίμας τις αλήθειες
που πέρασαν
Πηγή:Διαλεκτική βυθού, Μανδραγόρας, 2014
Χαϊκού-ΜΑΡΙΑ ΠΕΡΑΤΙΚΟΥ ΚΟΚΑΡΑΚΗ
Ανθάκια χλωμά
ακακίας και γαζίας
κίτρινο χρώμα.
Πηγή: Χάι Κου-Σένριου και Ρέγκα,Λεμεσός 2014
Τοίχος-ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΗΜΗΝΤΗΡΑ
Αυτές οι παλιές ιστορίες μέχρι πότε θα νικούν;
Να ανοίξουν επιτέλους τα σφραγισμένα γράμματα, να τα διαβάσουν ψιθυριστά οι νεκροί
εξομολογητές που Θάφτηκαν πίσω από το παλιό καμπαναριό τιμώμενοι για την επίγνωση
της σιωπής τους.
Κόντευε να νυχτώσει πάλι. Το αυτοκίνητο διέσχισε γρήγορα το χωματόδρομο. Πετούσαν
απ΄τα ανοιχτά παράθυρα μάτσα φυλλάδια που τα σκορπούσε ο αγέρας πέρα -δώθε.
Χαμένη η επανάσταση, τα μάζευε με βιάση απ'τα χαντάκια. Την νύχτα τα 'καψε μπροστά
στην τζαμαρία του μπαρμπέρη, εκεί που φιγουράριζε ξεθωριασμένη η φωτογραφία των
ποδοσφαιριστών του Ηρακλή.
Σπίτια γεμάτα νύφες, κόρες, εγγόνια ,πεθερές ,κατάρες, μυστικά.
Κόκκινο βελούδο το τραπεζομάντιλο, σέρνονταν οι φουντίτσες στο πάτωμα.
Χαμηλά, σανιδωμένα ταβάνια κι ο καπνός απ΄τα τσιγάρα των αντρών, εγκλωβισμένος.
Κυριακάτικη ευδαιμονία.
Στα κάδρα των παραθύρων γυμνά κλαδιά ακακίας.
Έλα, βγες. Σε παρακαλώ.
Βγες έξω από τον τοίχο.
Υπόσχομαι να σ'αγαπήσω
Πηγή: Ανοιξιάτικη "Παρέμβαση" Κοζάνης,2020
Ντόρα Γκρέυ-ΠΑΥΛΙΝΑ ΜΑΡΒΙΝ
Τα χέρια της αρνούνται τη σκουριά. Στους λεκέδες από σοκολάτα που έχει στο
λουλουδιαστό φουστάνι κρύβεται, θαρρώ, η αληθινή της ηλικία. Μονάχα στο δεξιό
καρπό θάλλει μυρωδιά από παλαιά, καλώς ριζωμένη ακακία, και βίαια προδίδεται γι'
αυτό, η βιολογία των δακτύλων της. Μου είπε, πως έφτασε η ώρα της κοπής.
Ανθόρροια βλέπεις, μου δικαιολογήθηκε, και χάθηκε την ώρα που αμέτρητα
λουλούδια, εξόχως γερασμένα, ξεχύνονταν στο διάβα της. Έκτοτε, κανένα νέο της
δεν έμαθα. Μου άφησε, βεβαίως, το τηλέφωνο του ξυλοκόπου, και όσο για τον
κηπουρό τον αμελή, καταζητείται.
Πηγή:Ιστορίες απ' όλον τον κόσμο μου, Κίχλη, 2016
Ένα πιάτο ρεβίθια-ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ
"Η ζωή αντιγράφει την Τέχνη", δίκιο έχεις Όσκαρ.
Ενίοτε την παρωδεί, βγάζοντάς της κατσικίσια γλώσσα,
όπως στο χορό της δικής μας Σαλώμης, αυτής που κάποτε-
σας το'χω νομίζω διηγηθεί-
ανέβηκε στο νάρθηκα της Μεταμόρφωσης, μ'ένα πιάτο ρεβίθια.
Τη θυμάμαι και στο γάμο της θειας Άρτεμης, να χορεύει,
γύρω στα ενενήντα της, το "ωραία είναι η νύφη μας",
ολομόναχη
κάτω απ'την ακακία του πεζοδρομίου, εμείς κρατούσαμε
ένα ξένο της τελετουργικό.
Σκέπτομαι ότι αν είχε τυλιχθεί την υπέρτατη μουσική
στα δεκάξη της
κι ο χορός αλλιώτικός να 'τανε, κι ένας άρχοντας της το'ταζε
εκείνη ρεβίθια θα ζητούσε
επί πίνακι.
Πηγή: Γιάννης Τσίγκρας,Ποιήματα,Ενδυμίων,2018
35.-ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ
Συνηθισμένος να συναντά
σκιές κλαμένες στη γειτονιά,
με τις χούφτες απλωμένες, πετρωμένες,
να περιμένουν το γράμμα δυο-τρεις ζωές,
ο ταχυδρόμος ξαφνιάστηκε
σαν μ’ είδε να μην τρέχω, να μην τον ρωτάω.
«Δεν έχει γράμμα για σένα» με τσίγκλησε.
«Α, δεν πειράζει. Ήρθε ο καιρός μου να γεράσω»
είπα γελώντας δυνατά.
Κι αίφνης
ο ταχυδρόμος χάθηκε.
Ένα αεράκι φύσηξε ψυχρό,
σκορπίστηκαν τα φύλλα
της ακακίας, των γιασεμιών,
η νύχτα έφτασε ήσυχα εδώ.
Δεν φάνηκε στο δρόμο μου ξανά
κάτι που να θυμίζει ταχυδρόμο.
Πηγή:Υπάρχει γράμμα για μένα;-Εκδόσεις Μελάνι, 2018
Άνοιξη -ΙΩΑΝΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Την άνοιξη ο αυλαγάς γέμιζε παπαρούνες.
Το σπίτι μας φυλούσε το σκυλί.
Θηλυκό.
Τότε δεν είχαν όνομα.
Χειμώνα καλοκαίρι κοιμόταν σε ένα βαρέλι κάτω από την ακακία.
Ο λαιμός της δεμένος στον πάσαλο.
Συχνά την επισκέπτονταν τα αδέσποτα.
Μικρά της δεν είδαμε ποτέ.
Γιατί είναι δεμένη η σκύλα γιαγιά;
ρωτούσαμε, άμα τη χαϊδεύαμε.
Μην την χαϊδεύετε μας μάλωνε κι ίσιωνε τη μαύρη μαντήλα.
Από αυτή τη γιαγιά μάθαμε μόνο ιστορίες.
Ούτε ένα παραμύθι.
Πηγή: https://ennepe-moussa.gr
Στον Λουί Αραγκόν 2-ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ
Από κείνη τη μοναχική άνοιξη,
ποιητή, αδερφέ με το χλωμό πρόσωπο,
με σεβασμό και αγάπη σου φέρνω μια κορώνα.
Κοίταξε το λουλούδι του ηλεκτρισμένου κάκτου και το αγκάθι
του αθάνατου, εκκλησιά της άμμου,
δες τα τέσσερα πέταλα του τριφυλλιού της μπόρας
του γαρούφαλλου τον εγκαταλειμμένο ήλιο,
τη σταγόνα του κοπίχουε από νερά και αίμα,
τη χαμένη ακακία κοντά στο κύμα.
Όλα κάτω από την κούπα
τ’ ουρανού που `ναι μακρύς κι αργός σαν το ποτάμι.
Δεν ζει κανείς εκεί. Τα βήματα που άκουσες
είναι τα βήματα της θάλασσας,
τα βήματα των αλόγων της.
Μετάφραση: Ρήγας Καππάτος
Τραγούδι αγάπης-ΝΤΟΡΟΘΙ ΠΑΡΚΕΡ
Ο έρωτάς μου ο αγαπημένος,είναι τολμηρός και δυνατός
Και δε νοιάζεται για ό,τι έρχεται μετά.
Των λόγων του ο ήχος, όπως από χρυσές καμπάνες είναι γλυκός,
Και φωτίζεται από γέλιο η δική του η ματιά.
Πανηγυρίζει σαν σημαία ξεδιπλωμένος -
Ω, ένα κορίτσι δεν θα τον λησμονήσει.
Είναι ο κόσμος μου όλος, ο έρωτάς μου ο αγαπημένος -
Κι αχ! μακάρι ποτέ να μην τον είχα συναντήσει!
Ο αγαπημένος μου είναι τρελός, κι ο αγαπημένος μου είναι ταχύς,
Και τον γέννησε μια άγρια νύμφη νεαρή!
Οι τρόποι του είναι έντιμοι στα φτερωτά του πόδια,
Κι ηλιόλουστοι είναι γι αυτόν οι ουρανοί.
Τόσο άγρια γλυκός φαίνεται στην καρδιά μου
Όσο το άρωμα από ακακία.
Ο δικός μου αγαπημένος έρωτας, είναι όλα τα όνειρά μου -
Κι αχ! μακάρι να ήταν στην Ασία.
Ο έρωτάς μου σαν ημέρα του Ιούνη περνά,
Και δεν κάνει φίλους των καημών.
Στου ζωηρού χορού τον καλπασμό θα περπατά
Το μονοπάτι των επομένων ημερών.
Εκεί που οι ηλιαχτίδες ξεκινούν τις μέρες του θα ζήσει
Μηδέ από καταιγίδα ή άνεμο θα μπορούσε να ξεριζωθεί.
Ο δικός μου αγαπημένος έρωτας, είναι η καρδιά μου όλη -
Κι εύχομαι από κάποιον νάχε πυροβοληθεί.
Μετάφραση: Ασημίνα Λαμπράκου
Πηγή: Ντόροθι Πάρκερ,ποιήματα
Βράδυ στο λόφο-ΜΙΧΑΪ ΕΜΙΝΕΣΚΟΥ
Βούκινο ηχεί στου λόφου τη βραδινή ησυχία,
κοπάδια ανηφορίζουν, άστρα σπιθοβολούν,
απ’ τις πηγές τα κρύα νερά κλαιν ως κυλούν
κι εσύ με περιμένεις κάτω από μια ακακία.
Στο γαληνό διάστημα κάθε άστρο νωπή στάλα,
το φωτεινό φεγγάρι πλέει στους ουρανούς,
το στήθος σου γεμάτο αγάπη, έγνοια ο νους,
ψάχνουν τ’ αριά φυλλώματα τα μάτια σου μεγάλα.
Σύννεφ’ αυλάκια φωτεινά οι αχτίνες στους αιθέρες
προς το φεγγάρι υψώνονται οι στέγες οι παλιές,
του πηγαδιού τ’ αξόνι τρίζει, και στις πλαγιές
στενάζουν των βοσκών μες στην αχλύ οι φλογέρες.
Κατάκοποι οι ξωμάχοι και με το βλέμμα χάμου
γυρνούν απ’ τα χωράφια. Σημαίνει εσπερινό
το σήμαντρο σκορπώντας στο βράδυ ήχο γλυκό,
φλόγες αγάπης καίνε απόψε στην καρδιά μου.
Τα σπίτια της κοιλάδας, έλα, σκοτάδι, κλείσε,
αβάσταγο το βήμα μου να τρέξει να τη βρει,
στην ακακία θα μείνουμε τη νύχτα όλη, κι εκεί
για ώρες θα σου λέω πόσο ακριβή μού είσαι.
Με στηριγμένο το ένα πάνω στο άλλο σώμα
γλυκά θα κοιμηθούμε κάτω απ’ τη γριά
ψηλή ακακία. Ω, πες μου, για μια τέτοια νυχτιά
ποιος είναι που δε θα ’δινε και τη ζωή του ακόμα;
Μετάφραση: Ρίτα Μπούμη-Παπά
Πηγή: Παγκόσμια ποιητική ανθολογία Ρίτας Μπούμη-Νίκου Παππά,Διόσκουροι
Έρευνα-Επιμέλεια αφιερώματος: Αγγελική Καραπάνου
