Τρία μελοποιημένα ποιήματα του Μενέλαου Λουντέμη

Έλα κοντά μου δεν είμαι η φωτιά
τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια
τις πνίγουν οι νεροποντές
τις κυνηγούν οι βοριάδες

Δεν είμαι δεν είμαι η φωτιά

Έλα κοντά μου δεν είμαι ο άνεμος
τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά
τους βουβαίνουν τα λιοπύρια
τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί

Δεν είμαι δεν είμαι ο άνεμος

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητὴς
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν’ακούσει το τραγούδι των γρύλων
κι αν θέλεις έλα να τ’ ακούσουμε μαζί

Θαρρώ μπουμπούκια μ’ άγγιξαν στις φούσκες του χεριού.
Θαρρώ το αίμα εμέθυσε στις φλέβες μου και τρέχει…
Θαρρώ από το φεγγίτη μου πέταλα κι ήλιο βρέχει.
Θαρρώ φτερά να μ'έντυσαν περιστεριού.

Στο λόφο του καλοκαιριού τίναξαν την παντιέρα.
Και πάνω απ’ τις τριανταφυλλιές κυμάτισε φαρδειά.
Στου κήπου μας σκαλίσανε τη λεύκα μια καρδιά.
Κι οι σπίνοι γράφουνε τρελές μπαλάντες στον αγέρα.

Στη φυλλωσιά οι δροσοσταλιές αρχίσαν να γελάνε.
Και γιόμισε μοσκοβολιά της γης η ανασαμιά.
Οι δυο καρδιές χτυπήσανε μαζί κι οι δυο –σα μια.
Σαν τα κουπιά που τη βαρκούλατου έρωτα κυλάνε

Οι κερασιές θ’ ανθίσουνε και φέτος στην αυλή
και θα γεμίσουνε με άνθη το παρτέρι.
Πικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι,
πικρή που είναι η ζωή!

Άνοιξε το παράθυρο στην πρωινή γιορτή,
για νάμπουν οι μοσκοβολιές από το περβόλι.
Αχ, κάθε του τριαντάφυλλο και μια πληγή από βόλι,
και μια πληγή από βόλι είναι για σε, ποιητή!

Πικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι,
πικρή που είναι η ζωή!

Νύσταξα να σε καρτερώ, έρωτα, και να λιώνω,
μπρος στο βιβλίο της ζωής σκυμμένος μια ζωή!
Μα αν ήτανε να ερχόσουνα για ένα έστω πρωί
χίλια θε να 'δινα πρωινά να ζούσα εκείνο μόνο!

Πικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι,
πικρή που είναι η ζωή!